گزارش تکاندهنده از مرد تبریزی که اشک همه را درآورد 

امضای روشن در اذان بیمارستان

وقتی که صدای اذان در راهروهای بیمارستان پیچید، آرامش هم در دل بی قرارم نشست، برگه را در دست گرفتم، سطر به سطرش را از اول تا آخر خواندم، لحظه ای غرق در خاطرات نه چندان دورمان شدم، ولی یکباره به خود آمده و دوباره واقعیت روبرویم ظاهر شد؛ آری این همان واقعیت است، عشق زندگی ام روی تخت خوابیده و بی خداحافظی در حال کوچ به طولانی ترین سفر خود است. می دانستم که باید آن برگه را امضا کنم زیرا خواسته جاویدم بود، با ذکر "أَلَا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ" برگه را امضا کردم. بار سنگینی از دوشم برداشته شد، جاوید به آرزویش رسید.

صحبت هایش که به اینجا می رسد دیگر ماسک روی صورتش از اشک هایی که بی امان می ریزد، خیس می شود؛ روسری اش را جلوتر کشیده و به گوشه ای از اتاق خیره می شود و زیر لب تکرار می کند: جاوید سراسر مهر بود، صفا بود، جاوید عشق بود، ایثار همزادش بود، آخر یکبار هم با صدای بلند با من حرف نزد که کمی دلخور باشم.

این ها توصیف سیده نویده از لحظه ای است که قلم در دست گرفت و زیر برگه اهدای عضو همسرش را امضا کرد.

امروز شام غریبان جاوید خوشابی از کارمندان شرکت نفت است، او متولد ۱۳۵۹ بود و چند روز پیش به علت خونریزی دچار مرگ مغزی شد.

روایتی تلخ اما شیرین

همسرش برای اهدای اعضای بدن جاوید رضایتش را اعلام کرد و به این ترتیب کبدش به یک پسر جوان ۱۹ ساله اهل بستان آباد اهدا شد. اما این پایان ماجرا نبود، قلب و عروق و غضروف قلب جاوید برای پیوند به بیماران برای تپیدن دوباره به تهران ارسال شد تا در اختیار دریافت کننده ای چشم انتظار قرار گیرد.

باورم نمی شود که دقیقا روز تدفین عزیزشان(شام غریبان) به ما اجازه مصاحبه می دهند ولی بنابه گفته خانواده خوشابی، موضوع اهدای عضو و فرهنگسازی آن به قدری اهمیت دارد که ثانیه به ثانیه اش با ارزش است.

بیشتر شنونده هستم و نمی خواهم سوال زیادی از همسر و خانواده مرحوم جاوید بپرسم زیرا هر کلمه آنها پاسخ سوالات ذهنی من است.

سیده بانو و عشق جاویدش

همسر مرحوم جاوید می گوید: ۱۳ سال بود که سیده نویده اش بودم، همیشه با من عین یک ملکه برخورد می کرد، نازم را می کشید و مهر و محبت خود را نشان می داد، اصلا اغراق نمی کنم اگر بگویم که جاوید یک فرشته ای بود که خدا، او را ۱۳ سال به من امانت داد.

به علت شیوع کرونا مراسمی ندارند و هر از گاهی اقوام دور و نزدیک به صورت نوبتی وارد اتاق شده و فاتحه ای برای روح آقا جاوید قرائت می کنند ولی آنچه بیشتر به چشم می خورد، صحبت از دل بزرگ و صداقت کلام آقا جاوید است که همه به آن اذعان دارند.

یادگار جاوید به نام مغز بادوم

صدای گریه پدر خانم آقا جاوید با دیدن "محمدصدرا" تنها یادگار دامادش در اتاق می پیچد. پدربزرگ آغوشش را باز کرده و نوه خردسالش در بغل می فشارد و خطاب به همه می گوید: بالامدی( فرزند من)، مغز بادام من هست.

محمدصدرا ۱۱ سال دارد و عین سیبی که به دو نیم تقسیم شده باشد، به طرز شگفت انگیزی شبیه پدرش است اما او هنوز درک کافی از نبود پدر ندارد .

سیدعلی ابوصالح، پدرخانم مرحوم جاوید می گوید: جاوید عین بچه خودم بود، از همان کودکی می شناختم و با توجه به اینکه من کارمند شرکت نفت بودم و به مسجد ولایت فقیه می رفتم، او هم در آنجا فعالیت می کرد و یک بچه مسجدی و بسیجی تمام عیار بود و حتی در استخدام شرکت نفت، بنده چند نفر از جمله آقا جاوید را قبل از اینکه دامادم شود، به آنجا معرفی کردم و الحمدالله قبول هم شد و امسال هجدهمین سال سابقه کاری اش در شرکت نفت بود.

