به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از فارس، چند روز پیش صفحه موسوم به جنبش مبارزه با فساد جنسی سینمای ایران (me_too_movement_iran) که از سوی برخی بازیگران زن مدیریت می شود، در پستی مدعی آزار جنسی زنان از سوی رزمندگان اسلام در روزهای نخست تجاوز عراق علیه ایران شد. در پی این توهین بیشرمانه، پویشی با عنوان «برخورد با توهین کنندگان به رزمندگان دفاع مقدس» از سوی مخاطبان فارس من ثبت شد که تاکنون بیش از ۲ هزار و ۳۰۰ امضا داشته است.
در متن این پویش آمده است: مدتی پیش پستی منتشر شد از صفحه اینستاگرامی که مدعی افشاگری درباره تعرضات جنسی است و گفته می شود به طور مستقیم توسط یکی از بازیگران زن حمایت می شود. محتوای پست (روایتی از جنگ ایران و عراق، هم باید از نیروهای عراقی می ترسیدیم و هم از خودی ها!) تهمت ناروای تجاوز می زند به بسیاری از رزمندگانی که برای این ملت جانشان را فدا کردند و به جنگ رفتند تا از ایران و ایرانی دفاع کنند و ذره ای از خاک وطنشان را به دشمنان جمهوری اسلامی ایران ندهند و بسیاری از این افراد نیز شهید شدند یا جانباز . ملت ایران چنین توهین بزرگی را به این افراد فداکار و غیرتمند نمی پذیرد و خواستار برخورد با این افراد است.
دفاع از ناموس، اولویت اول رزمندگان در هشت سال دفاع مقدس بود
هشت سال دفاع مقدس نماد مقاومت و غیرت رزمندگانی است که برای دفاع از ناموس این مملکت چه جان های شیرینی که فدا نکردند و از حضور در کنار خانواده، مادر، خواهر و همسر خود را محروم کردند تا بتوانند با بیرون راندن دشمن از خاک و آب این دیار پر از افتخار، امنیت و آسایش را برای جامعه ایرانی ارمغان بیاورند.
یک وجه تلخ و مصیبت بار هشت سال دفاع مقدس، خشونت علیه زنان در جنگ ایران و عراق از سوی سربازان رژیم بعث است که در فقدان مستندات، از پنهان ترین ابعاد جنگ شناخته و همیشه در لفافه مطرح شده است. آنچه در ادامه می آید تنها اشاره ای کوتاه به غیرت رزمندگان اسلام است که جانشان را برای دفاع از حیثیت و ناموس زن ایرانی دادند:
واکنش شهید چمران به تعرض دختران ایرانی در جنگ
در همان ابتدای جنگ، شهید مصطفی چمران با اشاره به شرایط بغرنج شهرهای مرزی اظهار داشت: تا روزگاری که زنان و دختران معصوم ما مورد هجوم دشمنانند و پرده عفت آن ها دریده می شود و تا روزگاری که توپخانه دشمن شهرهای ما را می کوبد و پیر و جوان، زن و کودک بیگناه ما را به خاک و خون می کشد و ... من نیز صحنه نبرد را ترک نکنم و لذت آسایش و آرامش را بر خود حرام کنم.
سه شهید برای پایین آوردن جنازه دختر خرمشهری
و روایت دردناکی که رضا خدری، یکی از خبرنگاران جنگ بیان کرده است: فردای روزی که دشمن بعثی خرمشهر را گرفت، جسد بی جان و عریان دختر خرمشهری را به تیرک بلندی بستند و آن طرف کارون مقابل چشم های رزمنده های ایرانی گذاشتند. رگ غیرت رزمنده های دلیر ایرانی به جوش آمد و تکاورهای نیروی زمینی ارتش سه تا شهید دادند تا بالاخره جسد آن دختر را پایین آوردند و به خاک سپردند.
تصمیم آیت الله خامنه ای برای آزادسازی یک شهر بعد از شنیدن یک فاجعه
احمد کاویانی از فرماندهان ستاد جنگ های نامنظم درباره شرایط روز آن روزهای شهر سوسنگرد گفت: بعثی ها برای اشغال سوسنگرد از جبهه بستان و هویزه وارد شدند. دشمن برای ورود از جبهه هویزه در روستای ابوحمیظه با تعرض به حریم زنان و کودکان، جنایت بزرگی کرد که بسیار ناراحت کننده بود. وقتی نزدیک سوسنگرد شدیم با زنان عرب زبان که با صداها و ولوله های خاص به طرف ما می دویدند، مواجه شدیم. آن ها با گریه به دست و پای بچه ها می افتادند و می گفتند: شما کجایید؟ بعثی ها خیلی ما را اذیت کردند.
