موارد منع مصرف و تداخل دارویی قرص والپروات سدیم

تداخلات دارویی والپروات سدیم

اتوسوکسیمید , ایمی پنم , پروپوفول , توپیرامات , ریفامپین , فنوباربیتال , فنی توئین , لاموتریژین , مروپنم , ویگاباترین , کلستیرامین ,آسپرین

آنتی بیوتیک های کارباپنم (ایمی پنم و مروپنم): کاهش غلظت سرمی والپروات به کمتر از غلظت درمانی و کاهش اثربخشی والپروات در کنترل تشنج. 
کلستیرامین : مصرف همزمان با والپروات باعث کاهش 14 درصدی غلظت خونی والپروات می شود. 
داروهای ضد بارداری حاوی استروژن: افزایش کلیرانس والپروات و کاهش غلظت خونی آن و در نتیجه کاهش کنترل تشنج. 
آسپرین : کاهش اتصال پروتئینی و مهار متابولیسم والپروات و در نتیجه افزایش غلظت خونی آن. 
ریفامپین: افزایش کلیرانس والپروات تا 40 درصد و کاهش غلظت خونی آن.

گزارش شده است که در 6 کودک صرعی، تجویز هم زمان آسپیرین، نیمه عمر اسید والپروییک را افزایش داده است. این امر حاکی از آن است که ممکن است سالیسیلات ها علاوه بر جابه جا کردن اسید والپروییک از محل اتصال آن به پروتئین، متابولیسم آن را نیز مهار می کند. با داروی هپاتوتوکسیک دیگری نظیر والپروات کاملاً نامطلوب است. والپروات و آسپرین، هر دو به عملکرد پلاکت ها اثر می گذارند. ناپروکسن نیز جابه جایی جزیی در اسید والپروییک متصل به پروتئین ایجاد می کند. ولی این اثر احتمالاً چندان قابل توجه نیست تا آثار کلینیکی داشته باشد.

ممکن است داروهای ضد افسردگی با کاهش آستانه تشنج به صورت آنتاگونیست فعالیت ضدصرعی والپروات (و همچنین سایر داروهای ضدصرع) عمل کنند.

ضدصرع ها : فئوباربینال می تواند کلیرانس و متابولیسم والپروات را افزایش دهد، والپروات نیز متابولیسم را مهار می کند. کاربامازبین و فنی تویین داروهای القاءکننده ی آنزیم هستند و طبق انتظار متابولیسم والپروات را افزایش می دهند. ولی اثر والپروات بر روی هر دو دارو پیچیده است. به دنبال تجویز هم زمان والپروات با لاموتریژین ممکن است غلظت سرمی والپرووات کاهش یابد. در حالی که ممکن است غلظت لاموتریژین زیاد شود. دوز لاموتریژین را کاهش دهید. والپروات متابولیسم اثر سوکسیماید را مهار می کند.

آنتی سایکوتیک ها با کاهش آستانه ی تشنج به صورت آنتاگونیست فعالیت ضدصرع والپروات عمل می کنند.

کلستیرامین ممکن است جذب والپروات را کاهش دهد.

مشاهده شده است که تجویز اسید والپروییک با آنتی اسید هیدروکسید آلومینیوم و منیزیوم به طور مشخص فراهم زیستی آن را در فرد سالم افزایش می دهد.

مصرف هم زمان دارو با الکل موجب کاهش اثر والپروییک اسید و تشدید عوارض جانبی مغزی آن می شود. مصرف الکل در این بیماران باید قطع شود.

موارد منع مصرف والپروات سدیم

حساسیت مفرط به این دارو , اختلالات شدید کبدی , در بیماران مبتلا به اختلالات میتوکندریال و کودکان زیر 2 سال مشکوک به این اختلالات

والپروات را به بیماران مبتلا یا دارای سابقه ی اختلال یا بیماری کبدی، دارای سابقه فامیلی ابتلا به اختلال بسیار شدید کبدی و دارای حساسیت مفرط به دارو تجویز نکنید.

کودکان کمتر از 3 سال و افراد مبتلا به بیماری های متابولیک ارثی، آسیب ارگانیک مغزی، اختلالات تشنجی شدید همراه با عقب ماندگی ذهنی بیشتر در خطر مسمومیت کبدی هستند.

