به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از تسنیم، کریستین ماریا هایده امانپور(Christiane Maria Heideh Amanpour) معروف به کریستین امانپور خبرنگار معروف انگلیسی-ایرانی-آمریکایی در سال 1378 با حضور در ایران مستندی ساخت که در دوره خود پر سر و صدا و جنجالی بود. وی در ابتدای مصاحبه از خوانندگان می پرسد که کار جمهوری اسلامی کی به اتمام خواهد رسید؟ این خبرنگار سرشناس که برای شبکه خبری تلویزیونی سی ان ان آمریکا کار می کرد تحت تاثیر هیجانات دوره موسوم به دوم خرداد؛ سقوط نظام جمهوری اسلامی ایران را قطعی دانسته و به دنبال زمان دقیق آن بود. محتوای مستند بررسی طبقه نوکیسه برآمده از دوره حاکمیت کارگزاران سازندگی و اصلاحات است که مطالباتی مانند مصرف الکل و تفریحات خاص خود را دارد و اینطور نتیجه گیری می کند که مردم به سمت دیگری رفته و مطالباتشان با مطالبات حکومت در تضاد است و همین باعث تغییر نظام خواهد شد.
اینکه مطالبات مردم چیست و چه خواهد بود، در تمام سال های دوره پس از دوم خرداد از طرف عده ای به شیوه "سخنگویی با اختیارات تام" دنبال شده است، گویی مردم یا حداقل بخشی از مردم که در طبقه متوسط جدید می گنجند؛ طرح مطالبات خود را الی الابد به این طیف سپرده اند تا هر وقت صلاح دانستند توضیح دهند که مردم به دنبال چه چیزی هستند. این گزاره در روزهای اخیر و با خودسوزی تاسف بار یک دختر جوان مجددا طرح شد و مطالبه این شخص که هنوز جزئیات آن روشن نیست، به عنوان مساله اصلی جامعه نمایانده شده است. در واقع می توان گفت که این مثال؛ به مانند مسائلی مانند موسیقی، سگ گردانی، زیست شبانه و ... کلیشه هایی هستند که جریان مذکور به عنوان مطالبات اصلی جامعه تبلیغ می کند.
این یادداشت به دنبال اثبات اینکه این جنس از مطالبات فی الذاته درست هستند یا نه، نیست؛ و صرفا می خواهد به این سوال پاسخ دهد که آیا می توان چنین مطالباتی را مطالبات غایی و اصیل اکثریت جامعه دانست؟
با تاکید بر علم سیاست؛ گفته می شود که اگر اکثریت مردم چنین مطالباتی داشته باشند، در 22 سال اخیر نظر خود را تحمیل کرده و ساختار مطلوب خود را پدید می آوردند. ملت ها در بلندمدت اراده خود را تحمیل کرده و نظام هایحکومتی پدید می آورندکه مطالبات اصلی آنها را دنبال کند و فلسفه شکل گیری انقلاب ها (مانند انقلاب اسلامی 1357 در ایران) هم همین است. از سال 1376 تاکنون انتخابات های زیادی برگزار شده و با تحلیل دقیق ماوقع و پیروزی گفتمان های متفاوت؛ نمی توان ادعا کرد که دیدگاهی خاص؛ به طور مطلق و برای همیشه، نظر نهایی ملت است. به همین دلیل برای آزمون این ادعا که مطالبات ملت تغییر کرده و از جنس رفتن زنان به استادیوم، سگ گردانی و امثالهم است یا نه، باید از سایر روش های تحقیق مبتنی بر شبیه سازی و مقایسه استفاده کرد.
