به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان، جنگ تحمیلی و دفاع مقدس عرصه ای بود که اقشار مختلف مردم از جمله جوانان در آن حضور داشتند و با نمایش توانمندی های خود دشمن بعثی را به شکستی تاریخی کشاندند. بودند جوانانی که انقلاب اسلامی در این دوران استعدادهای آن ها را شکوفا کرد و در دفاع مقدس به یکی از ستارگان درخشان آسمان ایران اسلامی تبدیل شدند. این ستارگان و فرماندهان در مواقع حساس با تفکر، تیزهوشی و خلاقیت های خود در طراحی عملیات های موثر دفاع مقدس دشمن بعثی را مقهور خود کردند و ضربه کاری بر پیکره صدام و متحدانش وارد آوردند.
سردار شهید سید عبدالرضا موسوی یکی از همین فرماندهان شهید است که نقش به سزایی در دفاع از ایران اسلامی مقابل دشمن بعثی دارد.
سردار سرلشکر پاسدار شهید سید عبدالرضا موسوی یکی از فرماندهان شهید سپاه پاسداران انقلاب اسلامی است که ۲۹ فروردین ماه سال ۱۳۳۵ در خانواده ای مذهبی و از لحاظ مالی متوسط در خرمشهر چشم به جهان گشود. دوران تحصیلات ابتدایی و دبیرستان خود را در زادگاهش گذراند و باهوش بالای خود همواره در دوران تحصیل خود جزو نفرات برتر کلاس بود. عبدالرضا همیشه به هم کلاسی ها و دوستانش در درس ها کمک می کرد و سعی در ارتقای علمی روز افزون آن ها داشت.
او مدرک دیپلم خود را با معدل ۵۸ / ۱۹ اخذ کرد، در کنکور اعزام به خارج نیز رتبه اول را به دست آورد اما با شرکت در کنکور سراسری در همه رشته های پزشکی دانشگاه های ایران پذیرفته شد و ترجیح داد در دانشگاه تهران تحصیل کند. حرکت ها و روابط عبدالرضا پس از ورود به دانشگاه وسعت بیشتری پیداکرده بود. او مشاهده می کرد که محیط دانشگاه غیر اسلامی است پس باید کاری برای اصلاح انجام دهد. پس تصمیم به ایجاد تشکل بچه های جنوب شهر گرفت و این نخستین مرحله جدی از فعالیت سیاسی عبدالرضا بود.
بازگشت به زادگاه
عبدالرضا که چندان با روحیه حاکم بر دانشگاه تهران سازگاری نداشت پس از چندی به زادگاهش رفت و تحصیلات خود را در دانشگاه جندی شاپور اهواز ادامه داد. او که فعالیت های بسیاری را علیه رژیم ستمشاهی انجام می داد در آخرین روزهای سال ۱۳۵۵ توسط گارد شاهنشاهی به اخراج از این دانشگاه تهدید شد. اما بسیار شجاع تر از این بود که چنین تهدیداتی او را مایوس کند. پس فعالیت های خود را ادامه داد که منجر به اخراج از دانشگاه و بازگشت او به خرمشهر شد.
ساماندهی مبارزان علیه رژیم شاه
پس از بازگشت به خرمشهر تلاش کرد تا همه مبارزان ضد ستمشاهی را متحد کرده و مبارزات را منسجم تر از گذشته کند. در این حین نیز مبارزات مردمی علیه رژیم ستمشاهی در همه جای ایران گسترش پیداکرده بود و عبدالرضا هم در خرمشهر مشغول راه اندازی تظاهرات و درگیری های خیابانی و بسیج مردم و دعوت از سخنرانان مذهبی و تشکیل نمایشگاه های کتاب در مساجد و تکثیر و توزیع نوارها و اعلامیه های امام خمینی (ره) بود. با عضویت در حزب الله خرمشهر، زمینه آشنایی اش با سید محمدعلی جهان آرا فراهم شد، به همراه سایر جوانان مبارز خرمشهر فعالیت های خود را در یک خانه متمرکز کرده بود که این فعالیت ها نیز در جریان حکومت نظامی توسط ساواک لو رفت و عبدالرضا روانه زندان شد.
