به گزارش ساعد نیوز به نقل از گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، «حسین امیر عبداللهیان»، وزیر امور خارجه کشورمان گفته که ایران در مذاکرات وین به دنبال دستیابی به یک «توافق خوب» از مسیر مذاکراتی «متین، قوی و منطقی» است. او گفته که هدف گذاری دولت جدید در مذاکرات وین لغو تحریم های برجامی و بازگرداندن طرف های غربی به همه تعهداتشان است. طرف های اروپایی بلافاصله بعد از اتمام نخستین دور از مذاکرات رفع تحریم ها در وین بلافاصله بازی مقصرنمایی را آغاز کرده و تلاش کردند مطالبات طرح شده توسط ایران در جریان گفت وگوها را مطالباتی زیاده خواهانه و خارج از چارچوب برجام نشان دهند. طرف های غربی و رسانه های وابسته به آنها در این راستا تلاش کردند از طریق عملیات روانی و فضاسازی رسانه ای طوری وانمود کنند که گویی ایران بدون توجه به مسائل مطرح شده در 6 دور پیشین گفت وگوها مطالبات جدیدی مطرح کرده که فراتر از برجام است.این در حالی است که تیم مذاکره کننده ایران اعلام کرده که متن پیشنهادی تهران مبتنی و براساس پیش نویس 6 دور قبل بوده و همان متن مبنا قرار گرفته و اصلاحات و پیشنهادهای مورد نظر ایران بر روی متن مشخص شده و ارائه گردیده اند. این پیشنهادها از آن جهت که کاملاً منطبق بر برجام ارائه شده اند طبیعتاً حداکثری و زیاده خواهانه نیستند. البته واکنش اروپایی ها با توجه به آنکه از سال 2015 به این سو با پایبندی حداقلی به برجام به دنبال تحمیل تکالیف حداکثری به ایران بوده اند قابل پیش بینی است. روشن است که طرف های غربی که با تصور اعطای امتیازات اندک و دریافت امتیازات حداکثری به وین آمده اند، از متون پیشنهادی و خواسته های روشن جمهوری اسلامی ایران رضایت کامل نداشتند، اما به گفته یک مقام وزارت خارجه ایران، «هیچ یک از این کشورها نتوانستند بر این متون ایراد حقوقی گرفته یا آنها را در تضاد با برجام توصیف کنند.»در همین حال، رسانه های غربی در روزهای گذشته بارها با مانور دادن بر روی آنکه مواضع ایران باعث شکست در مذاکرات شده سعی کرده اند از ایده «بازگشت گام به گام» یا «توافق موقت» به عنوان راه حل هایی برای خروج از بن بست های ادعایی یاد کنند. این در حالی است که هر دو ایده «بازگشت گام به گام» و «توافق موقت» ایده هایی شکست خورده اند که قبلاً مورد آزمون قرار گرفته و شکست خورده اند و به همین دلیل ایران اعلام کرده هرگز آنها را نمی پذیرد. درباره طرح «بازگشت گام به گام» این موضوع مطرح است که طرح برداشتن یک گام در برابر گامی از سوی طرف مقابل تنها در صورتی می تواند موضوعیت داشته باشد که اولاً دو طرف به یک شکل و به یک اندازه از چیزی دور شده باشند، حال آنکه در موضوع برجام می بینیم که آمریکا برجام را عملاً نقض کرده است در حالی که ایران بعد از یک سال اجرای کامل برجام و فرصت به طرف های غربی برای عمل به وعده هایشان، تنها تعهداتش را آن هم طبق مفاد موجود در خود برجام کاهش داده است. با توجه به اینکه اقدام ایران در واکنش به نقض عهد آمریکا صورت گرفته است حکم هر عقل سلیم این خواهد بود طرف ناقض ابتدا خسارتش را جبران کند و بعد از طرف مقابل بخواهد به عقب برگردد.