به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از روزنامه خراسان ، در روز هایی که فرشاد در تهران مشغول زندگی و کار است، دختری ازکشور مالی چمدان می بندد و راهی ایران می شود. آمد و نمی دانست که قرار است قلبش را در هوای ایران جا بگذارد. فرسنگ ها دورتر از یکدیگر متولد شده اند و هزار هزار تفاوت دارند. تفاوت هایی که حضورشان را در کنار یکدیگر در ذهن آدمی، نشدنی می کند، اما خبر ازدواج شان در یک روز تابستانی در شبکه های اجتماعی منتشر می شود و خیلی ها مشتاق دانستن چگونگی ازدواج پسر ایرانی با یک پرنسس آفریقایی هستند، ازدواجی که قواعد اسلامی در آن رعایت شده است بعد از مدت کوتاهی از شروع زندگی شان، ویدئویی از آن ها پخش می شود که چیز زیادی از لوکیشن ماجرا در آن مشخص نیست. شاید کافه ای کوچک یا حجره ای نقلی باشد. مرد جوان در حالی که لبخند از صورتش حذف نمی شود، با مردمی که از سر کنجکاوی دورش حلقه زده اند، اختلاط می کند. پوشش این خانم هم با دیگر سیاهپوستانی که تا به امروز در ایران دیده ایم، فرق دارد. شالی حجیم که دور سرش گره زده است، مرا به یاد نقاشی های کوبیسم و مجسمه های انتزاعی و کشیده زنان آفریقایی می اندازد. بعد از کمی جست وجو، صفحه اینستاگرام داماد را پیدا می کنم. تصاویر را تک تک تماشا می کنم و از کنار هم قرار گرفتن دو چهره ای که در ظاهر اندک شباهتی با یکدیگر ندارند و در دو فرهنگ متفاوت بزرگ شده اند، غرق در شگفتی می شوم که زاییده، پرتره ای جدید از چهره عشق در من است. دیگر صبر را جایز نمی دانم و گفت و گویم را با فرشاد درباره عشق شان که به ظاهر رنگ و بوی دیگری دارد، شروع می کنم.
بانوی آفریقایی و آقای مترجم
فرشاد اصالتا اراکی و در رشته عمران درس خوانده است. ۲۹ سال سن دارد و خانمش «فَتی بوکوم» با او همسن و سال است. از کارش که سوال می کنیم این طور توضیح می دهد که در کنار انجام پروژه های عمرانی، پاره وقت به کار مترجمی زبان فرانسه مشغول است. فرشاد می گوید که آن ها در همین ایران خودمان با هم آشنا شده اند. شاید برایتان عجیب باشد و بپرسید بانوی آفریقایی در ایران چه می کرده است؟ فرشاد در این باره می گوید: «دو سال پیش «بوکوم» برای تجدید دیدار با دوستی پارسی زبان به ایران سفر می کند. درست در همین ایام است که من برای مترجمی به هتل اقامت او رفتم و حکایت عاشقی ما آغاز شد.» «بوکوم» اصلاتا اهل کشور مالی است و مادرش ملکه یکی از قبایل بوده، پدرش هم یک دیپلمات است و هرازچندگاهی برای دیدار با دیپلماتی ایرانی که از دوستان قدیمی شان است، به ایران سفر می کند. فرشاد با خانواده بوکوم همراه و آهسته آهسته رشته هایی از اشتراک در میان آن ها درخشان می شود. به همین سبب است که تصمیم می گیرند بیشتر با یکدیگر در ارتباط باشند. اندک زمانی نگذشته است که «بوکوم» بی خبر و غافل گیر کننده در روز تولد فرشاد به ایران باز می گردد. فرشاد در این باره می گوید: «فتی جان، خوشحال کردن مرا بلد است. دغدغه هایم را می داند و خواسته هایم با اهداف او در یک مسیر مشترک قرار گرفته است. محبت بین ما عشق در یک نگاه نیست. ما از روی یک علاقه زودگذر تصمیم به ازدواج نگرفتیم و مدت زمانی حدود یک سال را صرف شناخت یکدیگر کردیم.»
خانمم شیفته ایران و ایرانی است
مسائل زیادی وجود دارد که فرشاد و همسرش باید بر سر آن ها توافق کنند، از کشور محل زندگی شان بگیرید تا رسم و رسوم متفاوت درباره جهیزیه و .... فرشاد در این باره می گوید: «خانم من در لندن زندگی می کند و مشغول به کار است. به همین علت توافق کرده ایم تا پنج سال ابتدایی زندگی مشترک مان را در لندن بگذرانیم و بعد از آن راهی ایران شویم. او مشکلی با زندگی در ایران ندارد و آن قدر در این مدت بازخورد های مثبت از سمت ایرانی ها دریافت کرده که شیفته ایران شده است.
