به گزارش سایت خبری ساعد نیوز و به نقل از بهداشت نیوز، یکی از باور‌های رایجی که بین مردم زیاد شنیده می‌شود احساس بغلی شدن نوزاد است. دیده شده برخی بچه‌ها از نوزادی زیادی در بغل والدین می‌مانند و در سن بالاتر هم همچنان به بغل شدن علاقه دارند و وابستگی زیادی به در آغوش ماندن دارند. این رفتار تا ۴ یا ۵ سالگی ادامه پیدا می‌کند و بعد از آن به دلیل شرایط فیزیکی و رشد بچه‌ها معمولاً امکان‌پذیر نیست. اما وابستگی بچه به شکل دیگری خود را نشان می‌دهد.
بچه بغلی، باید تمام ساعات روز بغل مادر و یا اطرافیان باشد و به محض اینکه او را زمین بگذارند گریه و جیغ و دادش بلند می‌شود. اما چه می‌توان کرد که بچه بغلی نشود؟ اصلاً چرا باید بچه را بغل کرد و اصولاً به چه بچه‌ای بغلی میگویند.بچه‌های زیر دو سال نیاز‌های رشدی و عاطفی‌ای دارند که اگر به آنها توجه درستی شود باعث می‌شود در آینده رفتار‌های غیرمنطقی انجام ندهند. یکی از این نیاز‌ها بغل شدن و در آغوش گرفته شدن است.
یادتان باشد بغل کردن نوزاد یکی از نیاز‌های اساسی اوست و بچه زیر دو سال از لحاظ عاطفی نیاز به لمس شدن و تماس بدنی با مادر موقع شیر خوردن و نوازش و بوسیدن دارد. دلیل این موضوع این است که تمام سطح پوست ارگان‌های حساسی است که باعث آرامش می‌شود.
وقتی نوزاد زیر دو سال گریه می‌کند برای آرامش به بغل مادرش نیاز دارد و مادر طریق تماس پوستی به بچه آرامش می‌دهد. البته این به آن معنی نیست که بچه بیشتر از دو سال نیازی به در آغوش گرفتن ندارد. بلکه بعد از آن سن و تا ۴ سالگی در آغوش گرفته شدن علاوه بر آرامش، اعتماد به نفس کودک را هم بالا می‌برد.
البته نوزادان در سه ماهه اول زندگی خیلی گریه می‌کنند، چون می‌خواهند به شما نشان دهند که به شما نیازمندند. در این شرایط تنها راه ساکت کردن گریه نوزاد پاسخ دادن فوری به نیاز‌های اوست. او را بغل کنید و شیر دهید یا اگر مشکل دیگری دارد سریعاً برطرف کنید. هرچه بیشتر در این سن به نیازهایش جواب دهید، بیشتر احساس امنیت می‌کند و آرام‌تر خواهد بود. در ماه‌های بالاتر کم‌کم توجه کودک به محیط جلب می‌شود و می‌توانید برای ساکت کردنش با او صحبت کنید، آواز بخوانید یا با دست‌هایش بازی کنید.
بغل کردن نوزاد پیش از یک سالگی سبب لوس‌شدن کودک نمی‌شود. در اصل وقتی یک کودک لوس می‌شود که چیزی را که نیاز ندارد، مدام به او بدهید. یک نوزاد وقتی گریه می‌کند که ما به نیازهایش پاسخ ندهیم، گریه تنها راهی است که او می‌تواند با شما گفت‌وگو کند.
هرگز این اشتباه را نکنید که درین سن کم، به بهانه اینکه بچه لوس و بغلی می‌شود او را بغل نکنم و به گریه‌اش پاسخ ندهم. بچه حس ناامنی خواهد کرد و اعتمادش به شما و خودش سلب می‌شود.جالب است بدانید که با در آغوش نکشیدن کودک و رها کردن او به جیغ و فریاد زدن، نتیجه برعکس می‌گیرید و از فرزندتان یک کودک لوس می‌سازید. دلیلش این است که کودک شما یاد گرفته که برای خواسته‌هایش باید گریه کند و تا دست به مانور اساسی و جدی نزند، کسی به فریادش نمی‌رسد.
بغل نکردن کودک و بی توجهی به گریه هایش احساس عدم امنیت را به او القا می‌کند. بنابراین همین که به سن ۹-۸ ماهگی برسد و شما را به‌عنوان فردی جدای از خود بشناسد، دچار استرس می‌شود. به همین دلیل، هم میزان گریه‌هایش بیشتر می‌شود، هم وابستگی و آویزان بودنش. او می‌ترسد که شما بروید و دیگر برنگردید چرا که او از بودن شما مطمئن نیست و از در آغوش کشیده شدن سیر نشده و احساس امنیت و آرامش نکرده است.