در این افراد با احتیاط کامل تجویز کنید در صورت امکان از تجویز با سایر داروهای ضدصرع که آن ها نیز ممکن است موجب آسیب کبد شوند، اجتناب کنید.

از تزریق والپروات به بیمار دچار تروماهای حاد سر و به منظور پیشگیری از تشنج بعد از تروما استفاده نکنید (این کار با میزان مرگ بیشتری همراه بوده است). سودمندی و اثربخشی دی والپروئکس برای درمان مانیا در افراد کمتر از 18 سال و برای درمان میگرن در افراد کمتر از 16 سال ثابت نشده است.

در تجویز والپروات با سایر داروهایی که با انعقاد خون در ارتباط هستند (مثل آسپرین و وارفارین) احتیاط کنید. در بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتوز با احتیاط تجویز کنید.

مصرف در بارداری

D ( در این گروه از داروها، مطالعات و نتایج حاصل از آن بیانگر وجود خطر برای جنین انسان است. زمانی که استفاده از دارو برای زنان باردار اجتناب ناپذیر است و خطرات احتمالی پذیرفته شده است، پزشک دارو را تجویز می کند. )

هشدارها

نارسایی کبدی منجر به مرگ, در بیمارانی که والپروات را مصرف کرده اند گزارش شده است. معمولا این عارضه در 6 ماه اول درمان اتفاق افتاده است. هپاتوتوکسیسیتی کشنده معمولا علائم غیر اختصاصی شامل خستگی, ضعف, بی حالی, ادم , بی اشتهایی و تهوع دارد. در بیماران مبتلا به صرع ، کاهش کنترل تشنج نیز ممکن است اتفاق بیفتد بنابراین بیماران باید به دقت در خصوص این علائم تحت نظر باشند.

والپروات در صورت مصرف در زنان باردار ممکن است باعث ایجاد اختلالات جنینی شود (نقص کانال عصبی و سایر اختلالات مادرزادی). این احتمال در زنان بارداری که درمان تک دارویی والپروات را دریافت کرده اند 4 برابر افرادی است که از سایر درمان های تک دارویی ضدتشنج استفاده کرده اند. شواهد حاکی از این است که مصرف مکمل فولیک اسید در سه ماهه اول بارداری احتمال نقائص کانال عصبی را در جمعیت عمومی کاهش می دهد.

به جهت احتمال کاهش IQ و اختلالات مادرزادی شدید (مانند نقائص کانال عصبی) که ممکن است خیلی سریع ایجاد شوند, دارو نباید در زنانی که قصد باردار شدن دارند استفاده شود. خصوصا در مواردی که داروهای جایگزین وجود دارند.

در صورت بارداری به عنوان داروی پیشگیری از میگرن استفاده نشود.

در زمان مصرف والپروات سدیم در زنان, بایستی روش های مطمئن جلوگیری از بارداری استفاده شود و در صورت قصد باردار شدن منافع و مضرات دارو برای جنین سنجیده شود و در صورت لزوم دارو تغییر کند.

مصرف والپروات نباید به یک باره قطع شود چراکه احتمال ایجاد تشنج وجود دارد و تشنج های شدید ممکن است باعث هایپوکسی و علائم تهدید کننده حیات شوند.

مواردی از پانکراتیت تهدید کننده حیات در بزرگسالان و کودکان مصرف کننده این دارو مشاهده شده است.

امکان ایجاد آنسفالوپاتی هایپرآمونمیک که گهگاه می تواند کشنده باشد در افرادی که نقص ژنتیکی در سیکل اوره دارند و از والپرواتاستفاده می کنند وجود دارد.

والپروات ممکن است ترومبوسایتوپنی وابسته به دوز ایجاد کند.

مصرف همزمان والپروات با توپیرامات احتمال ایجاد هایپرآمونمی با یا بدون آنسفالوپاتی را افزایش می دهد. (شروع علائم با آغاز توپیرامات یا افزایش دوز آن می باشد). هایپوترمی یکی از علائم این مشکل می باشد. هایپوترمی (دمای بدن زیر 35 درجه سانتیگراد) ممکن است به تنهایی یا همزمان با هایپرآمونمی ایجاد شود.