به گزارش سایت خبری ساعد نیوز و به نقل از بهداشت نیوز، کتاب «هفت چالش ارتباط» از جمله کتابهای بسیار زیبا و ارزشمندی است که دنیس ریورز، نوشته است. او نویسنده ای بسیار قدرتمند و با نگارش علمی است که در کنار مقالات بسیار قوی و دقیق، می کوشد مفاهیم علمی را در قالب کتاب های بسیار روان و ساده (اما همچنان دقیق) نیز بیان می کند. در این کتاب او می کوشد با معرفی کردن هفت زمینه و راه مختلف، به بهبود کیفیت مکالمات و مهارت گفتگو در افراد کمک کند.
چالش اول: بیشتر بشنویم و عکس العمل و پاسخ مناسب تر نشان دهیم.
اینکه قبل از نقد کردن یا مخالفت کردن یا مطرح کردن دیدگاهی متفاوت، حرف طرف مقابل را بشنویم و به شیوه های مختلف این پیام را به او بدهیم که حرف او و منظور او شنیده شده و درک شده است. اکثر ما فکر می کنیم «اعلام اینکه حرف طرف مقابل را متوجه شده ایم» به معنای پذیرش این نکته است که: «حرف او منطقی است و ما هم با او موافقیم». دنیس ریورز این نکته را توضیح میدهد که در لایه ای عمیق تر، ما در گفتگو با خودمان هم با چنین چالشی روبرو هستیم.
من نسبت به شما حس خوبی ندارم و حتی از شما متنفر هستم. اما چون احساس می کنم مقام و موقعیت من به شکلی نیست که درگیر این بحث ها شوم، حاضر نیستم حرف دلم را در این زمینه «بشنوم» و تلاش می کنم چنین فکری را – بدون اینکه ریشه آن را ارزیابی و تحلیل کنم – سرکوب کنم. پس اجازه بدهید چالش اول را اینگونه خلاصه کنیم که من و شما بتوانیم حرف های دیگران و حرف های خودمان را کامل بشنویم. در مورد آن فکر کنیم و بعد آنها را اصلاح یا تکمیل کنیم.
چالش دوم: در ابتدای گفتگو، به طرف مقابل بگوییم قصد ما از مطرح کردن این گفتگو چیست.
گاهی اوقات، ما آنقدر در تلاش برای در اختیار گرفتن کنترل گفتگو هستیم که ترجیح می دهیم به جای گفتگو، یک نمایش ترتیب دهیم. کلمات و جملات خودمان را می دانیم. آنها را بارها با خود مرور می کنیم و تلاش می کنیم که فضایی ایجاد کنیم که در طول یک گفتگو بتوان همه آنها را به طرف مقابل گفت. ما فراموش می کنیم که گاهی اوقات، همین پنهان کاری باعث می شود طرف مقابل با برداشتی متفاوت در گفتگو شرکت کند و عملاً دو گفتگوی درونی یک نفره با صدای بلند شکل بگیرد!
اگر هم می خواهیم گفتگو را به یک نمایش تشبیه کنیم، چنین گفتگویی وقتی اثربخش خواهد بود که طرف مقابل هم از نقشی که برایش در چنین نمایشی در نظر گرفته شده آگاه باشد.
چالش سوم: خودمان را شفاف تر و دقیق تر توضیح دهیم.
دنیس ریورز توضیح می دهد که شاید ما فکر کنیم که مدام از «من» حرف زدن و اینکه «من» چنین هستم و «من» چنان هستم، به نظر مطلوب نیست. اما خیلی وقت ها – از جمله مواقعی که یک احساس منفی را شرح می دهیم – این شکل از بیان صورت مسئله می تواند مفید باشد. به عنوان مثال، این دو جمله را با هم مقایسه کنید:
جمله اول: تو با رفتارت خواستی من را تحقیر کنی.
جمله دوم: من این احساس را داشتم که تو می خواهی من را تحقیر کنی.
شاید دو جمله ی بالا، شبیه هم باشند. اما یک تفاوت مهم با هم دارند. در جمله ی دوم، من به خودم و طرف مقابل یادآوری می کنم که آنچه از آن گله مند هستند یک برداشت شخصی است و نه یک واقعیت قطعی.
چالش چهارم: نقدها و شکایات خود را به یک درخواست مشخص تبدیل کنیم و آنها را برای طرف مقابل شرح دهیم.