او ادامه می دهد: من در ۸ سالگی پدرم را از دست دادم و مادرم با آموزش قرآن به مردم ما را بزرگ کرد و من هم به عنوان فرزند بزرگ خانواده از همان کودکی کارگری کردم و بعدا به استخدام شرکت نفت درآمدم ولی نانی که سر سفره ام آوردم از شیر مادر حلال تر است، خدا را شاکر هستم که ۳ دختر و یک پسر صالح به من عطا کرده و دامادهایم نیز افراد سخت کوش و مومنی هستند که جاوید گل سرسبدشان بود.

آن طور که آقا سید علی تعریف می کند، روز خواستگاری آقا جاوید از دخترش، ابتدا والده آقا جاوید موضوع را مطرح می کند و با توجه به شناختی که از او داشت، مخالفتی نمی کند و حتی به دخترش هم می گوید که جاوید پسر پاکدامن و سخت کوشی است.

همسر آقا جاوید در تائید صحبت های پدرش، می گوید: همان طوری که پدرم روز خواستگاری گفت، جاوید یک مرد واقعی بود و هر قولی که آن که روز داد را عملی کرد و من هر روز بیشتر از دیروز عاشقش می شدم حتی قرار بود مهریه ام ۱۴ سکه شود ولی با اصرار جاوید ۱۱۵ سکه شد که یک سکه به نیت مادر جاوید است؛ با این حال، من با وجود جاوید و توکل بر خدا از هیچ چیزی نمی ترسیدم ولی الان می ترسم که مبادا کم بیاورم، نتوانم محمد صدرا را طبق خواسته پدرش بزرگ کنم.

گرم صحبت هستیم که پیرمرد کمر خمیده ای وارد اتاق می شود. او دایی آقا جاوید است. بر سینه خود زده و نام خواهرش(مادر آقا جاوید) را می آورد که چه خوب که نیستی و از دست دادن بچه ات را ندیدی.

دوباره ندای فاتحه در اتاق می پیچد؛ سیده نویده را نگاه می کنم که دست روی موهای محمدصدرا می کشد، به خواهر آقا جاوید نگاه می کنم که دست عروس شان را در دست گرفته و نمی داند خودش را آرام کند یا عروسشان را؛ به اشک های سیدعلی ابوصالح که از روی گونه هایش سرازیر می شود، نگاه می کنم که زیر لب تکرار می کند: جاوید دامادم نبود، جاوید پسرم بود.

شرایط خوبی برای سوال کردن نیست، نه آقا جاوید را دیده و نه می شناسم ولی ناخودآگاه همراه آنها اشک می ریزم.

همه چیز از یک سردرد شروع شد

سید حسن ابوصالح، برادر همسر مرحوم جاوید که استاد دانشگاه است، می گوید: دقیقا نهم مرداد ماه بود که شام به خانه خواهرم دعوت بودیم و آن شب خیلی هم خوش گذشت و حتی به علت احساس خستگی که داشتم، آقا جاوید نیم ساعت مشت و مالم داد ولی دهم مرداد ماه بود که خواهرم با من تماس گرفت که حال جاوید خوب نیست و بهتر است سری به خانه آنها بزنم.

او ادامه می دهد: وقتی به خانه خواهرم رسیدم، وضعیت جاوید خوب بود و می توانست حرف بزند ولی متوجه شدم که یک سوال را چندین بار می پرسد و انگار حواسش نیست و بلافاصله با اورژانس تماس گرفتیم و با ام آر آی و سی تی اسکن مشخص شد که جاوید خونریزی مغزی کرده و حتی یک تومور هم نشان داد ولی برای درمان بهتر، جاوید را به بیمارستان دیگر منتقل کردیم و آنجا هم خونریزی مغزی اعلام شد که توموری دیده نشد ولی منشاء خونریزی نامعلوم بود.

او مابین حرف هایش به خواهرش هم نیم نگاهی دارد و انگار می خواهد با نگاهش به خواهر خود قوت قلبی دهد که ما در کنار تو هستیم.

سیدحسن اضافه می کند: چند روز اول حال عمومی جاوید خوب بود ولی روزی که قرار شد تا عمل شود، وضعیت جسمی او تغییر یافت و حتی سطح هوشیاری اش کم شد و به شدت پلاکت خون از دست داد و در نهایت از حرف های کادر درمان متوجه شدیم که جاوید مرگ مغزی شده است و زمانی برای از دست دادن جهت اهدای عضو نیست.

