جدیدترین یافته ها درباره بیبش فعالی کودکان

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، اختلال بیش فعالی همراه با نقص توجه یکی از شایع ترین اختلالات روانپزشکی در کودکان است که به اختصار ADHD نامیده می شود.این اختلال پدیده ای نیست که صرفا در سال های اخیر ظهور کرده باشد، بلکه دارای تاریخچه ای نسبتا طولانی است.در طول زمان، متخصصان این اختلال را با نام های میل انفجاری، بازداری اراده و ناتوانی از مهار اخلاقی، فزون جنبشی، اختلال نارسایی توجه و اختلال نارسایی توجه با فزون کنشی یا بدون آن خوانده اند.
شیوع بیش فعالی
از هر 100 کودک 5 کودک می توانند مبتلا به ADHD باشند. پسران 3 برابر بیش از دختران در معرض ابتلا قرار دارند. اغلب این مشکلات قبل از 7 سالگی آغاز می شوند و ممکن است والدین تا وقتی که فرزندشان بزرگتر نشده متوجه مشکل او نگردند.

علایم ADHD
- مشکل در توجه و تمركز كه در افت تحصيلي كودك نقش مهمي دارد.
- فعالیت بیش از اندازه (بیش فعالی)كه منجر به تنبيه شدن و انزواي اجتماعي كودك مي شود.
- انجام عمل قبل از فکر کردن به آن (حرکات تکانشی)كه باعث آسيب ديدن بيمار و اطرافيان مي شود.

والدين بايد متوجه باشند كه اعمال و رفتار كودك در كنترل خودش نيست و در اثر بيماري مي باشد و بسيار مهم است كه در صورت شك به اين اختلال يك فرد متخصص اين بيماري را از شيطنت مربوط به اين سن تشخيص دهد و درمان مناسب را آغاز كند تا از ايجاد عواقب شديد و آسيب رسان جلوگيري شود.

یافته های جدید در مورد بیش فعالی:

اهمیت ماه تولد در یافته های جدید بیش فعالی:

یافته های جدید در مورد بیش فعالی نشان می دهد که احتمال تشخیص بیش فعالی در کم سن ترین کودک کلاس دو برابر سایر همکلاسی های وی است. در واقع، عدم بلوغ نسبی به اشتباه یک اختلال روانی تشخیص داده می شود.

بیش فعالی هیچ علت منفردی ندارد:

این مطالعه نشان می دهد که هیچ علت بیولوژیک یا ژنتیکی منفردی برای بیش فعالی کشف نشده است. هیچ شواهدی نیست که بیش فعالی یک اختلال مغزی است. هیچ گونه تست آزمایشگاهی برای آن وجود ندارد. در عوض شواهد نشان می دهند که بیش فعالی مجموعه ای از رفتارهاست که ریشه در محیط کودک دارد. عوامل محیطی موثر در این گونه رفتارها عبارتند از: طلاق، سبک فرزند پروری، فقر، افزودنی های مصنوعی غذایی، خواب کم، سواستفاده جنسی، استفاده بیش از حد از تلفن همراه.

این کودکان مغزی طبیعی دارند:

تشخیص بیش فعالی شاخص ضعیفی از اندازه مغز است و اندازه مغز نیز شاخص ضعیفی از بیش فعالی است. این یافته می تواند موجب آرامش خاطر والدین باشد.

منشا ژنتیکی بیش فعالی ثابت نشده است:

حتی اگر دوقلوها بیشتر از غیر دوقلوها مستعد دریافت تشخیص بیش فعالی باشند، این امر می تواند به دلیل مسائل محیطی باشد، زیرا اغلب با دوقلوهای همسان به طور مشابه رفتار می شود.

در طولانی مدت دارودرمانی منفعتی برای کودک ندارد:

مطالعات طولانی مدت نشان دهنده هیچ منفعت دراز مدتی از سوی داروهای روان پزشکی نیست. در عوض کودکانی که دارو درمانی دریافت کرده اند در مقایسه با کودکانی که مشاوره دریافت کرده اند، نتایج بدتری داشته و به عوارض مختلفی دچار شده اند.

یافته های جدید بیش فعالی مشخص میکند این تشخیص برای کودک مضر است:

یافته های تحقیقاتی نشان می دهند که تشخیص داده شدن بیش فعالی در کودک، اثرات بدی برای او به همراه دارد. انتظار کمتر والدین و معلمان از دستیابی به موفقیت توسط کودک، از دست رفتن اعتماد به نفس (من مغز معیوبی دارم) و بروز رویکردهای منفعالانه در برخورد با مشکل (من نمی توانم ریاضی حل کنم چون بیش فعال هستم) از این دست مضرات هستند.

مدرسان باید درک کنند که کودکان مانند بزرگسالان رفتار نمی کنند. هر چند برخی از رفتارهای آنها می تواند برای معلم آزاردهنده باشد، اما نشانه ای از اختلال روانی نیستند. یافته های جدید در مورد بیش فعالی نشان می دهد که این کودکان به زمان و فضای بیشتری برای فعالیت فیزیکی نیاز دارند و یادگیری از طریق بازی را دوست دارند. این مطالعات بر این باورند که دارو درمانی رفتارهای طبیعی کودک، ناعادلانه است.