درباره رسم مهریه که با او صحبت کردم، کمی فکر کرد و گفت: ۱۰ شتر سفید می خواهد، بعد خندید و ادامه داد که شوخی کرده است. در نهایت چیزی از من نخواست. مراسم عروسی مان را هم خودمان مدیریت کردیم و با پس اندازی که داشتیم، جشن گرفتیم. نیازی به جهیزیه و وسایل جدید هم نمی بینیم، چرا که هر دوی مان تا حدودی وسایل اولیه و ضروری شروع یک زندگی دو نفره را داریم. از نظر قواعد پوشش در ایران هم خانمم مشکلی ندارد.
فَتی جان پوششی به عنوان حجاب استفاده می کند که در زادگاهش وجود داشته و با آن بزرگ شده است. او موهایش را با همان پوشش مخصوص می پوشاند و حجابش از بعضی دختران ایرانی کامل تر هم هست. این در حالی است که او در لندن زندگی کرده و هیچ اجباری برای انتخاب حجاب نداشته است. او معتقد است حجاب باعث می شود تا حریم زندگی آدم ها بیشتر حفظ شود. تمام این موارد باعث شده است که خانم من احساس نزدیک تری به ایران و ایرانی داشته باشد.»
تنها داماد ایرانی ام که رنگ ماشین عروس را ندیده!
تصور می کنید که مراسم ازدواج چنین زوجی، چطور برگزار خواهد شد؟ یک دختر آفریقایی که مادرش ملکه بوده است از شوهرش چه توقعاتی برای برگزاری چنین مراسم مهمی خواهد داشت؟ فرشاد که توقع پرسیدن چنین سوالی را داشت، می گوید: «حدس می زدم که این سوال را بکنید چراکه مردم زیادی درباره اش کنجکاو هستند! البته مراسم ازدواج مان از نظر نحوه برگزاری تفاوت چندانی با بقیه عروسی های ایرانی نداشت، اما شاید من تنها داماد ایرانی باشم که رنگ ماشین عروس را ندیده است! در عروسی های ایرانی معمول است که داماد دنبال عروس خانم به آرایشگاه می رود، اما من عروس را تا اواسط مجلس ندیدم! او به همراه پدرش و به سبک عروس های اروپایی از آرایشگاه با ماشین عروس به تالار آمدند. بزرگ ترین تفاوت جشن ما در مهمان های رنگارنش بود. ما از تمام نقاط دنیا مهمان داشتیم. روسیه، کانادا، مالی، فرانسه و .... می دانید که در دنیا پشت سر کشور ما حرف ها و دروغ های ترسناک زیادی وجود دارد. به همین دلیل ایران در اولویت مناطق گردشگری افراد قرار نمی گیرد. رسانه ها و پروپاگاندا ها مردم اروپا و دیگر کشور ها را می ترسانند که ایران کشور ناامنی است. حرف هایی که قصد دارند ارتباط دنیا را با ما قطع کنند. با وجود این مهمان های مان اعتماد کردند و آمدند. می توانم بگویم صددرصدشان عاشق ایران شدند و تصمیم دارند باز هم به ایران سفر کنند. افزون بر لباس معمولی عروس و داماد، مادرخانمم برایمان یک دست لباس سنتی آفریقایی طراحی کرده بود. غذا های متفاوت، پوشش و آرایش های متفاوت، همه این تفاوت ها جشن ما را شگفت انگیز و منحصر به فرد کرده بود.تفاوت هایی وجود دارد، اما ...
ممکن است از نظر بعضی افراد، متفاوت بودن یک دختر و پسر برای ازدواج هم حدی داشته باشد و ازدواج فرشاد و همسر آفریقایی اش که به ظاهر هیچ شباهتی ندارند، باورکردنی نباشد.
فرشاد در این باره می گوید: «جوانانی را سراغ دارم که تفاوت های کوچک را بزرگ می کنند. نگاهتان را منعطف کنید تا کیفیت زندگی تان بیشتر شود. تفاوت همیشه وجود دارد، شما ویژگی های اصلی خودتان را در نظر بگیرید و روی دیگر تفاوت ها تمرکز نکنید. من خودم چند ویژگی در نظرداشتم که همان ها اهمیت داشت.
می خواستم شخص مقابلم یک انسان با اخلاق باشد، صداقت داشته باشد و مرا درک کند. همسرم هم اولویت هایش همین بود. این که همسرمان فرهنگ، قومیت و نژاد دیگری داشته باشد، سن و سالش پسند جامعه نباشد یا رنگش متفاوت باشد، چه اهمیتی دارد؟ برخی تمام تمرکزشان روی گذشته آدم ها ست. آدمیزاد موجود ثابتی نیست، تغییر می کند. روی مسائل غیر اساسی برچسب «باید» نچسبانید. پس اگر فردی که مقابل شماست، به شما احساس آرامش می دهد، تنها به دلیل چند تفاوت بی ارزش از کنار خوشبختی تان عبور نکنید. اگر روی تفاوت ها پا فشاری کردید، مطمئن باشید در آینده تفاوت هایی پیش خواهد آمد که توانایی هضم و گذر از آن ها را نخواهید داشت.»
هرجا می رویم، از ما عکس می گیرند!
