معرفی فیلم داره صبح میشه

خلاصه داستان داره صبح میشه

قصهٔ چهار خانواده با رازهای درهم تنیده شان را در یک شب تا صبح روایت می کند، قصهٔ عشق و بحران رابطه، قصهٔ رازهایی که سال ها مدفون شده و امشب وقت دوباره عیان شدنش است.

نکاتی درباره فیلم داره صبح میشه

رسم این است که به دلیل فیلم اولی بودن، کمی آسان می گیرند و خطاها و ضعف ها را بزرگ نمی کنند. جدا از رسم و رسومات و تعارفات، گاهی وجدان آدم هم به چنین چیزی حکم می دهد اما از سوی دیگر گاهی همین چشم پوشی ها نتایج بدتری به بار می آورد، پس نمی شود نگفت که مشکلِ بی داستان بودن، کم مایه بودن و به جای آن با حرّافی سوراخ ها را پُر کردن، قلنبه سلنبه بودن، شعار دادن و پیشی گرفتن مضمون و «حرف» از داستان و ساختار، در این فیلم به شدت توی ذوق می زند. تمام آدم های فیلم قرار است به نوعی در یک شب، چیزهایی را تجربه کنند؛ با عشق های قدیمی مواجه شوند، دچار تردید شوند، خودشان و دیگران را محاکمه کنند، عشق هایشان را سربسته نگه دارند و … . فیلم می خواهد به همه ی این ها بپردازد اما در واقع به هیچ کدام نمی پردازد، نمی تواند بپردازد و همه چیز در سطح باقی می ماند. و این در سطح ماندن، در جای جای فیلم دیده می شود، از طراحی صحنه ها و لوکیشن های تخت و دکورمانند (به یاد بیاورید آن انارهای روی طاقچه ی خانه ی استادِ از دنیارفته را که به سبک فیلم های عرفانی دهه ی شصت قرار است نشان دهنده ی میزان عرفان و سلوک استاد باشد) تا دیالوگ های پرطمطراق و دهان پُرکن و مصنوعی که وقت و بی وقت از زبان همه ی آدم ها شنیده می شود که جای خالی داستان و طرح داستانی پُر شود و نمی شود، تا گریم شخصیت ها (واقعاً نمی شود آن کلاه گیسی را که با بی ذوقی روی سر بابک کریمی کشیده اند تحمل کرد. ماجرای این کلاه گیس های نافُرمی که روی سر بازیگران بی مو و کم موی سینمای ایران می گذارند، خودش حکایتی ست) و تا بازی های ناهمگون بازیگران از جمله بازیگر نقش فروغ که مخصوصاً در نماهای بسته ناتوان از اجراست. این ناهمگونی بازی ها در اپیزود سامان و گُلی به اوج خود می رسد: جوان های تازه کاری که در آن اپیزود حضور دارند، می خواهند بیش از حد راحت و روان بازی کنند اما همین نکته باعث می شود کار خراب شود و همه چیز به شدت لوس جلوه کند؛ وقتی بخواهی بیش از حد خودت را جلوی دوربین راحت نشان بدهی اتفاقاً از آن سرِ بام خواهی افتاد و همه چیز مصنوعی خواهد شد. در این میان، بازیگران حرفه ای هم چون هیچ دستاویزی برای نقش های تک بُعدی شان ندارند، با تصنع هر چه تمام تر روی پرده ظاهر می شوند؛ مانند مهدی احمدی که انگار یکراست از شب های روشن (فرزاد موتمن) آمده و در فیلم های عاشقانه آرامِ یخ زده، مثل همین فیلم یا ارغوان (امید بنکدار و کیوان علی محمدی) تکثیر شده است. انگار هر جا دنبال نقش های مرد درونگرای عاشقِ سرد می گردند فقط او به ذهن شان می رسد.جالب این جاست که سازندگان فیلم در زمان تولید گفته بودند که این فیلمی ست پُر دیالوگ و ممکن است با از دست دادنِ حتی یک جمله، رشته ی داستان از دست مخاطب در برود. همان موقع می شد حدس زد که چه در ذهن سازندگان می گذشته و آن تهدید (!) معنایش چه بوده و همین نشان می دهد که پی ریزی فیلم با چه دیدِ غلطی بنا شده است؛ قرار است به سینما برویم تا چیزی «ببینیم» نه چیزی «بشنویم». اگر قرار بود بشنویم، می توانستیم رادیو را انتخاب کنیم. باز اگر پردیالوگ بودن فیلم از کادر بیرون نمی زد مورد قبول بود، اما در حالتِ فعلی و با این میزان جمله های گنده تر از دهانِ شخصیت ها پذیرفتنی نیست. به قول معروف: حرف زیاد است اما گفتنی کم است، و در این فیلم آدم ها فقط حرف می زنند. هیچ چیز پیش نمی رود و باز هم معضل فیلم نامه های کش داده شده ادامه دارد. این فیلم هم در بهترین حالتِ ممکن می توانست یک فیلم کوتاه باشد، یا شاید هم چهار فیلم کوتاه! فیلم نامه نویس تصور کرده همین که مثلاً در آخر یکی از اپیزودها، لیلا (رعنا آزادی ور) ناگهان بگوید دخترش در واقع دخترِ امیر (مهدی احمدی) بوده، شوکی به مخاطب وارد می شود. شاید این گونه بشود اما این شوکی نیست که عمیق باشد چرا که بیننده تا نزدیک به انتها، فقط حرف شنیده و چیزی ندیده. در عین حال نه تنها در هم فرو رفتنِ داستانک ها بی سلیقه است و نقاط کاتِ یک اپیزود به اپیزود دیگر، نظم و نسق چندانی ندارد و گاهی که فیلم ساز تلاش می کند با تمهیدی بتواند این اپیزودهای به شدت جدا از هم (از لحاظ کنش مندی داستان و نه «حرف» و مضمون) را به یکدیگر بچسباند نتیجه ی چندان جذابی شکل نمی گیرد، بلکه همان داستانک هایی هم که تعریف می شود هم وزن نیستند؛ به عنوان مثال نگاه کنید به اپیزود سامان و گُلی که به دلیل کمبود مصالح چگونه آغاز می شود: در حالی که داستان بیتا و استاد یا علی و نوه اش فروغ تا جاهایی پیش رفته، در اپیزودِ سامان و گُلی، تنها شاهد یک «پارتی» کلیشه ای هستیم با همان رقص نورها و حرکات نیمچه موزون و موسیقی پرحرارت. تازه بعد از دو بار رفت و برگشت است که داستان آن ها آغاز می شود که آن هم با دعوایی بی مقدمه ادامه می یابد؛ دعوایی که آن قدرها جدی هم نیست و حتی با خاطره ی گُلی از ذهنیت منفی اش نسبت به تلفن هم نمی تواند عمقی به دست بیاورد؛ چون باز هم چنان «حرف» است و حرف. و این گونه است که شبِ داستان، برای مخاطب به سختی و مرارت صبح می شود اما برای شخصیت ها به راحتی! مخاطب دوست دارد هر چه سریع تر صبح شود …

