عوارض و موارد مصرف آمپول دپومدرول

عوارض جانبی دپومدرول (Methylprednisolone Acetate)

اعصاب مرکزی: احساس سرخوشی، بی خوابی، سردرد، رفتار پسیکوتیک، سودوتومور مغزی، تغییرات ذهنی، عصبانیت، بی قراری.
قلبی ـ ‌عروقی: HF، زیادی فشار خون، خیز، آریتمی، ارست کشنده و کلاپس گردش خون (به دنبال دوزهای بزرگ و تزریق وریدی سریع)، ترومبوآمبولیزم و ترومبوفلبیت.
پوست: تأخیر در بهبود زخم، آکنه، بثورات پوستی، هیرسوتیسم.
گوش، حلق، بینی، چشم: آب مروارید، گلوکرم.
دستگاه گوارش: زخم گوارشی، تحریک، افزایش اشتها، تهوع، استفراغ، پانکراتیت.
متابولیک: کمی پتاسیم خون، زیادی قند خون، توقف رشد در کودکان، عدم تحمل کربوهیدرات، هیپوکلسمی، حالت کوشینگوئید (buffalo hump, moonface، چاقی مرکزی).
عضلانی - اسكلتی: ضعف، عطسه، استئوپروز.
ادراری: بی نظمی قاعدگی.
سایر عوارض: بی کفایتی حاد غده فوق کلیوی ممکن است با افزایش استرس (عفونت، جراحی، ضربه) یا قطع ناگهانی مصرف دارو بعد از مصرف طولانی مدت آن، بروز کند. ابتلا به عفونتها.

هشدارها در مورد دپومدرول (Methylprednisolone Acetate)

1ـ بیشتر عوارض کورتیکواستروئیدها وابسته به دوز یا مدت مصرف دارو می‌باشد.
2ـ متیل پردنیزولون به صورت خوراکی نیز قابل مصرف می‌باشد.
3ـ متیل پردنیزولون سدیم سوکسینات به صورت عضلانی، وریدی یا انفوزیون وریدی در فواصل 4 تا 6 ساعت تزریق می‌شود.
4ـ سوسپانسیون متیل پردنیزولون استات به صورت داخل مفصلی، عضلانی، داخل سینوویال، داخل بورس، داخل ضایعه یا بافت نرم تزریق می‌شود. شروع اثر آن کند اما طولانی اثر می‌باشد.
5ـ حساسیت بیمار به کورتیکواستروئیدهای دیگر را بررسی کنید.
6ـ برای به دست آوردن نتایج بهتر و سمیت کمتر، دارو را به صورت تک دوز صبحها مصرف کنید.
7ـ بیماران critically ill ممکن است به استفاده همزمان از آنتی اسید یا درمان با آنتاگونیستهای رسپتور H2 نیاز پیدا کنند.
8ـ املاح مختلف این دارو قابل تعویض با هم نیستند.
9ـ Solu-Medrol به صورت داخل نخاعی استفاده نشود. عوارض زیادی با آن گزارش شده است.
10ـ تزریق به صورت عضلانی عمیق و در عضله گلوتئال انجام شود. از تزریق زیر جلدی به علت ایجاد آتروفی و آبسه استریل خودداری کنید.
11ـ آتروفی پوستی ممکن است با دوزهای بزرگ از فرم استات اتفاق بیفتد. به جای یک دوز بزرگ از تعداد زیادی دوزهای کوچک استفاده کنید و محل تزریق را به صورت مرتب عوض کنید.
12ـ چنانچه اثر سریع لازم باشد از ملح استات استفاده نشود.
13ـ پس از 48 ساعت محلول رقیق شده دور ریخته شود.
14ـ همیشه با حداقل دوز مؤثر درمان را انجام دهید.
15ـ بعد از دوره طولانی درمان دوز را به آهستگی کم کنید.
16ـ به جز در موارد منع مصرف، از رژیم های با سدیم پائین که پتاسیم و پروتئین بالا دارند استفاده کنید. در صورت لزوم از مکمل پتاسیم استفاده کنید.
17ـ برای تزریق وریدی تنها از متیل پردنیزولون سدیم سوکسینات استفاده شود و فرم استات هرگز برای این منظور مصرف نشود. رقیق کردن دارو بر اساس توصیه کارخانه سازنده و حلال های مربوطه یا با آب باکتریواستاتیک برای تزریق با بنزیل الکل انجام می‌شود.
18ـ برای تزریق مستقیم وریدی، دارو با یک حلال سازگار رقیق شده و در مدت حداقل 1 دقیقه تزریق می‌شود. در درمان شوک دوزهای بزرگ برای جلوگیری از آریتمی و کلاپس گردش خون در مدت حداقل 10 دقیقه تزریق می‌شوند. هنگامی که از انفوزیون مداوم یا متقاطع استفاده می‌شود، دارو بر اساس توصیه کارخانه سازنده رقیق شده و در مدت تجویز شده مصرف می‌شود. اگر برای انفوزیون مداوم استفاده شود، محلول هر 24 ساعت یک بار باید تعویض شود.
19ـ وزن بیمار، فشار خون، سطح الکترولیتهای سرم و الگوی خواب بیمار بررسی شود. در ابتدا ممکن است خواب بیمار با حالت سرخوشی تداخل کند، اما پس از 1 تا 3 هفته بیمار به درمان عادت می‌کند.
20ـ بیمار را از نظر علائم کوشینگ شامل buffalo hump, moonface، چاقی مرکزی، نازکی مو، افزایش فشار و افزایش حساسیت به عفونت بررسی کنید.
21ـ دارو می‌تواند عفونت را پوشانده و آن را بدتر کند (مانند آمیبیاز نهفته).
22ـ بیمار را از نظر علائم افسردگی و سایکوز بویژه در مصرف دوزهای بالا بررسی کنید.
23ـ بیماران دیابتی ممکن است به سطح بالاتری از انسولین نیاز پیدا کند. سطح گلوکز خون در آنها چک شود.
24ـ تشدید پاسخ به دارو را در بیماران هیپوتیروئید یا سیروزی بررسی کنید.
25ـ مراقبت واکنشهای آلرژیک به تارترازین در بیماران با حساسیت به آسپیرین باشید.