به گزارش سایت خبری ساعد نیوز و به نقل از بهداشت نیوز، نوجوانی دوران فاصله گرفتن از اطرافیان است. یک نوجوان از والدین و اطرافیانی که هنوز باور نکرده اند او دیگر نیازهای کودکانه ندارد، فاصله می گیرد تا هویت فردی اش را بسازند. این فاصله در مدتی کوتاه به حالت تدافعی، بی توجهی، سرکشی و مخالفت می انجامد و حتی وقت هایی که نوجوان می داند موضعی غیرمنطقی در پیش گرفته، از کول شیطان پیاده نمی شود تا اثبات کند خیلی چیزها با گذشته کودکانه اش فرق کرده است.
در این مرحله نوجوانان دوست دارند دیده شوند، به رسمیت شناخته شوند و مورد توجه و تأیید قرار بگیرند. توقع دارند دغدغه های ذهنی و سؤال هایشان برای نزدیکان شان مهم باشد تا از نگاه شان به زندگی، تفریح، روابط دوستانه و حتی آینده جهان بگویند، بی آنکه قضاوت شوند یا نصیحت بشنوند.
پس به آن ها گوش کنید، ببینید نیازهای ذهنی، جسمی، اجتماعی و عاطفی شان چیست، حتی اگر جوابی برایشان ندارید یا نمی توانید آرزوهای بزرگ و کوچک شان را برآورده کنید، همین که با اشتیاق به آن ها گوش دهید می فهمند که متوجه شان هستید و حتی اگر مثل آن ها فکر نمی کنید، به ذهنیت شان اهمیت می دهید.
خانم جولی بارون مددکار اجتماعی و مشاور نوجوانان برای ایجاد رابطه ای مؤثر و مبتنی بر احترام با نوجوانان شش راهکار پیشنهاد داده است:
تأثیر رفتار ها را درک کنید و محترم بشمارید
هر رفتار هدفی را دنبال می کند و اثری می گذارد. وقتی پابه پای نوجوانان قدم برداریم و نشان دهیم که درک شان می کنیم، می توانیم همراه با خودشان ریشه رفتارهایشان را بیابیم. لحن کنجکاو ما در صحبت با نوجوان ها وقتی آن ها را با آرامش به همراهی دعوت می کنیم، راه را برای درک و یادگیری هموار می کند. این کنجکاوی به آن ها القا می کند که برایشان ارزش و احترام قائلیم. افزون بر این، چنین گفت وگویی فرصت تمرین تفکر نقاد و حل مسأله را فراهم می کند.
به توانایی ها و نقاط ضعف شان توجه کنید
گاهی اوقات انتظار ما از نوجوانان واقعی نیست، می خواهیم کاری انجام دهند که مهارت مرتبط با آن هنوز به طور کامل رشد نیافته است. اغلب هم این طور نتیجه می گیریم که مهارت دارد اما عمداً از آن استفاده نمی کند. از طرفی ممکن است نوجوان مهارتی را در خود پرورش داده باشد، اما آن را به طور مداوم بروز ندهد. در این شرایط ممکن است یک ضعف عملی در میان باشد و در آن صورت نوجوان آن مهارت را با تمرین بیشتر، عملی می کند و بیشتر آن را به کار می گیرد.
اهداف شما یا اهداف او؟
یک پیش فرض ثابت این است: نوجوانان بی انگیزه یا کم انگیزه هستند که در موارد بسیاری اشتباه از آب در می آید چون معمولاً از نوجوان انتظار داریم برای هدفی که ما برای او در نظر گرفته ایم انگیزه داشته باشد، در حالی که نمی دانیم هدف و علاقه ی واقعی او چیست. کافی است به رفتارهایش دقت کنیم تا بفهمیم چه چیزی علاقه و توجهش را برمی انگیزد. بعد بر مبنای این علاقه، با او ارتباط برقرار کنیم و از این ارتباط برای پرورش اهداف و انگیزه اش بهره بگیریم.
توانایی های تحسین آمیز را پیدا کنید
وقتی از دست نوجوانی به ستوه آمده اید، یا تا سرحد جنون خشمگین یا آزرده شده اید، همان لحظه بکوشید چیزی تحسین بر انگیزدر او پیدا کنید. مثلاً نوجوانی که تمرکز ندارد، کینه به دل نمی گیرد و خاطره ی دعواها و تنش ها را زود از یاد می برد. یا نوجوانی که تمرکز و دقت بالایی دارد با بی رحمی به اشتباهات خود و شما نگاه می کند، با حاشیه ها و جزئیات درگیر می شود و تصویر کلی را نمی بینند. وقتی این نکات و ویژگی های مثبت را در رفتارمان بروز می دهیم، می فهمند که چیزی تحسین برانگیز در آن ها دیده ایم و احساس می کنند دیده شده و درک شده اند.
حساسیت های خود را بشناسید
بدون ارزیابی از پیش فرض ها و رفتارهای خودمان نمی توانیم نقش یک حامی مؤثر را ایفا کنیم. باید بدانیم کدام یک از بچه های کلاس با ما سازگارترند، ویژگی های کدام گروه از نوجوان ها ما را بیشتر جذب می کند، و رفتارهای کدام دانش آموزان شیشه صبرمان را می شکند. وقتی به این آگاهی برسیم، می توانیم رفتاری برابر و منصفانه با آن ها داشته باشیم. بهترین راه حفظ تعادل در رابطه با فرزندان یا دانش آموزان نوجوان این است که با خود در ارتباط باشیم و رفتار، گفتار و اندیشه های خود را دائماً رصد و ارزیابی کنیم.
از نوجوانان بازخورد بخواهید
از پرسیدن نظر و شنیدن پیشنهاد های نوجوانان نترسید. برای اینکه به نیاز نوجوانان پاسخ دهیم، باید نظر، بازخورد و پیشنهاد آن ها را جویا شویم و با در نظر گرفتن آن ها، عملکردمان را بازبینی کنیم. در فرآیند دریافت بازخورد به یاد داشته باشید که مهارت های ارتباطی نوجوانان هنوز در حال پرورش است و ممکن است همیشه آن طور که می خواهیم ملاحظه کارانه رفتار نکنند. به بازخورد آن ها به عنوان فرصتی برای پاسخ گویی بهتر به نیازهایشان نگاه کنید. آن ها را راهنمایی کنید تا نگرانی ها و نظرات شان را با تأثیرگذاری و احترام بیشتر بروز دهند. توجه به اصل احترام در ارتباط با نوجوانان، هم معلم یا والدین و هم دانش آموزان را به سوی اهداف مشترک هدایت می کند.
