پس از اظهارات برخی مسئولان مربوط درباره ی جولان موش ها که اعلام کرده اند این فیلم قدیمی و به دوره ی پیشین مدیریت شهری مربوط است یا حتی گفته اند این فیلم ساختگی است و صحت ندارد؛ چرا که موش به شاخه های درخت نمی تواند آویزان شود، به سراغ فاطمه شهدوست رفت؛ خبرنگاری که فیلم مربوط به موش ها را گرفته بود.
فاطمه شهدوست ـ خبرنگار ـ در پاسخ به اینکه اصلا ماجرای این فیلم از کجا شروع شد، گفت: حدود ساعت ۵ بعد از ظهر روز ۱۳ دی ماه وقتی مشغول پیاده روی بودم، موش هایی که روی درخت رفته بودند، توجهم را به خودشان جلب کردند و مثل همیشه که طبق عادت روحیه خبرنگاری، از هر اتفاقی در مسیرم عکس یا فیلم می گیرم، این صحنه را هم ضبط و همان شب در صفحه شخصی ام در فضای مجازی منتشر کردم. البته که همیشه در معابر خیابان طالقانی دسته موش ها را می توانید ببینید اما این بار انگار موش ها دیوانه شده بودند و بیشتر از همیشه به نزدیکی مردم می آمدند.
او درباره وایرال شدن این فیلم و اینکه چه شد از صفحه های خبری مختلف و رسانه های گوناگون سر درآورد؟ بیان کرد: بعد از انتشار ساده ی ویدیو در صفحه شخصی ام، چند نفر از دوستان رسانه ای ام از آن استقبال کردند و بعضی ها هم خودشان فیلم را از همانجا برداشتند و در توییتر و کانال های خبری پخش کردند. در ادامه هم طبق معمول، برخی رسانه ها سریع وارد عمل شدند و آن را با عناوین مختلف منتشر کردند. این در حالی است که من حتی فکرش را هم نمی کردم که قرار است این بازنشر تا این حد پیش برود.
بعد از انتشار این فیلم، مسوولان شهرداری در دو خبر، آن را تکذیب کردند؛ موضوعی که این خبرنگار درباره اش گفت: راستش وقتی این اظهار نظرها را خواندم، هم می خندیدم و هم عمیقا ناراحت شدم. خبر اول می گفت که فیلم برای سال ۹۸ است، ولی دومی به کل ماجرا را ساختگی خواند. بعد تصویری از درخت های هرس شده منتشر شد و گفتند چون در فیلم منتشرشده، درخت هرس نشده، پس این فیلم صحت ندارد! (این جریان دو روز بعد یعنی در ۱۵ دی مطرح شد.)
او افزود: شنیدن این حرف ها واقعا ناراحت کننده بود. برای همین، بعد از کارم، با مردم و کسبه ای که در آن محل بودند، صحبت کردم و متوجه شدم که همان روز، یعنی۱۵ دی، در یک عملیات ضربتی، درخت ها هرس شده و هنوز هم بقایای شاخه های هرس شده کم و بیش آنجا دیده می شد که از آنها هم تصویر و ویدیو گرفتم و اظهارات شاهدان را هم ضبط کردم. همچنین رنگی که بعد از هرس به جای بریده شده شاخه ها می زنند، گویای همین ماجرا و تازه بودن هرس است. در ادامه در صفحه ی شخصی ام، فیلم بعضی از گفت وگوهایم را با مردم آن محل که از مزاحمت موش ها و تکذیبیه های انجام شده ناخوش بودند، با رضایت خودشان منتشر کردم.
شهدوست در پایان گفت: واقعأ می شد داستان شکل دیگری پیش برود، مثلا همان روزِ هرس؛ لانه موشی را که کنار آن درخت بود، به طور نمادین با سنگ مسدود کردند. می شد مسوولان این سازمان خیلی راحت بگویند ما در حال برطرف کردن این معضل هستیم اما متأسفانه فقط تکذیب اتفاق افتاد و باز هم در کمال تأسف، این باعث شد تا سوژه رسانه های خارجی شویم؛ جریانی که برای من هم اصلا خوشایند نبود. از طرفی اگر رسانه های داخلی هم مثل شما همه جانبه به موضوعات می پرداختند، مسائل مختلف قطعا سرنوشت دیگری پیدا می کردند و به نتیجه مطلوب تری می رسیدیم.
و اما پس از این گفت وگو به سراغ رضا قوی فکر ـ روزنامه نگار قدیمی ـ رفتیم تا درباره ی اینکه چرا مسوولان در قبال هر معضلی که رسانه ها و حتی شبکه های اجتماعی بیان می کنند، واکنشی تدافعی دارند، اغلب اتفاقات را به داستان های ساختگی و جعلی نسبت می دهند یا در مقام توجیه برمی آیند و در نهایت، رسانه ها را دنباله روی شبکه های اجتماعی مطرح می کنند، گفت وگو کردیم.
