به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از خبرآنلاین، با ماشین فیات وارد ساختمان میدان فاطمی شد و شناسنامه به دست مستقیم به طرف درب ورودی ساختمان رفت؛ آن زمان جوانتر بود و موهایش هنوز جوگندمی نشده بود؛ پایتخت نشینان خوب او را می شناختند، هر چه نباشد به برکت شورای شهری کاملا اصولگرا ۲ سالی بود که ردای شهرداری به تن کرده بود، حالا دیگر می خواست نشستن بر روی کرسی ریاست جمهوری را هم امتحان کند؛ امتحان هم کرد و برای ۸ سال شد هفتمین رئیس جمهور ایران اما رئیس جمهوری که رفتارهای سینوسی اش زبانزد خاص و عام شد و کمتر کسی را می توان در این فاصله زمانی با این چرخش دیدگاه سراغ گرفت.
«از ساعت چند اینجایید ۹؟ ۸؟ ۷؟ » به هر کسی که این جمله را بگویید قطعا یک اسم را به زبان می آورد و آن « محمود احمدی نژاد» است البته این روزها تنها این جمله یادآور احمدی نژاد نیست و بر اساس همان چرخش سیاسی ۱۸۰ درجه ای «چه خبرتونه؟..... چه خبرتونه» جایگزینش شده است همان جمله ای که سال ۹۶ در بست نشینی امام زاده صالح خطاب به دولتی ها و حکومتی ها گفت.
آغاز پوست اندازی سیاسی
اظهار نظرهای ۱۶ سال پیشش را که مرور می کنیم « انقلابی بودن» «ولایی بودن» و ... از زبانش نمی افتد و خود را اصولگرای تمام عیار می داند و موافق ساده زیستی اما این رویه چندسالی بیشتر دوام نیاورد و بعد از انتخابات پر حرف و حدیث سال ۸۸، وقتی دولت دومش را آغاز کرد کم کم اختلافاتش عیان تر شد. تصمیمات خلق الساعه و از دور خارج کردن وزرای منتقد، اوضاع را خراب تر کرد آنقدر که وقتی بحث تعیین وزارت اطلاعات پیش آمد به نشانه اعتراض ۱۱ روز خانه نشین شد واز همینجا فاصله گرفتن ها از آن احمدی نژادی که دم از ولایی بودن می زد آشکارتر شد. خرداد ۹۲ دوران ریاست جمهوری رئیس دولت نهم و دهم به پایان رسید و با شروع دولت یازدهم و سکان داری حسن روحانی، محمود احمدی نژاد در سکوت کامل فرو رفت وتنها اظهارنظر اعتراضی اش مربوط به مجوز مذاکره مستقیم با آمریکا در دولت روحانی بود آن هم وقتی که گفت « آن موقع (در دولت دهم) باید نرمش قهرمانانه اعلام می شد که نشد»
رویای بازگشت به قدرت هیچ گاه از سر احمدی نژاد بیرون نرفت و نمی رود؛ چهار سال اول دولت روحانی، همچنان خود را به عنوان سیاستمداری در چارچوب نظام نشان داد و نهایتا سخنرانی هاین به همراه یاران گرمابه و گلستان در حد چند انتقاد به دولت یازدهم می گذشت. اما پوست اندازی احمدی نژاد از روزهای منتهی به انتخابات ۹۶ شروع شد.