در سن ۱۸ ماهگی وابستگی شکل دیگری پیدا می‌کند، خیلی از والدین میگویند که بچه خیلی به ما گیر می‌دهد و مدام می‌خواهد پیشش باشیم. باید بدانید که این اتفاق کاملاً طبیعی است، چون کودک از ۱۸ تا ۲۱ ماهگی دچار نگرانی، اضطراب و دل‌بستگی نسبت به والدین است و این روند رشد اوست. مدام به مادر می‌چسبد و می‌خواهد بغلش کنند، گریه می‌کند و بغل اطرافیان نمی‌رود. این دل‌بستگی و اضطراب از دست دادن مادر طبیعی است و باید آن دوران طی شود. این اتفاق اگر در بزرگ‌سالی بیفتد غیرطبیعی است.
دلیل اینکه بچه به مادر وابسته می‌شود یا مشکل بغلی بودن پیدا می‌کند این است که وقتی کودک شما گریه و بی‌قراری می‌کند همیشه نباید با بغل کردن صرف او را آرام کنید، این کار دقیقاً اشتباه است. چون وقتی این رفتار تکرار شود کودک شرطی می‌شود. اینکه والدین به محض گریه کودک سریع او را بغل می‌کنند، باعث این مشکل می‌شود. در این شرایط بچه شرطی می‌شود که هر وقت گریه کنم، مادرم مرا بغل می‌کند و وقتی به این روند عادت کند مقاومت والدین برای بغل کردن بچه باعث گریه شدیدتر او می‌شود.
راه درست این است که والدین موقعیت‌های مختلف را از هم تشخیص دهند. وقتی بچه به محبت شما نیاز دارد باید او را بغل کنید. به عنوان مثال بچه‌ای که زمین خورده و گریه می‌کند را باید بغل کرد. با این کار شما، جلوی خیلی از فشار‌های روانی که ممکن است در آینده برای این بچه پیش آید، گرفته می‌شود.
از ۳ ماهگی به بعد کودک کمتر گریه می‌کند در این سن بیشتر می‌خواهد با حرکات بدن و جیغ خواسته‌هایش را به مادر بفهماند. شب‌ها راحت‌تر می‌خوابد و مادر از این به بعد از نوع جیغ کودکش می‌تواند بفهمد او گرسنه است، عصبانی است، نیاز به محبت دارد یا می‌خواهد بخوابد. حالا دیگر لازم نیست به سرعت به سمت کودک بروید. در عوض اگر واقعاً جیغ کودکتان از روی درد یا ناراحتی است به او سریع رسیدگی کنید.
بد نیست بدانید در آغوش کشیدن کودک آثار عمیقی در روح و تربیت او دارد. ارتباط جسمی و عاطفی با نوزاد سبب افزایش اشتهای او می‌شود. رشد روحی، عاطفی و شناختی کودک بهتر می‌شود. کودکانی که از تولد تا ۲ سالگی بیشتر در آغوش باشند و نیاز به بغل شدن در آنها ارضا شود، تکلم بهتری دارند و از اعتماد به نفس بیشتری برخوردارند.
در نظر داشته باشید بچه‌ها انسان‌هایی با شخصیت مستقل هستند بنابراین نباید منتظر باشید که همه از یک راهکار استفاده کنند. والدین باید بدانند که همه راهکار‌ها برای همه بچه‌ها نتیجه بخش نیست یا ممکن است مدتی تأثیر مثبت داشته باشند و بعد دیگر بچه نسبت به آنها مقاومت نشان دهد. بهترین و مؤثرترین راهکار‌ها را هر پدر و مادری با شناخت از بچه خود و خلاقیت شخصی و استفاده از مهارت‌های کلامی ایجاد می‌کند. بچه‌ها خیلی راحت گول می‌خورند و ما می‌توانیم به راحتی آنها را با هر کار کوچکی هیجان زده کنیم.
مثلاً برای تشویق کودک به راه رفتن می‌توانید با او مسابقه دهید یا اگر در پاساژ مشغول خرید هستید او را با وعده پله برقی تشویق به حرکت کنید. کافی است که انرژی بگذارید و کلام خود را با هیجان و لحن مناسبی بیان کنید تا کودک با شما همراه شود.
نکته مهمی که باید به آن دقت کنید این است که کودک را دچار دوگانگی نکنید. اگر فقط وقتی که حال خودتان خوب است به محبت و بغل کردن کودک اقدام کنید و وقتی حالتان بد است او را به حال خود رها کنید کودک شما دچار دوگانگی و به‌هم‌ریختگی روانی می‌شود.
