ماجرای تلخ پسری که در ۱۳ سالگی به کما رفت و در ۱۹ سالگی بیدار شد/ چرا امیر ۶ سال در کما بود؟

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از روزنامه شهروند، امیر روی تخت خوابیده و توان هیچ حرکتی ندارد. حس می کند. غم را، نگرانی را، ناراحتی و شادی را و همین طور درد را. تنها چشمانش هستند که تمام این احساسات را بروز می دهد. با چشمانش درد را فریاد می زند. دیگر از آن همه شور و هیجان کودکی خبری نیست. یک تخت، دستگاه های مختلف، داروها و پدر و مادری نگران؛ اینها تمام دنیای امیر ۱۸ساله است. پسری که در سن ۱۳سالگی زمینگیر شد. معمای بیماری اش هیچ وقت حل نشد. هیچ کس نفهمید که این پسربچه چرا به این روز افتاد.

حالا ۶ سال از آن روزهای شوم گذشته است. پدر تمام زندگی شان را فروخته و برای پسر هزینه کرده است. پدری که هیچگاه محتاج نبود. وضع مالی خوبی داشت، اما حالا هیچ ندارد. تمام دار و ندارش را داد. در مقابل تمام سختی ها سکوت کرد. اما دیگر توانی برایش نمانده است. پزشک پسرش را مقصر این ماجرا می داند. می گوید یک آمپول اشتباهی زندگی پسرش را نابود کرد.

مادر هم زندگی اش را وقف پسرش کرد. تنها فرزندش بود. تبدیل به پرستاری بی قید و شرط برای پسرش شده است. حالا اما پنج ماهی است که زندگی اش تغییر کرده؛ اهورا کوچولو دنیای آنها را عوض کرده است. با این حال در خانواده عادلی هیچ کس لحظه ای از امیر غافل نمی شود.

امیر ۱۳ سال بیشتر نداشت. بچه باهوش و درس خوانی بود. پسری که هیچ بیماری ای نداشت. همه چیز از یک بی حالی شروع شد. امیر هنگام درس خواندن بی حال شد و سرش بی حس ماند. مادرش او را دید. بلافاصله امیر را به بیمارستان منتقل کردند. اما هرگز تصورش را هم نمی کردند که از این به بعد حق زندگی کردن از امیر گرفته می شود.

پسرم نخبه بود ولی ...

حمید عادلی پدر ۴۳ساله امیر است. پدری که بعد از ۶ سال سکوت، از تنهایی و رنجی که به خاطر پسرش می کشد، خسته شده است: «پسرم به بیماری ناشناخته ای مبتلا شد. هنوز هم مشخص نیست که چه اتفاقی برایش افتاد. تنها چیزی که می دانم این است که او ممکن بود خوب شود اگر آن آمپول را به او تزریق نمی کردند. امیر به شدت باهوش بود. درس خوان بود. نخبه ریاضی بود. مطمئنم اگر به این روز نمی افتاد، الان یک نخبه موفق بود. مهربان و مودب بود. شیطنت های بچگی هم داشت. هیچ وقت بیمار نشد. تا ۱۳سالگی حتی به خاطر یک سرماخوردگی ساده هم دکتر نرفت. سالم بود اما نمی دانم چرا ناگهان زندگی اش از این رو به آن رو شد.»

حمید عادلی درباره روزی که پسرش بدحال شد، می گوید: «حتی فکرکردن به آن روزها هم عذابم می دهد. هرچند که عذاب و رنج ما تمامی ندارد. پسرم یک روز درحال درس خواندن بود که سرش افتاد. مادرش متوجه شد. بلافاصله او را به بیمارستان رساندیم. پزشک متخصص مغز و اعصاب او را معاینه کرد. بعد از ام آرآی گفت که امیر صرع کودکان دارد. دکتر گفت که با دارو رفع می شود. بعد از مصرف داروها، حمله ها کاهش پیدا کرد. تا جایی که دکتر گفت دارو را کم یا قطع کنیم.

اما ناگهان دست وپای پسرم دوباره بی حس شد. او را به بیمارستان رساندیم. دکتر بعدی گفت ممکن است به بیماری پارکینسن مبتلا شده باشد یا شاید هم التهاب مغزی باشد. به پسرم کورتون دادند، اما باز هم خوب نشد تا جایی که او را بستری کردند. پزشک فوق تخصص مغز و اعصاب پسرم را معاینه کرد. آمپول ریتوکسی ماب در سِرُمش تزریق کرد. این آمپول را بعدها فهمیدم برای بیماران ام اسی تجویز می شود. سه نوبت به او آمپول را تزریق کردند، اما پسرم حالش بد شد. لحظه ای که او را به آی سی یو می بردند، با چشمانش مرا نگاه کرد. از دکترها می ترسید. فوبیا داشت. به او گفتم پسرم نترس آرام باش. دستم را محکم گرفت. او را به آی سی یو بردند. اما بعد از آن به کما رفت.»