«ما خوش شانس بودیم که یکدیگر را از دو نقطه دور دنیا پیدا کردیم. خوش شانس بودیم که در خانواده ای به دنیا آمدیم که به دنبال یافتن ایراد و برهم ریختن احساسات عاطفی یکدیگر نیستند. تا به امروز چیزی به جز برخورد های محبت آمیز از مردم و اطرافیان ندیده ایم، با وجود این توجه بیش از حد گاهی اذیت مان می کند.» فرشاد با این مقدمه می گوید: «هرجا که می رویم عده ای دورمان جمع می شوند و عکس می گیرند. در خیابان، در بازار و حتی در سفری که به ماسوله داشتیم، یک دقیقه نتوانستیم به تنهایی کنار یکدیگر بنشینیم و از تنهایی و سکوت طبیعت استفاده کنیم. با این حال ممنون مردمان شریف مان هستم که باعث شدند خانمم از تصمیم اش برای زندگی در ایران خشنود باشد. خانمم زبان فارسی را اندک و در حد چند جمله محاوره می داند. به همین دلیل کلاس زبان فارسی ثبت نام کرده است. زبان ما به قدری زیبا و آهنگین است که گاهی وقتی با دیگران صحبت می کنم، فتی جان تصور می کند شعر رد و بدل می کنیم.»
فرهنگ مردم مالی شبیه به ایران است!
مشتاقم تا بدانم فرشاد چطور توانسته است از پس راضی کردن خانواده اش بربیاید. با خنده جواب می دهد: «خدا را شکر خانواده فهمیده ای دارم. خانواده همسرم هم کوچک ترین مانعی برای ازدواج ما ایجاد نکردند. آن ها به انتخاب ما احترام گذاشتند». او اولین دیدار فَتی با خانواده اش را چنین شرح می دهد: «من برای کار در تهران ساکن شده ام و خانواده ام هنوز در اراک زندگی می کنند. روزی که نامزدم را برای دیدار با خانواده به اراک بردم، مادرم به گرمی از ما استقبال کرد. مگر نشنیده اید که ما ایرانی ها در مهمان نوازی شهره عام و خاص هستیم و اجازه نمی دهیم تازه وارد احساس غربت کند؟». «من و فتی جان به مدت یک سال و چهار ماه نامزد بودیم. من در این مدت متوجه شدم که فرهنگ آن ها با فرهنگ ما شباهت های بسیاری دارد. همان طور که در کشور ما احترام به بزرگ تر ها از جایگاه ویژه ای برخوردار است، آن ها هم همین دیدگاه را دارند. ایران در ایام قدیم و امپراتوری با کشور مالی روابط بسیار داشته است. جامعه سنتی و گرم باعث حفظ روابط می شود. اگر یک انسان به درجه بالایی از اخلاق رسیده باشد، دیگر خودش را درگیر حواشی ساخت ذهن بشر نمی کند. مهم این است که من با همسرم اهداف و آرزو های مشترک داشته باشیم و در پی آزار یکدیگر و دیگران نباشیم. ما از نظر جغرافیایی فرسنگ ها با هم فاصله داشتیم، اما از نظر فکری به قدری به هم شباهت داریم که هنوز برایم معجزه به نظر می رسد و جذاب است. فکرش را بکنید یک نفر در این کره خاکی وجود دارد که درست مشابه شما فکر می کند و اعتقاد و آرزوهایش شبیه شماست؛ این خیلی هیجان انگیز است.»
گرانی هست، اما چرا خوبی های ایران را نمی بینیم؟
فرشاد در پایان می گوید: «به عنوان آخرین صحبتم، دوست دارم به کسانی که حرف هایم را می خوانند بگویم دست از منفی بافی بردارید. مدام به این فکر نکنید که چه چیزی گران شده است. ما هنوز آن قدر در کشورمان چیز های خوب داریم که خارجی ها با یک سفر به ایران، تصمیم به سفری دوباره می گیرند. مشکلات همیشه هست، اما این ما هستیم که مشخص می کنیم با تمرکز کردن روی چه چیزی، زندگی مان را بسازیم. خیلی ها را سراغ دارم که با درآمدی اندک هنوز به شیرینی های زندگی ایمان دارند. زندگی کوتاه است، قدرش را بدانید. برای من اهمیتی نداشت که همسرم متعلق به کدام نقطه دنیاست. تنها به دنبال شخصی شبیه به خودم، با دغدغه هایی مشترک بودم. نگویید همسر آینده من باید شغل و درآمدش و ... چنین باشد تا ظرفیت همسر خوب بودن را داشته باشد. سوال پیچ کردن نه تنها راه درستی برای یافتن اعتماد نیست که اتفاقا آن را تخریب می کند. اگر هنوز درگیر این گونه از حواشی هستید به طور قطع هنوز متوجه عمق معنای دوست داشتن نشده اید، انتخاب تان را با جان و دل دوست ندارید یا هنوز توان درک آدم ها را پیدا نکرده اید. همه ما انسان هستیم، پس با انسان ها، انسان گونه رفتار کنیم.»
