راز جیغ‌‌های جنون‌آمیز دانش‌آموزان دختر در یک دبیرستان/ «نورا»: من شیطان را با چشمان خودم دیدم! + تصاویر

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان، همه چیز در در یک صبح آرام جمعه در ماه ژوئیه اتفاق افتاد و «سیتی نورا نیسا»، دانش آموز ۱۷ ساله دبیرستان کتره، واقع در ایالت کلانتان مالزی در مرکز این آشوب قرار داشت.

این روایت او از این ماجراست:

وقتی زنگ خورد پشت نیمکت نشسته بودم که یک ضربه محکم روی شانه ام حس کردم. برگشتم ببینم چه کسی است اما اتاق تاریک شد. ترس وجودم را فرا گرفت. دردی شدیدی در کمرم حس کردم و سرم شروع به گیج رفتن کرد. نقش زمین شدم. چیزی نگذشته بود که فهمیدم دارم به "دنیای دیگر" نگاه می کنم. صحنه هایی از خونریزی، کشتار و خشونت. وحشتناک ترین چیزی که دیدم چهره واقعی شیطان بود. داشت من را تسخیر می کرد و نمی توانستم فرار کنم. دهانم را باز کردم تا جیغ بکشم اما صدایی از آن بیرون نمی آمد، از حال رفتم.

این واکنش شدید و ناگهانی سیتی به سرعت به کل مدرسه سرایت کرد. ظرف چند دقیقه دانش آموزان در کلاس های دیگر هم شروع به جیغ کشیدن کردند، ناله های جنون آمیزی که در همه سالن های مدرسه می پیچید. یکی از دانش آموزان بعد از این که ادعا کرد " شمایل سیاه" مشابهی را دیده، از حال رفت.

در این میان دانش آموزان و معلمان وحشت زده به کلاس ها پناه می بردند و صدای بلند به هم خوردن درها در کل مدرسه شنیده می شد. "شفادهندگان" مسلمان برای برگزاری جلسات جمعی دعا به مدرسه دعوت شدند. گفته می شود تا آخر آن روز ۳۹ نفر گرفتار بروز ناگهانی یک "هیستری جمعی" شدند.

هیستری جمعی که همچنین با نام " اختلال روان زاد جمعی" هم شناخته می شود، شیوع سریع نشانه های فیزیکی از جمله تنفس تند غیرطبیعی و اسپاسم عضلانی در میان جمعیت زیادی از مردم بدون هیچ دلیل زیست شناختی قابل قبول است. رابرت بارتولومئو، نویسنده و کارشناس جامعه شناسی پزشکی می گوید: "این یک پاسخ جمعی همراه با استرس است که تحریک شدید سیستم عصبی را به همراه دارد. به آن به چشم یک مشکل نرم افزاری نگاه کنید. "

اطلاعات بسیار کمی در رابطه با ساز و کار هیستری جمعی وجود ندارد و نام آن حتی در راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی دیده نمی شود. اما روان کاوانی از جمله دکتر سایمن وسلی از بیمارستان کینگز کالج لندن از آن به عنوان" رفتار جمعی" نام می برد: "علایمی که افراد تجربه می کنند، واقعی هستند - از حال رفتن، تپش قلب، سردرد، حالت تهوع، لرزش و حتی تشنج. چنین چیزی اغلب به شرایط پزشکی نسبت داده می شود اما نمی شود هیچ توجیه زیست پزشکی متعارفی برایش یافت.عوامل روانی و اجتماعی در شیوع این اختلال نقش عمده ای بازی می کنند."