ثانیاً، اگر ایران به فرض هم بخواهد مسئله اول را نادیده بگیرد و بپذیرد که گام هایی را در برابر برخی گام های آمریکا بردارد میان گام های احتمالی دو طرف نمی توان تجانسی برقرار کرد که بتوان از طرح «گام به گام» سخن گفت. آن طور که از روال اجرای برجام در 5 سال گذشته هم مشخص است تعهدات ایران در این توافق کاملاً ملموس و اندازه پذیر است در حالی که طرف مقابل هم تعهداتش تفسیر پذیر است و هم خودش اهل مغلطه و سفسطه.مورد سوم اینکه، میان ایران و آمریکا «توازن در اعتماد» وجود ندارد و در چنین شرایطی مطالبه توازن در گام ها منطقی به نظر نمی رسد. طرف آمریکایی به استناد رفتار گذشته ایران می تواند انتظار داشته باشد که تهران در صورت اعلام پایبندی به تعهداتش، تمامی مفاد برجام را همانند گذشته موبه مو اجرا خواهد کرد؛ اما اگر از کارنامه آمریکا در دبه کردن در توافق های بین المللی هم بگذریم و فقط از مورد برجام صحبت کنیم، طبعاً ایران نمی تواند به دولتی که از نخستین روز اجرایی شدن برجام تلاش کرد رفع تحریم ها فقط روی کاغذ انجام شود و در ادامه از همان سیاست رفع تحریم ها روی کاغذ هم عدول کرد، اساس را بر اعتماد قرار دهد، آن هم در شرایطی که مقام های دولت بایدن به صراحت می گویند که برجام را سکویی برای اهداف دیگری می خواهند.ایده «توافق موقت» نیز نه تنها هیچ سنخیتی با «توافق خوب» ندارد، بلکه دقیقاً بر ضد آن است. از نظر جمهوری اسلامی ایران، با توجه به سابقه طرف غربی در عدم اجرای تعهدات برجامی، تنها توافقی را می توان «توافق خوب» به حساب آورد که نه تنها اثرات نقض عهد طرف های غربی در گذشته را جبران می کند بلکه جلوی تخلف های آتی را بسته و او را برای اجرای کامل تعهدات تحت فشار قرار می دهد. ناگفته پیدا است که خروج آمریکا از برجام، حتی در صورت بازگشت همه طرف ها به توافق کماکان آثارش را بر ذهنیت بانک ها و شرکت های بین المللی خواهد داشت. بانک ها و شرکت های غربی که حتی سال 2015 هم به دلیل پابرجا بودن ساختار تحریم های آمریکا به انجام مبادله با ایران بی میل بودند در شرایط حاضر هم چنانچه همه طرف ها بدون جبران گذشته و بدون در نظر گرفتن ساز و کارهایی برای پابرجا نگاه داشتن برجام در برابر اختلافات داخلی آمریکا به این توافق بازگردند، عملاً هیچ مبادله ای با طرف های ایرانی نخواهند داشت. از گفته بالا پیدا است برای ایران حتی بازگشت کامل طرف ها به برجام نیز ضرورتاً توافقی خوب که بتواند انتفاع اقتصادی ایران را در ازای ایجاد محدودیت در بخش هایی از برنامه هسته ای این کشور تضمین کند محسوب نمی شود، چه برسد به آنکه بخواهد وارد توافقی موقت شود که تمامی اهرم های چانه زنی خودش و دست برتری که به لطف مقاومت مردم به دست آورده را نه در ازای رفع تحریم ، بلکه در ازای بلوکه شدن بخشی از دارایی هایش کنار بگذارد. علاوه بر این، جمهوری اسلامی با پذیرش «توافق موقت» عملاً این پیام را به طرف مقابل ارسال خواهد کرد که فشار تحریم ها به اندازه ای بوده که ایران حاضر به عقب نشینی از خواسته به حق و منطقی اش مبنی بر لغو تمامی تحریم ها شده است، آن هم در زمانی که آثار تحریم ها رو به کاهش است و اقتصاد ایران در حال پیدا کردن راه های تنفس و بازگشت به حیات عادی خودش است. ارسال چنین پیامی، قطعاً طرف مقابل را برای ادامه فشارها باانگیزه تر خواهد کرد.با توجه به همین عوامل است که سعید خطیب زاده، سخنگوی جمهوری اسلامی ایران تأکید کرد که در مذاکرات وین چیزی به نام توافق گام به گام یا طرح های موقت وجود ندارد.
ایران متن پیشنهادی خود را در وین تحویل داد
