به گزارش ساعد نیوز به نقل از خبرگزاری تسنیم، محمود احمدی نژاد رئیس جمهور سابق اخیراً در جلسه ای در پاسخ به سوال شخصی در ارتباط با تهدید به ترور وی از سوی یک کانال تلگرامی! اظهار داشت: «من هم معتقد هستم که بحث ترور جدی است. خودشان می کشند، خودشان هم مراسم عزاداری برپا می کنند و بعد دیگران را متهم می کنند!»
محمد ایمانی روزنامه نگار در یادداشتی به این ادعای احمدی نژاد درباره ادعای احتمال ترور او نوشت: "مطمئن هستید که هنوز ترور نشده اید و در سلامت به سر می برید؟ همه ترورها که با بمب و گلوله و سمّ نیست. کم نیستند چهره هایی که ترور فیزیکی نشدند؛ اما "غرور" و نفوذی ها"، چنان آنها را دچار مسخ شخصیت و هویت کردند که مرتکب خودزنی شدند و تمام آبرو و اعتبار خود را نابود کردند."
در یک دورهمی تبلیغاتی، یکی می گوید درباره ترورتان روشنگری کنید و دیگری پاسخ می دهد من هم معتقدم بحث ترور جدّی است. خودشان می کشند، خودشان هم مراسم عزاداری برپا می کنند و بعد دیگران را متهّم می کنند".
بنده خدا! مطمئن هستید که هنوز ترور نشده اید و در سلامت به سر می برید؟ همه ترورها که با بمب و گلوله و سمّ نیست. کم نیستند چهره هایی که ترور فیزیکی نشدند؛ اما "غرور" و نفوذی ها"، چنان آنها را دچار مسخ شخصیت و هویت کردند که مرتکب خودزنی شدند و تمام آبرو و اعتبار خود را نابود کردند.
مهره دشمن شدن، عار است. اما زشت تر، آن است که کسی در موفقیت افسری یا ژنرالی باشد و از سوی حریف «سربازگیری» شود. تاریخ اسلام تا امروز، پُر است از همین سربازگیری های از خواص در خدمت اردوگاه دشمن. و ساقط شدن از اعتبار انقلابی به دست خود آنها.
دو شخصیت معروف که ترور نرم و پیشمرگ نقشه دشمن شدند، یکی جناب طلحه الخیر است؛ و دیگری، جناب زبیر که "سیف الاسلام" و "منّا اهل البیت" شده بود اما چنان دچار فریفتگی و جاه طلبی و غرور شدند که از خود نپرسیدند اردوگاه امویان، چرا از رفتار آنها به وجد می آیند و برای شان کف و سوت می زنند؟ و چرا حمایت شان می کنند؟ زبیر و طلحه وقتی ترور شدند که همین حمایت ها و تحسین ها را دیدند و حال شان، از کردار شان بد نشد.
طلحه از یاد برده بود که همین چند وقت پیش چگونه بساط اشرافیت امثال مروان بن حکم را بر هم زده بودند اما مروان که از یاد نبرده بود! مروان ها با جنگ جمل، هم از امیر مؤمنان (ع) انتقام گرفتند و هم از هم اردوگاهی های جدید خود، طلحه و زبیر. تیری که به طلحه اصابت کرد و او را از پا درآورد، از جانب سپاه امیر مومنان پرتاب نشده نبود؛ او توسط هم اردوگاهی جدیدش مروان ترور شد و وقتی کار از کار گذشت، با حسرت گفت: «خون هیچ بزرگی، مانند من به هدر نریخت»!
بعدها امیر مومنان (ع) بالای جنازه همین ها فرمود "پیوسته منتظر پیامدهای غدر و خیانت شما بودم و با فراست خود، آثار فریفتگی را در سیمای شما می دیدم؛ لباس دین، شما را می پوشاند و صدق نیت و بصیرتم، مرا بر باطن شما آگاه می کرد".
شخصیت انقلابی سومی که حیثیتش قربانی ترور نرم شد، فقیه انقلابی و زندان کشیده ای بود که در دوران رهبری امام خمینی (ره)، قائم مقام رهبری امام (ره) شد اما منافقینی که از جمله قاتل فرزندش بودند، در بیت او رخنه کردند و ذهن او را چنان مسموم کردند که وکیل مدافع جنایتکاران و دشمنان دین و ملت شد. شد "مجتهد و روحانی واقعی" (!) از آن جنس که رادیو فردا و بی بی سی ترویج کردند.
قربانی چهارم ترور نرم، همان شخصیتی است که ترورش توسط منافقین در ابتدای انقلاب ناکام ماند و بارها از منافقین قدیم و جدید، تهمت و ناسزا شنید؛ اما چون مراقب اطرافیان نبود و هیجان و غرور بر عقل او غالب آمد، به ابزار دست دشمنان تبدیل شد. بازیچه ای برای ایجاد آشوب نیابتی و دودسته کردن مردم. چنان ناشنوا و نابینا شده بود که در هشت ماهه فتنه ندید و نشنید آشوبگران می گویند "انتخابات بهانه است/ اصل نظام نشانه است". خطیب بسیاری از روزهای قدس، نشنید که از زبان رژیم صهیونیستی می گویند "نه غزه، نه لبنان". بعد هم در اثر مشورت های مسموم، مدعی شد روزگار فردا روزگار مذاکره است، نه موشک!