اختلال های همه گیر در طول تاریخ بارها به ثبت رسیده اند و برخی از موارد آن حتی به قرون وسطی بازمی گردند. حوادثی از این دست به ویژه در دهه ۱۹۶۰میلادی در مالزی بسیار رایج بود. امروزه اما بیشتر دانش آموزان در مدارس و خوابگاه ها به آن گرفتار می شوند. رابرت بارتولومئو دهه ها روی این پدیده در مالزی مطالعه کرده است. او این کشور واقع در جنوب شرقی آسیا را "پایتخت هیستری جمعی جهان" می نامد: مردم مالزی به ویژه ساکنان مناطق روستایی و ایالت های محافظه کار به نیروهای ماور الطبیعه و افسانه های سنتی اعتقاد دارند."

اما مشکل هیستری همچنان مساله ای حساس به شمار می آید. در مالزی دختران نوجوان این کشور بیش از هر گروه دیگری با آن درگیر هستند. آقای بارتولومئو می گوید: "نمی توان انکار کرد که هیستری جمعی پدیده ای به شدت زنانه است."

روستای آرام "پادانگ لمبک" که با مزارع سرسبز و انبوه برنج محاصره شده، در حومه شهر کوتا بهارو، مرکز ایالت کلانتان مالزی قرار دارد. جامعه ای کوچک که اعضا آن پیوندی نزدیک با هم دارند و همه یکدیگر را می شناسند. از آن دست مکان هایی که به یاد بسیاری از مالزیایی ها می اندازد کشورشان قبلا چگونه بوده است. این روستا چند رستوران دارد که به شکل خانوادگی اداره می شوند، همینطور چند سالن زیبایی، یک مسجد و چند مدرسه خوب.

سیتی و خانواده اش در یک خانه یک طبقه ساده زندگی می کنند که با سقف زنگ زده و نمای سبز رنگ خود به آسانی قابل تشخیص است. یک موتور سیکلت قدیمی که او و بهترین دوستش، روسیدیا روسلان با هم از آن استفاده می کنند، بیرون خانه پارک است. سیتی می گوید: " صبح روزی که روح ها من را تسخیر کردند، با این موتور به مدرسه رفتیم."

سیتی هم مثل هر نوجوان دیگر با اضطراب درگیر است. او می گوید در سال ۲۰۱۸ که سال آخر مدرسه اش بوده و امتحانات مهمی پیش رو داشته، بیش از هر زمان دیگر با استرس درگیر بوده است: "هفته ها بود سعی می کردم یادداشت هایم را حفظ کنم اما یک جای کار درست پیش نمی رفت. حس می کردم هیچ چیز در مغزم فرو نمی رود."

اتفاقی که در ژوئیه در طول دوران مطالعه برای امتحانات افتاد، باعث شد سیتی نتواند درست غذا بخورد و بخوابد. یک ماه طول کشید تا او تقریبا به حالت عادی خودش برگردد. شیوع هیستری جمعی آنطور که کارشناسان می گویند معمولا با یک "مورد شاخص"، یعنی اولین نفری که به آن مبتلا می شود، شکل می گیرد.

مورد شاخص در این ماجرا، سیتی است. رابرت بارتولومئو می گوید: " این چیزی نیست که یک شبه اتفاق بیفتد. با یک بچه آغاز می شود و به سرعت به بقیه سرایت می کند، دلیلش این است که آن ها در یک محیط پر از استرس قرار دارند."

در موقعیت گروهی وقتی استرس به شکل ناگهانی به شدت افزایش می یابد - مثلا این که یکی از همکلاسی ها از حال برود یا تشنج کند، سایر افراد را هم به واکنش وامی دارد. روسیدیا روسلان، هیچ وقت لحظه ای که آن اتفاق برای بهترین دوستش افتاد را فراموش نخواهد کرد: " سیتی به شکل غیرقابل کنترلی جیغ می کشید. هیچ کس نمی دانست باید چه کار کند. حتی می ترسیدیم به او دست بزنیم."

این دو همیشه خیلی با هم صمیمی بودند اما اتفاقات سال گذشته آن ها را به هم نزدیک تر کرده است. روسیدیا می گوید: "این صمیمیت به ما کمک می کند در مورد آنچه روی داده بود، حرف بزنیم و به جلو پیش برویم. " دبیرستان ملی کتره از بیرون شبیه به هر دبیرستان دیگری در مالزی است. درختان بزرگ بر آن سایه انداخته اند و دیوارهایش تازه با رنگ های خاکستری و زرد نقاشی شده اند.