پیروزی انقلاب اسلامی و مبارزه با ضد انقلاب
او با پیروزی انقلاب اسلامی و حرکت مردم به سوی زندان ها آزاد شد و نخستین فعالیت سیاسی خود پس از پیروزی انقلاب اسلامی را با شرکت در کانونی متشکل از افراد مبارز و مسلمان خرمشهر ادامه داد. در همان زمان ضد انقلاب نیز در خرمشهر همانند سایر شهرهای کشور حضور داشت که او به همراه همرزمانش کار تشکیلاتی و عقیدتی در کانون فتح آبادان را آغاز کردند. جهاد سازندگی مقصد بعدی عبدالرضا بود، او در این نهاد نیز به عنوان مسئول تدارکات و پشتیبانی نقش موثری داشت. اما ضد انقلاب دست بردار نبود و به همین دلیل او دوباره اسلحه به دست شد و در حادثه موسوم به چهارشنبه سیاه در سال ۵۸ با ضد انقلاب مقابله کرد.
عبدالرضا در سپاه نیز حضور داشت و به عنوان مسئول عملیات سپاه خرمشهر فعالیت می کرد. آبان ماه سال ۵۸ بود که برای ادامه تحصیلات دانشگاهی اش در سال پنجم دانشکده پزشکی وارد دانشگاه جندی شاپور شد و هنوز یک ترم بیشتر نگذشته بود که به اصرار شهید جهان آرا، دوباره درس را رها کرد و برای رسیدگی به وضعیت خرمشهر راهی شهرش شد.
آغاز جنگ تحمیلی و حضور جانانه برای دفاع از ایران اسلامی
عبدالرضا همچون سایر همرزمانش و همه مردم ایران اسلامی در مواجهه با تهاجم رژیم بعثی عراق آرام و قرار نداشت و از نخستین روزهای حمله بعثی ها به خرمشهر در جنگ تن به تن با آن ها حضور موثری داشت. او در این نبرد مثل همه نیروهای مردمی و رزمندگان نقش اساسی را ایفا و آن ها را به سلاح های جنگی مسلح کرد. ۱۹ مهرماه سال ۱۳۵۹ بود که نخستین بار زخمی شد و به ناچار نبرد را رها کرد. اما پس از مدتی استراحت دوباره به جبهه برگشت و در سازماندهی مجدد سپاه فعالیت داشت. در همان سال ها او به دلیل رکود جبهه ها جهت گذراندن یک دوره فشرده نظامی به اهواز رفت.
فرماندهی که آزادی شهرش را ندید
او در مدت حضور خود در اهواز درباره نهضت های آزادی بخش منطقه مطالعه کرد، این دوران مصادف بود با فعالیت شدید ضدانقلاب (به شیوه ترور) و سقوط بنی صدر و متوقف شدن برنامه های وزارت خارجه و از طرفی نیاز سپاه خرمشهر به فرمانده جدید (پس از رفتن شهید جهان آرا به سپاه منطقه ۸)؛ پس او مجبور شد به سپاه بازگردد و در سمت فرماندهی به بازسازی مجدد سپاه مشغول شود تا اینکه پس از ۸ ماه فعالیت مستمر در سپاه نوبت به آزادسازی خرمشهر رسید. عبدالرضا در آن روزها نیروهای سپاه و نیروهای اعزامی در تیپ ۲۲ بدر را دوباره سازمان داد و خود نیز بدون دریافت مسئولیت رسمی بر این نیروها نظارت میدانی عملیات را عهده دار شد. معروف است که او با یک موتورسیکلت به طور مرتب در خط مقدم حضور پیدا می کرد و آمادگی نیروها را مد نظر داشت.
