به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از رکنا، تیر درست به وسط پیشانی اش اصابت کرده بود؛ گلوله ای که هر لحظه امکان داشت جان پسربچه دو ساله لارستانی را بگیرد. پدر و مادرش امیدی به زنده ماندن پسر کوچک شان نداشتند. برادر نوجوانش اشتباهی او را زده بود. علی دو ساله را به اتاق عمل بردند؛ با آن گلوله ای که درون مغزش جا خوش کرده بود. دکتر شاهین نیک منظر عمل سخت را شروع کرد.
خانواده «راهی» پشت درهای بسته اتاق عمل دست به دعا برداشته بودند. بعد از ٦ ساعت همان معجزه ای که هیچ کس امیدی به آن نداشت، رخ داد؛ جراحی موفقیت آمیز بود و علی راهی توانست به زندگی برگردد. پسربچه کوچکی که حالا می تواند بخندد، راه برود و زندگی کند. کودکی که هرگز کسی تصورش را نمی کرد، طلوع آفتاب را دوباره ببیند؛ اما گلوله موفقیت آمیز از مغزش خارج شد و زنده ماند.
این ماجرا ظهر روز دوشنبه رخ داد. خانواده راهی در خانه باغ خانوادگی جمع شده بودند. میهمانی ای که بیشتر اعضای فامیل در آن حضور داشتند. علی و برادرش به همراه دیگر بچه ها در حیاط مشغول بازی بودند. ناگهان صدای شلیک تیری همه را غافلگیر کرد.
پدر و مادر علی در حیاط با جسم نیمه جان پسرشان غرق در خون مواجه شدند و دستان یخ زده پسر بزرگ ترشان که از این شوک بزرگ نمی توانست حرکت کند. همه چیز از یک تمرین شکار شروع شده بود.
برادر پانزده ساله علی با پسرخاله اش داشتند تمرین می کردند. در دست شان یک اسلحه ساچمه ای بود. قوطی را نشانه گرفته بودند و می خواستند شلیک کنند. برادر علی نشانه گیری کرد و دستش را روی ماشه گذاشت. اما درست در عرض یک ثانیه وقتی ماشه را کشید، علی را روبه رو خود دید ولی دیگر دیر شده بود. پسربچه بازیگوش در یک لحظه خودش را به هدف نزدیک کرد و تیر به جای قوطی به پیشانی این بچه برخورد کرد.
از صدای شلیک گلوله و بعد از آن هم جیغ و فریاد بچه ها، اعضای خانواده خود را به حیاط پشت خانه رساندند و با صحنه دلخراش مواجه شدند. علی را در حالی به بیمارستان رساندند که اصلا امید نداشتند. پسربچه خونریزی داشت و باید هر چه زودتر عمل می شد.
برای همین دکتر شاهین نیک منظر، جراح مغز، این عمل را به عهده گرفت؛ عملی سخت ولی معجزه آسا: «وقتی بچه را به مرکز درمانی امام رضا(ع) در لارستان آوردند، بلافاصله از سرش عکس گرفتیم. تیر از وسط پیشانی رد شده، در مغزش مسیری را طی کرده و درنهایت داخل بافت عمقی مغز گیر کرده بود. تنها شانسی که این بچه آورد، این بود که تیر از قسمت های حیاتی مغزش رد نشده بود وگرنه درجا جان می باخت. من خودم تجربه جراحی مغز زیاد داشتم، اما هیچ وقت عمل خارج کردن گلوله را انجام نداده بودم؛ این اولین بار بود. از طرفی در مراکز درمانی شهرستان ها امکانات کافی نیست؛ مثلا در بیمارستان های مجهز، دستگاه Neuro navigation دارند. این دستگاه با قابلیت سیستم راهبری هوشمند، آناتومی عضو مورد جراحی را با تصاویر سی تی اسکن و ام آرآی تطبیق داده و دقیق ترین مسیر را برای رسیدن به عضو آسیب دیده مشخص می کند. در صورتی که در بیمارستان ما این امکان وجود نداشت. با این حال امکان انتقال بیمار هم نبود؛ چون خونریزی داشت و باید عجله می کردیم.
برای همین ساعت ٧و٣٠ دقیقه عمل را به همراه دکتر محبی، متخصص بیهوشی، شروع کردیم. در بررسی ها تشخیص شکستگی استخوان پیشانی و آسیب مغزی در ناحیه پیشانی هم داده شده بود. برای همین در دو مرحله عمل جراحی انجام شد. ابتدا ناحیه پیشانی باز و بافت آسیب دیده مغزی و استخوان های فرورفته در مغز خارج شد و سپس با برش متفاوت نواحی پشتی مغز و به کمک عکسبرداری متعدد محل گلوله مشخص و این گلوله با موفقیت از سر بیمار خارج شد. با توجه به درگیربودن عصب بیمار و حساسیت آن این عمل سخت و طاقت فرسا ٦ ساعت طول کشید. ساعت یک ونیم بود که جراحی به پایان رسید. حالا حال علی بسیار خوب است و هیچ خطر مرگی او را تهدید نمی کند. فقط در بیمارستان بستری شده تا برای جلوگیری از عفونت تحت نظر باشد.»
پدر و مادر علی هنوز هم باور ندارند که فرزندشان جان سالم به در برده است. علی در بیمارستان با بازیگوشی هایش دل همه را برده است. خانواده اش نمی دانند چطور باید از پزشک معالجش تشکر کنند. پدر علی به خبرنگار ما می گوید: «آن روز در خانه مادرزنم بودیم. ما خودمان در روستای دهکویه در ٢٥ کیلومتری شهرستان لار زندگی می کنیم. پسر بزرگ ترم با اسلحه اشتباهی برادرش را زده بود. من امیدم فقط به خدا و بعد از آن به دکتر بود تا اینکه خبر خوش را به ما دادند؛ هنوز هم باورم نمی شود. هر چه از پزشک او تشکر کنم باز هم کم است. او بعد از خدا پسرمان را دوباره به ما برگرداند. من سه پسر و یک دختر دارم.
علی برایم خیلی عزیز است. امیدوارم هیچ پدر و مادری فرزندشان را در آن شرایط نبینند. لحظه های واقعا عذاب آوری بود. هنوز هم علی در بیمارستان است و نمی دانم هزینه عمل چقدر می شود. هنوز در مورد پول صحبت نکرده ایم. من یک تاکسی دارم و مسافرکش هستم؛ درآمد زیادی ندارم. با این حال این چیزها اهمیتی ندارد. فعلا به پول فکر نمی کنم. می خواهم فقط پسرم را ببینم و از وجودش لذت ببرم
