خلاصه داستان فیلم قصر شیرین
جلال مرادی ۴۲ ساله در طی تصادفی خانواده ای را به قتل می رساند، اما تصادف در دادگاه غیرعمد شناخته می شود. او پس از گذراندن دوران زندان، همسر و فرزندانش را ترک کرده و به شهری دیگر می رود، پس از دو سال به شهرش بازمی گردد ...چه به سر آنها می اید جلال و نجمه پس از مشجره لفظی ناگهان می میرند
نکاتی درباره فیلم قصر شیرین
رضا میرکریمی را با نگاه ویژه ای که به مقوله خانواده دارد، می شناسیم. او چارچوب خانواده را قاب گرفته و به ارتباط میان تک تک افراد آن موضوعیت می بخشد. او این سیر و سیاحت در ساحت خانواده را از «خیلی دور خیلی نزدیک» شروع کرده و با خلق یک فضای خانوادگی گرم و شیرین در فیلم «یه حبه قند» ادامه می دهد. تجربه هایی که با انتخاب شخصیت هایی متفاوت از یک خانواده به عنوان نقش اصلی خانواده و مشکلاتش را بستر روایت قرار می دهند و هرکدام به اندازه دنیایی که می سازند ملموس هستند. در فیلم «به همین سادگی» با طاهره، مادری تنها و خانه دار، و در فیلم «دختر» با پدری عبوس و غیرتی که نماینده شخص اولی از یک خانواده سنتی است، همراه می شویم. میرکریمی در فیلم های اخیرش از میان افراد خانواده به سراغ شخصیت پدر رفته است و داستان هایش از زاویه پدر خانواده روایت می شود . کاراکتری که در جامعه ایرانی با رگه هایی از مردسالاری و غیرت شناخته شده و سهم به سزایی در شکل گیری کانون و بنیه اجتماعی و فرهنگی خانواده دارد. در سینمای ایران، نمونه های متفاوتی از نقش پدر و روابط پدر و فرزندی در فیلم های کارگردانانی چون ابراهیم حاتمی کیا موجود است، اما میرکریمی به شکل ویژه ای به آن گوشه از قاب عکس خانوادگی می پردازد که رابطه پدر و فرزندان را نشان دهد. انتخاب این کاراکتر برای تعریف یک مشکل یا مبحث خانوادگی زاویه ای منحصربه فرد است که تمام مسئولیت ها و نقش های این فرد را به چالش می کشد. آخرین فیلم میرکریمی فیلم قصر شیرین به عنوان برنده جایزه سودای سیمرغ جشنواره فیلم فجر فیلم قابل تاملی است. شروع فیلم که بی شباهت به فیلم «وراث» نیست، با ملودرام مرگ شیرین و بازگشت پدر آغاز می شود.جلال پدری تیپیکال است. پدری که محبتش را از بچه هایش دریغ می کند و درعین حال حسرت خانواده را در دل دارد. دلش برای آنها تنگ شده، ولی این دلتنگی را بروز نمی دهد، شاید چون خودش را در نقش یک پدر مسئول نپذیرفته و با نقش جدی اش در زندگی با همسرش، شیرین کنار نمی آید. شاید مشکلش با شیرین بزرگتر از آن است که او را ببخشد. جلال که در حادثه رانندگی از صحنه تصادف گریخته و مدتی خود را پنهان کرده بود، با تماس شیرین با پلیس، جایش لو داده می شود. او شیرین را مقصر سال های زندان رفتنش می داند. شاید اگر شیرین جای او را لو نمی داد او همان پدر مهربانی بود که در قالب خانواده اش می گنجید، ولی اکنون سال ها گذشته و هیچ کدام از انتخاب مسیرشان پشیمان نشدند. چرا که جلال پس از آزادی زندگی جدیدی تشکیل داده، با زنی دیگر ازدواج کرده و شیرین جای خالی جلال را با ساختن داستان هایی برای بچه ها پر کرده است. جلال هنگامی به زندگی شیرین بازمی گردد، که در گوشه بیمارستان در ورطه مرگ است. او باید به زندگی ای برگردد که هیچ حس مسئولیتی نسبت به آن ندارد. در ابتدای فیلم و با نمایش سکانس های اولیه مطمئن می شویم که او برای مطالبات مادی اش برگشته و فقط به دنبال ماشین و اموال مشترکی بوده که از این زندگی می توانسته به دست بیاورد. ولی میراث شیرین با ارزش تر از چیزهایی است که جلال برای آنها بازگشته است. فرزندانش، علی و سارا میراث اصلی شیرین هستند.