عبدالرضا پس از شهادت شهید محمد جهان آرا در هفتم مهرماه سال ۱۳۶۰ به فرماندهی سپاه خرمشهر منصوب شد و فعالیت های خود را در این مسئولیت ادامه داد.
وقتی عبدالرضا و محمد دوباره در کنار یکدیگر می نشینند
وقتی فرماندهان جنگ تصمیم می گیرند تا خرمشهر را با یک عملیات اساسی آزاد کنند، یکی از فرماندهان مسئول شهید سید عبدالرضا موسوی بود که با حضور در جبهه های جنگ حضور میدانی خود را ادامه می داد و با حضور در بیشتر گشت های شناسایی ضد دشمن حضور فعال داشت، در شبانه روز ۳ یا ۴ ساعت بیشتر نمی خوابید.
مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس درباره نحوه شهادت او می نویسد: سرانجام ۱۷ اردیبهشت ماه سال ۱۳۶۱، هنگامی که مشغول سرکشی گردان های مستقر در خط مقدم مشغول بود، پس از آوردن آمبولانس برای چند زخمی، به دلیل خط آتش شدید دشمن، گلوله توپی در کنار او به زمین خورد و بر اثر اصابت ترکش توپ به لقاءالله پیوست و به دیدار معبودش شتافت. با شهادت این شهید بزرگوار او نتوانست که آزادی زادگاهش را مشاهده کند و در آسمان ها با حضور در کنار برادرش شهید جهان آرا این پیروزی را مشاهده کرد.
روایت دوستان از یار قدیمی
همسر شهید سید عبدالرضا موسوی درباره او می گوید:« با اینکه دست وپایش قطع شده بود و بخشی از شکم پاره و نیمی از صورتش متلاشی شده بود، گمان می کردم که اکنون که مشمع را از روی پیکرش کنار بزنم، با سیدی متلاشی روبرو خواهم شد و نمی توانم چهره اش را شناسایی کنم، اما بااینکه سه روزی از شهادتش گذشته بود، همچنان لبخندی بر لب داشت که هیچ گاه از خاطرم بیرون نمی رود و یاد حرف هایش افتادم که می گفت: شهدا از شهادت لذت خاصی می برند تا جایی که در چهره هایشان به هنگام شهادت هویداست. عطر خوش سید، فضای سردخانه را پر کرده بود تا جایی که من تاکنون چنین عطری نبوییده بودم و به نظرم آمد که این بوی سیدی است که اکنون بهشتی شده است.»
شهیدی که به عشق شهادت زندگی می کرد
یکی از خصوصیات شهید سید عبدالرضا موسوی روحیه شهادت طلبی و انتظار وی بود که پیوسته در دعاها طلب شهادت می کرد و مکرر تکرار می کرد که «من قبل از فتح خرمشهر شهید می شوم» و این مسئله دقیقاً در سپاه و برخوردهای خانوادگی او مشهود و محرز بود تا زمینه قبلی شهادت خویش را در آن ها به وجود آورده باشد. مثلاً با خرید وسایل خانه همیشه با شک و تردید برخورد می کرد. در شب شهادتش در چادر فرماندهی به شدت ناله می کرد و نهج البلاغه و دعای کمیل و قرآنی را که همیشه به همراه داشت می خواند. سرانجام در نزدیکی جاده اهواز ـ خرمشهر (کیلومتر ۲۰ خرمشهر) به لقاء الله پیوست.
وی می گفت: «امروز شهیدان، مشعل های فروزان و گرمابخش هستند که گرمای امید و نور هدایت می افشانند تا با هدایت آنان، تنهای مرده و فکرهای خام از گرما به حرکت در آیند. خدایا، خداوندا، روح ما را بیتاب شهادت گردان، تا پیام پرطنین شهیدان را دریابیم و از زنجیر اسارتی که بر خود پیچیده ایم آزاد گردیم.»
نظر زینب سلیمانی درباره مذاکره