تصمیمی به قیمت عشق

بغض گلویش را فرو خورده و می گوید: لحظات سختی بود، امیدی ته دلت وجود دارد که شاید معجزه شود ولی ۵ پزشک متخصص، مرگ مغزی را تائید کرده بودند از این رو موضوع را با برادر آقا جاوید مطرح کردیم و او همه تصمیم ها را به همسر جاوید سپرد و این یک مسوولیت سختی بود.

سید حسن از لحظات سختی که موضوع اهدا عضو را با خواهرش درمیان گذاشت برایم می گوید: از عشق و عاشقی آنها خبر داشتم و این یک کار سختی بود که باید انجام می دادم ولی خواهرم وقتی مرگ مغزی را شنید یک مهلت کوتاه از من خواست، چند ساعت بعد گفت تا اجازه دهیم عید غدیر تمام شود و اگر بهبود نیافت، اهدای عضو کنند.

بذل جان در آخرین ایستگاه زندگی

او ادامه می دهد: اهدای عضو لحظات طلایی خود را دارد و اگر به موقع انجام نگیرد، شاید دیگر آن اعضا به درد نخورد ولی این خواسته خواهرم بود که یک شب را هم صبر کنیم.

جاوید دوست داشت تا اهدای عضو کند

حرف هایش که به اینجا می رسد، همسر مرحوم جاوید اضافه می کند: من سیده هستم و از خدا خواسته بودم تا بهبودی همسرم را به من عیدی غدیرانه دهد ولی اگر حالش خوب نشد، حتما اهدای عضو کنیم زیرا چند سال پیش در مورد اهدای عضو با آقا جاوید صحبت کرده بودیم و هر دو کارت اهدای عضو هم داشتیم.

او می گوید: به قول همسرم، مهم نیست که با کلیه و قلب و کبد و یا بدون آنها به قبر برویم زیرا روح از بدن جدا شده است ولی آنچه مهم است، جان بخشیدن به دیگران است که جاوید همانند نامش این کار را کرد و جاوید ماند.

همکاران و رفقای آقای جاوید برای عرض تسلیت آمده اند و هر کدام از یک خصوصیات بارز او می گویند؛ یکی از ایثار، یکی از صداقت، دیگری از فعال بودن و دیگر همکارش او را بسیجی زنده دل یاد می کند که چه زمانی که زنده بود و چه زمانی که جان خود را از دست داد به دیگران زندگی می بخشید.

وقت خداحافظی فرا رسیده و بیشتر از این نمی خواهم تا یادآور روزهای تلخ آنها باشم و فقط از همسر آقای جاوید می خواهم تا هر حرفی که دوست دارد بگوید بماند برای روزی که صدرا بزرگ شد و این گزارش را بخواند و به وجود پدری ایثارگر افتخار کند.

قلب جاوید در بدن هر کسی باشد، او خوشبخت ترین است

او می گوید: من یقین دارم که قلب جاوید اگر به بدن هر کسی وارد شود، خانواده او خوشبخت ترین فرد روی زمین خواهند بود زیرا آنگونه که شنیده ام، خلق و خوی گیرنده اعضا عوض می شود و خوشا به سعادت کسی که قلب جاوید در بدن او می تپد.

اذان گفت، بوسیدمش و وداع کردیم

همسر آقا جاوید ادامه می دهد: وقتی با جاوید خداحافظی می کردم، صدای اذان می آمد، همان اذانی که جاوید را به وجد می آورد، من هم بوسیدمش و با او وداع کردم.

سیده نویده در ادامه حرف هایش از آن افرادی که می توانند اهدای عضو کنند می خواهد تا قلب شان را با اهدای عضو به آرامش برسانند. او همچنین از گیرندگان عضو همسرش هم می خواهد تا اگر این گزارش را خواندند برای همسرش طلب مغفرت و برای محمدصدرا عاقبت بخیری بخواهند.

من با چشم خویش دیدم که جانم می رود

او می گوید: برای امضای برگه اهدای عضو همسرم با خودم خیلی کلنجار رفتم ولی وقتی آن را با زمزمه " أَلاَ بِذِکْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ" امضا کردم، انگار آرامشی در دلم نشست و فکر می کردم که جاوید خوشحال شد به خاطر همین بلافاصله کنار تخت اش رفتم و دست هایش را بوسیدم، صورت زیبایش را لمس کردم و آخرین خداحافظی مان را انجام دادم و از او طلب حلالیت خواستم و قول دادم تا محمدصدرا را همان طور که دوست داشت، بزرگ کنم.

مرگ با رنگ و بوی شهادت

حال سیده نویده معتقد است همسرش شهید زنده است. او می گوید اگرچه جاوید دوست داشت که مدافع حرم شده و شهید شود ولی به نظرم او هم اکنون به چند نفر زندگی بخشیده و خدا نیز از او راضی است.

سقوط مرموز دختر ۱۶ساله از پشت بام مدرسه