شیرین که با وجود زندگی سخت و دست تنها هیچ وقت حاضر نشده تصویر پدر در ذهن بچه ها را مخدوش کند و همواره داستان هایی ساخته و پرداخته، تا پدر را در ذهن بچه ها زنده نگه دارد. پدری که در قصری رویایی زندگی می کند، قصری که هیچ گاه وجود خارجی نداشته، ولی فانتزی آن علی و سارا را به وجود پدری خانواده دوست دلگرم می کند. به همین علت، بچه ها با وجود غیبت در این سال ها که در ابتدا منجر به سردی روابط و حالتی دوگانه در رفتار به ویژه علی با پدر شده، از او کینه ای به دل ندارند، و گویی بیشتر چشم انتظارش بوده اند. مانع بزرگ جلال در ارتباط با فرزندانش حضور نجمه، همسر جدید جلال است. نجمه با بازی ستایش برانگیز ژیلا شاهی به هیچ کدام از زن باباهای سینمای ایران شباهت ندارد. زنی ساده که هنوز بر سر مسائلی با جلال به تفاهم نرسیده و حالا با حضور بچه ها به عنوان آثار زندگی مشترک شیرین و جلال کنار نمی آید. او به شیرین، که حالا مرده و در زندگی جلال نیست، حسادت می کند. همانند نقصی که در توصیف رابطه جلال با شیرین وجود دارد، و تمام اطلاعات ما به یک رابطه متناقض عشق و نفرت و غیرت ختم می شود، رابطه ی جلال و نجمه هم گویا و شفاف نیست. رابطه ای که قرار است فقط در صحنه های قهر نجمه و تاکسی گرفتن و صحبت های کنایه آمیزشان در ماشین و گلخانه ی آقای داوودی با زیر و بم آن آشنا شویم. و در آخر به این نتیجه برسیم که حضور نجمه برای نمایشِ فاصله ای است که مابین زندگی قدیمی جلال و زندگی کنونی اش افتاده، و پتانسیل بیشتری برای توصیف زندگی آشفته و متفاوت از قبل جلال ندارد. زندگی ای که شاید هنوز میراث خوار زندگی قبلی اش مانده و این هم از دلخوری های نجمه می فهمیم که جلال علاقه ای به داشتن فرزندی از او ندارد. ولی آیا نجمه می داند که جلال قلب شیرین را فروخته تا دستمایه ای مالی برای زندگی جدیدش باشد؟ صحنه ی درگیری جلال و برادرهای شیرین و اعتراف او به فروش قلب شیرین صحنه شوک آوری است. جایی که شخصیت خودخواه جلال، او را از مسئولیتِ هر دو خانواده اش جدا می کند. جلال که آنقدر خودخواه و جاه طلب است، که حالا نه پدر است و نه همسر.در نیمه دوم فیلم قصرشرین با حذف نجمه از داستان به عنوان نماینده اصلی تجدید فراش پدر و به وجود آمدن گره هایی که با مشارکت جلال و فرزندان حل می شود، رابطه میان پدر و فرزندان گرم تر می شود. از نقاط قوت فیلم های میرکریمی شخصیت پردازی های به قاعده و درست است. حضور عنصر غایب ، کسی که در فیلم عملا دیده نمی شود، ولی کارگردان او را به واسطه ی صدا و ارتباطاتش در ذهن مخاطب تصویرسازی می کند. مانند شخصیت شیرین که در اول فیلم به علت مرگ مغزی می میرد و او را نمی بینیم، ولی همواره با روابط و آثارش در زندگی جلال توصیف می شود. شخصیتی که پیش از این نیز در فیلم «خیلی دور خیلی نزدیک» با آن برخورد کرده ایم. سامان پسر دکتر عالم که در فیلم هیچ تصویر مشخصی از او وجود ندارد، ولی او را از طریق صحبت هایش با پدرش می شناسیم.