کریستین ماریا هایده امانپور و سایر نمایندگان رسانه های غربی بر آنند تا هیجانات جوانی و نوجوانی بخشی از جامعه را به عنوان مطالبات اصلی تمام یا بخش قریب به تمام جامعه معرفی کنند. درحالیکه مردم ایران مانند سایر انسان ها؛ در بخشی از مطالبات فطری عمل کرده و مبتنی بر خصائل انسانی رفتار می کنند. در حقوق؛ از خوبی هایی که همه مردم بر سر آن اجماع نظر دارند؛ مانند وفای به عهد، راستگویی و ...؛ به قواعد آمره تعبیر می شود. بنابراین مطالبات همه انسان ها در بخش های زیادی مانند عدالت خواهی، اعتماد متقابل بین مردم و دولت و ... ارزش های مشترک است و در همه جای جهان طرفدار دارد. بخشی از مطالبات مردم هم به ارزش های فرهنگی جوامع باز می گردد که از آن به عرف تعبیر می شود که الزاما به معنای بد بودن و یا خوب بودن نیست و تفاوت را نشان می دهد.
همان اندازه مطالبات طبقه نوکیسه ایرانی به مطالبات نوکیسه گان عرب حاشیه خلیج فارس، کودتاچیان آمریکای لاتین، دیکتاتورهای آفریقایی یا الیگارش های روس و مانند اینها شبیه است که در همه این کشورها اقلیت هستند و مورد حمایت رسانه های غربی، مطالبات مردم عادی در این کشورها هم مانند عدالت خواهی و زندگی پاکیزه بدون تعدی به حقوق دیگران؛ به مطالبات مردم عادی ایران شبیه است. چنانچه در آمریکای جنوبی و یا اروپای شرقی که از نظر بافت فرهنگی جوامعی بسیار باز و مبتنی بر سهل گیری اخلاقی دارند، مردم همواره بر پرچم ضدامپریالیست ها جمع شده و با غرب مبارزه کرده اند، و در مقابل؛ دولت های غربی هم؛ در یک قرن اخیر آمریکا؛ با کودتاهای مختلف، از سرنگونی مصدق گرفته تا بیش از 400 کودتا در آمریکای لاتین و ده ها کودتا در سایر نقاط جهان در مقابل مردم ایستاده است.
در جوامع پیچیده امروزی که میلیاردها نفر برای بقا تلاش می کنند و ده ها یا صدها میلیون نفر سر گرسنه بر بالین می گذارند؛ ازجمله در ایران کنونی که در دوران بد اقتصادی به سر می برد؛ مطالبه مردم اجرای قانون و تحقق عدالت اجتماعی است یا ژست های خرده بورژوازی که مانده است پول های بادآورده خود را چگونه خرج کند تا هیجان بیشتری داشته باشد؟
آیا می توان پذیرفت؛ در سالی که دوره زمانی خانه دار شدن مردم به 53 سال افزایش یافته، نابرابری برای ششمین سال و به طور ممتد افزایش یافته، نرخ تورم رسمی در مرز 50 درصد است و دسترسی مردم به منابع بانکی به نحو دردناکی به سمت محال میل می کند؛ مطالبه مردم رفتن دختران به استادیوم های فوتبالی باشد که مردان هم جرات نمی کنند با خیال آسوده بروند و غرق در تنش، دعوا و فحاشی است و اثری از فرهنگ در آن دیده نمی شود؟
بی توجهی مردم به جنجال های حاشیه ای درباره مسائلی که ذکر شد نشان می دهد که جامعه رشد کرده و نمی توان آنرا فریب داد و مطالبات طبقه ای (طبقه نوکیسه) را به جای مطالبات عام و فراگیر جا زد. گسترش اخبار مطالب حاشیه ای مانند خودسوزی اخیر حتی در شبکه های اجتماعی قابل توجه نیست و بسیاری از مردم در حد شنیدن سخت خبر هم از آن مطلع نمی شوند و آنرا دنبال نمی کنند.
آنچه باعث شده پیش بینی امثال امانپور محقق نشود و نظام با قدرت بیشتر ادامه یابد؛ این است که مطالبات اصیل مردم در چارچوب نظام محقق می شود که در رویکرد جدید دستگاه قضائی قابل بررسی است، نه جنجال های طبقه الیگارش نوکیسه ای که متهم اصلی در نارضایتی مردم است و منافع خود را در تضاد با منافع مردم و مبتنی بر غارت سهم مردم از بیت المال تعریف کرده است.