جالب اینجاست که نظر روانشناسان کودک و پژوهشگران، عکس نظر عامه مردم است. آنها میگویند که نوزاد باید بغلی باشد. نه فقط موقع شیر دادن که در هر فرصت دیگری خوب است که کودک را در آغوش بگیرید. معتقدند کار درست این است که نوزاد را در روز‌های اول روی سینه مادر بخوابانید تا او صدای قلب مادر را بشنود و اگر مادر شرایط جسمی مناسبی ندارد، پدر این کار را انجام دهد.
کودکان قدرت زبانی ندارند پس مجبورند گریه کنند. پذیرفتن این موضوع به شما کمک می‌کند بتوانید گریه کودکتان را راحت‌تر تحمل کنید. وقتی نوزادتان گریه می‌کند به او نشان دهید که متوجه گریه او هستید. جملات پراحساس را در گوشش زمزمه کنید تا آرام شود. در اکثر موارد قدرت اراده و پایداری مادر سبب می‌شود کودک دست از گریه برداشته و آرام شود.
در زمان گریه نوزاد تحمل مادران باهم متفاوت است، شما بر اساس میزان تحمل خودتان صبور باشید. اغلب والدین حتی پس از یک سالگی اجازه نمی‌دهند کودکشان خیلی گریه کند و او را آرام می‌کنند. در دو حالت توصیه می‌شود اجازه دهید کودک گریه کند تا خودش آرام شود؛ در هنگام خوابیدن و هنگامی که به هیچ وجه نمی‌توانید آرامش کنید. هرگاه احساس کردید در برابر ساکت کردن نوزادتان ناتوانید، بهترین کار این است که او را به دیگری بسپارید.
در مورد کودکانی که از شیر خشک تغذیه می‌کنند و برای شیر خوردن به بغل مادر نمی‌روند باید دقت بیشتری شود؛ این بچه‌ها نیاز بیشتری به در آغوش بودن دارند؛ چرا که این فرصت را به خاطر شیر خوردن با شیشه از دست می‌دهند. برخی مادران، شیشه شیر را هم وقتی نوزاد در تخت خوابیده یا توی گهواره است به او می‌دهند، اما این کار اشتباه است. کودکان شیر خشکی را باید بیشتر در بغل گرفت و نیاز او به چسبیدن به سینه را برطرف کرد.
بعضی وقت‌ها مادران از اینکه بچه مزاحمشان است و همیشه مجبورند از او نگهداری کنند و تمام وظایف بچه به صورت تمام و کمال و ۲۴ ساعته به عهده آن‌هاست، احساس ناراحتی و خستگی دارند. اما هر چه مادران بیشتر کودک را پس بزنند و بغل نکنند بچه به همان اندازه احساسات منفی بیشتری از خود بروز می‌دهد و در نتیجه بیشتر گریه و بدقلقی می‌کند.
در ۳،۴ ماه اول تولد نوزاد والدین نمی‌توانند مدیریت زمان داشته باشند و فشار گریه‌های بچه، عدم مدیریت احساسات خودشان، بچه‌داری صرف در این زمان آنها را تحت فشار قرار می‌دهد و باعث می‌شود کودک را مانع و سدی بر سر راه پیشرفت، کار، تحصیل و خلاصه همه فعالیت‌هایی ببینند که پیش از به دنیا آمدن او به آنها مشغول بودند.
اگر پدر در نگهداری از کودک بخشی از وظایف را بر عهده نگیرد و به همسرش کمک نکند، مادر زیر بار مسئولیت تحت فشار زیادی قرار می‌گیرد. مادران باید توجه داشته باشند همان‌قدر که تأمین امنیت و آرامش کودک اهمیت دارد، باید به فکر آرامش و نیاز‌های خود نیز باشند و بدانند که اگر آنها آرامش داشته باشند بچه نیز آرامش پیدا خواهد کرد. در این شرایط دیگر مادر فکر نمی‌کند که بچه مزاحم است و تحت‌فشار نیست.
به این نکته دقت کنید که این عدم مدیریت زمان و تقسیم کار برای بچه شما عواقب خوبی نخواهد داشت. در نظر بگیرید که ۹۰ درصد والدین این احساسات را بروز نمی‌دهند و از داشتن چنین حسی به فرزند خود احساس عذاب وجدان دارند.
همین احساسات منفی نسبت به کودک و عذاب وجدان باعث می‌شود به خاطر پشیمانی بیشتر به بچه محبت کنند و او را بیشتر بغل کنند و دوباره تحت فشار و خستگی و حس مسئولیت بچه را از خود طرد کنند و دوباره عذاب وجدان و بغل کردن و دوباره پشیمانی و بغل کردن... این چرخه باعث می‌شود کودک نیز دچار دوگانگی شود و نداند که بالاخره او را دوست دارند یا طرد می‌کنند.