تشنج و آمپول اشتباهی

پدر با تحقیقاتی که در این باره کرد، متوجه شد که آن آمپول نباید به کودکان تزریق می شد. امیر بعد از این آمپول دچار تشنج شده بود: «دلیل اینکه امیر به کما رفت، همان دارو بود. بعدها تمام پرونده و داروهای امیر را به چند پزشک در آمریکا و ایران نشان دادم. همه آنها گفتند که این آمپول برای کودکان نیست و نباید به امیر تزریق می شد. حتی وقتی پزشک به پرستار می گفت این آمپول را بزنند، یک دکتر دیگر گفت نباید این دارو به امیر تزریق شود. من خودم شنیدم که دکتر و پرستارها مخالف بودند. با این حال پزشک امیر به کارش ادامه داد. حتی وقتی پسرم تشنج کرد، من خودم برایش دستگاه اکسیژن تهیه کردم و به او زدم. بعدها دکترها به من گفتند اگر آن اکسیژن را نزده بودم، همان لحظه پسرم تمام می کرد.»

امیر به کما رفت. دیگر حرف نزد. حرکت نکرد. آخرین لحظه ترسیده بود و این موضوع در ذهن پدر حک شده است: «امیر تا آن سن اصلا دکتر و بیمارستان ندیده بود. بچه سالمی بود. اما نمی دانم چه شد که این اتفاق برایش افتاد. من پزشک را مقصر می دانم. او صددرصد مقصر بود، ولی من توانی برای شکایت نداشتم. از طرفی در همان بیمارستان وقتی پسرم در کما بود، دیدم که یک نوزاد نیز به خاطر اشتباه دکترها جان داد. نوزادی که شیر به گلویش پریده بود. هنگام اقدامات پزشکی این نوزاد حرکت کرده و لوله اکسیژن از دهانش بیرون آمده بود. اما کسی متوجه این ماجرا نشده بود. بنابراین نوزاد به خاطر نرسیدن اکسیژن به مغزش دچار مرگ مغزی شد. آنها شکایت کردند ولی شکایت شان به جایی نرسید.»

طاقتی که طاق شد

پسربچه ۱۳ساله ۶ سال در کما ماند. دو سال در بیمارستان بستری بود و پدرش هرچه داشت را فروخت تا بتواند هزینه داروها و بستری اش را تأمین کند. دو خانه، یک خودرو و کلی پول و طلا را فروخت. اجاره نشین شدند و زندگی شان از این رو به آن رو شد.

حمید عادلی حتی کارش را هم از دست داد. چون شبانه روز از پسرش مراقبت می کرد: «من مغازه مبلمان فروشی داشتم. وضع مالی ام خوب بود. اما هزینه های پسرم زیاد بود. همه چیز را فروختم. الان در فردیس کرج اجاره نشین هستم. پسرم دوسال در بیمارستان بستری بود. آن زمان حدودا ۶۰۰ میلیون تومان هزینه کردم، ولی مرخصش کردند. او را با دستگاه به خانه آوردم. صاحبخانه ام آدم بسیار خوبی است. سه سال است که هیچ پولی به کرایه و پول پیش اضافه نکرده است. ۳۵ میلیون تومان پرداخت کرده ام با ماهی ۸۰۰ هزار تومان اجاره. اما الان با سازنده ساختمان درگیر شده اند و خانه را برای فروش گذاشته اند. من هیچ وقت از کسی کمک نخواستم. ولی دیگر توان ندارم. ۶ سال سکوت کردم. ۶ سال تنها بودم، اما دیگر نمی توانم.»

مردم مهربانی داریم

عادلی از مردم و خیّران بسیار سپاسگزار است. او وقتی از مهربانی مردم می گوید، اشک می ریزد: «از وقتی پرویز پرستویی زندگی مرا در پیج اینستاگرامش روایت کرده، مردم کمک های زیادی به من کرده اند. من با تمام وجودم از همه آنها تشکر می کنم. در این چند روز کمک هایی دیدم که بغض گلویم را گرفت. مثلا یک کارگر به من ۳۰ هزار تومان کمک کرد. به من پیام داد و گفت من کارگر بنا هستم. امروز ۵۰ هزار تومان دستمزد گرفتم و ۳۰ هزار تومان آن را به شما کمک می کنم. واقعا نمی دانستم در مقابل این همه مهربانی باید چه بگویم.

همسرم تا زمانی که پسر دوم مان به دنیا نیامده بود، خیاطی می کرد و کمک خرج بود، چون نمی توانست بیرون از خانه کار کند. من هم تکنیسین برق هستم. درآمدم مثل شغل قبلی ام نیست. اما به هرحال هرطور هست، زندگی را می چرخانم. من همیشه دستم در جیب خودم بوده و هیچ وقت محتاج نبودم. اما دیگر خسته شدم. تقریبا روزی ۲۵۰ تا ۵۰۰ هزار تومان هزینه دارو و دستگاه ها و غذاهای امیر می شود. نمی توانم از پس آن بربیایم.»

کاش معجزه ای شود

امیر حالا چندماهی است که از کما بیرون آمده، ولی سطح هوشیاری پایینی دارد. با چشمانش حرف می زند. درد را حس می کند و همین پدر و مادرش را آزار می دهد: «وقتی می خواهیم لوله را وارد گلوی امیر کنیم، با چشمانش طوری نگاه می کند که می فهمیم دارد درد می کشد. این ما را عذاب می دهد. پسرم همه زندگی من بود و هست. کاش معجزه ای می شد تا دوباره خنده ها و صدای امیر را بشنوم. از وقتی اهورا به دنیا آمده، زندگی ما تغییر کرده است. ولی رنج امیر هنوز هم با ماست.»

نوجوان 12ساله در برابر دوربین روشن، خودکشی کرد/ پدر و مادر او جدا شده بودند