رهبری در برابر اختیاراتی که داشته، مسئول است؛ هم در آخرت باید پاسخ بگوید، هم در دنیا

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از روزنامه کیهان، حضرت امیر بارها به مسئله فریب در عرصه سیاست اشاره می کنند و به کلّی روش های این چنینی را نفی می کنند. این با منطق و عرف سیاست عملی همخوانی دارد؟ شدنی است؟
سیاست اسلامی و علوی با فریب جور درنمی آید. البتّه ما یک چیزی داریم به نام تاکتیک؛ یعنی دشمن را باید فریب بدهید. اینها مکر و حقّه بازی و کلاهبرداری نیست؛ مثل دو تا کشتی گیر که روی تشک، هرکدام وانمود می کند می خواهم گردنت را بگیرم، بعد یک مرتبه می رود زیر خمش را می گیرد. این جزو کشتی و ذات مبارزه است. امّا فرق خدعه با مکر و بی شرفی این است: در همین کشتی گاهی مثلاً طرف می بیند گوش حریفش زخم است یا خبر دارد که کتفش شکسته است، بعد عمداً طوری ضربه وارد می کند که بخورد به گوش رقیب یا جوری به کتف حریفش فشار می آورد که دیگر نتواند ادامه بدهد. این ناجوانمردی است. سیاست و جنگ و مبارزه هم مثل رقابت دو شطرنج باز است؛ گاهی چیزی را وانمود می کنید تا حواس طرف را پرت کنید که مثلاً می خواهید اسب یا فیل او را بزنید، بعد ناگهان با حرکت دیگری کیش و مات می کنید؛ امّا گاهی طرف مقابل یک لحظه می خواهد سرش را بخاراند، شما مهره ها را در صفحه جابه جا می کنید. فرق این دو این است. در سیاست که وارد می شویم، باید پیچیده عمل کنیم؛ باید هم دشمن و هم دوست را چندلایه کنیم. همه یک جور نیستند و با همه یک جور نباید برخورد کرد. همه حرف هایمان را نباید بزنیم، طوری که حریف بتواند دستمان را بخواند.

باید برای سناریوهای مختلف آماده باشیم. هزار جور پیچیدگی در دنیای سیاست هست. امّا کلاهبرداری، بی تقوایی، دروغ گفتن، تهمت زدن، خیانت کردن، دو جور حرف زدن، اسم این ها دیگر مبارزه نیست. ما این گرفتاری ها را هم در بعضی از سیاستمدارهایمان داریم. حضرت امیر فرمودند: «لولا التّقی، لکنت أدهی العرب»1؛ اگر تقوا نبود من از همه عرب زرنگ تر بودم. من هم این کلاهبرداری هایی که شما می کنید را بلدم؛ می دانم دارید چه کار می کنید ؛ به مردم دروغ می گویید. ولی تقوا دست و پا و زبان من را بسته؛ چون در سیاست هم حلال و حرام داریم؛ نه اینکه حلال و حرام فقط در مسائل نجاست و طهارت و لقمه حرام و نگاه حرام و این چیزها باشد. حرام های سیاسی از آن حرام ها، حرام تر است؛ برای اینکه چوبش را یک ملّت می خورند. حضرت می گویند هیچ کس در ذکاوت حریف من نمی شود؛ اگر بحث ضریب هوشی و زرنگی باشد، از همه شما بیشتر بلد هستم؛ ولی تقوا دستم را بسته است.

می فرمایند «و الله ما معاویة بأدهی منّی و لکنّه یغدر و یفجر»2؛ به خدا معاویه از من پیچیده تر و زرنگ تر نیست؛ امّا او دروغ می گوید، آیه قرآن را تحریف می کند، از پیغمبر حدیث جعل می کند. اینها دیگر زرنگی نیست، زرنگ بازی است. او دست و دهانش باز است؛ دائم حرف هایش را عوض می کند؛ در جلسه خصوصی یک چیزی می گوید و در جلسه عمومی ضدّ آن را؛ تعهّدی می کند، بعد زیرش می زند؛ وعده می دهد، بعد عمل نمی کند یا گردن یکی دیگر می اندازد؛ به هر ائتلاف سیاهی تن می دهد برای اینکه خرش از پل بگذرد؛ آیه و حدیث هم می خواند، بسم الله الرحمن الرحیم را هم می گوید و... اینها نامردی است.

مثل همین که رهبری می گویند، نمی شود 10 سال حکومت دستت باشد، بعد بخواهی اپوزیسیون بازی دربیاوری! بله، رهبری هم باید پاسخگو باشد، همه باید پاسخگو باشند. رهبری در برابر اختیاراتی که داشته، مسئول است؛ هم در آخرت باید پاسخ بگوید، هم در دنیا باید به مردم پاسخ بدهد؛ در حدّ اختیاراتش، اگر دستور جنگ یا دستور صلح می دهد، اگر می گوید در ماجرای هسته ای این کار را بکنیم و آن کار را نکنیم و... باید بتواند همه اینها را توضیح بدهد و بگوید استدلال های من چه بود؛ بگوید این واقعیّت بود، آن پشت صحنه بود، دلایل شرعی من اینها بوده و... شرعاً باید بتواند جواب بدهد.

متهمانی که دستشان به ویروس کرونا آلوده است/ سلامت مردم بازیچه دست سهل انگاران