و اما تمام این حرف ها به این معنا نیست که قرار است یک فیلم اولی را از فیلم ساختن دل زده کنیم و به گوشه ای برانیم که اتفاقاً همین که فیلمی با این همه هنرپیشه سر و سامان داده شده و جمع و جور شده و بهرحال به نتیجه ای رسیده است و لحظاتِ خوبی هم در آن پیدا می شود، خودش کار بزرگی ست. باید امیدوار بود که در ساخته ی بعدی فیلم ساز، با تجربه ی بیشتر، نقص ها و نپختگی ها برطرف شود.

کارگردان فیلم داره صبح میشه

یلدا جبلی نویسنده و کارگردان ایرانی سینما و تلویزیون، کارگردانی و نویسندگی فیلم های جمشیدیه ، یک فنجان چای گرم و این جاده دو طرفه است را بر عهده داشته است.

بازیگران فیلم داره صبح میشه

رویا نونهالی ،مهدی احمدی ،بابک کریمی ،ایرج شهزادی ،رعنا آزادی ور ،امیرحسین آرمان ،الهه حصاری ،فریبا جدیکار ،حمیرا نونهالی ،ارنواز صفری ،بهاره مشیری ،ارشیا جم ،مانی مزکی ،زهرا صادقی ،سمیه سابقی

ساير عوامل فیلم داره صبح میشه

• کارگردان: یلدا جبلی
• نویسنده:سمیه تاجیک،یلدا جبلی
• موسیقی: فردین خلعتبری
• تهیه کننده: علی لدنی
• فیلمبردار:مجید گرجیان
• تدوین:یلدا جبلی

مشخصات فیلم داره صبح میشه

• ژانر : درام
• زبان : فارسی​​​​​​
• امتیاز IMDb: امتیاز 6.5 از 10
  معرفی فیلم دایان