به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از روزنامه اعتماد، در اين يادداشت به 5 آسيب راهبردي در پرونده هسته اي از نگاه آيت الله هاشمي رفسنجاني اشاره مي كنم:
نخست: خودسانسوري بعضي مقامات در برابر رهبري: تعدادي از مقامات و مسوولان در ديدار با آيت الله هاشمي رفسنجاني ضمن ارايه اطلاعات و گزارش از مذاكرات و تحولات، نگراني خود را نسبت به عواقب اين پرونده براي نظام بيان مي كنند، اما اين افراد در ديدارهاي فردي و جمعي خود با رهبري، متفاوت سخن گفته و با ارايه شعارها و وعده ها، مشكلات و نگراني ها را پنهان مي كنند و حتي از آيت الله هاشمي رفسنجاني مي خواهند كه از انتقال نظرات آنها به رهبري خودداري كند، چراكه خود به گونه اي ديگر به ايشان گزارش داده اند. طبيعي است كه رهبر انقلاب، نظير هر مقام انساني ديگر، براساس اطلاعات ارايه شده به ايشان تصميم مي گيرد و كاش مقامات مربوط با پذيرش پيامدها، شجاعت و صراحت بيشتري براي انتقال مطالب به مسوولان نظام داشتند.
دوم: اغراق مسوولان مربوطه در قدرت هسته اي كشور در سال 84 و 85: اين اغراق پيامدهاي منفي را براي نظام به همراه داشت، معمولا در ساير كشورهاي جهان، دولت ها در ارايه توانايي هاي هسته اي خود به پنهان كاري و كم اظهاري دست مي زنند، اما در ايران و از سال 1381 و علني شدن فعاليت هاي هسته اي كشور، شاهد پديده عكس آن بوديم و معمولا گزارش هاي رسمي و تبليغاتي، فراتر از توانايي بالفعل همان زمان كشور بوده است. در دولت سازندگي و با حضور دكتر امرالهي كه داراي تخصص در حوزه هسته اي بود در راس سازمان انرژي اتمي و آيت الله هاشمي رفسنجاني كه به مسائل در سطح كارشناسي ورود مي كرد و با پرسش هاي مكرر و تطبيق اظهارات به دنبال راستي آزمايي گزارش ها بود، اين مشكل كمتر وجود داشت اما پس از آن يكي از آسيب هاي تصميم گيري در پرونده هسته اي ارايه گزارش هاي اغراق آميز بود.
سوم: حذف نيروهاي زبده و كارشناس از مصادر كليدي، پس از آغاز دولت هاي جديد و تغيير مديريت ها، تعدادي از ديپلمات ها و نيروهاي متخصص فني و حقوقي از وزارت خارجه و دبيرخانه شوراي امنيت ملي پاكسازي مي شدند كه اين باعث مي شد در مذاكرات منافع كشور درست ديده نشود، طبيعي است در اوج يك چالش حقوقي و فني نظير پرونده هسته اي، تغيير در تيم فعال و جايگزين كردن افراد بدون سابقه و تسلط كافي مي تواند موجب سردرگمي و اشتباهاتي شود كه عملا منافع رقيب را تامين كند.
چهارم: اتكا به رفتارهاي احتمالي چين و روسيه: 16 سال قبل نيز نظير دوره فعلي، احساس مثبت نسبت به عملكرد چين و روسيه براي حمايت از ايران در مجامع جهاني وجود داشت، اما با سخت شدن شرايط و فشار متاسفانه در راي و ايجاد و اجماع با غرب همراه مي شدند، يكي از دلايل اين تغيير موضع، مخالفت بنيادين و ريشه اي چين و روسيه با توانمندي غني سازي توسط ايران بود كه موجب مي شد انحصار و تسلط آنها در منطقه به چالش كشيده شود، اما حساب باز كردن روي حمايت هاي چين و روسيه موجب ضربه خوردن ايران، پس از چرخش بلوك شرق در شوراي حكام و شوراي امنيت سازمان ملل عليه ايران شد.
پنجم: جايگزيني تكصدايي به جاي وحدت و همگرايي: وارد شدن در يك چالش بين المللي عميق، نظير پرونده هسته اي كه ابعاد اقتصادي، سياسي، رسانه اي و امنيتي و تاثيرات گستره اي بر زندگي آحاد جامعه دارد نيازمند وجود يك اجماع و وحدت ملي در جامعه است، طبيعي است كه وحدت از دل تكثر و تنوع سليقه ها و صداهاي گوناگون برمي خيزد و اگر با حذف ساير نگاه ها و صداها به يك صدا موضع در عرصه رسمي رسيديم، نام آن تكصدايي است نه وحدت، يكي از خصوصيات دولت و رسانه هاي رسمي وقت در آن زمان، حذف نگاه هاي متفاوت و متكثر در اين موضوع بود اما اين تكصدايي نه تنها قدرت ملي ايران را در چالش هسته اي افزايش نداد، بلكه آن را فروكاست.
اكنون پس از 16 سال، كشور در حال عبور از شرايطي شبيه آن شرايط است و خطر برگشت پرونده به شوراي امنيت سازمان ملل وجود دارد، پس شايسته است كه از نگاه منحصر به فرد و آسيب شناسانه در رفع نقاط ضعف و تقويت توانمندي هاي خود استفاده كنيم.
روزنامه جمهوری اسلامی: گره برجام نه با لبخند زدن به امریکا باز می شود نه با عالیجناب خواندن پوتین
