به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از ایران آرت، کیفیت پایین ترانه های تیتراژهای تلویزیونی به یکی از بحث های پرسروصدای این روزها تبدیل شده است، تا حدی که حتی در فضای مجازی این ترانه های بی کیفیت را دستمایه شوخی می کنند. در این میان خواننده هایی که غیر از شهرت به چیزی نمی اندیشند روز به روز بحران موسیقی های بی کیفیت را شدت می بخشند.
هانا کامکار از اعضای اصلی گروه "کامکارها" درباره وضعیت تیتراژهای تلویزیون و شبکه نمایش خانگی و موسیقی به خبرآنلاین می گوید: "به نظر من موسیقی حال حاضر و اوضاع تیتراژها بسیار بد است یعنی از اساس اوضاع موسیقی ما بسیار بد شده است به طوری که باید با زحمت یک اثر خوب برای گوش دادن پیدا کنیم. من خودم به شخصه موسیقی های امروز را نمی توانم گوش بدهم یعنی به ندرت و بسیار کم اتفاق می افتد که از چیزی خوشم بیاید و بخواهم به آن گوش بدهم و یا قانونی دانلود کنم یا بخرم. من سریال نگاه نمی کنم یعنی به دلیل مشکلاتی که در سیاست تلویزیون وجود دارد و من آن را نمی پسندم از اساس تلویزیون نمی بینم و چون سریال نگاه نمی کنم به همین دلیل نمی دانم وضعیت تیتراژ سریال ها چگونه است ولی موسیقی هایی را که دست به دست می شنوم و می گویند این موسیقی برای تیتراژ فلان سریال است به نظرم خیلی افتضاح است."
این نوازنده درباره تکرار نشدن تصنیف ها و آوازهای خوانندگان گذشته گفت: "چندی پیش با پدرم (بیژن کامکار) صحبت می کردیم و من به او گفتم چرا دیگر تصنیف هایی مانند تصنیف گل ها دیگر تکرار نمی شود؟ چرا آثاری که خود شما یا دوستانتان با آن هیجان دوره انقلاب در کانون چاوش می خواندید دیگر تکرار نمی شود و پدر پاسخ جالبی داد و گفت: "می دانی صد سال پیش وقتی در تهران راه می رفتی صدای بلبل و بوی گل و صدای قمری می آمد و آهنگساز از این طریق کلی الهام از طبیعت می گرفت و با الهام از همه آنها می توانست اثری را خلق کند که بر دل بنشیند و جذاب باشد."
خانواده ما سه آهنگساز دارد؛ هوشنگ کامکار، ارسلان کامکار و اردشیر کامکار این افراد از گذشته تا امروز زمانی که می خواهند یک اثری را خلق کنند می روند کردان. یک باغچه کوچکی آنجا هست. می روند آنجا،از صدای مرغ حق استفاده می کنند آن را می شنوند و از آن الهام می گیرند."
کامکار با اشاره به تحلیل رفتن اوضاع خوانندگی خواننده ها گفت: "بحث ترانه و موسیقی یک طرف است اما نکته دیگر خواننده است که در حال حاضر اوضاع خوانندگی خواننده ها به شدت ترسناک شده است و واقعا آدم را می ترساند اول اینکه ما فقط صدای مرد می شنویم و صدای زنی وجود ندارد و بعد این صدا های مردانه ای که می شنویم همه شبیه به هم است و همه مانند هم می خوانند و اتفاق هولناک تر این است که خواننده های ما برای اینکه جای خواننده های زن را در موسیقی پر کنند مانند زن ها می خوانند. یکسری عشوه ها به صدای خود می دهند که برای زن است و یا یکسری شعرهایی را می خوانند که یک زن باید آن را بخواند که بازهم به نظر من این اتفاق واقعا فاجعه است. این اتفاق خیلی دور نیست حتی برای خواننده های درجه یک و یا موسیقی هایی که پرطرفدار می شوند هم می افتد. اینجور مواقع من دوستان فرهیخته خودم را می نشانم و می گویم این خواننده مورد علاقه شما که این آهنگ را می خواند ادای خواننده زن را در می آورد یا خیر؟ و زمانی که دقت می کنند چشمانشان چهار طاق می خورد به سقف که من راست می گویم و این موضوع خیلی وحشتناک است."
در این اوضاع نابسامان چیزی که پیشرفت کرده کار نوازندگان است که کامکار درباره اش گفت: "یک چیزهای مثبتی وجود دارد درست است که خواننده خوب کم داریم اما در زمینه نوازندگی بسیار غنی شدیم و درحال حاضر یک سری نوازنده فوق العاده داریم که باعث شده اند من به شخصه بروم سمت موسیقی بی کلام چون آن نوازنده کارش را درست انجام می دهد و هیچ صدای خواننده ای هم گوش من را آزار نمی دهد و اذیت نمی شوم آنها هم چون مجبور نیستند ترانه ای بسرایند بسیار موفق تر هستند حالا یا در بداهه نوازی یا نوازندگی فرقی نمی کند وضعیت هر دو بسیار دلچسب است و من برای آرامش و لذت به موسیقی بی کلام پناه بردم."
آقای گلزار، زرد بودی، خیلی زردتر هم شدی!
