به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از مهر، خسرو معصومی از دغدغه ها و نگرانی هایش در زمینه ادامه فعالیت در سینمای ایران می گوید. آنچه او را بیش از هر موضوع دیگری ناراحت کرده توقیف هفت ساله فیلم قبلی دیگرش با نام «خرس» است؛ فیلمی که خودش می گوید در ستایش رزمندگان است اما به صورت ناجوانمردانه ای هفت سالی است که رنگ پرده به خود ندیده است. غم «خرس» تا آنجایی پیش رفته که او همیشه در مصاحبه هایش پلی به این فیلم زده و درباره اش صحبت کرده است همیشه انتهای صحبت هایش را به همین فیلم گره زده و حالا می گوید ناامید هم نیست.
آقای معصومی فکر نمی کنید سکانس های خارج از کشور فیلم خوب از آب درنیامده است؟ شما این همه هزینه کردید و به ترکیه رفتید ولی ما هیچ نمای ضروری از آنجا نمی بینیم و اگر همان یک لانگ شات سفارت آمریکا را هم نشان نمی دادید، اصلا می توانستید در داخل ایران داستان را روایت کنید!
نه این طور نیست. ما می بینیم آنها این مسیر را زمینی می روند و در این مسیر اتفاقاتی برایشان رخ می دهد. وقتی هم به آنکارا رسیدند، درهای سفارت آمریکا را دیدیم ولی آنجا به ما اجازه ندادند داخل سفارت برویم. در همین کشور خودمان وزارت امور خارجه حتی اجازه رفتن به ترکیه با گروه را نمی داد و می گفتند آنجا کودتا شده و ممکن است شما را بکشند! به خاطر همین حرف ها بچه های گروه ما هم ترسیده بودند، در حالی که از این خبرها نبود و آدم های زیادی وارد ترکیه می شدند. ما فقط ۶ روز زمان صرف کردیم و پیش سرکنسول ایران در شهر «ارزروم» بودیم، به آنها گفتیم وسایل ما در مرز است، بگذارید ما بیایم فیلم بگیریم اما واقعا اجازه نمی دادند، به طوری که اگر مدیر تولید ما در ترکیه نبود اصلا نمی توانستیم کارهایمان را انجام دهیم.
بنابراین می توانم بگویم بسیاری از مسئولان فقط حرف می زنند و عمل نمی کنند، به طوری که نه حجت الله ایوبی رئیس وقت سازمان سینمایی برای ما کاری کرد نه آقای ظریف وزیر امور خارجه چراکه آنها اصلا دغدغه این موضوعات را ندارند. فقط می خواهند بدانند سینما کجا به نفع شان تمام می شود و همان جا از سینما استفاده کنند، به همین دلیل همیشه راحت ترین راه را انتخاب می کنند.
من فکر می کنم کارایی من فیلمساز از آقای ظریف در دنیا بیشتر است چون ما باعث معرفی ایران به دیگران می شویم. یادم است در زمان آقای احمدی نژاد، وزیر امور خارجه وقت به یکی از مسئولان چینی برای کسب مدال های زیاد در المپیک تبریک گفته بود، اما آن مسئول گفته بود من هم به خاطر اینکه یکی از فیلمسازان شما ۲ بار از جشنواره ما جایزه گرفته، تبریک می گویم. این نشان می دهد که ما سینماگران به صورت غیرمستقیم سفیر کشور هستیم اما اینجا کسی به ما کمک نمی کند.
شما در میان صحبت هایتان مدام به این موضوع اشاره می کنید که باید از سینمای اجتماعی حمایت شود اما فکر نمی کنید با این کار سینما دچار مصائب دیگری می شود و به آن انگ دولتی و حاکمیتی بودن را می زنند؟
نه، منظور من حمایت مالی نیست، بلکه منظورم حمایت معنوی است. من تا حالا شاید یکی دو بار از فارابی کمک مالی گرفته ام. حمایت معنوی این است که یک فیلم در زمان گرفتن مجوزها برای ساخت دچار هزار و یک مشکل نشود. برای مثال به همین «کار کثیف» در ابتدا پروانه ساخت نمی دادند و می گفتند وارد خط قرمزها شده اید چون مشروبات الکلی جزء خط قرمزهای ماست، اما من به آنها گفتم حتی نام فیلم نشان می دهد که من با شما همسو هستم، در حالی که در ابتدا نام فیلم «عرق سگی» بود و من از روی اجبار و ندادن پروانه نام آن را «کار کثیف» گذاشتم. همین موضوع نشان می دهد که همیشه باید برای این مسئولان یک قدم برداریم تا آنها هم قدمی برای ما بردارند.
