به گزارش سایت خبری ساعدنیوز به نقل از خبرورزشی، تیم ملی ایران در شرایطی باید از آبان ماه کارش را در رقابت های جام جهانی قطر شروع کند که در گروه سهل و ممتنعی قرار گرفته است! در مقایسه با سایر تیم های آسیایی حاضر در جام جهانی، گروه ایران از بقیه راحت تر است؛ ولی همین گروه هم با ارزیابی دقیق، یکی از سخت ترین گروه های ممکن برای ایران می تواند باشد. تیم ملی در گروه دوم با تیم های انگلیس، آمریکا و ولز هم گروه شده است. انگلیس یکی از مدعیان کسب قهرمانی جام جهانی است و انگیزه زیادی برای درخشیدن در جام پیش رو دارد. آمریکا هم یکی از بهترین نسل های فوتبالی اش را دارد و این روزها ستاره های این تیم در مطرح ترین باشگاه های اروپایی بازی می کنند. سومین و آخرین رقیب ایران هم ولز است؛ تیمی که به تازگی به طلسم ۶۴ ساله اش پایان داده و به جام جهانی رسیده است. یاران گرت بیل هم که حالا به این طلسم طولانی مدت پایان داده اند، قاعدتا علاقه ای به حذف زودهنگام از جام جهانی نخواهند داشت و با تمام قوا کارشان را در مرحله گروهی استارت خواهند زد. اینها به آن معنی نیست که ایران حریف دست وپابسته ای است؛ اتفاقا فوتبال ایران هم این روزها یکی از بهترین نسل های فوتبالی اش را دارد و چندین ستاره بین المللی در ترکیب این تیم قرار گرفته اند. با این حال نگاهی به سایر رقبای ایران در گروه دوم، مشخص می کند که کار چندان ساده نخواهد بود.
به غیر از داستان قدرت فوتبالی، سه رقیبی که قرار است برابر ایران در این گروه صف آرایی کنند، یک زبان مشترک دارند: انگلیسی. انگلیس و آمریکا که وضعیت روشنی دارند و تفاوت آنها در صحبت انگلیسی به لهجه «بریتیش» و «امریکن» برمی گردد. ولز هم که بریتانیایی است و مثل سایر کشورهای بریتانیایی زبان انگلیسی دارد؛ حال شاید با لهجه ای متفاوت از لندنی ها.
البته این اختلاف زبانی در تیم ملی ایران با سایر رقبا هم تا حدود بسیار زیادی از بین رفته و حالا به لطف لژیونرهای بی شماری که ایران دارد، بازیکنان تیم ملی هم رفته رفته با زبان انگلیسی آشنا شده اند. عده ای از آنها روان تر صحبت می کنند و عده ای دیگر کم وبیش زبان انگلیسی را فراگرفته اند. بدیهی است که دانش زبانی همه بازیکنان یکسان نباشد؛ ولی در مقایسه با سایر نسل های فوتبالی ایران، نسل کنونی از لحاظ دانش زبانی به سطح بالاتری رسیده و یکی، دو چهره ملی پوش ایرانی، چنان با کیفیت انگلیسی صحبت می کنند که نمی شود به سادگی آنها را از یک انگلیسی زبان تمییز داد.
وضعیت برای تیم ملی ایران از این لحاظ تقریبا در تمام خطوط مشابه است؛ یعنی از خط دروازه گرفته تا مهاجمان ایران، بالاخره یکی، دو نفر پیدا می شوند که زبان انگلیسی را متوجه شوند و بتوانند به این زبان صحبت کنند. در خط دروازه، جایگاه امیر عابدزاده از این لحاظ متمایز است. او به واسطه سال ها حضورش در فوتبال پرتغال و تلاش برای ارتباط برقرارکردن با هم تیمی ها، از رقبای دیگر پیشی گرفته است. پیش تر ویدئوهایی از زمان حضور او در تیم ماریتیمو منتشر شده که نشان می دهد او با زبان انگلیسی ارتباط برقرار می کند و حتی بازیکنان رقیب را با همین زبان در هنگام زدن ضربات پنالتی تحریک به چیپ زدن می کند. در کنار او پیام نیازمند و علیرضا بیرانوند هم حضور دارند. درست است که درباره انگلیسی صحبت کردن علیرضا بیرانوند حکایت های زیادی ساخته شده، اما او هم در یکی، دو سال گذشته مجبور شده دانش زبانی اش را ارتقا دهد.
در مقام مقایسه با سال های گذشته، بیرانوند پیشرفت بسیار خوبی داشته است. شاید یکی از سرگرمی های بازیکنان تیم ملی شنیدن خاطرات انگلیسی صحبت کردن بیرانوند باشد؛ ولی او حالا تا حدودی می تواند گلیمش را از آب بیرون بکشد. شبیه به وضعیت بیرانوند را دو مدافع میانی تیم ملی یعنی شجاع خلیل زاده و کنعانی زادگان دارند. این دو هم بعد از رفتن به قطر، مجبور به بالابردن کیفیت زبان دوم شده اند؛ ولی هنوز هم زیادی سر به سر یکدیگر می گذارند و انگلیسی صحبت کردن طرف مقابل را به سخره می گیرند. وجه اشتراک خاطراتی که از بیرانوند و کنعانی زادگان روایت می شود، این است که آنها در میانه زمین اشتباهی «داور» را «مربی» خطاب کرده اند! به هر روی همان طور که عنوان شد، این موضوع دیگر برطرف شده و حداقل از لحاظ برقراری ارتباط با سایر هم تیمی های انگلیسی زبان خود کمتر مشکل دارند.
