به گزارش سایت خبری ساعد نیوز و به نقل از زوج باز، چهار سال است که از همسرش جدا شده اما پشیمان است. دلیل طلاقش فحاشی و کتک زدن های شوهرش بوده اما حالا که تنها شده، می گوید کاش حتی به قیمت کبودی های روی بدنم، در خانه شوهرم می ماندم. اینکه سرنوشت یک زن پس از طلاق به کجا می رسد که هر روز دشنام شنیدن و آسیب دیدن را بر به دست آوردن آزادی اش ارجح می داند، موضوع این مطلب نیست اما در ادامه، با کمک هرایر دانلیان، روانشناس و زوج درمانگر، به شما می گوییم کسانی که با همسرشان رفتاری خشونتگرانه دارند چه کسانی هستند و آنهایی که ترجیح می دهند جسم و روان شان در رابطه زن و شوهری آسیب ببیند اما مهر طلاق به شناسنامه شان وارد نشود، چه ویژگی هایی دارند.
بیمار روانی است؟
تنها برخی از افرادی که دست به خشونت می زنند، دچار اختلالات روانی هستند. گرچه برخی از افرادی که دست به خشونت خانگی می زنند دچار اختلال شخصیت هستند، اما همیشه بیماران روانی نیستند که مرتکب این رفتارها می شوند.
در صورتی که فرد مقابل شما به اختلال شخصیت دچار باشد، می توانید پیش از اینکه پای خشونت به رابطه تان باز شود، با تشخیص برخی رفتارهای شدید و کاملا مشخص از بیماری او باخبر شوید. این افراد دارای افکاری ناسالم هستند و البته از نظر خودشان رفتارهای شان کاملا طبیعی و سالم است. آنها ناگهان خشمگین می شوند، از کوره در می روند، در کنترل رفتارهای شان ناتوان هستند و گاهی دچار سوء مصرف مواد مخدر هم می شوند که باعث تشدید رفتارهای نادرست شان می شود.
چهار ستون روانش سالم است؟
تنها مبتلایان اختلال شخصیت نیستند که دست به خشونت خانگی می زنند. گاهی فرد دچار این اختلال نشده اما رگه هایی از آن را در رفتارها و شخصیتش می توان دید. فردی که همه علائم این اختلال را ندارد اما رگه هایش را در رفتارهای خود نشان می دهد، تکانه ای است. یعنی نمی تواند هیجان هایش را کنترل کند و به این هیجانات اجازه می دهد که ناگهان به عمل تبدیل شوند.
خشم آنها می تواند به آزار جسمی هم تبدیل شود و نشان دادن رفتار انفجاری هم می تواند یکی دیگر از ویژگی های این افراد باشد. این افراد گرچه به طور کامل علائم اختلال شخصیت را ندارند، اما می توانند به شدت آسیب زننده باشند و خشمشان به سادگی به رفتار تبدیل شود. البته اگر آنها را در شرایط و محیطی دیگر ببینید، ممکن است از این واقعیت بی خبر بمانید، چراکه این افراد در مواقع دیگر می توانند بسیار آرام و راحت به نظربرسند.
ظاهری مودب و باوقار دارد؟
برای تشخیص اینکه آیا فرد در آینده رفتارهای خشونت آمیز در محیط خانه از خود نشان دهد یا نه، نمی توانید رفتارهای اجتماعی او را مبنای قضاوت قرار دهید. شما به محیطی نیاز دارید که فرد معمولا در آن به چنین رفتارهایی دست می زند و واقعیت تلخ این است که در بسیاری موارد، شکل گیری رابطه زن و شوهری است که به او بستری برای نشان دادن این رفتارها می دهد.
گذشته از این، در اغلب موارد حتی خود فرد هم نمی داند که قرار است در آینده به یک خشونتگر تبدیل شود. برای مثال همسرش را کتک بزند و اگر پیش از این چنین رابطه ای را تجربه نکرده باشد، احتمالا از داشتن چنین قابلیتی، بی خبر خواهد بود. در بسیاری موارد دشواری تشخیص این آدم ها بیشتر از آنچه تاکنون گفتیم، است چراکه آنها ممکن است با روی آوردن به یک مکانیسم دفاعی، در مواقع دیگر رفتاری کاملا متضاد از خود نشان دهند و کاملا آرام و مبادی آداب باشند.
زود از کوره در می رود؟
آدم هایی که کمی تند مزاج هستند، پتانسیل تبدیل شدن به یک خشونتگر را دارند اما همیشه به چنین فردی تبدیل نمی شوند اما اگر فردی که اهل خشونت است، به شکل مرضی این رفتار را ابراز کند، خشونتگری او تنهامحدود به چهاردیواری خانه نمی شود؛ چنین فردی ممکن است هر کسی را مورد ضرب و شتم قرار دهد و مشکلش آنقدر واضح است که به راحتی می توان آن را تشخیص داد. اما همان طور که گفتیم، همه خشونتگر ها بیمار نیستند و در بسیاری مواقع، در مقابل کسی دست به خشونت می زنند، آزار جسمی می رسانند، فحاشی می کنند و او را در معرض آزار روانی قرار می دهند که اجازه این کار را به آنها می دهد.
