این در حالی است که یکی از اشتباهات بزرگ مردم همین است که کار مربوط به خود را انجام نمی دهند و حواله به غیر می کنند. برخی افراد نه در عبادات مدنی و نه در انفاقات مالی به وظایف دینی شان عمل نمی کنند و تنها دلخوش این هستند که وصیت کرده اند پس از من نمازهای نخوانده ام را بخوانید، روزه های نگرفته ام را بگیرید، حج نرفته ام را بروید و خمس و زکات نداده ام را بدهید.
نگارش وصیت نامه
غافل از اینکه با این وصیت از مال دیگران استفاده می کنند نه از مال خود. زیرا پس از مرگ انسان، تمام دارایی اش به وارث منتقل می شود. حتی پیراهنی که موقع جان دادن بر تن داشته است. پس اگر بخواهند برای غسل دادن پیراهن را پاره کنند این کار باید با اجازه وارث باشد.بنابراین خداوند منان از باب ارفاق و لطف خاص خود اجازه داده است که انسان برای یک سوم مالش سفارش هایی مربوط به پس از مرگ داشته باشد.
تصرفاتی که شخص به طور مستقیم یا با واسطه برای زمان بعد از مرگ در اموال خود می کند به زبان حقوقی وصیت نامیده می شود. هر فرد آرزوهای ی نهفته دارد که در زمان حیات دوراز دسترس می بیند و گاه نیز به دلیلی نمی خواهد که قبل از مرگ آنچه را در نهان می پرورد آشکار سازد. حقوق به این نیاز طبیعی بی اعتنا نیست و آخرین فرصت را به هشیاران می سپارد. اخلاق نیز به بازماندگان متوفی فرمان می دهد تا در اجرای توصیه های او بکوشند. با توجه به این ضرورت از دیرباز قوانین با شرایط معینی به اشخاص اجازه داده اند تا در اموال خود تصرفی کنند که اثر آن برای پس از مرگ باشد.
از نظر حقوقی نوشتن وصیت نامه امری اختیاری است یعنی کسی را نمی توان به این کار وادار کرد اما وقتی به نگارش وصیت نامه رو آورد باید از انواع شیوه تنظیم و آثار حقوقی وصیت نامه باخبر باشد. آثار حقوقی وصیت نامه پس از فوت شخص وصیت کننده ظاهر می شود. چرا که تا وقتی شخص زنده است خودش تصمیم گیرنده است. همچنین تملیک در وصیت نامه نیز باید مجانی باشد. به طوری که اگر با نگارش وصیت نامه بخواهیم مالی را به مالکیت فرد دیگری درآوریم نمی توانیم برای آن ما به ازایی قرار دهیم. این درحالی است که هر شخص می تواند بارها وصیت کند و مفاد وصیت نامه را تغییر دهد. اما باید بداند آخرین وصیت نامه اش به لحاظ تاریخی ملاک عمل قرار می گیرد.
شاید مرسوم ترین نوع وصیت نامه آن هایی باشد که شخص وصیت کننده حرف هایش خطاب به ورثه را بر ورقه کاغذ با دستخط خودش می نویسد و از چند معتمد محل می خواهد تا زیر آن را امضا کنند. البته این نوع وصیت نامه از لحاظ حقوقی عادی تلقی می شود و اگر ورثه بر صحت و درستی آن اقرار نکنند به طور معمول در مراجع رسمی پذیرفته نمی شود. پس برای کم شدن از مشکلات پس از مرگ وصیت کننده باید وصیت نامه به شکل رسمی ، خودنوشت و مخفیانه تنظیم شود. وصیت نامه خود نوشت، سند عادی است وارثان موصی و سایر کسانی که در مقابل آن قرار می گیرند می توانند در اصالت سند تردید کنند در این صورت کسی که برای او وصیت شده باید انتصاب نگارش وصیت نامه را به شخص وصیت کننده اثبات کند.این نوع وصیت نامه به خط وصیت کننده نوشته می شود و دارای تاریخ و روز و ماه و سال به همراه امضای وصیت کننده است.
نوع دیگری از وصیت نامه وصیت نامه رسمی است که از بسیاری جهات بر وصیت نامه خودنوشت رجحان دارد. نخست آنکه بی سوادان و کسانی هم که توانایی نوشتن ندارند می توانند از آن استفاده کنند. دیگر اینکه، با ثبت وصیت نامه در دفتر اسناد رسمی ، نگرانی ناشی از فقدان وصیت نامه از بین می رود و اراده وصیت کننده از گزند حوادث مصون می ماند.
در مقام اجرای وصیت نیز کسانی که وصیت به نفعشان شده نیازی به اثبات اصالت آن ندارند و در بسیاری از موارد رجوع به دادگاه ضرورت پیدا نمی کند و کوتاهی در ارسال وصیت نامه به دادگاه از اعتبار آن نمی کاهد. با وجود همه این مزایا تمایل وصیت کننده از پنهان نگه داشتن وصیت و پرهیز از دشمنی های خانوادگی و همچنین صرفه جویی در وقت و هزینه ثبت و سند، باعث می شود که رغبت عمومی بر وصیت نامه خودنوشت بیشتر باشد و جز بعضی از اغنیا یا خبرگان حقوقی به آن عنایت نورزند.
نوع سوم وصیت، وصیت نامه سری است که ممکن است به خط وصیت کننده یا فرد دیگری باشد ولی در هر صورت امضای وصیت کننده باید ذیل آن باشد. چنین وصیت نامه ای باید در اداره ثبت محل اقامت وصیت کننده و یا محل دیگری که در آیین نامه وزارت دادگستری معین شده است به امانت گذاشته شود. این در حالی است که شخص بی سواد نمی تواند چنین وصیت نامه ای تنظیم کند.
وصیت سری نیز در قانون امور حسبی تعریف نشده است اما از جمع مواد ۲۷۹ و ۲۸۰ می توان دریافت که وصیت نامه سری از سوی وصیت کننده امضا و لاک و مهر می شود و در اداره ثبت محل اقامت او یا محل دیگری که در آئین نامه وزارت دادگستری معین شده است به امانت گذاشته می شود اما در آخر نکته حائز اهمیت این است که اگر ورثه بر صحت و درستی وصیت نامه عادی اقرار نکنند به طور معمول در مراجع رسمی پذیرفته نمی شود پس برای کم شدن مشکلات پس ازمرگ وصیت کننده، باید نگارش وصیت نامه به سه شکل رسمی ، خودنوشت یا سری تنظیم شود.
