گلایه بی پرده عبدالله گنجی از رهبری به خاطر تساهل در برخورد با میرحسین موسوی

بیانیه اخیر میرحسین موسوی که صدها رسانه و خدمه دشمن را از بیکاری خارج کرد را باید متفاوت از حدود بیست بیانیه قبلی وی دانست و آن را نقطه عطف در حیات سیاسی وی و جمهوری اسلامی محسوب کرد و با مواضع آیت الله منتظری در واپسین سال های حیات امام مقایسه کرد.

یکم: محتوای این بیانیه نقد نیست که به رسمیت شناخته شود، مطلب جناحی نیست که طبیعی شمرده شود. نصیحت گونه نیست که با آن صبوری شود. بلکه به مثابه «عربده سیاسی» است که حرارت و ادبیات آن پیشی گرفته از منافقین، سلطنت طلبان و اصلاح طلبانی است که اکنون با پول سعودی، پهلوی و امریکا در رسانه های آنان دنبال دمکراسی در ایران هستند.

دوم: احمدی نژاد به بدترین وضعیت ممکن هم برسد، حوادث زمان به اتهام تقلب شما خللی وارد نمی کند و شما هرگز تبرئه نخواهید شد. بیانیه اخیر به مثابه اسیدی است که درصدد تطهیر جنایت پیشین است به خواست خدا نخواهیم گذاشت آن جنایت بزرگ و خالقان آن در تاریخ گم شوند.

سوم: از قوه قضاییه و حتی مقام معظم رهبری باید گلایه کرد که تساهل و گذشت شما به خاطر سوابق و زحمات این افراد در انقلاب، نه تنها آنان را در فکر فرو نبرد و متنبه نشدند که روی صندلی طلبکار نشسته اند و از جنایتی که با تهیه کنندگی شاخه سیاسی حزب مشارکت و سازمان مجاهدین اجرا کردند نه تنها پشیمان نیستند که افتخار هم می کنند. محاکمه کسی که بدون شمارش یک صندوق «برنده قطعی انتخابات با فاصله بسیار است» امری نبود که آزادگان و آزاداندیشان را گرفتار نفس لوامه کند.

بدون تردید اگر امام بود ـ همانگونه که رهبری اذعان کردند ـ برخوردی سخت می کردند. وقتی به خاطر یک استعفا ـ که می تواند حق فرد باشد ـ امام آنگونه برآشفتند، با اتهام تقلب چه می کردند؟ وقتی امام آیت الله منتظری را به خاطر بازتاب سخنانش در رادیوهای بیگانه آنگونه عتاب می کردند و برای خود طلب مرگ می کردند اگر اکنون بودند که دهها تلویزیون ۲۴ ساعته هشدار موسوی به موروثی بودن رهبر را تبیین می کنند چه می کردند؟ کجا هستند یاران آزاده امام؟ کجا هستند مردانی که حق را بگویند حتی اگر حیات سیاسی شان نابود شود؟

چهارم: مشکل اصلی موسوی وابستگی به دشمن نیست، مشکل بسیاری دیگری نیز هست. اسلام روشنفکری وقتی با کم ظرفیتی عجین شد همین خواهد شد و اگر با قدگیری ممزوج شود مانند بنزینی است که ظرف خود را منفجر می کند.

بارها نوشته ام که روشنفکر نمی تواند و نباید سیاست مدار باشد و موسوی از اول انقلاب اشتباهی آمد و اشتباهی می رود.

پنجم: سند و برهان موروثی شدن رهبری چیست؟ کجا هستند اطلاح طلبان خداباور؟ خود اتهام را ساختید، خود نشر دادید و خود درخواست تکذیبیه می کنید؟ حجتتان چیست؟ شرمتان چه شد؟ در رسانه های معاند برای تبیین سخنان موسوی (و این جماعت) ارجاع خود را با «گفته می شود...» شروع می کنند و در عرف رسانه، «گفته می شود» یعنی دروغی که باید به صورتی شروع شود. موسوی در این فقره بسیار عقب تر از منافقین، پهلوی ها، اصلاح طلبان فراری و کمونیست ها و رسانه های وابسته به آنان است. اما گمان بر این بود که موسوی شاید به حرمت نمازی که می خواند در جدال بین اخلاق و کینه بر کینه پیروز شود اما از تهمت عریان فروگذار نمی کند. دروغ علنی را با افتخار می گویند و خود را نیز وارث انقلاب می دانند! چه جماعتی! بدا به حال ما که نفهمیدیم مردی رهبر ما شد که مواهب دنیا را بر فرزندانش حرام کرد، استعداد آنان را خفه کرد، زندگی طبیعی آنان را محدود کرد، امیال دنیوی آنان را زیر سقف برد تا چهره جمهوری اسلامی بدون خدشه بماند. تا آرمان امام مبتنی بر دوری حاکمان دینی از زخارف دنیا محقق شود. حال پاسخی را می شنوند که نمونه ای از : «مگر علی نماز می خواند که در مسجد کشته شد؟» می باشد. گویی تاریخ در حال تکرار است فقط آدم ها عوض می شوند.

ششم: قاعده قرآنی عزت فقط مخصوص خدا، رسول و مؤمنین است باور حتمی ماست. می توان به تجربه یافت که کسانی که مقابل امام و بعد رهبری ایستادند (فرصت جبران نیز یافتند) چطور سوزاندن عزت خود را به بدترین و بی منطق ترین روشها شروع کردند و موسوی با رقیب خود در این فقره به یک تقاطع مشترک و درس آموز رسیدند و معلوم است که اهل دنیا، دنیا را فریاد نمی زنند بلکه طرفدار ملت و عدالت می شود و کاپشن مصلح اجتماعی می پوشند.