«یک نفری، یک آقایی آمده پیش من، من هم به ملاحظه صلاح حال خود آن شخص و صلاح حال کشور به ایشان گفتم که شما در فلان قضیه شرکت نکنید. نگفتیم هم شرکت نکنید، گفتیم صلاح نمی دانیم ما که شما شرکت کنید ... یکی بگوید فلانی گفته، یکی بگوید نگفته، یکی بگوید چرا پشت بلندگو نگفته؟ خب حالا این هم پشت بلندگو.» مهرماه ۹۵ بود که این جملات را رهبری در جلسه درس خارج بیان کرد؛ هرچند اسمی آورده نشد اما مخاطب این جملات مشخص بود و برای همه اظهرمن الشمس بود که روی سخن به محمود احمدی نژاد است. چند ماه بعد از این جملات یعنی درست ۲۳ فروردین ماه سال ۹۶ احمدی نژاد دست در دست بقایی و مشایی وارد ساختمان وزارت کشور شد. قرار بود حمید بقایی اعلام کاندیداتوری کند اما چند دقیقه ای که از مانور دادن تیم سه نفره جلوی دوربین های مسلح شده خبرنگاران گذشت به یکباره از همان جیب کتی که زمانی قرار بود لیست مفسدین اقتصادی را در بیرون بیاورد، شناسنامه اش را درآورد و به سمت مامورین ثبت نام رفت؛ همه میخ کوب شده بودند، کسی فکرش را نمی کرد که فردی با آن همه ادعای ولایی بودن خلاف جهت توصیه رهبری عمل کند اما او این کار را کرد. بازی را بلد بود، بازی که برایش دو سر برد بود یعنی اگر تائید صلاحیت می شد شاید پایش دوباره به پاستور می رسید و اگر تائید صلاحیت نمی شد هزینه رد صلاحیت را به گردن شورای نگهبان و نهادهای حکومتی می انداخت و باز هم همان شعارهای پوپولیستی که می خواستم ولی اجازه ندادند.
آغاز برائت یاران
هر چند بعد از به پایان رسیدن دولت محمود احمدی نژاد، وزرایش در صف اول برای برائت جستن از او قرار گرفتند و جزو اولین یارانی بودند که حسابشان را از رئیسشان جدا کردند اما این سیل ریزش یاران و حامیان خیلی بیشتر از آن چیزی بود که احمدی نژاد تصورش را می کرد و کم کم دایره منتقدان و برائت جویان، افراد نزدیک به او را هم دربر گرفت.
محمدرضا رحیمی معاون اول محمود احمدی نژاد یکی از همان اولین افرادی بود که خنجر رئیس دولت نهم و دهم بر کمرش نشست و وقتی بدون هیچ حمایتی راهی زندان اوین شد نامه بلندبالایی علیه رئیسش نوشت و افشاگری بود که از این نامه سرگشاده می چکید.
محمدعلی رامین معاون مطبوعاتی احمدی نژاد نیز بعد از ماجرای انتخابات ۹۶ در مقاله ای مشایی، بقایی و احمدی نژاد را «سه دلقک بهاری» خواند و بعد از نامه احمدی نژاد به رهبری او را نیازمند به روانپزشک معرفی کرد.
عباس امیری فر امام جماعت پاستور که زمانی احمدی نژاد را اصلی ترین یار امام زمان می دانست بعدها در ماراتن برائت جویی گفت: «احمدی نژاد خادم بقایی است نه خادم ملت»
مسعود زریبافان رئیس بنیاد شهید دولت محمود احمدی نژاد که زمانی به باجناق های خیالی هم معروف شده بود نیز نتوانست تا پایان راه همراه او بماند و وقتی تغیر رنگ احمدی نژاد بیشتر شد اول در نامه ای سرگشاده درباره مشایی به او هشدار داد و در نهایت گفت: «احمدی نژاد ولنجک نشین دیگر آن فرد سابق نیست.»
تیر آخر را «آیت الله مصباح یزدی» مهمترین حامی محمود احمدی نژاد به سمت او نشانه رفت. پدر معنوی جبهه پایداری که سال ۸۸ تمام قد پشت سر او ایستاد تا برای دومین بار سکان قوه مجریه را به دست بگیرد و چهار سال دیگر ریاست جمهوری اش تمدید شود آذر ۹۶ گفت: « اعمال و رفتار امروز احمدی نژاد را تأیید نمی کنم چون اکنون یک حالت انحرافی در او می بینم ما هر کسی را تا مادامی که در مسیر اسلام کار می کند، حمایت می کنیم، طرفداری اش می کنیم، هر وقت منحرف شد، ما هم از او جدا می شویم.»