وی افزود: دکتر چمران و رهبر انقلاب با شنیدن این خبر خیلی متأثر شدند. با انتشار این اخبار تصمیم برای بازپس گیری سوسنگرد برای نخستین بار توسط آیت الله خامنه ای و شهید چمران در ستاد جنگ های نامنظم گرفته شد. برای اینکه چنین کاری صورت گیرد، باید تمام نیروها اعم از سپاه، ارتش و نیروهای عشایر هماهنگ وارد عمل می شدند. (اینجا)
غیرت این رزمنده اجازه نداد بماند و فرزندش پنج ماه بعد از شهادتش به دنیا آمد
طاهره کلهر، همسر شهید ناصر حاجی حسین کلهر با اشاره به غیرت همسرش به عنوان عامل اصلی برای عزیمت به جبهه ابراز داشت: آقا ناصر در نامه هایی که برای یکی از دوستانش نوشته بود، این مورد را مطرح کرده بود. البته من بعد از شهادتش فهمیدم. نوشته بود: در غرب کشور به روستایی رسیدیم که دیگر هیچ دختری نبود. زنان و دختران مورد تجاوز قرار گرفته بودند و خیلی ها باردار شده بودند. چند دختر ۱۲ و ۱۳ ساله که نتوانسته بودند شرایط را تحمل کنند، خودکشی کرده بودند. بنابراین دیگر نتوانستم نسبت به حضور در جبهه بی تفاوت باشم. (اینجا)
این در حالی است که محمد فرزند دوم این شهید، پنج ماه بعد از شهادت پدرش به دنیا آمد.
غیرت رزمندگان از همان روزهای ابتدایی جنگ شعله ور بود
سیدحسن خاموشی از آزادگان که در همان ماه های ابتدای جنگ به اسارت بعثی ها در آمد، درباره خاطره ای تلخ از تجاوز ۱۰ بعثی به دختر ۱۰ ساله بیان داشت: در روزهای اول جنگ تحمیلی در شهر «کرند غرب» سر جاده می ایستادیم تا به رزمنده ها کمک کنیم. در یکی از این روزها دیدیم مرد میانسالی به ما نزدیک می شود. از دور چیزی شبیه به چوب در آغوشش بود. تشنه و گرسنه و خاک آلود بود. از یکی از روستاهای قصرشیرین می آمد. اما چیزی که در آغوشش بود نه چوب، بلکه جنازه دخترش بود که ۹ یا ۱۰ ساله به نظر می رسید. پیشانی دخترش سوراخ بود. تا پرسیدیم کجا می روی؟ گفت: قبرستان کجاست؟ می خواهم دخترم را دفن کنم.
وی ادامه داد: وضعیت روحی و جسمی مناسبی نداشت و به نوعی عصبانی به نظر می رسید. نمی شد از او سوالی کرد. بعد از دفن دخترش و پذیرایی به خودم جرأت دادم و پرسیدم چه اتفاقی افتاده است؟ گفت: این دختر من است. خودم کشته ام. نیروهای بعثی وقتی وارد روستایمان شدند، مرا به درختی بستند و ۱۰ نفرشان در مقابل چشمانم به دخترم تجاوز کردند. هر چقدر التماس کردم، توجه نکردند. به یکی از فرماندهان بعثی گفتم یک اسلحه به من بدهید. خندیدند و پرسیدند: اسلحه برای چه؟ خیلی التماس کردم. فرمانده بعثی گفت: یک اسلحه به او بدهید. نمی دانستند چه کار می خواهم بکنم. در حالی که چند نفرشان مواظب بودند تا به طرفشان شلیک نکنم، پیشانی دخترم را نشانه گرفتم و او را کشتم. با خودم گفتم اگر دخترم زنده بماند با این وضعیت چه آینده ای در انتظارش خواهد بود؟
خاموشی اظهار داشت: وقتی رزمندگان این فاجعه را شنیدند به شدت منقلب و ناراحت شدند؛ به گونه ای که شب آن روز از شدت ناراحتی خوابم نبرد. از فردا هر کسی از نیروهای سپاه و ارتش را می دیدم التماس می کردم یک اسلحه بدهند تا جلوی دشمن بایستیم. گفتند: نداریم و واقعاً هم نداشتند.
تشبیه دختران بی حجاب شیراز به قالپاق دزد!
