به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعدنیوز به نقل از ایرنا، پورحسن با بیان اینکه ابوریحان در سن ۲۸ سالگی تلاش می کند قطر زمین را اندازه بگیرد، افزود: او سرانجام این کار را به ثمر رساند. او از گردش زمین و حرکت زمین به دور خورشید دفاع می کند. چندین بار خسوف را در گرگان، خوارزم و هند در حدود سالهای ۳۹۳ و ۳۹۴ هجری قمری رصد می کند. ابوریحان در نجوم آنچنان اهمیت دارد که در سال ۴۰۶ ه.ق یعنی زمانی که تنها نزدیک به ۴۴ سال سن دارد، رصدخانه ای را درخوارزم به نام حلقه ی شاهیه بنا می کند.
وی با اشاره به جایگاه مهم اندیشمندان اسلامی در ظهور و بروز تمدن اسلامی گفت: سده های چهارم و پنجم، تحولات مهمی در دنیای اسلام اتفاق افتاد. متفکرانی که ظهور کردند، به تدریج آثار همدیگر را خواندند و ما به یک فزایندگی و انباشتگی دانش رسیدیم. در سال ۳۲۰ عده ای معتقد بودند ما نمیتوانیم در غیر از جهان یونانی، افلاطون و ارسطویی داشته باشیم اما فارابی، ابن سینا، ابوریحان و زکریای رازی خط بطلانی بر این دیدگاه کشیدند و تاکید کردند که علم فقط در نزد مغربیان نیست.
دکتر پورحسن با بیان اینکه دانشمندان مسلمان ۱۵۰ سال از آغاز فارابی در سال ۳۰۰ تا درگذشت ابوریجان در سال ۴۴۲ تلاش کردند و انباشتگی علم را به وجود آوردند تا تمدن اسلامی ظهور کرد، افزود: من معتقدم که اگر امروز نیز در دنیای اسلام، دانشمندان کشورهای اسلامی ۱۰۰ تا ۱۵۰ سال تلاش مداوم کنند و فزایندگی دانش ایجاد شود، نه تنها میتوانیم مجدداً تمدن اسلامی را بازسازی کنیم بلکه میتوانیم تمدن جدیدی که مبتنی بر نیازها و اقتضائات دوران جدید هست، به ظهور برسانیم. خود همین مساله، از بین برنده اختلافات در دنیای اسلام است.
استاد فلسفه دانشگاه علامه طباطبایی با اشاره به تفاوت تاریخ اسلام با حقیقت و ذات این دین گفت: ذات دین اسلام متفاوت از تاریخی است که بنی امیه و بنی عباس ساخته اند. یعنی آنچه که در تاریخ اسلام اتفاق افتاد، مسئله ی قدرت و خلافت بود اما ذات دین اسلام آنچنان که علامه طباطبایی در تفسیر المیزان تاکید می کند، عین عقلانیت و دانش است.
پورحسن در ادامه گفت: تاریخ مسیحیت متفاوت از تاریخ اسلام است. اساس مسیحیت بر علم گریزی بود و دفاع از ایمان گروی. در این ۲۰۰ سال اخیر هم میبینید که مسیحیت بر ایمان گرایی بنا شده است. در حالی که اتفاقاً از زمان سید جمال الدین اسدآبادی تاکنون، متفکران جهان اسلام به دنبال بازیابی علمی بوده اند. چرا که معتقدند در تمدن اسلامی، علم، مورد حمایت ذات و حقیقت اسلام است. پس نکته ی مهم اینست که در تاریخ دین اسلام نه تنها مسئله ی تقابل علم و دین مطرح نیست بلکه اتفاقا آنچه هست اینست که متفکران ما همچون ابوریحان ابن سینا و فارابی در پرتو حمایتی که دین اسلام از علم داشت، در این راه جهد کردند و به حمایت دین تاکید کردند.
دکتر قاسم پورحسن با اشاره به اهمیت علم در همه ی جوامع گفت: هیچ کشوری نمی تواند مدعی شود بدون تکنولوژی، میتواند تمدن راه بیندازد. اما میان تکنولوژی ای که مقهورش باشید با تکنولوژی که اخلاقی، انسانی، معنوی و مورد نیاز انسان ها باشد، تفاوت است. این همان مساله ای است که هایدگر در کتاب پرسش از تکنولوژی مطرح میکند و می گوید غرب مقهور تکنولوژی شده است.
استاد دانشگاه علامه طباطبایی با بیان اینکه بسیاری از اندیشمندان غربی معتقدند در مدرنیته به مسیر اشتباهی رفته اند، گفت: مدرنیته، کاستی ها و اشکالاتش زمانی بود که دست به تقابل با باورها و ارزش های دین زد. راهی برای عقل جدید غرب باقی نیست جز اینکه با دین گفتگو کند. این یعنی این که امروزه آنچه در غرب می بینیم، عقلانیت ابزاری به معنای عقلانیت منفعت طلبانه است. در چنین نگاهی، انسان تا زمانی ارزش دارد که سود و منافعی باشد. در غرب اگر جنگی هم صورت می گیرد چنانچه همسو با منافعشان باشد اهمیت دارد اما اگر نباشد غرب کاملا بی اعتناست. این تمدن، غیراخلاقی است.
وی در پایان خاطرنشان کرد: غرب به همین میزانی که در تکنولوژی پیشرفت کرد (چون تکنولوژی بر مدار اخلاق و انسان نبود و صرفا منفعت طلبانه بود)، به همین میزان به پایان اخلاق و انسانیت رسید. از همین رو، خود متفکران شان از جمله فروید در کتاب تمدن غرب و ملالت های آن نیز این موضوع را کالبد شکافی می کنند و اکثرشان به این بن بست معتقدند.