" ماچی زان" ( Makcik، در فارسی به معنای خاله) یک دکه اغذیه فروشی بسیار محبوب آن سوی خیابان مدرسه دارد که در آن غذاهای برنجی محلی می فروشد. یک سال پیش، در آن صبح نمناک ماه ژوئیه خاله زان مشغول غذا درست کردن بود که صدای جیغ دختران مدرسه را شنید.

این دستفروش سالخورده در حالی که بشقاب های ماهی خال خالی کباب شده، خوراک کاری و برنج چسبناک بخارپز را سرو می کند، می گوید: "صدای فریادها کرکننده بود."

او دست کم ۹ دختر را دید که وقتی داشتند از کلاس بیرون آورده می شدند، لگد می زدند و جیغ می کشیدند. او بعضی از این دخترها که مشتری ثابت دکه اش بودند را به یاد می آورد. او می گوید: "صحنه ناراحت کننده ای بود." او کمی بعد یک طبیب جادوگر را دیده که به همراه دستیارش وارد اتاق عبادت کوچک مدرسه شدند: "آن ها ساعت ها آنجا بودند. دلم برای این بچه ها به خاطر چیزی که آن روز شاهدش بودند، می سوزد."

از ژوئیه ۲۰۱۸، دبیرستان ملی کتره سطح امنیت خود را بالاتر برده است. "برای جلوگیری از چنین اتفاقاتی، در برنامه های امنیتی و همینطور در کارکنان مدرسه تغییراتی بوجود آوردیم." این را یکی از کارکنان ارشد مدرسه گفت با این شرط که نامش فاش نشود چون اجازه نداشت با رسانه ها صحبت کند.

عبادت روزانه و جلسات روانشناسی از جمله موارد دیگری است که به برنامه های مدرسه اضافه شده. او در این باره گفت: "امنیت حرف اول را می زند اما ما می دانیم مراقبت از دانش آموزان در مرحله نقاهت چقدر اهمیت دارد. "مشخص نیست این جلسات چه اتفاقی می افتد و آیا توسط متخصصان سلامت روان طراحی شده اند یا نه. او اطلاعات بیشتری در اختیار ما نگذاشت.

کارشناسانی مثل رابرت بارتولومئو معتقدند با توجه به میزان رواج این پدیده در مالزی، دانش آموزان این کشور باید در رابطه با آن آموزش ببینند: "آن ها باید بیاموزند چرا هیستری جمعی اتفاق می افتد و چگونه شیوع می یابد. علاوه بر این مهم است یاد بگیرند چطور با اضطراب کنار بیایند. "

دبیرستان ملی کتره یکی از ۶۸ مدرسه ایالت کلانتان است. اما تنها مدرسه ای نیست که چنین اتفاقی در آن رخ داده است. اوایل سال ۲۰۱۶، نمونه های هیستری جمعی در بسیاری از مدارس این ایالت اتفاق افتاد. فردوس حسن، خبرنگار محلی می گوید: " مقامات نتوانستند به همه موارد رسیدگی کنند و در همه مدارس را ببندند."

او و فیلمبردارش، چیا چی لین جو اضطراب آلود آوریل آن سال را به خوبی به یاد می آورند. چیا می گوید: " فصل بروز هیستری جمعی بود. موارد یکی بعد از دیگری اتفاق می افتادند و از یک مدرسه به مدرسه دیگر سرایت می کردند. "

اما اتفاقی که در شهر مجاور این روستا به نام " پنگالان چپا " افتاد، نظر رسانه ها را به شکل چشمگیری به خود جلب کرد. در گزارش ها آمده بود دانش آموزان و معلمان مدرسه بعد از دیدن یک " شمایل سیاه سایه مانند" که اطراف محوطه مدرسه کمین کرده، مثل "جن زده ها" شده بودند. حدود ۱۰۰ نفر به این هیستری جمعی مبتلا شدند.

