به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از روزنامه ایران، آمار قربانیان کرونا بعد از حدود یک و نیم ماه که روزانه به زیر 50 فوتی رسیده بود در هفته های اخیر بار دیگر اوج گرفته و حالا چند روزی است که به بیشتر از100 نفر در روز رسیده است.
آخرین آمار وزارت بهداشت گویای این است که روند ابتلا و مرگ و میر دوباره خیز برداشته است. سخنگوی وزارت بهداشت دیروز در آخرین گزارش خود اعلام کرد در روز 9 تیر ماه 162 نفر به قربانیان کووید19 اضافه شده است تا شمار جانباختگان به 10 هزار و 670 نفر برسد. همچنین به گفته سیماسادات لاری، با مثبت شدن آزمایش 2536 نفر مجموع آمار مبتلایان قطعی در کشور به ۲۲۵ هزار و ۲۰۵ نفر افزایش یافت. به گفته لاری، از روز گذشته خیز قابل توجهی در آمار موارد بیماری در تهران مشاهده شده که نگران کننده است.
بی تردید این افزایش آمار بازتاب عملکرد ما در بحث بازگشایی ها و رعایت پروتکل های بهداشتی است. سخنگوی وزارت بهداشت، بر پیوستن به پویش «من ماسک می زنم» تأکید کرد و گفت: یافته های علمی فعلاً بهترین راه برای پیشگیری از بیماری را استفاده از ماسک معرفی کرده اند.پیش بینی متخصصین حوزه سلامت حکایت از این دارد که خیز دوباره منحنی کرونا احتمال بازگشت روند صعودی منحنی را به روزهای اوج اپیدمی در پی دارد. کارشناسان تغییر رفتارهای بهداشتی را مهم ترین عامل افزایش تعداد مبتلایان و قربانیان ناشی از کووید19 عنوان می کنند. آنها معتقدند، زمان آن رسیده که برخوردهای قهری در رابطه با الزام مردم برای عمل به دستورات بهداشتی در دستور کار سیاستگذاران قرار بگیرد پیش از آنکه فرصت را از دست بدهیم.
دکتر حمید سوری اپیدمیولوژیست و عضو ستاد ملی مقابله با کرونا به «ایران» می گوید: اینکه روزهای بدتر از اوج اپیدمی را تجربه کنیم دور از واقعیت نیست، چرا؟ چون عملاً تمام قواعد و اصولی که باید در کنترل و خاموشی یک اپیدمی رعایت شود چه از سوی مردم و چه اجرای دستورالعمل های تصمیم گیرندگان رعایت نمی شود و غیر از این هم نمی توان انتظاری داشت.
او می افزاید: مردم نباید نسبت به شرایط رو به رشد آمار مبتلایان به کرونا در کشور بی تفاوت باشند، نباید تصور کرد که اپیدمی را با بخشنامه و توصیه می توان حل کرد در حالی که اپیدمی نیازمند این است که برنامه و سیاست داشته باشیم و این سیاست ها مستندات علمی داشته باشد و شواهد جهانی علمی آنها را تأیید کند.
عضو ستاد ملی مقابله با کرونا در عین حال تأکید می کند که بازگشت مجدد به شرایطی که جامعه «لاک داون» (قرنطینه) و همه جا بسته شود هیچ وقت راه حل بحران کرونا نیست بلکه وضعیت نه تنها همین گونه ادامه پیدا می کند، بلکه قطعاً بدتر هم خواهد شد و احتمال اینکه به مرز چند صد هزار کشته هم برسیم، وجود دارد.
دکتر سوری در پاسخ به اینکه با شرایط موجود و افزایش تعداد مبتلایان و مرگ و میر چکار باید بکنیم؟ عنوان می کند: باید از گروه هایی که شانس مرگ بیشتری دارند محافظت کنترل شده انجام دهیم. در شرایط حاضر مردم شرایط عادی زندگی را پیش گرفته اند و نمی توان به شکل سازمان یافته این شرایط را به حالت اول برگردانیم. دوم باید از تناقض گویی هایی که در گفتار و رفتار برخی مسئولان دیده می شود پرهیز کرد و از افراد متخصص برای حل این بحران کمک بگیریم. کرونا نیز همچون بیماری قلبی یک بیماری است و باید از منظر متخصص های مربوطه بررسی شود. او با بیان اینکه اپیدمی کرونا یک مسأله چند عاملی است و نیاز به رویکردهای مختلف دارد، می گوید: این بحران یک مسأله خیلی پیچیده است و نمی توان آن را به مردم واگذار کرد. هرچند تا کنون مسولان بارها به مردم گفته اند که عروسی نگیرید، مجلس ترحیم نروید، اما به طور کلی نمی توان این بحران را حل کرد.
جامعه ما شرایط خاصی دارد، با توصیه معمول نمی توان از مردم خواست عادات و سنت ها را براحتی کنار بگذارند البته ممکن است در کوتاه مدت مهیا شود ولی وقتی چنین رفتارهایی تداوم داشته باشد قطعاً هیچ جامعه ای به قواعد تمکین نمی کند، بنابراین لازم است سیاست هایی اعمال شود که مردم احساس کنند سود می کنند. عضو ستاد ملی مقابله با کرونا در ادامه عنوان کرد: مرگ ناشی از کووید19 برای کل جامعه محسوس نیست اما وقتی آمار مرگ ومیر در یک شهرستان یا استانی بالا می رود مردم بیشتر قواعد را رعایت می کنند ولی برای شهری که هنوز به مرحله پیک نرسیده و پتانسیل بالایی برای گستردگی ویروس کرونا دارد تا به مصیبتی وارد نشوند قدر عافیت را نمی دانند. نباید بگذاریم اوضاع به وخامت برسد.
به گفته دکتر سوری، توصیه مردم به رعایت دستورالعمل های بهداشتی حداقل مداخله یک جامعه است، بنابراین وقتی شمار مرگ ومیر بالا می رود باید اقدامات سازمان یافته تری مبتنی بر مستندات علمی و با استفاده از نظرات متخصصین آگاه صورت بگیرد. برنامه ریزی باید متناسب با مسائل مردم باشد ما خیلی فرصت نداریم و در این شرایط مهم ترین کار حفاظت از گروه های آسیب پذیر و پرخطر است تا بتوانیم منابع مان را اولویت بندی کرده و با توجه به آنها برنامه ریزی و سیاستگذاری کنیم.