پلان آخر بازی احمدی نژاد
نه صحبتی از بقایی می کند نه حرفی از تظلم خواهی برای مشایی پیش می کشد؛ شعارهای پوپولیستی اش را همچنان بر زبان می راند البته نه از جنس افزایش یارانه و لباس محلی پوشیدن بلکه در قد و قامت یک اپوزیسیون نظام جمهوری اسلامی ایران فعالیت می کند؛ با اینکه همچنان صندلی ای در مجمع تشخیص مصلحت نظام به او تخصیص داده شده است اما صحبت هایش در بیرون از مجمع هیچ سنخیتی با مصالح نظام ندارد و تقریبا هر هفته خبری، مصاحبه ای، دل نوشته یا نامه ای از او بر روی خروجی رسانه ها قرار می گیرد. یک روز از لزوم مذاکره می گوید و روز دیگر اعلام می کند که قرار است ترور شود؛ خلاصه که دریای اظهارات عجیب و غریب او پایان ندارد و این روزها که بوی انتخابات ریاست جمهوری مشام ها را پر کرده است محمود احمدی نژاد پا در رکاب انتخابات گذاشته و می خواهد هر طور شده دوباره خود را به ساختمان پاستور برساند و آن اتاقی را که ۸ سال پیش به حسن روحانی تحویل داد دوباره از او پس بگیرد. حالا دیگر نیاز بیشتری دارد تا مردم را به سمت خود جذب کند آنقدر طرفدار جمع کند که یا به حکومت را وادار به تائید صلاحیت خود کند یا شاید هم دیوارهایی از حصر و حبس را ترسیم کند تا محبوبیت را جایگزین معروفیت کند.
موضع گیری ها و اظهارت احمدی نژاد با چاشنی انتخابات آنقدر عجیب و غریب شد که دایره برائت جویی به حلقه اول یارانش رسید؛ عبدالرضا داوری مشاور رسانه ای احمدی نژاد، قائم مقام مدیر کل خبرگزاری ایرنا در سالهای ۸۴ تا ۹۲ از همان حلقه اولی های احمدی نژاد بود که تا همین چند ماه پیش هم وقتی اسمی از او به میان می آمد تمام قد در حمایت از او ظاهر می شود حالا دیگر از آن مواضع حمایتی اش فاصله گرفته است. او می گوید: « مهم ترین اختلاف نظر بنده با آقای احمدی نژاد که از ماه ها پیش در جلسات خصوصی یا کاری مطرح می شد شیوه سیاست ورزی ایشان است. ایشان قصد کاندیداتوری و بازگشت به قدرت را دارند. در سال ۹۲ تلاش کردند مهندس مشایی را جایگزین خودشان کنند و سال ۹۶ خودشان کاندیدا شدند. به هر حال آقای احمدی نژاد از یکسو تمایل دارد که دولت های نهم و دهم را بازتولید کند اما از سوی دیگر بازگشت به رأس دولت بدون نوعی همگرایی با مجموعه حاکمیت و رفع سوءتفاهم یا رسیدن به تفاهمی کلی بر سر اداره کشور بین آقای احمدی نژاد و نهادهای حاکم، ممکن نیست اما تلقی احمدی نژاد این است که به صرف اقبال عمومی می تواند حاکمیت را وادار کند که تصمیمش را در قبال موضوع تایید صلاحیتش تغییر دهد.»
داوری ادامه می دهد: « آقای احمدی نژاد تصور می کند اگر در انتخابات رد صلاحیت شود، مشارکت کاهش خواهد یافت ولی این تصور بسیار نادرست است زیرا انتخابات شوراها و انتخابات ریاست جمهوری با هم تقارن دارند. بنده این موضوع را بر اساس آمار و محاسبات نشان داده ام که انتخابات ۱۴۰۰ به دلیل تقارن دو انتخابات شوراها و ریاست جمهوری، حداقل از مشارکت ۵۵ تا ۶۰ درصد مردم برخوردار خواهد بود.»
صحبت های داوری بیراه به نظر نمی رسد و به هر حال محمود احمدی نژاد به هر ریسمانی چنگ می زند تا خود را در دایره قدرت و توجه حفظ کند؛ رفتاری که در این سال ها آن را ثابت کرد و بارها به انحا مختلف نشان داد که اگر جایی در قدرت نداشته باشد حتما جایی در اذهان توجه مردم برای خود دست و پا می کند.