سیتی عین که در دبیرستان ملی " پنگالان چپا ۲ "درس خوانده می گوید این مدرسه را به عنوان "تسخیر شده ترین مدرسه مالزی" به یاد خواهد آورد. او که حالا ۱۸ ساله شده، می گوید: "ترس و وحشت بعد از چند ساعت تمام شد اما ماه ها طول کشید تا زندگی مان به حالت عادی بازگردد."

او ما را به یک نقطه خلوت کنار زمین بسکتبال برد و در حالی که به ردیف کنده درختان اشاره می کرد، گفت: " این جایی است که همه چیز شروع شد. همشاگردی هایم می گفتند یک پیرزن را دیده اند که بین درختان ایستاده. من چیزی که آنها می دیدند را نمی دیدم اما واکنش شان واقعی بود."

شیفتگی مالزیایی ها نسبت به ارواح به قرن ها پیش بازمی گردد و در شمنیسم( شَمَن باوری)، -آیین جادوگری اولین و ابتدایی ترین شکل شناخته شده دینی است که در میان قبایل اولیه انسانی شکل گرفته است- و اسطوره های قومی جنوب شرقی آسیا ریشه ای عمیق دارد.

کودکان با قصه هایی در مورد نوزادان مرده به نام " تویول " - که شمن ها با استفاده از جادوی سیاه روحشان را احضار می کنند- بزرگ می شوند. همین طور با داستان های اشباح ترسناک خون آشام مثل "پونتیاناک" و "پنانگالان"، ارواح قدرتمند زنان کینه توزی که از زنده ها تغذیه می کنند.

درختان و گورستان ها مکان هایی رایج برای این داستان های ترسناک و عجیب و غریب به حساب می آیند. این مکان ها شعله ترس هایی که باورهای خرافاتی از آن ها تغذیه می شوند را روشن نگه می دارند. مشخص کردن آنچه واقعا آن روز در این مدرسه روی داده، سخت است اما مقامات برای مهار چیزی که به اعتقادشان منشا این مشکل بود، یک لحظه هم وقت هدر ندادند.

سیتی عین می گوید: "از کلاس هایمان کارگرانی را دیدیم که با اره برقی برای بریدن درخت ها آمدند. درختان قدیمی زیبایی بودند و تماشای قطع شدن آن ها ناراحت کننده بود. اما دلیلش را درک می کردم. " او هم مثل بسیاری از دانش آموزان دیگر به اتفاق آن روز به چشم رخدادی ماورا الطبیعه نگاه می کند نه هیستری جمعی.

این پدیده اما فقط به مدارس اسلامی در مناطق به شدت مذهبی کشور محدود نمی شود. دکتر عزلی رحمان، مردم شناس مالزیایی که در آمریکا اقامت دارد داستان هیستری جمعی که سال ۱۹۷۶ در مدرسه شبانه روزی طراز اول شهر کوانتان را تعریف می کند، جایی که خودش در آن درس می خواند:

"در جریان مسابقه آواز وقتی یک دانش آموز دختر ادعا کرد یک کشیش بودایی خندان را روی سقف یکی از خوابگاه های نزدیک دیده، به یکباره غوغا به پا شد. او جیغی کشید که مو را به تن خیس می کرد."

طبیبان به مدرسه آورده شدند تا برای ۳۰ دانش آموز دختر درگیر این مشکل مراسم جن گیری اجرا کنند. دکتر رحمان می گوید: "وظیفه آن ها این بود که واسطه میان مردگان و زنده ها باشند. اما امروزه بسیار مهم است که جوامع سعی کنند به دنبال کشف توجیه های منطقی برای چنین اتفاقاتی باشند."