"ترور نرم" در دستور کار بود که ارگان اینترنتی گروهک ملی- مذهبی، 19 آبان 91 درباره همین شخصیت سیاسی نوشت: «پرسش اساسی این است که با [...] چگونه باید رفتار کرد؛ او که در کارنامه اش قلع و قمع دیگران را به طور پررنگ دارد و در تصمیم های بزرگ جزو تصمیم سازان بوده و اکنون با ما افق مشترک پیدا کرده، تکلیف چیست؟ آیا باید تاریخِ او را به فراموشی سپرد یا به طور تاکتیکی فعلاً در مورد او سکوت کرد تا اگر زوری دارد ضربه اش را به حکومت بزند و بعد که نوبت خود او رسید به حسابش رسید، یا این که اصولاً تاریخ او را فاش گویانه بر سر کوی و برزن فریاد زد و از هر سازش و حمایتی از او تن زد؟»
ارگان گروهک ملی- مذهبی ادامه می دهد: «اگر بر این باشیم که باید پراگماتیستی عمل کرد؛ خیلی زود می توان به این رسید که پس حمایت از [...] به صلاح است. چرا که او به تحقق خواسته های ما کمک می کند، فارغ از این که دیگران در مورد ما چه فکر می کنند و اگر آرمان خواهانه عمل کنیم هرگز به زیر علم کسی چون او نخواهیم رفت. هرگز نباید از گناه اینان گذشت، اما باید با ایشان تاکتیکی برخورد کرد؛ یعنی سکوت کرد تا وقت آن برسد.»
دشمن، گاه انتقام سالیان خود از افراد خوش سابقه را به واسطه زمینگیر شدن آنها می گیرد؛ چنان که نه تنها از همراهی با جبهه خودی باز می مانند، بلکه تبدیل به مسئله و حتی پیاده نظام انتحاری و پیشمرگ نقشه های دشمن می شوند. اینجا برخلاف جنگ و جهاد، قربانی شدن نه تنها فضیلت نیست، بلکه عین سرشکستگی است. شعار های اسلام و انقلاب را سر دست گرفتن، سربازی ولایت را کردن و با آمریکا و اسرائیل رویارو شدن کجا؟ و صید منفعل و نیمه جانی برای رسانه های ضد انقلاب یا تردید افکنی های منافقین کجا؟! حمله به دروغ هولوکاست و به هم ریختن بنیان برپایی رژیم صهیونیستی کجا و انکار اظهارات ضد رژیم صهیونیستی خود در گذشته کجا؟
دعای "و اجعلنا من المسشهدین بین یدیه" کجا، زیر سوال بردن دفاع از حرم اهل بیت (ع) در سوریه و عراق کجا، تخطئه سردار سلیمانی کجا و شرکت ریاکارانه در یادواره شهدای مدافع حرم در آمل کجا؟! سنگ مردم و نظام را به سینه زدن کجا، و تعطیل کردن مسئولیت در چند سال آخر مدیریت (در اوج فشار های تحریمی دشمن) کجا؟ مسئولیت کجا و سرگرم حاشیه سازی شدن کجا؟
تلخ است که انسان از فرماندار شهر ری در دولت دهم بشنود: «چند روز بعد از جریان خانه نشینی، بنده برای سفر استانی دولت مجبور شدم به جلسه ای با آقای ["ب" معاون اجرایی] بروم. تنها جلسه ای که با ایشان داشتم، تلخ ترین جلسه آن دوره عمرم شد. آقای [...] که ارتباط بنده را با جریان ستادهای مردمی در سراسر کشور و بچه های انقلابی می دانست، پرسید بچه ها نظرشان نسبت به قضیه خانه نشینی چیست؟ بنده توضیح دادم که [...] در پازل دشمنانش حرکت کرد و هر عاقلی این را می فهمد. او که عصبانی شده بود گفت: پنج شش سال است در این کشور مثل... شبانه روزی کار می کنیم و آقایان اطلاعات سپاه و بیت می روند پزش را جلوی مردم می دهند و پشت سر، ما را می کوبند. اشکالی ندارد ما هم از فردا کار نمی کنیم!
بله از فردا کار نمی کنیم که معلوم بشود در کشور فقط ما هستیم که می توانیم کشور را بگردانیم. ببینیم در سخنرانی هایشان چه دارند به مردم بگویند. و آن وقت به دست و پایمان می افتند".!
آقای فرماندار ادامه می دهد : "اما حرف [...] علی رغم باورمان اجرایی شد، 2 سال رییس جمهور و معاونین و مسئول دفترش کشور را رها کردند آن هم در اوج تحریمها. این را از جدول جلسات، که جای رئیس، معاون اول می رفت و کاهش حجم تصمیم، اقدام و برنامه ها و سفرها و از هم گسیختگی کارها می شد فهمید".
رهبر انقلاب، سوم آذر 1395 درباره جنگ نرم فرمودند «جنگ نرم، خیلی خطرناک تر از جنگ سخت است. در جنگ سخت، جسم ها به خاک و خون کشیده می شوند [ولی] روح ها پرواز می کنند و می روند به بهشت. در جنگ نرم، اگر خدای ناکرده دشمن غلبه بکند، جسم ها پروار می شوند و سالم می مانند، روح ها می روند به قعر جهنم؛ لذا این خیلی خطرناک تر است».
همه ما، قربانیان ترور فیزیکی را تجلیل می کنیم؛ اما آیا قربانیان ترور نرم هم که لگد به جبهه خودی می زنند، قابل تقدیرند؟ یا مستوجب عتاب و مواخذه؟ البته راه بازگشت و جبران و اصلاح برای همه قربانیان چنین تروری گشوده است.
احمدی نژاد: بحث ترور من جدی است!!