قربانیان چه کسانی هستند؟
خشونت خانگی تنها کتک زدن نیست؛ ما در ادامه به شما می گوییم که چه کسانی در یک رابطه پر از خشونت قرار می گیرند؟
اعتماد به نفس شان پایین است
کسانی که به فرد خشونتگر اجازه نشان دادن چنین رفتار هایی را می دهند، اغلب اعتماد به نفس پایینی دارند. این افراد قدرت بیان خواسته های شان را ندارند و نمی توانند در مقابل آنچه که از نظرشان نادرست یا حتی ظالمانه است، ایستادگی کنند.
می ترسند
ترس از آینده باعث می شود قربانیان در رابطه ای ناسالم بمانند. ازدواج به دلیل ترس از ماندن در خانه پدر، ترس از تنها ماندن، ترس از مسخره شدن به خاطر تجرد در سن بالا و. . . قطعا تبعات خوشایندی نخواهد داشت.
به خاطر ترس به خانه بخت رفته اند
افرادی که از سر ترس ازدواج می کنند، حتی اگر خودشان هم ندانند این پیام را به فرد مقابل شان هم منتقل می کنند. همسر آنها فکر می کند «هرکاری بکنم او می ماند» و به همین دلیل تلاشی برای هدایت رابطه به مسیری سالم نمی کند. همه ما از لحظه ای که با هم آشنا می شویم به شکل خودآگاه و ناخودآگاه همدیگر را چک می کنیم و با جمله هایی که می گوییم و رفتارهایی که انجام می دهیم، خود را به دیگری معرفی می کنیم و حتی به بخش گسترده ای از رفتار او هم شکل می دهیم.
آدمی که ناخودآگاه این باور را منتقل می کند که من از تنهایی می ترسم و از اینکه تو از رابطه بیرون بروی می ترسم، به فرد مقابلش این پیام را می دهد که حتی اگر قربانی خشونت شوم هم چاره ای جز ماندن در این رابطه ندارم. مثال ساده اش خانمی است که می گفت: «به خواستگارم گفتم که من از پدرم خیلی می ترسم و نباید بعد از ساعت ۱۰ به خانه ما زنگ بزنی.» آقای خواستگار بعد از این ساعت به او زنگ زده بود و خانم می گفت: «من ۴۵ دقیقه با او صحبت کردم که چرا ۱۰ به بعد زنگ زدی.» همین اتفاق ساده چه پیامی را به مردی که در این رابطه است می دهد؟ درواقع به او می گوید که من از تو بیشتر از پدرم می ترسم و به سادگی زمینه قرار گرفتن در رابطه ای یکطرفه و حتی خشونت آمیز را فراهم می کند.
حواس شان به خط قرمز ها نیست
هر فرد خط قرمزهایی برای خودش دارد و وقتی طرف مقابل آگاهانه یا ناآگاهانه آنها را زیر پا بگذارد، به او واکنش نشان می دهد. این واکنش می تواند کلامی یا غیرکلامی باشد و باعث شود در آینده این خطوط قرمز به رسمیت شناخته شده یا شکسته شوند. وقتی فرد به شکسته شدن این مرز ها واکنش نشان می دهد اما فرد مقابل دوباره این رفتار را تکرار می کند، چه پیامی منتقل می شود؟ این پیام که «هرکاری می خواهی بکن؛ من خیلی ناراحت می شوم اما در رابطه می مانم».
جای بهتری برای رفتن ندارند
همه افرادی که مورد خشونت خانگی قرار می گیرند به بیرون آمدن از رابطه ناسالم فکر نمی کنند. در شرایطی که حمایت اجتماعی چندانی از این افراد صورت نمی گیرد، قربانی به خود می گوید اگر رنج ماندن در این رابطه را بکشم، بهتر از آن است که تنها شوم و به خیال خودش بین بد و بدتر یکی را انتخاب می کند. طلاق و زن مطلقه بودن در جامعه ما هنوز کاملاً پذیرفته شده نیست و از آنجا که هر کشوری فرهنگ خود را دارد، نمی توان انتظار داشت فردی که بعد از طلاق آینده تلخ تری در انتظارش است و از حمایت اجتماعی و حتی خانوادگی برخوردار نیست، به خاطر ترک این خشونت، به بستر خشونت بارتری وارد نشود.
نمی خواهند به ضعف شان اعتراف کنند
کتک خوردن به معنی ضعیف بودن است و خیلی سخت است که فرد اعتراف کند که «من ضعیف هستم!». بیان خشونت و صحبت کردن در مورد آن، در درجه اول یعنی قبول چنین ضعفی. به همین دلیل بسیاری از قربانیان سکوت را انتخاب می کنند و توان به اشتراک گذاشتن اندوه شان را با دیگران ندارند.
آینده روشنی برای خود نمی بینند
«طلاق بگیرم بعد چه کنم؟» این سوالی است که خیلی از قربانیان پاسخ خوشایندی برایش ندارند. اگر به خانه پدرم برگردم و آنجا هم مورد خشونت قرار بگیرم چه؟ اگر از پس تنها زندگی کردن بر نیایم چه؟ اگر دوباره با کسی ازدواج کنم که من را کتک بزند چه؟ پاسخ مبهمی که برای همه این سوالات وجود دارد، می تواند میل قربانی به ماندن در رابطه را بیشتر از ترک کردن همسر خشونتگرش کند.