شاید بهترین وضعیت در این زمینه را در بین مدافعان میلاد محمدی داشته باشد؛ بازیکنی که بعد از لژیونرشدن از صفر شروع کرد، اما در عرض شش ماه توانست گلیمش را از این ماجرا بیرون بکشد. باشگاه برای او مترجم و معلم گرفته بود و وادارش کرده بودند انگلیسی را زودتر بیاموزد. میلاد انگلیسی صحبت می کند، ولی مثل سایر بازیکنان تیم ملی انگلیسی را با لهجه و «اکسان» فارسی صحبت می کند. این یکی دیگر با تمرین و تمرین بهتر می شود و نمی توان خرده ای گرفت. اگرچه هنوز ویدئویی درباره انگلیسی صحبت کردن یا خاطره ای در این مورد از صادق محرمی هم منتشر نشده، ولی می توان حدس زد که بعد از پیوستن او به دینامو، مجبور شده در محیط قرار بگیرد و برای برقراری ارتباط به زبان دیگری حرف بزند.
در میانه میدان، شرایط از لحاظ انگلیسی صحبت کردن خوب است؛ سامان قدوس که کلا انگلیسی را بهتر از فارسی صحبت می کند. او به غیر از انگلیسی به زبان سوئدی هم صحبت می کند. سامان چند ماهی هم در آمیان فرانسه بازی کرده و بدیهی است که با این زبان هم در حد اندکی آشنایی داشته باشد.
سعید عزت اللهی هم در بین هافبک های تیم ملی شرایط خوبی دارد. برخلاف شایعاتی که درباره او و دانستن زبان اسپانیایی مطرح می شود، او تسلطی به این زبان ندارد، ولی در انگلیسی مشکلی ندارد. سعید هم به واسطه حضور چندین ساله اش در فوتبال اروپا و قطر، مجبور به یادگیری فشرده زبان انگلیسی بوده است. در خط حمله تیم ملی ایران، مهدی طارمی، ستاره بین المللی ایران، انگلیسی را با لهجه فارسی صحبت می کند؛ ولی آن قدر در این زمینه پیشرفت داشته که حالا بیشتر مصاحبه هایی که از او پخش می شود، به زبان انگلیسی است.
طارمی نشان داده استعداد خوبی در این زمینه دارد و بدیهی است که شرایطش از این نظر در سال های پیش رو به مراتب بهتر و بهتر می شود. در بین مهاجمان تیم ملی او به راحتی به زبان انگلیسی حرف می زند و این زبان را متوجه می شود. درباره سردار آزمون چندان با قاطعیت نمی توان نظر داد. بدیهی است که او کلمه و جملات کلیدی را که برای برقراری ارتباط نیاز است، می داند؛ ولی به واسطه حضورش در فوتبال روسیه، زبان این کشور را بلد است و به ترکمنستانی هم حرف می زند. او حالا که به آلمان رفته مجبور است علاوه بر بالابردن کیفیت زبان انگلیسی اش، سراغ زبان آلمانی هم برود.
کریم انصاری فرد هم دیگر مهاجم ملی پوش ایرانی است که به زبان انگلیسی تسلط دارد و می تواند راحت صحبت کند. با این حال شاید جایزه بهترین دانش زبانی در تیم ملی را بتوان به علیرضا جهانبخش اهدا کرد؛ ستاره ای که انگلیسی را کاملا شبیه به خود انگلیسی ها و بدون لهجه فارسی و بسیار روان صحبت می کند. به غیر از این زبان، علیرضا مسلط به زبان داچ یا همان هلندی هم هست. شاید بشود از سامان قدوس به عنوان جدی ترین رقیب جهانبخش در این زمینه نام برد؛ ولی نباید فراموش کرد که علیرضا برخلاف سامان در محیط خارجی بزرگ نشده و با تلاش و پشتکار، کیفیت زبان انگلیسی اش را بالا برده است.
بدیهی است که این گزارش می تواند کامل تر از اینها هم باشد و شاید چندین بازیکن از قلم افتاده باشند (مثل علی قلی زاده، سروش رفیعی و...) ولی مسئله اینجاست که با نگاهی مختصر به شرایط کنونی، پرواضح است که وضعیت دانش زبانی بازیکنان تیم ملی در مقایسه با سال های گذشته رشد بسیار چشمگیری داشته است؛ آنها حالا انگلیسی را متوجه می شوند و اگرچه تعدادی از آنها گاهی با لهجه فارسی ولی انگلیسی هم صحبت می کنند.
پول مهاجم دردسرساز پرسپولیس آماده شد
