به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعدنیوز به نقل از فرارو، عزم «نورا» برای ورزش به حدی بود که او برای سال ها مخالفت خانواده اش را به چالش کشید. ضرب و شتم توسط مادرش و تمسخر همسایه ها هرگز او را از ورزش مورد علاقه اش باز نمی داشت. اما این زن ۲۰ ساله افغان نتوانست از حاکمان طالبان سرپیچی کند. نورا و زنان دیگر می گویند که آن ها نه تنها همه ورزش ها را برای زنان و دختران ممنوع کرده اند، بلکه کسانی را که زمانی ورزش می کردند، ترسانده و مورد آزار و اذیت قرار داده اند. نورا آشفته شده است. او گفت: من دیگر همان آدم قبلی نیستم. از زمانی که طالبان آمدند، احساس می کنم مرده ام. تعدادی از دختران و زنان افغان که زمانی ورزش های مختلفی انجام می دادند به آسوشیتدپرس گفتند که طی ملاقات ها و تماس های تلفنی به آن ها هشدار داده شده که در ورزش خود شرکت نکنند. زنان و دختران از ترس اینکه با تهدید های بعدی روبرو شوند، به شرط ناشناس ماندن صحبت کردند. آن ها با تجهیزات ورزشی که دوست داشتند برای عکاس آسوشیتدپرس عکس پرتره گرفتند. آن ها هویت خود را با برقع، روپوش های فراگیر و مقنعه ای که صورت را کاملاً می پوشاند، پنهان می کردند و تنها یک توری برای دیدن باقی می ماند. آن ها معمولا برقع نمی پوشیدند، اما می گویند گاهی اوقات وقتی بیرون می روند و می خواهند ناشناس بمانند و از آزار و اذیت اجتناب کنند، این کار را می کنند. طالبان از زمان تصرف افغانستان در اوت ۲۰۲۱، دختران را از رفتن به دبیرستان منع کرده است. این گروه تندرو ماه گذشته دستور دادند که تمام زنان از دانشگاه بیرون بروند. طالبان از زنان می خواهند که مو ها و صورت خود را در ملاءعام بپوشانند و آن ها را از رفتن به پارک ها یا ورزشگاه ها منع کنند. آن ها توانایی زنان برای کار در خارج از خانه را به شدت محدود کرده اند و اخیراً سازمان های غیردولتی را از استخدام زنان منع کرده اند. حتی قبل از طالبان، ورزش زنان توسط بسیاری در جامعه عمیقا محافظه کار افغانستان با مخالفت هایی روبرو بود و آن را نقض عفت زنان و نقش آن ها در جامعه می دانست. با این حال، دولت قبلی که از حمایت بین المللی برخوردار بود، برنامه هایی برای تشویق ورزش زنان، باشگاه ها، لیگ ها و تیم های ملی برای زنان در بسیاری از ورزش ها داشت. یک ورزشکار ۲۰ ساله رزمی ترکیبی به یاد می آورد که چگونه در ماه اوت ۲۰۲۱ در یک تورنمنت محلی زنان در سالن ورزشی کابل شرکت می کرد. خبر از میان حضار و شرکت کنندگان پخش شد که طالبان پیشروی کرده و در حومه شهر هستند. همه زنان و دختران از سالن فرار کردند. این آخرین رقابتی بود که سارینا در آن بازی کرد. ماه ها بعد، او گفت که سعی کرده برای دختران تدریس خصوصی برگزار کند، اما جنگجویان طالبان به سالن ورزشی که در آن تمرین می کردند یورش بردند و همه آن ها را دستگیر کردند. سارینا گفت که در بازداشت، دختران مورد تحقیر و تمسخر قرار گرفتند. پس از وساطت بزرگان، آن ها با دادن تعهد آزاد شدند. وی که هنوز در خانه تمرین می کند و گاهی به دوستان نزدیکش آموزش می دهد گفت: زندگی برای من بسیار سخت شده است، اما من یک مبارز هستم، بنابراین به زندگی و مبارزه ادامه خواهم داد. سخنگوی سازمان ورزش طالبان و کمیته ملی المپیک گفته که مقامات به دنبال راهی برای از سرگیری ورزش برای زنان با ساختن مکان های ورزشی جداگانه هستند. اما او هیچ چارچوب زمانی ارائه نکرد و گفت که برای انجام این کار به بودجه نیاز است. مقامات طالبان بار ها وعده های مشابهی داده اند که به دختران صنف هفتم به بالا اجازه بازگشت به مدارس را داده اند، اما هنوز این کار را نکرده اند. نورا که در یک ولسوالی فقیرنشین در کابل توسط والدینی که از ولایات مهاجرت کرده بودند بزرگ شد، فوتبال را در کنار پسران محلی در خیابان شروع کرد. وقتی ۹ ساله بود، یک مربی او را دید و به تشویق او به یک تیم نوجوانان دختر پیوست. وی این راز را از همه جز پدرش مخفی نگه داشت و سرانجام در ۱۳ سالگی به عنوان بهترین دختر فوتبالیست در رده سنی خود انتخاب شد و عکس و نام او از تلویزیون پخش شد. نورا می گوید: در تمام دنیا وقتی دختری مشهور می شود و تصویرش از تلویزیون پخش می شود، روز خوبی برای اوست و در اوج خوشبختی است. برای من آن روز بسیار تلخ و آغاز روز های بدتر بود. مادرش که عصبانی شده بود او را کتک زد و فریاد زد که اجازه فوتبال بازی کردن را ندارد. او مخفیانه به بازی ادامه داد، اما زمانی که تیمش قهرمانی کشوری را به دست آورد، دوباره لو رفت و عکس او در اخبار منتشر شد. دوباره مادرش او را کتک زد. با این حال، او مخفیانه به مراسم اهدای جایزه رفت. روی صحنه با تشویق تماشاگران اشک ریخت. او گفت: فقط من می دانستم که به خاطر تنهایی و زندگی سختی که داشتم گریه می کردم. مادرش وقتی متوجه شد لباس فوتبال و کفش هایش را آتش زد. نورا فوتبال را کنار گذاشت و به بوکس روی آورد. او گفت که مادرش در نهایت تسلیم شد و متوجه شد که نمی تواند او را از ورزش باز دارد. او گفت: روزی که طالبان وارد کابل شدند، مربی او با مادرش تماس گرفت و گفت نورا باید به فرودگاه برود تا از کشور خارج شود. اما مادرش این کار را نکرد، زیرا نمی خواست او برود. نورا وقتی از پیام مطلع شد که برای فرار خیلی دیر بود. وی اقدام به خودکشی کرد و مچ دستش را برید. این دختر افغان گفت: دنیا برای من تاریک شده بود. سه ماه بعد، فردی که خود را از اعضای طالبان معرفی کرد، با خانواده تماس گرفت و او را تهدید کرد. می گفتند چرا ورزش می کنی؟ او وحشت زده، کابل را ترک کرد و در حالی که خود را در برقع پوشانده بود تا به زادگاه خانواده اش برود، اما در نهایت، بازگشت. نورا که همچنان در ترس زندگی می کند گفت: حتی اگر زندگی من سخت بود، به خودم اعتماد داشتم و می دانستم که با تلاش می توانم آنچه را که می خواهم انجام دهم. حالا دیگر امید زیادی ندارم.
جواد نکونام پشت وریا ایستاد