اینکه عادت کنیم به جای «چرا»ها و «نباید»ها و «تو باید»ها، توضیح دهیم که اگر تو این کار را انجام دهی، به من کمک می شود و برای من از این نظر یا آن نظر بهتر است. شکایت در نهایت باید با درخواستی دقیق و شفاف جایگزین شود. در غیر این صورت، جز ایجاد تنش و فاصله و دلگیری نتیجه دیگری نخواهد داشت.
همین مسئله در رابطه با خودمان هم مصداق دارد. وقتی با خودمان خلوت می کنیم و حرف می زنیم و از اوضاع موجود به خودمان شکایت می کنیم، اما نمی گوییم که دقیقاً خواسته ام چیست و چه رفتار و عملی را در پاسخ به این شکایت یا نارضایتی باید انجام دهم؟
چالش پنجم: سوالات باز و ترجیحاً خلاقانه بپرسیم.
سوالی شبیه اینکه: «آیا تو واقعاً مرا دوست داری؟» جوابی جز بله یا خیر ندارد و بعید است کسی جز در نابودی یک رابطه، به آن پاسخ خیر بدهد. اما به این سوال فکر کنید: «می توانی چند مورد از کارهایی را به من بگویی که اگر انجام بدهم من را خیلی بیشتر از الان دوست داشته باشی؟».
یا مدیری که از کارمندش می پرسد: «اگر جایی به تو حقوق دو برابر اینجا پیشنهاد دهند، می مانی یا می روی؟» و کارمند بیچاره هم با جدیت می گوید: «دو برابر؟ هر چقدر هم بیشتر باشد نمی روم. این کار اخلاقی نیست». همین کارمند ممکن است همان روز با بیست درصد پیشنهاد بیشتر هم، بدون خداحافظی سازمان را ترک کند! حالا به این سوال فکر کنید: «فکر می کنی اگر یک روز – مثلاً ده سال بعد – از این شرکت بروی، چه دلیلی داشته باشد؟». احتمال اینکه در پاسخ به سوالات باز، اطلاعات ارزشمند تری به دست بیاوریم بیشتر است.
چالش ششم: طرف مقابل را بیشتر تحسین کنیم.
قدردانی، تحسین، تشکر و تشویق، چیزی است که همیشه می تواند به استحکام و دوام یک رابطه کمک کند. زندگی سرشار از سختی ها و دشواری هاست و هر لحظه ممکن است هر یک از ما به نتیجه برسیم که اوضاع به شکلی پیچیده و خارج از کنترل است که به نظر می رسد هیچ کاری نمی شود کرد. برای همه ی ما پیش می آید که احساس کنیم همه چیز سیاه است و در جستجوی یک نقطه ی سفید، هر چند بسیار کوچک و کم اهمیت باشیم.
همین که بفهمیم امروز غذا را خوب پخته ایم، بدانیم کار امروزمان را خوب انجام داده ایم، بدانیم مدیرمان از اینکه گزارش تمیز و کاملی نوشته ایم خوشحال شده. بدانیم همسرمان از اینکه وسط روز به او پیامکی زده ایم، لبخند زده. همین چیزهای کوچک ظاهراً کم اهمیت، می توانند در برخی لحظات اهمیتی غیر قابل وصف پیدا کنند.
چالش هفتم: بر یادگیری تمرکز کنید. ارتباط خوب و بهبود مهارت گفتگو را بخش مهمی از زندگی روزانه خود قرار دهیم.
نمی توان لحظات خاصی از زندگی به ارتباط و رابطه فکر کرد و در باقی لحظات، مسیر عادی زندگی را ادامه داد. زمانی می توانیم مهارت ارتباطی خود را بهبود دهیم که در تمام لحظات آن را به دغدغه تبدیل کنیم.
در لحظه ای که پشت چراغ قرمز ایستاده ایم، نحوه حرکت پس از سبز شدن چراغ، نوعی گفتگو با ماشین مجاور است. لحظه ای که تلفن تمام می شود و گوشی را روی پایه ی آن می گذاریم نوعی رابطه با پایه ی تلفن برقرار کرده ایم (آیا تا به حال کسانی را دیده اید که چنان گوشی را روی پایه ی آن می کوبند که تن همه بینندگان می لرزد؟). هنگامی که با همکار و همسر خود حرف می زنیم، هنگامی که در سوپر مارکت شیر می خریم، همه ی اینها مصداق ارتباط هستند. اگر تمرکز بر روی ارتباط و فکر کردن به این مفهوم را به لحظات خاصی از زندگی محدود کنیم، بعید است که در حوزه مهارتهای ارتباطی بهبود قابل توجهی را تجربه کنیم.
