به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از مشرق، کشور "ژاپن" در اذهان اکثر ما به عنوان کشوری پیشرفته و ثروت مند شناخته می شود؛ پایتخت ژاپن، توکیو دارای بالاترین نرخ سرانه تولید ناخالص داخلی در جهان است و توکیو 51 شرکت برتر جهانی (بر طبق دسته بندی 500 شرکت برتر مجله ی فورچون) را در خود جای داده که این رقم از هر شهر دیگری در دنیا بیشتر است.
در حال حاضر ژاپن سومین اقتصاد بزرگ جهان است اما این کشور درگیر مسئله "فقر" در میان بسیاری از شهروندان ژاپنی است؛ در ظاهر هیچ گدایی در شهرهای ژاپن وجود ندارد و بی خانمان ها نیز معمولا از دید عموم پنهان نگه داشته می شوند، اما حتی "توکیو" نیز فقرای زیادی در خود جای داده است.
فقر برای نخستین بار پس از بحران جهانی مالی در سال 2008 در توکیو به رسمیت شناخته شد؛ در این مدت یک دهکده در پارک "هیبیا" در توکیو مستقر شد تا تازه فقیران این شهر را تأمین کند اما رفته رفته به تعداد فقرا در این دهکده افزوده شد تا جایی که تعداد فقرا در این محل قابل کنترل نبود!
در سال 2016، "سازمان همکاری و توسعه اقتصادی" (OECD) در گزارشی میزان فقر نسبی در ژاپن را 15.9 درصد اعلام کرد؛ این رقم به میزان قابل توجهی بالاتر از سایر کشورهای ثروتمند جهان بود؛ بخش اعظم فقرا در شهر توکیو ساکن هستند؛ بنابر اعلام OECD، اغلب این فقرا پنهان هستند و هم توسط دولت و هم توسط شهروندان ژاپنی نادیده گرفته می شوند؛ خط فقر در توکیو نصف متوسط درآمد یک بار مصرف خانوار برای یک سال معین تعیین شده است.
ژاپن به عنوان کشوری که سومین اقتصاد بزرگ جهان است، به راحتی می توان فرض کرد فقر در این کشور وجود ندارد! اما به گزارش "گاردین" از هر 6 ژاپنی، یک نفر در فقر نسبی زندگی می کند!
10 درصد از خانوارهای توکیو به دلیل سطح فقری که در آن زندگی می کنند قادر به تامین تغذیه کافی خود نیستند؛ والدین در 15 درصد از خانواده های توکیو گفته اند که آنها نمی توانند هزینه خرید لباس برای فرزندان خود را تامین کنند.
میزان فقر خانواده هایی که فقط دارای پدر یا مادر هستند و آنها نیز شاغلند بیش از 50 درصد در توکیو و همچنین دیگر شهرهای ژاپن است؛ در سیستم اقتصادی ژاپن، مادران مجرد به شدت ضرر می کنند و روز به روز فقیرتر می شوند؛ بسیاری از شرکت های ژاپنی فقط فارغ التحصیلان اخیر دانشگاه را استخدام می کنند و مادران مجرد نمی توانند شغل مناسبی را اختیار کنند و مجبور به کارهای سخت و طاقت فرسا با درآمد بسیار کم هستند.
براساس گزارش "یونیسف" در سال 2017، ژاپن دارای بالاترین میزان فقر کودکان در میان کشورهای توسعه یافته است؛ تعداد کودکان فقیر در ژاپن حدود 3.5 میلیون نفر تخمین زده شده است؛ بیش از 20 درصد از کودکان در توکیو در آنچه دولت به عنوان "خانواده فقیر" تعریف کرده، زندگی می کنند.
سیستم رفاه اجتماعی فعلی که توسط دولت ژاپن ایجاد شده نه بر اساس رسیدگی به فقرا، بلکه در پراکندگی حقوق بازنشستگی و مراقبت های بهداشتی به "طبقه متوسط" متمرکز است؛ "بنیاد توکیو" در مقاله ای با موضوع توسعه سیاست برای ژاپن بهتر، به این مسئله اشاره کرده که پس از مدت طولانی ، این توهم که همه ژاپنی ها متعلق به طبقه متوسط هستند، ایجاد شده است؛ به همین خاطر بسیاری از توجه ها معطوف به این طبقه است و دیگران نادیده گرفته می شوند؛ بسیاری از کسانی که در ژاپن در بحران مالی شغل خود را از دست داده اند با مشکل بیکاری مواجه هستند و توانایی ورود به شغلی درخور شان خود ندارند.
با توجه به سیستم اقتصادی فعلی ژاپن، شهر "ناگوایا" یکی از شهرهایی است که بیکاران در آن بسیار به چشم می خورند؛ ناگوایا یکی از شهرهای بزرگ ژاپن با جمعیت بیش از 2 میلیون نفر است که حدود 378 هزار نفر از افراد ساکن در آن در فقر به سر می برند؛ سیستم فعلی حاکم در این شهر منجر به افزایش شدید تعداد افراد فقیر و شکل گرفتن طبقه جدیدی در این شهر شده است؛ این افراد در مناطقی با خوابگاه های ارزان قیمت زندگی می کنند که یک اتاق برای همه دارند؛ معدود افرادی که در این خوابگاه های ارزان قیمت زندگی می کنند، خوش شانس هستند چراکه افراد زیادی در این شهر هستند که حتی نمی توانند یک سرپناه برای خود داشته باشند.
یک مشکل عینی در ژاپن جدی نگرفتن مسئله فقر است و واقعیت های فقر غالباً به دلیل ترس از مضر بودن ، پنهان می شوند! با توقعات اجتماعی در ژاپن ، خانواده ها اغلب تلاش می کنند که فرزندان خود را به هر قیمتی در مدارس گرانقیمت با وجود ناتوانی در پرداخت هزینه، ثبت نام کنند حتی بسیاری از خانواده ها برای متوسط جلوه دادن خود مجبور به کاهش وعده های غذایی خود هستند.
دولت ژاپن سعی دارد تا به مردم بقبولاند که هیچکس در ژاپن گدایی نمی کند و نرخ بزهکاری در جامعه این کشور پایین است اما آمارهای موسسات تحقیقاتی حاکی از آن است که فقر پنهان در این کشور وجود دارد؛ با ادامه این روند در ژاپن، علاوه بر وجود میلیونها فقیر در این کشور، میلیونها نفر دیگر نیز به زحمت از توان امرار معاش روزانه خود برخوردارند و با کوچکترین مشکلی به سبب فقدان امنیت شغلی و اجتماعی، سایه فقر پنهان بر آنان چیره می شود.