قوی فکر ابتدا درباره ی خبرنگاری و نگاه جست وجوگرانه ای که همواره باید دارای این ویژگی باشد، اظهار کرد: اصولا کار روزنامه نگاری کاری اجتماعی است. دکتر صدرالدین الهی که اخیرا فوت کرد ـ که از همین جا به اهالی رسانه و خانواده و شاگردانش که اکثرا از روزنامه نگاران پیشکسوت مملکت ما هستند، تسلیت می گویم ـ در دانشکده علوم ارتباطات حرف اولش در زمانی که ما در رشته روزنامه نگاری قبول شدیم، این بود که اگر به دنبال پول و منفعت و راحت طلبی آمده اید، این رشته برای شما خوب نیست، اما اگر به داد مردم می رسید، حرف مردم را گوش می دهید و به خاطر گرفتاری های جامعه می خواهید پیامی را از سوی مردم به مسؤولان بدهید و جامعه تان را درست کنید، رونامه نگار شوید، که این عشق است. آخرین حرفش هم این بود که: «امیدوارم شما هم مثل من در کفه روزنامه نگاری بمانید.» بنابراین روزنامه نگاری کاری نیست که منفعت مالی داشته باشد، همه منفعت معنوی و عشق به کار است.
وی در ادامه درباره ی ماجرای موش ها اظهار کرد: منزل خود ما هم در اطراف خیابان ولیعصر است، هر روز دارم می بینم و روز به روز موش ها چاق تر می شوند و کم کم ممکن است آدم ها را هم بخورند. متاسفانه تفاوت کار خبرنگاری امروز جامعه ما با دیروز جامعه ما هم در همین است. ما اصلا نمی دانیم میز خبرنگاری یعنی چه. در حالی که کار ما در جامعه بود و تحریریه یک روزنامه نگار قدیمی، جامعه و خیابان ها بودند. درختان بودند، آسمان بود. اگر یک روز می دیدیم هوای تهران تمیز است، تیتر اول این می شد که تهران هوایش تمیز شده. متاسفانه روزنامه های ما اکنون به تنها چیزی که توجه ندارند، مسائل مردم است. اینکه می گوییم مسائل مردم، همه بحث اقتصادی نیست، بلکه مسئله اجتماعی است. همین که هوای سالم داشته باشند، همین که یک روز از خانه بیرون بیایی و ببینی اتفاق خوبی افتاده یا برعکس، موش ها تا بالای درخت رفته اند، بله باید خبرنگار به اینها توجه داشته باشد. اگر خبرنگار واقعا خبرنگار است، شب و روز و مدام در هر لحظه خبرنگار باشد، نه اینکه از ساعت ۸ صبح تا ۴ بعد از ظهر خبرنگار باشد و بعد بگوید دیگر نیست. خبرنگار تمام عمر باید خبرنگار باشد. به قول استاد صدرالدین الهی که می فرمود: «وقتی می میریم هم باید سرمان را از داخل قبر بیرون بیاوریم و ببینیم که آیا اسممان را درست نوشته اند، یا غلط»! می خواهم بگویم شغل و کار ما با مردم است باید به مردم توجه کنیم. اینکه موش ها در خیابان از سر و کولمان بالا می روند، مسئله ای است که اصلا نباید اجازه دهند در فضای مجازی یکی عکس و فیلم بگذارد، بلکه رسانه باید خودش پیشرو باشد. البته شهروند خبرنگاران هم خیلی کمک می کنند و به نظرم به رسانه ها کمک می کنند.
قوی فکر در عین حال تاکید کرد که رسانه باید همیشه از فضای مجازی جلوتر حرکت کند و گفت: اگر خبرنگار واقعی تربیت کرده باشیم، باید جلوتر از فضای مجازی و مردم حرکت کند. خبرنگار همیشه باید به اطرافش و جامعه اش نگاه کند. رسانه هم به او میدان دهد و تشویقش کند. خبرنگار هر چه با مردم باشد، موفق تر است. متاسفانه در حال حاضر بسیاری از روزنامه داران ما به این دلیل روزنامه منتشر می کنند که صاحب مقام و منصبی شوند. در حالی که اگر رسانه ای برای خدمت به مردم کار کند، چنین اتفاق هایی نمی افتد.
این روزنامه نگار پیشکسوت درباره نوع واکنش تدافعی مسوولان نسبت به مطرح کردن مسائل از سوی رسانه ها و شبکه های اجتماعی نیز این چنین گفت: متاسفانه این مسائل وجود دارد و باید گفت چرا در مقابل اتفاقی که افتاده به جای تشکر از خبرنگار و رسانه که مسئله را پیگری کرده، در حالی که خود مسولان باید مسئله را پیدا و حل کنند، برخورد دفعی و توجیه و تکذیب می کنند؟! بله بازتاب خبر منفی است اما آقای مسوول اگر شما می خواهی این بازتاب ادامه نداشته باشد، مشکل را رفع کن؛ نه اینکه اتفاق را توجیه کنی. متاسفانه این توجیه کردن ها یکی از مشکلات بزرگ جامعه ی ماست.
قوی فکر در پایان همچنین درباره ی انتقاد از رسانه ها که مطرح می کنند رسانه ها دنباله روی شبکه های اجتماعی هستند نیز گفت: رسانه ها سرنخ لازم دارند که این سرنخ می تواند همسایه باشد، برادرتان باشد، دوستتان باشد و همچنین فضای مجازی باشد. خبرنگار باید سوژه را هر جاکه هست ببیند، فرقی نمی کند کجا باشد. اینها همه بهانه است که متاسفانه برای اینکه از زیر بار مسئولیت شانه خالی کنند و به جای اینکه مشکل را حل کنند، به توجیه کردن روی می آورند.
ماجرای صدای شلیک در غرب تهران چه بود؟
