این دارو با اثر بر روی ماده ای شیمیایی به نام سروتونین که بطور طبیعی در بدن وجود دارد ، تهوع را مهار می کند .
شیمی درمانی ، اشعه درمانی و جراحی شرایطی هستند که منجر به افزایش ترشح سروتونین در بدن می شوند . سروتونین آزاد شده در بدن با اتصال به گیرنده های نوع سوم هیستامین در مغز منجر به وقوع تهوع می شوند . اندانسترون با مسدود کردن این گیرنده ها دسترسی آن ها به سروتونین را مهار می نماید و بدین ترتیب تهوع کنترل می گردد.
عوارض شایع اندانسترون
در دستگاه اعصاب مرکزی: سردرد، ضعف، خستگی، سرگیجه، آرامش بیش از حد
در پوست: بثورات جلدی
در دستگاه گوارش: اسهال، یبوست، درد شکم، گزرواستومیا خشکی دهان،
در کبد: افزایش گذرای ترانس آمینازهای کبدی
در سایر دستگاهها : دردهای عضلانی-استخوانی، لرز، احتباس ادراری، درد قفسه سینه، تب، هیپوکسی
تاری دید یا از دست دادن موقت بینایی( که معمولا از چند دقیقه تا چند ساعت طول می کشد)
سروتونین بالا در بدن (بیقراری، توهم، تب، ضربان قلب سریع، رفلاکس بیش از حد ، تهوع، استفراغ، اسهال، از دست دادن هماهنگی، غش)
ملاحظات اختصاصی اندانسترون
اندانسترون بعد از رقیق شدن با کلرورسدیم 9/0 درصد، دکستروز 5 درصد در آب، دکستروز 5 درصد و کلرورسدیم 9/0 درصد به مدت 48 ساعت در دمای اتاق پایدار می ماند.
فرم رقیق شده اندانسترون را می توان طی 5-2 دقیقه تزریق کرد.
جهت انفوزیون، دارو را در ml 50 از محلول دارای سازگاری رقیق نموده و طی 15 دقیقه انفوزیون شود.
در بیمارانی که تحت اعمال جراحی شکمی قرار می گیرند از نظر ایلئوس، اتساع شکمی و یا هر دو این موارد کنترل گردند.
به بیمارانی که فنیل کتونوری دارند در مورد قرص های خوراکی اندانسترون اخطار داده شود.
تاثیر اندانسترون بر آزمایشهای تشخیصی
دارو ممکن است غلظت های سرمی ALT و AST را افزایش دهد.