به گزارش سایت خبری ساعد نیوز و به نقل از نی نی سایت، زمانی‌که متوجه می‌شوند در روند یادگیری یا رشد فرزندشان مشکلی وجود دارد، از لحاظ روحی به‌هم می‌ریزند و ناآرام می‌شوند و به سرعت به دنبال راهکار می‌روند. البته در بسیاری از موارد برای درمان و رفع مشکل بسیار عجول هستند.
یکی از اختلالاتی که برخی از کودکان درگیر آن می‌شوند اختلال کمبود توجه است. این اختلال می‌تواند تا بزرگسالی نیز ادامه داشته باشد. این کمبود توجه، یک اختلال عصبی - زیستی است که با میزان نامناسب بی‌توجهی به لحاظ تکاملی در دوران رشد، رفتارهای تکانه‌ای و در برخی موارد، بیش فعالی مشخص می‌شود.
۱۰ درصد کودکان در سنین مدرسه مبتلا به این اختلال هستند و میزان شیوع آن در پسرها ده برابر دخترها است. شروع اختلال معمولا قبل از چهار سالگی بوده و در بیشتر موارد، قبل از سن هفت سالگی آغاز می‌شود و سن مراجعه به پزشک بیشتر بین هشت تا ده سالگی است.
پنج تا شش مورد از علائم باید حداقل شش ماه در فرد دیده شود و تاثیر منفی مستقیم بر فعالیت‌های اجتماعی و شغلی و تحصیلی فرد داشته باشد تا بتوان تشخیص اختلال فقدان توجه داد.
این علائم عبارتند از:
از عهده توجه دقیق به جزئیات بر نمی‌آید یا در تکالیف مدرسه، سرکار یا فعالیت‌های دیگر از روی بی‌دقتی مرتکب اشتباه می‌شود (مثلا جزئیات را نادیده می‌گیرد یا اصلا متوجه آنها نمی‌شود و کارش دقیق نیست).
در حفظ توجه به تکالیف یا بازی‌ها با دشواری روبه‌روست.
وقتی به طور مستقیم مورد خطاب قرار می‌گیرد انگار نمی‌شنود.
معمولا از دستور العمل‌ها پیروی نمی‌کند و از عهده اتمام تکالیف مدرسه یا سایر کارها یا وظایف شغلی بر نمی‌آید.
در سازماندهی تکالیف و فعالیت‌ها با مشکل روبه‌روست (در نگهداری لوازم، مدیریت زمان و نظم بخشی به کارها).
از پرداختن به تکالیفی که مستلزم تلاش ذهنی مداوم است اجتناب می‌کند، بیزاری یا بی‌میلی نشان می‌دهد (مثلا تکالیف مدرسه یا آماده کردن فرم‌های محل کار)
اشیای ضروری برای انجام دادن تکالیف یا فعالیت‌ها را گم می‌کند (وسایل مدرسه، مداد، کتاب، ابزار، کیف پول، کلید، اسناد، مدارک، عینک، تلفن همراه).
بر اثر محرک‌های نامربوط بسرعت دچار حواس‌پرتی می‌شود.
اغلب در فعالیت‌های هر روزه فراموشکار است (مثلا در انجام دادن کارهای خانه، انجام دادن دستورات و در مورد نوجوانان و بزرگسالان، جواب دادن به تلفن‌ها، پرداخت صورت‌حساب‌ها و به خاطر سپردن قرارهای ملاقات).
این اختلال ممکن است با بیش فعالی همراه باشد یا ممکن است به تنهایی در فرد دیده شود. برای درمان لازم است ابتدا نوع اختلال مشخص شود و سپس تمرینات درمانی و روان‌شناختی و مداخلات دارویی در مورد فرد صورت گیرد.