هفتم: موسوی که پرچم دار قانون گرایی شده بود. هنوز توضیح نداده است که چگونه با تحصیلات غیرمرتبط معماری بیست سال ارشد و دکتری علوم سیاسی درس می داده است؟ هنوز نگفته است که چگونه قبل از باز شدن یک صندوق برنده قطعی انتخابات شد و نگفت تحولات بنیادینی که در سر داشت (در مصاحبه با تایمز) طراحی کجا بود؟ از دیگران می خواهد آنچه خودشان ساخته و نسبت داده اند را تکذیب کنند اما ما از او می خواهیم گفته خود را در جواب خبرنگاری که ۲۱/۳/۸۸ از شما پرسید: اگر شما شکست بخورید(نه تقلب) به این جوانانی که در خیابان ها رقص کنان شادند چه خواهید گفت؟ تکذیب کنید.

این جوابیه موسوی چرا تکذیب نمی شود؟ اگر صحت دارد جزء طراحی چیز دیگری است؟ : «پیام من قبلاً به آنها رسیده است(به جوانانی که رقص کنان و شادند) تغییر از مدتی قبل آغاز شده است. پیروزی در انتخابات بخشی از این تغییر است! بخشهای دیگر ادامه خواهد یافت!! و هیچ عقب گردی در کار نخواهد بود» آقای موسوی پیام شما چگونه به آنها رسیده بود؟ غیر از این است که به سازماندهی و طراحی اعتراف کرده اید؟ او متهم است و اصلاح طلبان خوب می دانند.

هشتم: باور کنید موسوی اصلاً سخنان سردار شهید همدانی را شخصاً نخوانده است و مثل همه صحنه های دیگر بر کم ظرفیتی شخصیتی وی سوار شده اند. سردار همدانی از قضا شما را متهم می کند که ۵ هزار نفر از اشرار که شما به کار گرفته اید را شناسایی کرده اند و در صدد بوده اند که از آنان مجاهد تربیت کنند. مدعای جذب و عدم دفع این جماعت از مطالبات شماها از نظام است. حال چرا چنین رویکردی را سرزنش می کنید؟ کجای صحبت همدانی این هست که با اراذل و اوباش مردم را سرکوب کردیم؟ هم صوت آن موجود است و هم مکتوب آن: «۵ هزار نفر از کسانی که در آشوب ها حضور داشتند ولی در احزاب و جریانات سیاسی حضور نداشتند بلکه از اشرار و اراذل بودند را شناسایی کردیم و در منزلشان کنترلشان می کردیم. روزی که فراخوان می زدند (موسوی می زد یا احزاب اصلاح طلب) اینها کنترل می شدند و اجازه نداشتند از خانه بیرون بیایند. بعد اینها را عضوگردان کردیم. بعداً این سه گردان نشان دادند که اگر بخواهیم مجاهد تربیت کنیم باید چنین افرادی که با تیغ و قمه سرکار دارند را پای کار بیاوریم»

طبیعی است که فرایند تربیت مدنظر شهید همدانی در آن مقطع کوتاه محقق نشده است و منظور او چشم انداز آینده است. سفرکردگی آن شهید باعث نمی شود که بگوییم در بُعد زمان، سخن او آمیخته با اغراق است اما حواستان باشد او اشراری که به فرمان شما تخریب می کردند (و سندهای آن در سعادت آباد، تهران پارس و... موجود است) را می خواهد. مجاهد کند و شجاعت آنان که آمیخته با حماقت است را در خدمت صالحان درآورند. این نگاه نه تنها واجد سرزنش نیست که ستودنی است و آرزوی همه ماست که هنر آن را نداریم. بدون تردید ضربه موسوی به نظام به عنوان عمله تجدیدنظرطلبان در تاریخ خواهد ماند.

آیت الله خامنه ای، موسوی و همه ما کم کم خواهیم رفت اما آنچه می ماند طبق سنت الهی حق است. مردانی که برای خدا حرف زدند، برای خدا تحمل کردند و برای خدا کوتاه آمدند و برای خدا از شخصی کردن مسائل برحذر بودند، پرچم داران تاریخ اند. ورود اتهام آلوده موسوی به حیطه رهبری بعد از ۱۳ سال نشان از همان راهبردی است که تاج زاده امسال رسماً اعلام کرد: «اصلاحات مفهوم گذشته خود را از دست داده و در یک جمله خلاصه گردیده است. مهم ترین و مؤثرترین اصلاحات، اصلاح رفتار و گفتار رهبری است» به همین دلیل است که دهها یادداشت رسمی با تابلو شناخته شده در داخل کشور در نقد رهبری از ۱۴ خرداد شروع شد. همسر تاج زاده برای دستگیری همسرش، همسر رهبر را خطاب قرار می دهد، شکوری راد دستگیری تاج زاده را به رهبری نسبت می دهد و موسوی عصبیت خود از نبود تاج زاده را بدون هیچ گونه خجالت و حیائی متوجه موروثی بودن رهبری می کند.

آنچه در پایان باید گفت اینکه چرا اصلاح طلبان ساکت اند؟ دیگ برای شما نمی جوشد؟ موسوی درست می گوید یا وقیحانه سخن می گوید؟ تأیید می کنید یا رد؟ عیان و نهان شما نسبت به او یکی است؟ حریت شما کجاست؟ شما نمی پرسید سند موروثی شدن رهبری چیست؟ با کدام قانون اساسی؟ براساس نظر کدام مرجع رسمی؟ سیاست ورزی با چاشنی سوءظن و نفاق چه سرانجامی دارد؟

چرا موسوی به مرحله تخطئه مقابله با داعش رسیده است؟