به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، روزنامه «کیهان» در ویژه های خود نوشت:
در اواخر دهه ۶۰ یکی از اعضای گروهک فدائیان خلق به نام نیوشا فرهی به عنوان اعتراض به جمهوری اسلامی ایران، در مقابل سازمان ملل در نیویورک دست به خودسوزی زد و در حالی که سایر اعضای این گروه اطراف او را گرفته و برای نجات وی اقدامی نمی کردند، در آتش سوخت و جان سپرد. یک هفته بعد از این ماجرا معلوم شد مرکزیت گروه یاد شده از بیماری افسردگی وی که در حال مداوا نیز بود سوء استفاده کرده و به او قبولانده بود خودش را به آتش بکشد و تاکید کرده بود که این اقدام یک حرکت نمادین خواهد بود و اعضای گروه بلافاصله دست به کار شده و بی آنکه آسیب چندانی ببیند آتش را خاموش کرده و او را نجات خواهند داد! ماجرای این جنایت با اعتراف یکی از اعضای گروه که دچار عذاب وجدان شده بود به پلیس اطلاع داده شد و از سوی دیگر خانواده وی هم که به اصل ماجرا و جنایت گروهک مزبور پی برده بودند، در یکی از دادگاه های نیویورک اقامه دعوا کردند و...
ماجرای غم انگیز سحر خدایاری که به فریب دختر آبی معرفی شده است نیز از جهات مختلف با ماجرای خودسوزی نیوشا فرهی همخوانی و مشابهت جدی دارد. آن مرحومه به گفته پدر داغدارش، از نوعی بیماری عصبی رنج می برده و در حال مداوا نیز بوده است.
با توجه به آلودگی برخی جریانات ضدانقلاب داخلی به انواع ترفندهای جنایت آمیز، احتمال اینکه ماجرای خودسوزی او هم از سوی برخی جریانات مورد اشاره برنامه ریزی شده باشد وجود دارد و دستگاه قضایی نباید از کنار آن به آسانی عبور کند.
دستگاه قضایی و مراکز اطلاعاتی و امنیتی با بررسی دقیق ماجرا می توانند صحت یا نادرستی این احتمال را کشف و به آگاهی مردم برسانند.
این بررسی و تحقیق مشترک قضایی و اطلاعاتی باید از بازجویی کسانی آغاز شود که علی رغم اظهارات پدر محترم آن مرحومه درباره بیماری فرزندش و اطلاع قطعی از عدم صدور حکم محکومیت او به زندان و... اصرار دارند ماجرا را وارونه روایت کرده و با این وارونه نمایی زمینه ای برای حمله به نهادهای قانونی نظام فراهم آورند. احضار افرادی از این دست و بازجویی از آنها می تواند سرنخی برای کشف حقیقت ماجرا و شناسایی تحریک کنندگان احتمالی باشد. بدیهی است که در جریان این پی گیری باید از ملاحظات رایج و دست و پا گیر اجتناب کرد.
چه اشکالی دارد که دروغ پردازان درباره این ماجرای غم انگیز در هر جایگاهی که هستند برای کشف پشت صحنه احتمالی و پاسخگویی درباره دروغ بافی های خود مورد سؤال قرار بگیرند. مثلا از فلان خانم یا آقای نماینده و فلان هنرپیشه و فلان... پرسیده شود این دروغ ساخته خودش است یا از جایی به وی دیکته شده است؟! و اساسا از این دروغ بافی چه انگیزه ای داشته است؟!