به سیتی نورا و خانواده اش فرهنگ اصطلاحات علمی و پزشکی هیستری جمعی داده شد تا اتفاق سال پیش را درک کنند. اعظم یعقوب، نظامی سابق که عاشق فرزندش است می گوید سیتی از نظر روانی هیچ مشکلی ندارد. به دنبال اتفاقی که برای سیتی افتاد، خانواده او سراغ زاکی یا، شفادهنده مذهبی با ۲۰ سال تجربه رفتند.

او در دفتر کار خود در شهر کتره با لبخند از ما استقبال کرد: "آپا کابار ( در زبان مالایی به معنای حالت چطور است)، حالتان چطور است؟" او ازآموزه های قرآن پیروی می کند و علاوه بر آن به قدرت اجنه که بنابر کیهان شناسی اسلامی و خاورمیانه در اشکال و فرم های مختلف ظاهر می شوند، اعتقاد دارد: " ما دنیایمان را با این موجودات غیر قابل رویت شریک هستیم. آن ها خوب و بد دارند و می توانند با ایمان آن ها را شکست داد."

دیوارهای به رنگ سبز روشن این مرکز با نوشته های اسلامی تزئین شده و تعداد زیادی بطری "آب مقدس" در نزدیکی ورودی روی هم انباشته شده اند. در گوشه کنار پنجره، مجموعه ای از اشیاء اسرارآمیز روی یک میز چیده شده اند، چند چاقوی زنگ زده، چند شانه، چند جسم کروی و حتی یک اسب آبی خشک شده. زاکی یا هشدار می دهد: "این ها اشیاء نفرین شده هستند. لطفا به هیچ چیز دست نزنید."

زاکی یا، سیتی نورا و خانواده اش را بعد از حادثه سال ۲۰۱۸ در دبیرستان کتره دید. او با افتخار می گوید: "من سیتی را هدایت کردم و با کمک من حالش بهتر شده است." او ویدیویی از یک دختر دیگر به من نشان داد که به گفته خودش او را "درمان" کرده بود. در فیلم دختر در حالیکه به شکلی وحشیانه روی زمین تکان می خورد دیده می شود تا این که دو مرد او را مهار می کنند.

چند دقیقه بعد، زاکی یا وارد اتاق می شود و به دختر که به شکل آشکاری پریشان و آشفته است، نزدیک می شود. زاکی یا سر او را می گیرد و آیه هایی را به زبان می آورد . حالا دختر آرام به نظر می رسد. او می گوید: "زن ها لطیف تر هستند و از نظر جسمی ضعیف ترند. این باعث می شود در برابر تسخیر توسط ارواح بیشتر آسیب پذیر باشند." او اعتراف می کند قبول دارد سلامت روانی در بسیاری از مواردی که می بیند نقش بازی می کند اما بر قدرت اجنه هم اصرار دارد:

"علم مهم است اما نمی تواند به طور کامل اتفاقات ماوراالطبیعه را توضیح دهد. کسانی که اعتقاد ندارند تا زمانی که مورد چنین حمله هایی قرار نگیرند، متوجه نخواهند شد."

اما یک گروه از محققان در پاهانگ، بزرگ ترین ایالت شبه جزیره مالزی رویکردی جنجالی تر نسبت به این موضوع داشته. آن ها یک" بسته ضد هیستری" به قیمت گزاف ۸۷۵۰ رینگیت (۱۷۰۰ پوند) عرضه کرده اند که شامل جوهر مورچه ( اسید فرمیک)، آمونیاک معطر، اسپری فلفل و گازانبرهایی از جنس بامبو می شود.

دکتر محی الدین اسماعیل که با هدف " ترکیب علم و ماوراالطبیعه" این بسته را درست کرده می گوید: ارواح شیطانی نمی توانند این چیزها را تحمل کنند. دو مدرسه از بسته های ما استفاده کرده اند و بیش از صد مورد مشکل حل شده است.اما هیچ مدرک علمی که این ادعاها را تائید کند وجود ندارد.

