معرفی فیلم پیشی میشی

برای اینکه بتوانید بفهمید فیلم پیشی میشی چقدر بی در وپیکر است کافیست که به تماشای پنج دقیقه از این اثر از هر جایی از فیلم که می خواهید بنشینید، می توانید پوستر آن را تماشا کنید که به بدترین شکل ممکن طراحی شده و یا حتی به صفحه ویکیپدیای آن سر بزنید که پر از غلط است. حتی اکران پیشی میشی که در دوران کرونا روی پرده های سینما نقش بسته بود در زمان اشتباه و نادرستی بود و باید گفت همه چیز این فیلم، به یک نوعی «غلط است».کودکان ایران در سال یکی دو اثر قابل قبول در سینما می بینند و در سال کرونازده ای که گذشت، این مقدار کمتر هم شد و می توان ادعا کرد که سال ۹۹ کویری ترین نقطه سینمای کودک بود.حسین قناعت از سالهای دور کارش را در سینمای کودک به طور جدی پیش گرفت و سعی کرده که خودش را به عنوان یک کارگردان حوزه کودک تثبیت کند. او نویسندگی برخی آثارش را بر عهده دارد و با فیلم هایی همچون من و نگین دات کام، لازانیا و یا تپلی و من شناخته می شود.قناعت با ساخت تپلی و من یک پرش چند مرحله ای را برای خود ایجاد کرد و انتظار می رفت که در همین مسیر پیش برود. تپلی و من به رغم تمام ایراداتی که داشت، هم مخاطب بزرگسال را هدف گرفته بود و هم مخاطب خردسال را در نظر گرفته بود. فیلمی درباره «دوران کودکی» که در آن به مسائل روانشناختی این دوران نیز به آسان ترین شکل ممکن اشاره شده بود. با این وجود به نظر می رسد قناعت تصمیم گرفته بازهم دنده عقب برود و با ساخت پیشی میشی به دوران فیلمسازی اش در همان اوایل کار و آثاری چون من و نگین دات کام سرک کشیده است.پیشی میشی مخلوطی از خواهران غریب و شاهزاده و گدا است، با این تفاوت که این معجون با افزودنی های غیرمجاز و افتضاحی همراه شده که موجب بدمزگی بسیار زیادش شده است. این افزودنی ها به موارد متعددی برمی گردد؛ از بازیگران فیلم گرفته که جملگی به معنای واقعی «افتضاح» هستند تا نحوه تدوین و طراحی صحنه و موسیقی فیلم که همگی در سطح به شدت نازلی قرار دارند.پیشی میشی داستان دو پسر است که در یک روز به اشتباه جابجا می شوند، یک پسر فقیر که به خاطر شباهتش با پسری پولدار، اشتباهی گرفته می شود و وارد دنیای زندگی پولدارها می شود و آن پسر پولدار نیز از جهان پر زرق و برق خود وارد دنیای فقیرانه ای می شود. این دو تن بعد از اینکه دوباره همدیگر را می بینند تصمیم می گیرند که کشف کنند چرا شبیه به هم هستند و آیا با یکدیگر برادر هستند یا خیر.سینمای ایران هر از گاهی به ساخت فیلم «دو نفر شبیه به هم» روی می آورد و با استفاده از یک جفت بازیگر دوقلو، فیلمی را روانه اکران می کند. اگر خواهران غریب توانست در زمان اکران خود موفق شود به دلیل استفاده بجا از بازیگران قدرتمند، استفاده از منبع قوی (داستان اریش کستنر به عنوان یک نویسنده معروف حوزه کودک) و تبحر کیومرث پوراحمد بود؛ پیشی میشی اما هیچ کدام از این موارد را رعایت نکرده است و نتیجه فیلمی شده که به سختی می توان در آن نکته مثبتی پیدا کرد، حتی برای کودکان که مخاطب اصلی آن هستند.مشکلی که برخی آثار حوزه سینمای کودک دارند، کودن پنداشتن و دست کم گرفتن بچه ها است. اکثر آثار حسین قناعت از چنین مشکلی رنج می برند، او بچه ها را به شدت دست کم می گیرد و فیلم هایی که برای آنها می سازد هیچ ربطی به کودکان امروزی (نسل زد) ندارد. شاید آثار او در گذشته دوری که ارتباط تصویری با آثار جهانی حوزه کودک کمتر بود بتواند کمی، فقط کمی، با بخت و اقبال مواجه شود اما در زمانه حاضر این آثار به مثابه فیلم هایی به شدت سطح پایین می مانند که حتی بچه های نسل جدید را از خود می راند.