خلاصه فیلم گیج گاه
فیلم گیج گاه درباره یک معلم ادبیات و ورزش است که کلاس کاراته دارد و چشمش مادر مطلقه یکی از شاگردانش را گرفته. اما کلی اتفاق عجیب و غریب دیگر می افتد و حتی پای جمشید هاشم پور ستاره فیلم های اکشن ایرانی آن سال ها هم به قصه باز می شود و قضایا طوری به هم می پیچد که انتظارش را ندارید.
نقد فیلم گیج گاه
عادل تبریزی در نخستین تجربه جدی خود در مقام کارگردانی یک اثر بلند سینمایی به سراغ سوژه ای نخ نما به اسم «دهه شصت» و «خاطره بازی» با آن دوران رفته است. اما کاری که او با این سوژه تکراری می کند، متفاوت از عمده آثاری است که دیده شده و همین مساله ارزش کارش را بالا می برد و احتمالا بازهم همین مساله بوده که باعث شده انبوهی از ستارگان سینمایی در فیلم او نقش آفرینی کنند. آنها همگی با همدیگر ادای دینی به دهه شصت و هفتاد سینما و جامعه ایران انجام داده اند. با نقد گیج گاه همراه ویجیاتو باشید.سبک جدیدی در سینمای ایران باز شده که تضمین فروش و استقبال را با خود به همراه دارد ، اشتباه نکنید، منظورم رفتن به ترکیه یا دیگر کشورهای خارج و آوردن یک سری بازیگر زن خارجی که فارسی دست و پا شکسته حرف می زنند و شوخی های بند تنبانی در لا به لای آن نیست. بلکه منظورم نقب زدن به گذشته و رفتن به دهه شصت در ایران و نمایش آن دوران است. جوانان آن نسل حالا پدر مادرانی هستند که تماشای آن دوران برایشان جذاب است و جوان تر ها نیز با نگاه کردن به گذشته پدر مادرشان، تعجب می کنند و می خندند.
در نگاه اولیه گیج گاه با همین فرمول ساخته شده و یک اثر کمدی پربازیگر است که در دهه هفتاد جریان دارد؛ سال های آغازین آن. اما واقعیت امر گیج گاه متفاوت است و نمی خواهد چیزی شبیه به نهنگ عنبر باشد. گیج گاه بیشتر از آنکه یک کمدی باشد، یک تجدید خاطره دلنشین است که دل تماشاگر را گرم می کند و بیشتر از آن با مغزش سر و کار دارد که آن را به فکرهای شیرین فرو ببرد.گیج گاه همانطور که از اسمش برمی آید، واقعا هم با مغز و گیج گاه آدمی سر و کار دارد، همانطور که قهرمان فیلمش مشت هایی به گیج گاهش می خورد و زندگی اش پیش می رود. فیلم یک تلنگر به ذهن تماشاگر است و دستان او را می گیرد و با خود به بیست سی سال پیش می برد. هرچند در برخی مواقع نمی تواند آن حال و هوا را به درستی نشان دهد و نهایتا با یک بستنی کیم، نمادی از دهه شصت و هفتاد به خورد مخاطب می دهد اما فیلمساز سعی کرده حتی ریتم و مسائل فنی فیلمش را حول محور همان سالها بچرخاند. از تدوین فیلم گرفته تا Fade شدن های تصویر و صداگذاری و موسیقی فیلم که همه و همه انگار از دهه شصت و هفتاد سینمای ایران خارج شده اند و در یک اثر مدرن امروزی بازآفرینی شده اند.گیج گاه داستان زنی به نام مهتاب است که چند وقتی می شود با شوهرش متارکه کرده و همراه با پسرش عرفان و خواهر و شوهر خواهرش در یک خانه بزرگ قدیمی زندگی می کنند. کل این خانواده عاشق فیلم و سینما هستند و شبی نیست که با دیدن فیلم به روز نینجامد. عرفان کلاس کاراته می رود و مربی اش حسن آقا از معلمان مدرسه است. حسن در واقع هم معلم ادبیات است و هم معلم ورزش، مانند بسیاری از معلم های بی ربط دهه شصت و هفتادی ها که درس ورزش را هم تدریس می کردند نیست و سعی کرده که ارتباطی بین فنون کاراته و شاهنامه فردوسی پیدا کند.