سال ۲۰۱۶ وقتی این بسته به بازار عرضه شد، انتقادهای گسترده ای شکل گرفت. خیر جمال الدین، وزیر سابق ورزش و جوانان مالزی آن را "نشانه عقبگرد جامعه" دانست: "این خرافاتی پوچ و مزخرف است. ما می خواهیم مردم مالزی دید علمی داشته و نوآور باشند، نه این که در باورهای خرافی خود باقی بمانند."

اما روانشناسان بالینی مثل ایرما اسماعیل از دانشگاه پوترا در مالزی در رابطه با موارد هیستری جمعی چنین اعتقاداتی را نادیده نمی گیرند. او می گوید: "فرهنگ مالزی برداشت خود را از این پدیده دارد. رویکرد واقع گرایانه تر این است که باورهای معنوی با روش های درمانی بیماری های روانی تلفیق شود." اگر مالزی "پایتخت هیستری جمعی جهان است"، کلانتان مرکز انفجار اتمی است.

رابرت بارتولومئو می گوید: "تصادفی نیست که کلانتان، محافظه کارترین ایالت مالزی از نظر مذهبی، بیشتر از سایر ایالت ها در معرض چنین اتفاقاتی هم باشد.

روح الدین رملی، فروشنده ۸۲ ساله و سرزنده یک بازار محلی می گوید: " اینجا منطقه ای متفاوت از مالزی است. اینجا زندگی ساده است و مثل کوالالامپور ( پایتخت کشور) شلوغ و پردغدغه نیست. "

مورد هیستری جمعی مشابه در دیرها وصومعه های کاتولیک در نقاط مختلف مکزیک، ایتالیا و فرانسه، در مدارس کوزوو و حتی میان هلهله چی ها (دختران یا پسرانی که تماشاگران را سرگرم می کنند) یک شهر کوچک در ایالت کارولینای شمالی آمریکا هم گزارش شده است.

از آنجایی که هر مورد در پیش زمینه فرهنگی متفاوتی شکل می گیرد، با بقیه فرق دارد. اما در نهایت صحبت از یک پدیده یکسان است و پژوهشگران معتقدند تأثیر فرهنگ های بسته و محافظه کارانه در افرادی که مورد حمله هیستری جمعی قرار گرفتند، کاملا آشکار است. برخی روانشناسان بالینی مثل استیون دایموند معتقدند "علایم آزاردهنده، وحشتناک و شرم آور" که اغلب ممکن است با هیستری جمعی مرتبط باشند، نشانه "نیاز به توجهی است که ناکام مانده است".

او در مقاله ای که سال ۲۰۰۲ در مجله "سایکولوژی تودی" منتشر کرد، نوشت: "آیا ممکن نیست این علایم قابل توجه بازتاب آن چیزی باشد که واقعا در درون خود حس می کنند؟ احساساتی که نمی توانند یا نمی خواهند به خود اجازه دهند به شکل خودآگاهانه آن ها را بپذیرند، حس کنند یا به زبان بیاورند."

۲۰۱۹ سالی آرام برای سیتی نورا بوده است. او می گوید: "اوضاعم خوب بوده و آرامش داشته ام. ماه هاست دیگر چیزهای بد ندیده ام. "

بعد از پایان دبیرستان، ارتباط سیتی با بسیاری از همشاگردی هایش قطع شد. اما او از این بابت ناراحت نیست. او می گوید همیشه دایره کوچک دوستان خود را نگه داشته است. او پیش از رفتن به دانشگاه یک سال به خودش استراحت داده است.او می گوید: "اضطراب بدنم را ضعیف می کند اما یاد گرفته ام چطور اوضاع را در دست بگیرم. هدفم این است که طبیعی و شاد باشم." از او پرسیدم در آینده دوست دارد چه کاره شود: "می خواهم پلیس بشوم. آن ها شجاع هستند و از هیچ چیزی نمی ترسند."