به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، روزنامه شرق ماجرای مرگ 7 پناه جو در مرز ایران و ترکیه به نقل از خانواده یکی از پناه جویان روایت کرده است.
آنها هفت نفر بودند؛ هفت نفر که به امید ادامه زندگی در جایی دیگر به کوه زده بودند تا شاید بتوانند برای خودشان زندگی بهتری بسازند؛ اما دو ماه بعد از شروع سفر، بعد از آب شدن برف های چالدران، پلیس مرزی جنازه هایشان را روی کوه پیدا کرد. کامران هم یکی از آنها بود. فرزند سمیه و عباس که 40 روز است هر روز سر مزارش می روند و آن را گلباران می کنند؛ 17ساله ای پرشور که دلش می خواست جای دیگری زندگی کند.
بعد از دو ماه بی خبری که کامران به خانه برگشت، تمامی محله خانی آباد، با ماشین های عروسی که قطار شده بودند، با زنان داغداری که کوچه را گلباران کرده بودند و برای جوانشان کل می کشیدند، از او استقبال کردند. کامران به خانه برگشت، اما بی جان و بدون آنکه بداند پدر و مادرش تمام مناطق مرزی ایران و ترکیه را برای پیداکردنش زیر پاگذاشتند، بدون آنکه 17سالگی اش را تمام کند.
خانه شان جایی در خیابان خانی آباد است. آپارتمانی تروتمیز که با خوش سلیقگی مادر جوان چیده شده است. در یکی از بوفه ها، وسایل به جامانده از کامران را گذاشته اند؛ مثل یک معبد. از 20 میلیون تومان پول نقد، لباس ها و کوله پشتی کامران، فقط پاسپورت، انگشتری مزین به نام خداوند و دو ساعت که هر دو حدود ساعت 11:10 روز 29 اسفند از کار افتاده اند، به جا مانده است. کامران پاسپورت قانونی داشت و می توانست حداقل تا ترکیه را به صورت قانونی از کشور خارج شود، اما همه گیری کرونا و بسته شدن راه های هوایی کامران را ترساند؛ ترسید که ماندگار شود، برای همین 25 اسفند، کوله پشتی سنگینش را برداشت و از خانه خارج شد. وقتی خانواده اش به او گفتند که این راه سخت و بی بازگشت است، خندیده بود، ابروهایش را بالا انداخته بود و همان طور که به انگشتر خدایش بوسه می زد، گفته بود: «خدا از من مراقبت می کند».
گوشه ای از خانه شان طبقی گذاشته اند و اطرافش را شمع روشن کرده اند. در طبق کت و شلوار میهمانی کامران و کفش هایش را گذاشته اند. وسایل کامران حالا بخشی از چیدمان زندگی آنهاست. اتاقش دست نخورده باقی مانده و شب ها پدر روی تخت کامران می خوابد و به عکس ها و اعلامیه پسرش که روی دیوار جا خوش کرده است، نگاه می کند.
مادر و پدر کامران خیلی جوان اند؛ هیچ کدام هنوز به 40 سال نرسیده اند و کامران و برادر کوچکش، کامیار، حاصل زندگی مشترک آنها بودند. عباس، پدر کامران، کارمند یکی از شرکت های تابعه شهرداری است و خانه شان را چند سال قبل پیش خرید کرده اند؛ خانه ای که شاید یکی از زیباترین آپارتمان های کوچه باشد و حالا هنوز بعد از 40 روز سیاهپوش است. تمام دیوارهای آپارتمان مزین به عکس کامران و سیاهپوش است. خانواده اش هنوز دلشان نیامده خانه را از عزا درآورند و همسایه ها هم به احترام جوان خوش پوش ازدست رفته ساختمان که بوی عطرش همیشه در راهرو می پیچیده، حرمت صاحب عزا را نگه داشته اند. پدر کامران، روی صندلی و کنار عکس پسرش نشسته و از دو ماه جهنمی اش روایت می کند: «من همه جا را دنبالش گشتم. اما ما مسیر را اشتباهی رفته بودیم. مسیرهایی که قاچاق برها برای بردن مسافران انتخاب می کنند هر بار متفاوت است.
ما فکر می کردیم کامران از همان مسیری رفته که برادرم چند ماه پیش از کشور خارج شده بود. تمام این مدت من همه جا را گشتم... می دانید؟ تمام فیش هایی را که دادگستری تحویلم داده بود نگه داشتم تا وقتی کامران وقت برگشت ببیند چقدر دنبالش گشتیم و بی خیال نبودیم... کامران بچه زرنگی بود، من خیلی متأسفم که این اتفاق برایش افتاد، متأسفم که نتوانستم برایش کاری کنم... من همیشه هر کاری که کامران خواسته بود، برایش انجام دادم، این تنها باری بود که نتوانستم به کامران کمک کنم و حالا قلبم درد می کند...».