آشنایی مهتاب و حسن منجر به یک رابطه عاشقانه میان این دو می شود که عرفان آنچنان با این رابطه موافق نیست. پدر عرفان هم از این ماجرا دل خوشی ندارد اما طلبکاری در بیرون از زندان دارد که دائما خانواده را تهدید می کند و دستش به جایی بند نیست. ماجرای عاشقانه این مادر و مربی کاراته سر درازی پیدا می کند و وقایع گوناگونی برایشان پیش می آید که حوادث فیلم را شکل می دهند.گیج گاه پر از خرده داستان است و فیلمنامه منسجمی ندارد. در واقع فراز و فرود فیلمنامه در گروی همین داستانک ها است و نمی توان به فیلمنامه آن نمره کاملی داد چرا که به نظر می رسد از ترکیب چند ایده گوناگون یک مغلمه سینمایی بیرون آمده است. خط ارتباطی که در تمام داستان وجود دارد همان رنگ و بوی دهه شصت و هفتاد ایران است. از مریم حیدرزاده گرفته که شاعر این زمانه بود تا عشق به ژاپن و فنون کاراته که در بین مردان ایرانی همه گیر شده بود. از داشتن موبایل که یک ویژگی بارز برای مردم بود تا عشق به فیلم های جمشید هاشم پور که تک ستاره سینمای آن روزها به حساب می آمد.کارگردان سعی کرده در هر سکانسی یکی از این آثار به جا مانده از سالهای دور را بگنجاند و چشمان تماشاگر را به این فضا عادت دهد. مشکل اما دیالوگ هایی است که برای بازیگران انتخاب شده که گاه اصلا با حال و هوای آن روزها تجانس ندارد. این موارد در زمانی که طراحی لباس و صحنه در خدمت آن سالها درآمده اند، بیشتر توی ذوق می زند. اما فارغ از این موضوع، خط داستانی پراکنده فیلم هم انگار همگی از پاورقی های مجله های آن دوران در آمده اند.
ادای دین گیج گاه به سینمای دهه شصت و هفتاد در وهله اول فقط در نمایش المان ها نیست و در ثانی فقط محدود به سینمای ایران نیست (اشاره به فیلم تایتانیک و حواشی آن دورانش جالب توجه است). همانطور که گفته شد فیلم از منظر فنی نیز خودش را در سطح آثار عام پسندانه دهه شصت و هفتاد پایین آورده تا بتواند دوشادوش آنها حرکت کند.همانطور که خود شعار فیلم می گوید «گیج گاه» فیلم نوستالژیک نیست درباره حالیست که دیگر نیست. این شعار تا حد زیادی درست ست چرا که گیج گاه بیشتر از آنکه خاطره بازی کند، این خاطره ها را به مغزمان می کوبد تا یاد آن ایام بیفتیم و آن را با امروز مقایسه کنیم. زندگی ها را ببینیم و بفهمیم که در این سالها چه بر سر خودمان آمده است. از پیشرفت هایی که کردیم لذت ببریم و از پسرفت هایی که کردیم غصه بخوریم. گیج گاه نشان می دهد که خیلی از موارد در طول این سالها هنوز تغییری پیدا نکردند و برخی معضل ها همچنان دهه هاست که در کنار مردم ایران باقی مانده اند.شخصیت پردازی حسن، یکی از نکات قابل تامل فیلم است. او شخصیتی پیچیده و عجیب دارد و حامد بهداد توانسته با نقش آفرینی هنرمندانه اش به این نقش، روحیه خاص دیگری بدهد. در ذهنم هیچ کس دیگری به جز بهداد را نمی توانم تصور کنم که این نقش را درست از آب دربیاورد. گریم زیبا و هنرمندانه ای که روی صورت او انجام می شود (چه وقتی خودش است و چه زمانی که می خوهد شبیه جمشید خان هاشم پور باشد) در کنار بازی قهارانه اش فیلم را تصاحب می کند.باران کوثری نیز در نقشی فرو رفته که تقریبا برای او تکراری شده اما واقعیت اینجاست که از پس این نقش آفرینی ها خوب برمی آید. زنی ساده با عشوه های سنتی زنانه که بارها و بارها در فیلم های مختلف توسط او به تصویر کشیده شده و در اینجا نیز با همان مهارت قبلی پیاده سازی شده است. کوثری حالا به جز یک «زن» نقش «مادر» را هم ایفا می کند و همین ارزش افزوده کاری کرده که نقشش کمی متفاوت به نظر بیاید.
