به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از رکنا، هر چه قسم و آیه آوردم که در ایران هم می شود درس خواند و دکتر شد نپذیرفت، می خواست پز پسر خارج رفته اش را به فامیل بدهد، احساس می کرد نزد خواهرش کم آورده است.
بابا ناصر مخالف بود اما مدام به من می گفت که سعید جان پسرم، مادرت خیر و صلاح تو را می خواهد، با همین تعاریف و تمجیدها بود که با کلی خرج کردن توانستم راهی اسپانیا بشوم.
از همان لحظه که کاپیتان هواپیما اعلام کرد از مرز ایران خارج شده ایم و عده ای به تکاپو افتادند تا ظاهرشان را عوض کنند سنگینی غربت روی سینه ام نشست. انگار قلبم در مشت یک غول بی شاخ و دم بود و او با تمام قدرت فشار می داد.
فرودگاه مادرید چقدر زیبا بود اما من به جای این که محو زیبایی ها شوم جست و جو گرانه دنبال پسرخاله عباس بودم که قرار گذاشته بودیم سراغم بیاید، وقتی او را دیدم انگار به همه آرزوهایم رسیده بودم.
همدیگر را در آغوش کشیدیم، من از خوشحالی گونه هایش را به شدت بوسیدم و چقدر احساس راحتی می کردم، پسرخاله محبت زیادی داشت، با ماشین قراضه ای که متعلق به یکی از دوستانش بود من را به اصطلاح به خانه شان برد.
از همان ابتدا که مجبور شدم آن ماشین را هل بدهم، فهمیدم همه داستان سرایی های خاله سمیرا خالی بندی بوده و پسرخاله عباس ماشین های آن چنانی یا ویلایی در شمال مادرید ندارد، هر چه از فرودگاه دور می شدیم خانه ها فرسوده تر و کهنه تر می شد و محله ها هم کثیف تر بودند، آن جا جنوب مادرید بود.
دری که جلویش ایستادیم رنگ و رو رفته و کثیف بود، پسرخاله عباس مدام طوری حرف می زد که من چیزی به خانواده ام نگویم، از شکستن دل مادر و این جور حرف ها که به او حق می دادم، داخل خانه بدتر از کوچه به هم ریخته بود.
اثاثیه به هم پیچیده و نامرتب بودند. احساس کردم نمی توانم در آن خانه بمانم، دلم به پول های پدرم خوش بود که می فرستد و خانه ای خوب اجاره می کنم، بالاخره او در بازار حجره داشت و به قول گفتنی پول پارو می کرد.
باید چند روزی تحمل می کردم، تا شب آن خانه سوت و کور بود و پسرخاله عباس با گفتن این که از محل کارش در پیتزا فروشی مرخصی گرفته است همه دنیای خیالی ام را شکست. او یک دانشجوی انصرافی بود و بدون اطلاع خانواده اش، کار کردن در یک اغذیه فروشی را آغاز کرده بود، بیچاره خاله سمیرا که هر جا برای او دختری خواستگاری می کرد از مهندس عزیز و مدیر عامل یک شرکت اسپانیایی حرف هایی می زد.
هنوز ساعت 20 نشده بود که هر 10 دقیقه یک بار زنگ خانه زده شد و حدود شش جوان ایرانی که همگی دانشجویان انصرافی بودند با خستگی از سرکارشان به خانه آمدند.
به یاد صفای حتی پایین شهر تهران افتادم اما فایده ای نداشت. گناهکار اصلی خانواده ام بودند، آن شب به مناسبت ورود من به اسپانیا، همه پول هایشان را روی هم گذاشتند و به رستورانی رفتیم تا ضیافت شامی برای من تدارک ببینند.
جالب این که وقتی از آن جا خارج شدیم پول و هزینه این ضیافت از جیب من رفته بود و آن ها برای بزم شبانه خود پول هایشان را گوشه جیب هایشان پنهان کردند.
از همه زودتر خوابیدم، فردایش همه سر کار رفته بودند که پسرخاله ام من را بیدار کرد، هر دو راهی دانشگاه مرکزی مادرید شدیم و من که ثبت نام وهمه کارهایم توسط پسرخاله ام صورت گرفته بود با دادن هزینه تحصیلی به طور رسمی دانشجو شدم.
