به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، علی ربیعی سخنگوی دولت در روزنامه ایران نوشت: این روزها ضرورت اقناع افکار عمومی را به کرات می شنویم. اینکه باید جامعه برای افزایش قیمت بنزین اقناع می شد. من هم معتقدم که ما اقناع نکردیم اما موضوع اقناع مورد نظر من اقناع جامعه درباره تحریم است.
چندی پیش آقای اسحاق جهانگیری، معاون اول رئیس جمهوری نکاتی درباره سختی فروش نفت گفت که دیدیم مخالفان دولت چه هیاهویی بر سر آن ایجاد کردند. در حالی که این تنها شمه ای از مشکلاتی است که تحریم ایجاد کرده و جامعه حق دارد و باید بداند.
امروز من معتقدم ما اشتباه کردیم، باید مسأله تحریم را برای مردم به طور شفاف تبیین می کردیم، اما به دلیل عدم سوءاستفاده دشمنان امکان تشریح وضعیت را برای مردم نداشتیم و نتیجه اینکه مخالفان دولت آن را دستمایه اتهامات ناروا علیه دولت قرار دادند.
مخالفان دولت از تحریم ها خشنودند که دولت تحت فشار قرار می گیرد، مخالفان نظام خشنودند که تحریم ها نظام را هدف قرار می دهد و حتی گروه های وابسته به امریکا می گویند «مردم در خیابان ها علیه تحریم شعار نمی دهند، بلکه علیه نظام شعار می دهند.» و مایک پمپئو و برایان هوک نیز مطالبی به همین مضمون بیان کردند. ناآرامی های آبان و موج سواری مخالفان دیرین ما و دنباله روهای امریکا در کنار دولت امریکا یک بار دیگر و به هولناک ترین شکل، خطای رویکرد کتمان و انکارگرایانه در قبال تحریم ها را نشان داد. باید از این حوادث تلخ درس گرفت و برمبنای «سیاست حقیقت» حقایق تحریم ها را به ملت گفت و توافق اجتماعی جدیدی با ملت منعقد کرد.
رخدادهای تلخ اخیر محصول سیاست غلط اطلاع رسانی (در حقیقت «اطلاع نرسانی») درباره تحریم ها بود. باید به سؤال «برای چی تحریم می شیم» و تحریم چیست پاسخ داد. در غیر اینصورت همه فجایعی که تحریم برسر ایران می آورد به جانب حاکمیت فرافکنی خواهد شد.
تحریم ها به درستی یک «جنگ تمام عیار» توصیف شده اند اما ما ملتزم به این تشبیه یا استعاره «جنگ» نیستیم. اگر تحریم ها یک جنگ تمام عیار وحداکثری است باید در مقابل ملت را به شکل حداکثری بسیج کرد. باید هدف ما تولید رضایت حداکثری باشد. اما ما در عمل به بسیج حداقلی معطوف شده ایم نه بسیج ملی.
بسیج ملت الزاماتی دارد: برگزاری انتخابات در حد و تراز انتخابات مجلس نخست، گفت وگو با مردم وتبدیل همه رسانه ها و بخصوص رسانه ملی به رسانه ای که آینه تمام نمای ملت با همه سلایق فکری باشد، گشودگی اجتماعی و سیاسی، دیپلماسی فعال، عدم مداخله در زندگی خصوصی مردم، ایجاد احساس مشارکت نه فقط پای صندوق رأی بلکه در همه سطوح و پیشا و پس از صندوق رأی، مبارزه با تجرید ایران از نظام مالی وبانکی جهانی که اتهام تروریسم وپولشویی در رأس آن قرار دارد.
تنها در این صورت است که مقاومت ضد تحریم به طور خودجوش از سطح جامعه مدنی فوران کرده و در انتخابات و در مقاومت هر روزه ودر تلاش ملی برای رونق تولید و…تجلی می یابد. سیاست کتمان وانکارگرایی واقعیت تحریم بزرگترین تجلی «خود تحریمی» است و باعث می شود تحریم ها نه به جانب تحریمگران که به جانب حاکمیت فرافکنی شود. رویکرد انکار گرایانه در قبال تحریم باعث محرومیت از یارگیری ایران درسطح افکار عمومی جهانی می شود.
همواره گفته می شود که سرمایه اجتماعی ما کاهش یافته است اما نمی گوییم چگونه می توان آن را افزود: اعتماد مهم ترین رکن سرمایه اجتماعی است. اعتماد در سطح اجتماعی در دل سازمان های مدنی تولید می شود. اعتماد در سطح مناسبات دولت-ملت با «دادن» یعنی با واگذار کردن و با اعتماد کردن به مردم تولید می شود. ما به ملت باوری نوین نیاز داریم که تحریم ها را پشت سربگذاریم. یعنی باید مقاومت بر ضد تحریم ها را به جامعه واگذار کنیم. جامعه را دور نزنیم وبه مردم نگوییم مردم ما بدون شما وبرای شما وبه نیابت از شما با تحریم ها مقابله می کنیم.
رخداد آبان وموج سواری امریکا برآن نشان داد که رویکرد انکار گرایانه در قبال تحریم ها منجر به پنهان شدن واقعیت تحریم نمی شود، منجر به فرافکنی مصائب برخاسته از تحریم به جانب حاکمیت می شود. یعنی آن رویکرد که می گوید اگر از واقعیت تحریم سخن بگوییم به دشمن «گرا» داده ایم، در عمل بدترین گرا را به دشمن می دهد که احساس کند تحریم ها نتیجه داده وموفق شده که جنایت تحریم را به مجاری انحرافی فرافکنی کند. کتمان حقیقت تحریم منجر به رفع تحریم نمی شود منجر به تبرئه امریکا از جنایت تحریم می شود.
ما نتوانستیم از پتانسیل انسانی تحریم ستیزی در جهان غرب به سود منافع ملی استفاده کنیم. به عنوان مثال بر زمینه های غیاب دانش تحریم شناسی بود که گزارش سازمان دیده بان حقوق بشر علیه تحریم های امریکایی حتی جایگاهی در حاشیه توجه ما کسب نکرد.
اما نظام بازنمایی تحریم ها توسط امریکا به گونه ای است که سعی در تحریف سرشت ضد ایرانی تحریم ها دارد و تحریم ها را به شکل یک امر «ضد رژیم» و نه «ضد ایران» بازنمایی می کند. چگونه می توان پرده های این تحریف خشونت بار و فاحش را کنار زد بدون اینکه واقعیت تحریم ها بیان شود؟ عدم بیان واقعیت در مورد تحریم ها زمینه ای به دست تخریبگران ضد دولتی می دهد تا به تعبیر تلخ و طنز آلود رئیس جمهوری چنین القا کنند که «نه. امریکا ونتانیاهو خیلی هم بد نیستند و فقط دولت بد است.»
واقعیت این است که برخی جریان های تندرو در عمل از تحریم ها استقبال می کنند و این استقبال عملی گاه بیانی آشکار می یابد. روشن است که بدون اتخاذ «سیاست حقیقت درباره تحریم ها» دولت نمی تواند بر آن همدستی اعلام نشده میان تحریمگران و سوءاستفاده کنندگان از تحریم غلبه کند.