بازیگران فرعی فیلم نیز از ستارگانی هستند که چراغ درخششان تقریبا رو به خاموشی است، درست مانند سینمای دهه شصت و هفتاد که فیلم روی آن تاکید شدیدی دارد. انتخاب این افراد که در اطراف بازیگران اصلی در آمده اند، بازهم هوشمندی کارگردان بوده چرا که مانند هاله ای قدیمی اما همچنان آشنا هستند که بازیگران جدیدتر فیلم را همراهی می کنند. از بیژن بنفشه خواه گرفته تا فرهاد آییش و نادر سلیمانی، همگی در نقش آفرینی های کوتاهشان به درستی ظاهر شده اند. از همه بهتر هم قطعا سروش صحت است که سر تا پای او یادآور همان سالهاست.چه بخواهیم چه نخواهیم زمان در حال گذر است و این موضوع با سرعت از چشمانمان پیش می رود. حالا در آستانه ورود به قرن جدیدی هستیم و واقعیت اینجاست که سینمای دهه شصت و هفتاد متعلق به سالهای دور سینمای ایران است. دیگر نمی توان فقط سینمای قبل از انقلاب را آثار کلاسیک و قدیمی این سینما خواند و جمشید هاشم پور و نیکی کریمی و… نیز به تدریج به همین جرگه می پیوندند. بازسازی فیلم گروگان و حضور بازیگرانی قدیمی که شاید سالیان سال است روی پرده آنها را ندیدیم (مانند حسن رضایی که شاید او را از الو الو من جوجوام به یاد داشته باشید) از آن دسته سکانس هایی است که در سینمای ایران کم پیدا می شود و تماشایش کاملا یادمان می اندازد که حالا بیش از بیست و شش سال از زمان اکران و جنجال آن گذشته است.گیج گاه ادای دین بزرگی به آن عصر سینما است و با اینکه فیلم شاهکار و به یادماندنی از آب در نیامده، اما به عنوان یک تقدیرنامه از سینمای آن سالها، قابل احترام است.
کارگردان فیلم گیج گاه
- عادل تبریزی : عادل تبریزی (زاده ۱۳۶۲ در مشهد) نویسنده و کارگردان ایرانی است. وی نخستین فیلم سینمایی خود را به نام گیج گاه در سال ۱۳۹۹ ساخت. این فیلم در سی ونهمین جشنواره فیلم فجر توانست نامزد دریافت جایزه سیمرغ بلورین در ۲ بخش از جمله «کارگردان اول» برای تبریزی بخاطر کارگردانی گیج گاه در این جشنواره شود.
بازیگران فیلم گیج گاه
- جمشید هاشم پور، حامد بهداد، باران کوثری، سروش صحت، فرهاد آئیش، بهرنگ علوی، امیرحسین رستمی، نادر سلیمانی، بیژن بنفشه خواه، سیاوش چراغی پور، محمد الهی حصاری، مریم همتیان، ایمان اسماعیل پور، علی باغفر، حامد شیخی، داود ونداده، حسن رضایی، رضا صفایی پور و علی راد در این فیلم بازی کرده اند.
عوامل فیلم گیج گاه
- کارگردان: عادل تبریزی
- نویسندگان: ارسلان امیری و عادل تبریزی
- تهیه کنندگان: ولی الله مدنی و حنیف سروری
- مدیر فیلمبرداری: کوهیار کلاری
- تدوین: عماد خدابخش
- تیزر: مسعود رفیع زاده
تیزر فیلم گیج گاه
مشخصات فیلم گیج گاه
- امتیاز: imdb10/0
- ژانر: کمدی
- سال ساخت: 1399
- کشور:ایران
- زبان:فارسی
هر آنچه باید در مورد فیلم زالاوابدانید