آن شب به جای این که با مادرم تماس بگیرم به پدرم زنگ زدم، صدایش می لرزید خواستم راز دار باشد و از سیر تا پیاز را تعریف کردم و در آخر خواستم من را حمایت مالی بکند چون اگر غیر از آن باشد من آس و پاس تر از دیگران خواهم بود. پدرم قول داد وبعد با مادرم تماس گرفتم و حدود دو ساعت خالی بندی کردم، چهره مادرم را می توانستم تجسم کنم که غرور در آن موج می زد.
یک هفته بیشتر مهمان پسرخاله و دوستانش نبودم، آپارتمان شیکی برای خودم اجاره کردم و تصمیم گرفتم با آنان متفاوت باشم. در دانشگاه از هر کشوری دانشجو دیدم و جالب این که دختران ایرانی زیادی از دانشجویان آن جا بودند.
آن ها با فهمیدن این که من ایرانی ام به سراغم آمدند، احساس کردم دنبال یک حامی هستند و به هر کسی اطمینان نمی کنند، در بین این شش دختر، نگین را مرموز تر دیدم، در چشم هایش غمی پنهان بود و ظاهری بیمارگونه داشت.
همه آن ها از این که در اسپانیا درس می خوانند خوشحال به نظر می رسیدند و می گفتند پدران شان پولداران ایرانی هستند که آنان را حمایت می کنند، جالب این که در حرف هایشان ضد ونقیض زیادی را می شد لمس کرد که من همه را به حساب خالی بندی هایشان گذاشتم چون پسرخاله عباس گفته بود دختران ایرانی به مراتب وضعیت بدتری از پسران دارند.
نگین آرام حرف می زد، او وقتی شنید من آپارتمانی در محله خوب مادرید اجاره کرده ام به من تبریک گفت و خیلی ساده و بدون دروغ احساس درونی اش را به زبان آورد: « ای کاش در ایران می ماندی!»
همین جمله که حرف درونی ام بود باعث شد به او احساس نزدیکی کنم، نگین ابتدا از من خواست به عنوان یک هموطن با او دوست باشم و هیچ گاه عاشقش نباشم اما هنوز یک سال نگذشته بود که علاقه خودش به من را به زبان آورد.
وقتی حرف می زد،گریه می کرد: « تو خوبی، اما...» وقتی با اماهای زیادی من را در برابر معادله چند مجهولی می گذاشت، جوابی نمی داد تا این که روابط مان خیلی صمیمی شد.
سه سال گذشت، من در نامه هایم درباره نگین، برای مادرم نوشته بودم و مطمئن از این که او نزد فامیل از روابط من و یک دختر پولدار ایرانی و دانشجوی مادرید فخر می فروشد، مقداری هم چاشنی اش را با خالی بندی بیشتر می کردم اما یک اتفاق...
چند روزی از نگین بی خبر بودم، به هر دری زدم چیزی دستگیرم نشد، قول گرفته بود به خانه اش که در محله خوبی از مادرید نبود نروم، دوستان دیگرش هم چیزی نمی گفتند تا این که از مسئول های دانشگاه شنیدم او به خاطر یک بیماری شدید در بیمارستان بستری شده و تاب نیاورده است.
همه وجودم شکست و نگین به خاطرات تلخم پیوست، 10 سالی در اسپانیا بودم که با مدرک دکترای ریاضی به ایران برگشتم، غم در چهره ام بود اما به سختی لبخند می زدم، مادرم سر از پا نمی شناخت، او نمی دانست که سرنوشت بدی در زندگی ام مقابل من گذاشته است.
چند سالی با یک راز تلخ زندگی کردم تا این که در بیمارستان بستری شدم، وقتی دکتر بالای سرم آمد خواستم با او تنها باشم، همه بیرون رفتند: « دکتر، آبروداری کن، فقط همین!»
الان دو سالی است که از کار افتاده ام، به یاد نگین افتادم، او نمی خواست عاشقش باشم، چرا؟! چون که بیمار بود اما علاقه اش باعث شد من را هم به درون چاه بکشاند.
بعد ها فهمیدم نگین وقتی پدرش در ایران ورشکسته شده بود برای ماندن و تحصیل مجبور شده در خانه های فساد مادرید زندگی و کار کند، بیماری ایدز هدیه غربت برای او و بعد برای من بود.
