به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از خبرآنلاین، امروز سالروز تولد مرحوم روح الله داداشی است. قهرمان پولادین ایران که خیلی زود دار فانی را وداع گفت. او در سن 30 سالگی، وقتی هنوز طعم پولاد سرد را بیش از شیرینی زندگی چشیده بود، چشمانش را بست و به خواب ابدی فرو رفت. چند روز بعد از مرگ روح الله و دستگیری قاتل او، مردم سوالات بیشماری داشتند. همه دوست داشتند بدانند او کیست؟ آیا این درست است که یک نوجوان توانسته قوی ترین مرد ایران را به کام مرگ بکشاند؟ آنها در شرایطی این سوال را می پرسیدند که باور نمی کردند حتی تیزترین چاقوی روی زمین بتواند اینگونه کوه عضله ایران را زمین گیر کند.
تمام این سوالات در ذهن من هم وجود داشت. در گیر و دار روزهای پرابهام و سوالات بیشمار، این فرصت دست داد تا همراه با اسماعیل حیدرپور بتوانیم وارد زندان رجایی شهر شویم. قرار بود اولین گفت وگوی اختصاصی با علیرضا ملاسلطانی را انجام دهیم؛ جوان 17 ساله ای که حالا کل ایران علیه اش بودند. ابتدا با پسری گفت وگو کردیم که شریک جرم بود. نامش را یادم نیست اما مدام اینطرف و آنطرف را نگاه می کرد. حرف هایی می زد که متناقض با داستان اصلی ماجرا بود که در رسانه ها کم و بیش منتشر شد. به خوبی صحبت های او را به یاد ندارم چراکه تمام تمرکزم روی گفت وگوی اصلی بود؛ یعنی گفت و گو با علیرضا. بعد از مصاحبه اول، به اتاقی هدایت شدیم که یکی از ماموران به همراه علیرضا آنجا حضور داشتند. قد و قامت نسبتا بلندی داشت. کمی بی تاب بود. بعد از سلام وعلیک سر وقت مصاحبه رفتیم و او کل قصه را واو به واو تعریف کرد. از این گفت که ماجرا برنامه ریزی شده نبوده. از این گفت که به خاطر یک کل کل ساده و به دلیل جوانی کردن به قوی ترین مرد ایران چاقو زده. علیرضا مستاصل از این گفت که پشیمان است. تاکید داشت روح الله داداشی را نمی شناخت. سعی نمی کرد خودش را تبرئه کند. هر چند گاه و بیگاه اظهاراتی می کرد که در تناقض با اصل ماجرا و یا در تناقض با حرف های شریک جرمش بود. رفتاری که باعث می شد مامور حاضر در اتاق بین حرف هایش بپرد و آنها را تصحیح کند. از او درخواست کردیم روی کاغذ پیامی برای جوانان هم سن و سال خود بنویسد. او برایمان نوشت:
«می تونم بگم از کاری که کردم خیلی خیلی پشیمونم. من نمی خواستم این اتفاق بیفته چون نمی خواستم چاقو به دست بگیرم. من موقعی که از ماشین خارج شدم چاقو در دستم بود. با چاقو اون مرحوم رو زدم. شاید اگه چاقو در ماشین یا دستم نبود آن قتل صورت نمی گرفت. از همه جوانان هم سن و سالم می خواهم به خاطر خدا و پدر و مادرشان چاقو دستشان نگیرند. از همه مردم و ورزشکاران و دوستان مرحون روح الله داداش عذرخواهی می کنم. امیدوارم که خداوند بزرگ منو مورد افو(عفو) قرار بده. علیرضا ملا سلطانی از کرده خود پشیمانم باز هم می گویم کاش چاقو با خودم حمل نمی کردم.»
این دقیقا عین متنی است که علیرضا برایمان نوشت. نامه اش پیش اسماعیل ماند و تصویری از آن پیش من. جوانی که حالا، 9 سال بعد از حکم قصاصش، می تواند با این نوشته ها و با سرنوشتی که داشت، برای هم سن و سال هایش یک «عبرت» باشد. ورزش ایران به خاطر او، بهای سنگینی داد ولی قصاص علیرضا هنوز هم می تواند درس عبرتی باشد برای جوان هایی که از مسیر درست زندگی خود خارج شده اند. علیرضا به تنهایی مقصر نبود. در اواسط مصاحبه گیج می زد. به خوبی پیدا بود هنوز نمی دانسته چه خطای بزرگی از او سر زده. علیرضا نوجوانی بود اگر در شرایط محیطی دیگری بزرگ می شد، امروز زنده بود.
بعد از مصاحبه، وقتی زندان رجایی را ترک کردیم، ساعتی در کرج ماندم. زندگی آزادانه. دیدار با دوستان. یک ناهار مشترک و لحظاتی که به گمانم علیرضا دوست داشت حتی ثانیه هایی از آن را تجربه کند.
ماجرای سیلی یک نماینده به صورت سربازِ راهور