فیلم قصر شیرین از دو جهت وام دار «خیلی دور خیلی نزدیک» و بازگشتی به آن شکل از سینما است: به راه آمدن پدری غافل از فرزند و استفاده از سفر جاده ای برای شکل گیری درام. هر دو فیلم در فضای یک خانواده از هم پاشیده روایت می شوند، پدر و فرزندانی که از هم جدا بودند و به واسطه یک اتفاق دوباره به وصال هم می رسند. هم چنان که هر دو فیلم از بند روایتی در چارچوب زمان و مکانی خاص رها هستند و از خاصیت فراغت از زمان و مکان و سیالیت سفر برای پردازش موضوع اصلی ارتباط سود می جویند. هر دو فیلم در مسیرجاده روایت می شوند؛ در «خیلی دور خیلی نزدیک»، مسعود رایگان در نقش دکتر عالم در پی یافتن پسرش سامان، دل به جاده می زند. مسیری که علاوه برشناخت پسرش، مسیر مکاشفه خودش را نیز میسر می سازد. در فیلم قصر شیرین در مسیری از یاسوج به سمیرم همسفر جلال و خانواده ی قدیم و جدیدش هستیم. دعواها، شوخی ها، ابهامات و شناخت این جمع همه در همین مسیر اتفاق می افتد. ولی برخلاف «خیلی دور خیلی نزدیک» که این مسیر به سرانجامی (وصال پدر و پسر) ختم می شود، در فیلم قصر شیرین سیر تحول رفتاری جلال با فرزندانش تنها نتیجه سفر است، چرا که فیلم به انتهایی نمی انجامد و پایان بندی مشخصی ندارد. گویی میرکریمی ترجیح می دهد بیننده را با استیصال جلال در انتخاب آینده ای نامعلوم تنها بگذارد و این نکته هم چنان ناگفته باقی می ماند که قاب عکس خانوادگی جلال، با حضور فرزندان شیرین و نجمه پر می شود، یا بدون آن ها.
کارگردان فیلم قصر شیرین
رضا میرکریمی متولد زنجان، کارگردان و فیلمنامه نویس سینمای ایران است. او فارغ التحصیل رشته گرافیک از پردیس هنرهای زیبای دانشگاه تهران است. میرکریمی عضو گروه سینمای فرهنگستان هنر نیز می باشد. میرکریمی فعالیت های سینمایی خود را از سال ۱۳۶۶ با فیلم کوتاه ۱۶ میلیمتری برای او آغاز کرد. فیلم های سینمایی دختر، امروز، یه حبه قند، به همین سادگی، خیلی دور خیلی نزدیک، اینجا چراغی روشن است، زیر نور ماه و کودک و سرباز از ساخته های میزکزیمی هستند.
حامد بهداد، محمد عسگری، ژیلا شاهی، اکبر آئین، آزاده نوبهار، محمد اشکان فر، یونا تدین، نیوشا علیپور، بابک لطفی خواجه پاشا
ساير عوامل فیلم قصر شیرین
تهیه کننده : محمدجواد موحد، نویسنده و کارگردان: محسن امانی، بازیگران : ابوالفضل همراه، مهدی عبدلی، الینا باشنگ، ساریناز باقری، برنامه ریز و دستیار کارگردان : محمد باقری، مدیر تولید: مرتضی کشاورز، تدوین: محسن امانی، مدیر فیلمبرداری: یحیی رضایی، گریم: هادی لطفی، شهره خراسانی، جلوه های ویژه رایانه: سینا فرنگ، طراح صحنه و لباس: جواد کاظمی مطلق، ریحانه نعمت اللهی، صدا بردار: احمد صابری، تدارکات: علی یارمحمدی، مصطفی کشاورز،
مشخصات فیلم قصر شیرین
- ژانر :خانوادگی
- زبان : فارسی
- امتیاز IMDb: امتیاز 6.6 از 10
معرفی فیلم اخراجی ها
