به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، عباس عبدی در روزنامه اعتماد نوشت: این روز ها بازار تاریخ داغ است. برای دیده شدن بهتر است که یک داستان تاریخی را سرهم کرد و گفت: فرقی هم نمی کند که علیه چه کسی و له چه کسی باشد. کافی است جذاب باشد. حتی توجهی هم به تبعات و الزامات گفتار هم نمی شود. با گفتن یک خاطره واقعی یا ساختگی یا خیالی، چند روز عده ای سر کار هستند تا داستان جدیدی را شخص دیگری جور کند. در این یادداشت می خواهم به یکی از این خاطرات بپردازم. خاطره ای که به لحاظ سیاسی بسیاری از اصلاح طلبان دوست دارند که واقعی تلقی شود، ولی بنده لزوما چنین فکر نمی کنم، زیرا برای رد و محکوم کردن فردی که موضوع این خاطره است، دلایل و شواهد فراوانی دارم و نیازی به چنین خاطراتی نیست.
آقای محسن رفیق دوست که سال ها در مقامات بالای نظامی و اقتصادی کشور بوده و مدت زیادی را وزیر سپاه و در آخرین مراحل نیز رییس بنیاد مستضعفان بوده است خاطره ای را به این شرح در کتاب خود نوشته است؛ کتابی که بنده ندیده ام ولی این بخش از خاطرات او خیلی بازنشر شده و تاکنون نیز تکذیب نشده است.
او نوشته است که: «سفیر فلسطین... با من رفیق است. آمد پیش من... گفت فلانی، دیشب جلسه همه سفرا (ی خارجی مقیم ایران) بود و بحث انتخابات (۱۳۸۴) ایران شد، هر کس چیزی می گفت. یکی می گفت آقای هاشمی می شود، یکی می گفت قالیباف، یکی هم می گفت آقای لاریجانی... سفیر انگلیس سرش پایین بود چیزی نمی گفت. از سفیر انگلیس سوال کردیم شما چرا حرف نمی زنید؟ سرش را بلند کرد گفت «همه تان اشتباه می کنید، رییس جمهور ایران، شهردار تهران است.» گفتیم او که ثبت نام نکرده؟ گفت «خب ثبت نام می کند.» خواستم این خبر را به تو بدهم... چند روز بعد قبل از اینکه مرحله دوم انجام شود، زواوی [سفیر فلسطین]آمد، گفت: دیشب جلسه تشکیل شد، قبل از اینکه وارد بحث شویم، به سفیر انگلیس گفتیم احمدی نژاد ثبت نام کرد و جزو دو نفر دور دوم شد، اما رای آقای هاشمی بیشتر است... گفت «همان که اول گفتم، رییس جمهور ایران، شهردار تهران است.»
این خاطره چه می خواهد بگوید؟ گرچه مستقیم به این نکته اشاره ای نشده است، ولی به طور ضمنی استنباط می شود که احمدی نژاد را انگلیسی ها سر کار آورده اند؟ همان طور که گفتم برای تخطئه او نیازی به این خاطره بازی ها نیست. عملکرد سیاه دوران ۱۳۸۴ تا ۱۳۹۲ بهترین دلیل برای تخطئه دوره او است، ولی این دلیل نمی شود که خاطره مزبور را بپذیریم یا به آن استناد کنیم. فرض کنید که این خاطره کاملا درست است، آیا سفیر بریتانیا این قدر ساده لوح است که چنین مساله ای را در یک جمع دیپلماتیک برملا کند؟ آن هم به صورت یک گزاره قطعی که او نامزد خواهد شد، و سپس تاکید شود که پیروز هم خواهد شد.
این نکته را ندیده می گیریم و از گوینده خبر می پرسیم که تبعات و نتایج چنین خاطره ای چیست؟ اولین نتیجه این است که انتخابات ایران به کلی عاری از اصالت است و از همه بدتر اینکه نامزد پیروز را یک قدرت خارجی تعیین می کند! اگر این را یک نفر مخالف سیستم بزند، چندان جای تعجب ندارد، ولی هنگامی که یک نفر طرفدار سیستم و ذوب در ولایت می زند، بیش از آنکه تخطئه احمدی نژاد باشد، بی اعتبار کردن سیستم مورد علاقه اش است.
نتیجه دوم اینکه چطور آقای رفیق دوست این خاطره را در همان زمان برای پیگیری مسئولان سیاسی و امنیتی منتقل نکرد؟ و اگر انتقال داد، چرا منجر به نتیجه نشد؟ این نیز مشکل مهم دیگر همان سیستمی است که چنین شواهدی را نادیده می گیرد. فراموش نکنیم که همه جناح اصولگرا و کل سیستم از سال ۱۳۸۴ تا ۱۳۹۰ دربست در حمایت او و دولتش بودند.
فرض کنیم به هر دلیلی قبلا آن را به طور خصوصی نگفته و پیگیری نکرده است، پس چرا از بیان عمومی و علنی آن استنکاف کرده است و این را گذاشته در دولت بعد می گوید؟ آیا همین رفتار نشانه ای از شنا کردن در مسیر رودخانه و موج نیست؟ اکنون ۱۵ سال از آن تاریخ گذشته، چرا هیچ گاه در عرصه عمومی بیان نشده است؟ به علاوه سفرای دیگری نیز هستند که می توانند درباره درستی یا نادرستی این خبر نظر دهند، چرا هیچ کدام از آنان مورد پرسش قرار نگرفتند؟ شاید عده ای از این خوشحال شوند که فلان خاطره علیه کسی است که با او مخالف هستند، ولی باید بدانند که بازیچه شدن تاریخ و طرح پرسش هایی درباره اعتبار تاریخ، مهم تر از این است که فلان خاطره علیه چه کسی است.
داماد نعمت زاده متواری شد
4 سال پیش