به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از خراسان، وی در حالی که از شدت خماری توان ایستادن نداشت به مشاور و مددکار اجتماعی کلانتری شفای مشهد گفت: بعد از آن که پدر و مادرم از یکدیگر جدا شدند من و برادر بزرگ ترم نزد مادرم ماندیم چرا که آن زمان من دختری خردسال بودم و نمی توانستم دوری مادرم را تحمل کنم .
آن روزها من هم مانند بسیاری از فرزندان طلاق از این که پدری بالای سرم نبود خیلی خجالت می کشیدم معنای مهر پدری برای من به دیدارهای چند ساعته آخر هفته آن هم دیدار در کلانتری خلاصه می شد. انگار پدرم می خواست با خرید تنقلات و اسباب بازی همه محبت و مهر پدری اش را در همان چند ساعت به من و برادرم نشان بدهد.
از این که فرزند طلاق نام گرفته بودم خیلی زجر می کشیدم به طوری که حتی از زمزمه ها و رفتارهای ترحم گونه اطرافیانم متنفر بودم وقتی بستگان مادرم دست ترحم به بهانه محبت بر سرم می کشیدند احساس حقارت می کردم.
زمانی که در مهمانی های خانوادگی یا مجالس جشن و عروسی از کودکان همسن و سال خودم کتک می خوردم بیشتر از همیشه احساس تنهایی به من دست می داد و جای خالی پدرم را با تمام وجود لمس می کردم از سوی دیگر نیز مادرم مجبور بود برای تامین هزینه های زندگی در بیرون از منزل کار کند به همین دلیل من و برادرم بیشتر اوقات را کنار مادربزرگم می گذراندیم به طوری که دیگر به نبود مادر در خانه نیز عادت داشتیم.
وقتی به سن نوجوانی رسیدم اختلافات بین من و مادرم آغاز شد چرا که او سعی می کرد رفتارهای هیجانی و گاهی تقلیدی خارج از عرف مرا کنترل کند به همین دلیل مدام سرزنشم می کرد و محدودیت های زیادی را برایم به وجود می آورد. همواره باید به سوالاتی مانند کجا رفتم، با چه کسانی معاشرت می کنم؟ چه لباسی بپوشم و... پاسخ می دادم. او هنوز مرا کودکی دبستانی تصور می کرد و به جای من تصمیم می گرفت. سخت گیری های مادرم به آن جا رسید که مجبورم کرد رشته ریاضی را برای ادامه تحصیل در دبیرستان انتخاب کنم در حالی که من دوست داشتم در رشته علوم انسانی ادامه تحصیل بدهم تا در آینده شغل وکالت را انتخاب کنم.
این گونه بود که همواره با مادرم مشاجره می کردم و محیط خانه را دوست نداشتم. خلاصه در یکی از همین روزها بود که با جست و جو و پرسه زنی در شبکه های اجتماعی با «یاور» آشنا شدم. خیلی زود به او که جوانی ۱۹ ساله بود دل باختم و دیدارهایمان به پارک ها و کافی شاپ ها کشید . یاور همه دلخوشی زندگی ام شده بود به طوری که پس از گفتگو و درددل با او انگار حالم خوب می شد این ارتباط خیابانی به جایی رسید که وقتی از یاور جدا می شدم به آرامی اشک می ریختم و آرامشم را از دست می دادم.
هیچ کس از عاقبت این عشق های خیابانی سخنی برایم نگفته بود و من در تصورات خودم یاور را تنها عامل رسیدن به خوشبختی و فرار از تنش های خانوادگی می دانستم تا این که در یکی از دیدارهای حضوری در یک کافی شاپ یاور سیگار خارجی را تعارفم کرد و مدعی شد کشیدن آن آرامم می کند وقتی دستم را برای گرفتن آن نخ سیگار دراز کردم هیچ وقت به ذهنم نمی رسید که در مدت کوتاهی نام معتاد را یدک می کشم.
مادرم تا عصر سرکار بود و من به راحتی در منزل سیگار می کشیدم تا این که به پیشنهاد یاور به همراه سیگار مصرف ماده مخدری به نام حشیش را آغاز کردم و آرام آرام در دام اعتیاد افتادم به طوری که مجبور بودم برای تهیه مواد مخدر به خواسته های بی شرمانه یاور تن بدهم. بالاخره مادرم در حالی که پنهانی مشغول مصرف مواد بودم متوجه ماجرا شد و مرا به دایره مددکاری اجتماعی کلانتری آورد.