با همه این سختی ها ما شاهد فیلم های اجتماعی خوبی هستیم که به اتفاقات روز واکنش نشان داده اند و اتفاقا پرفروش هم هستند.
بله، هرچند فیلم من در این مجموعه نفروخت، اما حالا شاهد استقبال مردم از فیلم «شبی که ماه کامل شد» ساخته نرگس آبیار و «سرخ پوست» ساخته نیما جاویدی به عنوان فیلم های اجتماعی هستیم. پیش از این فیلم ها هم مردم از چند فیلم اجتماعی دیگر استقبال خوبی کرده بودند. هرچند من می گویم باید از سینمای اجتماعی حمایت شود ولی اصلا منظورم این نیست که کمدی نسازیم.
تا آنجایی که یادم است همیشه در مصاحبه هایتان به مافیای اکران اشاره کرده اید؛ فکر می کنید اگر برای همین «کار کثیف» سالن های زیادی در اختیار داشتید، می توانستید به فروش بهتری برسید؟
بله مسلم است. ما همیشه عقل مان در چشم مان است همین که در خیابان30 تا بیلبورد از یک فیلم می بینیم فکر می کنیم چه فیلم خوبی است اما می بینیم نامش «زهرمار» است و محتوای آن چنانی هم ندارد! هرچند سازندگان «زهرمار» هم از همکاران من هستند ولی خودتان کلاه تان را قاضی کنید. کدام فیلم بهتر است؟ اما می بینیم که «زهرمار» بیشتر از فیلم من فروخته است چون امکانات بیشتری دارد. این تفاوت ها را چه کسی باید پیدا کند؟ من هم اگر تبلیغات بیشتر داشته باشم تماشاچی بیشتر فیلم من را می شناسد.
اخیرا مصاحبه ای کرده و گفته بودید کمپانی نتفلیکس قصد خرید «خرس» را داشته ولی به دلیل نداشتن مجوزها این اتفاق رخ نداده است؛ این ادعا صرفا یک بازی رسانه ای بود یا ماجرای دیگری داشت؟
کمپانی نتفلیکس واقعا می خواهد «خرس» را بخرد، ولی این فیلم پروانه نمایش ندارد و نمی شود آن را به این کمپانی فروخت، چون فیلم توقیف است و من دلیل توقیف ۷ ساله آن را هنوز نفهمیده ام؛ فیلمی که در آن رزمنده در اوج قرار دارد و ایثار می کند. البته من فکر می کنم ما بخشی از ضربه ها را از مدیرانی می خوریم که عافیت طلب هستند یعنی میزشان بر تفکر یک فیلمساز ارجعیت دارد.
از سوی کمپانی نتفلیکس به من پیغام دادند و گفتند به ترکیه بیا تا با هم قرارداد ببندیم. به همین منظور من پیش علیرضا تابش مدیرعامل بنیاد سینمایی فارابی به عنوان صاحب فیلم رفتم و گفتم تلاش کنید تا فیلم پروانه بگیرد، آن را بفروشید و دلار بگیرید، چراکه این چیز بدی نیست.
اگر فیلم مال خودم بود آن را بدون پروانه می فروختم اما حالا اگر فیلم پروانه بگیرد طبق قرارداد بین المللی سه درصد یعنی یک درصد به خاطر نگارش فیلمنامه و دو درصد به خاطر کارگردانی فیلم به من تعلق می گیرد، ولی فیلم برای من نیست و برای بنیاد سینمایی فارابی است. نمی دانم چه کسی گفته «خرس» نباید پروانه بگیرد. ما حتی به آقای داروغه زاده معاون سابق ارزشیابی و نظارت سازمان سینمایی ده ها نامه دادیم ولی به یکی هم جواب نداد، این در حالی است که «خرس» درباره آسیب های جنگ است.