آثار حوزه سینمای کودک در ایران همیشه با بی مهری روبرو بوده است. نمی خواهم مانند برخی منتقدان سینمایی بگویم که فیلم کودک فقط به همان دوران فیلمسازی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان برمی گردد و زمانی که بیضایی و کیارستمی برای بچه های ایران فیلم می ساختند. نه، آن آثار هم فیلم هایی درجه یک حساب می شوند که بسیار قابل احترام هستند اما این موضوع را نباید نادیده گرفت که افرادی چون ایرج طهماسب و کیومرث پوراحمد و مرضیه برومند نیز توانستند آثار کودکی تولید کنند که موفق ظاهر شوند. این گونه آثار که بیشتر در دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد سر و کله شان پیدا شده بود، بچه ها را تبدیل به قهرمانان داستان می کردند و آنها را در موقعیت هایی قرار می دادند که حس ماجراجویی در آن بیداد کند. دوقلوهای پیشی میشی با اینکه مثلا دنبال ماجراجویی هستند اما هیچ یک از این مراحل ماجراجویانه به درستی نشان داده نمی شود، حال یا بودجه برای نمایش این روند کافی نبوده یا کارگردان و تیم سازنده به شدت بی ذوق بوده اند؛ که هر یک از این دو مورد باشد هم قطعا این حجم از نقص و ایراد پذیرفتنی نیست.به عنوان مثال ورود یک شخص پولدار به دنیای فقیرانه و دله دزدی و از آنسو، ورود یک شخص فقیر به جهان پولدارها می تواند باعث خلق شدن سکانس هایی به مراتب جذاب تر شود. مواجهه این دو نفر با دنیای جدیدی که در آن گیر کرده اند اما به احمقانه ترین شکل ممکن و همچنین خلاصه ترین شکل ممکن به تصویر کشیده می شود. فیلم در مرحله ای که می تواند سرگرم کننده ظاهر شود و روی این تفاوت جهان دو کاراکتر خود مانور دهد و از پتانسیل آن به خوبی استفاده کند، برعکس بسیار سریع از آن رد می شود تا به ماجرای مثلا عاشقانه والدین این دو پسر رسیدگی کند؛ والدینی با بازی بهاره رهنما و رضا شفیعی جم که می توانند به تنهایی بدترین زوج سینمایی ایران در چند سال اخیر را از آن خود کنند.در پیشی میشی رضا شفیعی جم با کاراکتری که از خود ساخته یک کاریکاتور را به تصویر می کشد که دقیقا در راستای دست کم گرفتن بچه ها خلق شده است. کاش زمانی برسد که فیلمسازان به این درک برسند که تیپ سازی برای آثار کودکانه نباید انقدر سطحی و مسخره باشد و کسی قرار نیست با صدای آلن دلون مانند و یا اداهای بالیوودی شفیعی جم، به این کاراکتر بخندد. بهاره رهنما در پیشی میشی هم تقریبا خودش در زندگی واقعی است، زنی که در دنیای اینستاگرامی غرق شده و تک تک رفتارهایش روی اعصاب است. واقعیت اینجاست که بهاره رهنما بازیگری را بلد است ولی نمی دانم چرا در مدیوم سینما درگیر نقش های آبکی و به شدت کلیشه ای می شود و پتانسیل خودش را رسما هدر می دهد.دیگر بازیگران فیلم نیز از هنرپیشگانی هستند که سالهاست فراموش شدند و حضورشان در فیلم برای بزرگترهایی که کنار بچه ها مشغول تماشای آن هستند جالب توجه است. از محمد شیری گرفته تا یوسف صیادی و… که از قدیمی های سینمای کمدی به شمار می روند و متاسفانه نقش های کوتاهشان آنقدر بد و زشت از آب در آمده که هیچ بازگشت آبرومندانه ای برایشان به حساب نمی آید.پیشی میشی یک اثر در حوزه سینمای کودک است که باید هرچه زودتر فراموش شود. حسین قناعت پسرفت عجیبی پس از ساخت فیلم قابل قبولی چون تپلی و من برای خود رقم زده است. پیشی میشی یک سقوط به تمام معنا برای اوست و سینمای کودک ایران را به ابتذالی می کشاند که حد و مرز ندارد. فیلم با ۸۰ دقیقه مدت زمان، بازهم طولانی به نظر می رسد و تقریبا هیچ سکانسی در آن وجود ندارد که بتواند مخاطب را سرگرم کند. شاید تنها نکته جالب فیلم برای من بازسازی آهنگ ماکارنا به زبان فارسی و خوانندگی شفیعی جم روی این آهنگ برای تیتراژ پایانی بود که آن هم البته فاجعه ای بیش نیست!

بهاره رهنما، رضا شفیعی جم، نفیسه روشن، ارژنگ امیرفضلی، علی کاظمی، ساعد هدایتی، محمد شیری، یوسف صیادی، صدیقه کیانفر

سایر عوامل فیلم پیشی میشی

• کارگردان: حسین قناعت
• نویسنده: احمد احمدی، حسین قناعت
• تهیه کننده: احمد احمدی
• آهنگساز: محمد احمدی
• مدیر فیلمبرداری: امیر معقولی