الاخبار نوشت: به دنبال وقوع حادثه تنگه هرمز، سوال هایی در مورد گزینه های ایالات متحده و بریتانیا در پاسخ به سیلی محکم ایران مطرح می شود. از انجا که این بار، هدف، بریتانیا بوده است و نه یکی از هم پیمانان منطقه ای واشنگتن، امور به سمت پیچیدگی بیشتری می رود؛ بویژه آنکه این حادثه به دنبال تشدید اقدامات امنیتی بریتانیا، برای حمایت از کشتی های خود در عبور از منطقه خلیج فارس، اتفاق افتاد.
به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از انتخاب، در ادامه این مطلب آمده است: با وجود این امادگی نیرو های دریایی انگلیس و آمریکا، ایرانی ها موفق به توقیف نفت کش بریتانیایی شدند؛ این در حالی است که آمریکایی ها به دنبال تشکیل یک ائتلاف امنیتی در تنگه های آبی هستند و همین مساله، سوال هایی را در مورد آینده این ائتلاف و فعالیت آن به دنبال دارد.
پس از حادثه ساقط شدن پهپاد آمریکایی، این بار، نفت کش «Stena Impero» توقیف شد، تا یک موفقیت جدید برای آزمایش موضع ایران در برابر فشار های آمریکا، ثبت شود. از زمانی که واشنگتن معافیت های مربوط به خرید نفت ایران از سوی برخی دولت ها را تمدید نکرد، مشخص بود که تهران آماده است تا به هر تحریک آمریکا علیه خود، پاسخ دهد. آنچه در این شرایط بیش از هر چیز برای تهران ضروری است، اتخاذ سیاست «فشار متقابل» یا همان مقابله به مثل است، تا دست بسته و ناتوان به نظر نرسد؛ از این رو، می بینیم که ایرانی همواره به دنبال تثبیت معادله بازدارندگی است تا به این شکل، شبح جنگ را از منطقه دور کند.
با توقیف نفت کش انگلیسی، تهران تلاش می کند اثبات کند که ابتکار عمل در خلیج فارس، در اختیار آن است و قدرت این کشور، بیش از ان است که آمریکایی ها و هم پیمانان ان بتوانند تاثیر امنیتی و نظامی آن را نادیده بگیرند. علاوه بر اینکه تاثیر ایران در گذرگاه های تجاری و بازار نفت جهانی غیر قابل انکار است.
اما در عرصه سیاست، حادثه توقیف نفت کش انگلیسی در دو جهت، پیامد هایی به دنبال دارد؛ جهت اول، در رابطه با موضع گیری بریتانیا در صف ارایی های بین المللی، که در حالی که واشنگتن با قدرت تمام به دنبال همراه کردن هم پیمانانش با خود است، بریتانیا خود را از موضع آمریکا دور می کند. حال، سوال آن است که آیا انگلیس به سیاست تنش زایی آمریکا علیه تهران می پیوندد، یا اینکه حل بحران با استفاده از معامله تبادل نفت کش ها را انتخاب می کند؟ این موضوعی است که در ساعت های آینده با پاسخی قطعی مواجه می شود و در رابطه با آن، وزیر خارجه بریتانیا تاکید کرده است که کشورش به دنبال گزینه های نظامی نیست.
جهت دوم، مربوط به حالتی است که بریتانیا تصمیم به اتخاذ یک موضع تنش زا بگیرد؛ که این امر تاثیر مستقیمی بر مذاکره اروپایی ها با ایران و اقدام رئیس جمهور فرانسه خواهد داشت؛ بدین معنا اگر تحت تاثیر شرایط موجود، خطاب اروپایی ها از حد وسط، به بی طرفی یا مقابله با ایران منتقل شود، شاهد وارد آمدن فشار بیشتری به ایران خواهیم بود. اما صحبت های هانت در مورد عدم بررسی گزینه های نظامی، شاخص مهمی است که نشان می دهد بریتانیا تمایلی به تنش زایی بیشتر با ایران ندارد.