بیش از دو سال پیش کامران تصمیم قطعی برای رفتن می گیرد. زندگی مرفه دایی ها در آلمان و تلاش عمویش برای خروج از کشور باعث شده بود کامران مصمم بشود که جایی دیگر را برای زندگی انتخاب کند. مادر درهم شکسته اش میان گریه هایش می گوید: «دایی کامران در آلمان لامبورگینی داشت. کامران می گفت مامان می روم آلمان، سوار لامبورگینی دایی می شوم، برایت عکس می گیرم می فرستم، آخ مادر... کامران معدلش 19 بود، اما تصمیم به رفتن داشت. یک سال و نیم پیش درسش را ول کرد که کار کند و برای رفتن پولش را جمع کند. در لاله زار استخدام یکی از قدیمی های لاله زار شد. ماهی یک میلیون و 200 هزار تومان درمی آورد و همه را جمع می کرد تا بتواند پولی برای رفتنش دست و پا کند. پدرش می گفت کامران من از زندگی کارمندی به جایی نمی رسم.
تو بمان، من خانه را می فروشم، با هم یک مغازه در لاله زار می گیریم و کار می کنیم... اما کامران باید می رفت، نمی فهمید که ما نگرانیم، نمی خواست بپذیرد ممکن است موفق نشود، بچه ام رفت و زندگی ما هم تباه شد...». عباس صدایش می لرزد، ترجیع بند حرف هایش این است که کامران بچه زرنگی بود و اگر در ترکیه کسی به دادش می رسید و یک لقمه غذا می داد، حالا کامران دوباره سوار موتورش می شد، به لاله زار می رفت و بعدازظهرها بوی خوش عطرش در ساختمان می پیچید.
مطابق روایت پدر کامران، او 21 اسفند، به دلیل آنکه شنیده بود به علت کرونا مرزها به سمت یونان باز شده است، ضمن هماهنگی با قاچاق بر به سمت مرز حرکت می کند. عباس می گوید: «کامران پاسپورت داشت و من به او می گفتم کامران صبر کن تکلیف کرونا مشخص شود و قانونی از کشور خارج بشو، این مریضی بالاخره تمام می شود، عجله نکن. اما کامران می گفت: من دوست دارم بروم، زمینی می روم تا زندگی ام را جای دیگری بسازم. به کامران التماس می کردم، اما نشد جلوی او را بگیرم. از روزی که تصمیم قطعی گرفت تا وقتی رفت دو سال طول کشید. کامران اما آماده رفتن بود و کاری از ما برنمی آمد. اول قرار شد با دوستانش برود، با آنها هماهنگ کرده بود تا سه نفری خارج شوند، اما لحظه آخر آن دو نفر دیگر منصرف شدند و کامران تنها ماند. کامران به سمت شهرهای مرزی رفته بود و ما نتوانستیم منصرفش کنیم، بالاخره در سنی بود که نمی شد جلویش را بگیریم. ما چند روزی با او در تماس بودیم و مدام به او اصرار می کردیم که برگردد و او می گفت تصمیمم را گرفته ام، یا باید موفق شوم یا نه، این مسیر بی بازگشت است».
از پدرش می پرسم که کامران از چیزی فرار می کرد؟ او می گوید: «نه... من احساس می کردم غرور جوانی به او اجازه بازگشت نمی داد. نمی خواست شکست را بپذیرد. به مادرش هم گفته بود که می خواهم مسیر را ادامه بدهم و به کشور مقصدم می رسم و در راه از خطرهای مسیر استقبال می کنم. کامران تصمیمش را گرفته بود... دایی هایش به او گفته بودند صبر کن تا ما برایت دعوت نامه بفرستیم، اما من نمی دانم چرا کامران به استقبال مرگ می رفت. بلندپروازی و شجاعتش این بلا را سر ما آورد و متأسفانه نترسیدنش باعث مرگش شد. می خواست آلمان درس بخواند، زندگی اش و همه چیز را دوباره بسازد. کامران می گفت زندگی من اینجا نیست. 21 اسفند از تهران خارج شد و 28 اسفند خبر داد که در حال حرکت به سمت مرز هستند. کامران نصف پولی که با قاچاق بر وعده کرده بود، یعنی نزدیک شش میلیون تومان را داده بود و قرار بود که بقیه پول را در مرز یونان تحویل بدهد.
اما وقتی جسد کامران پیدا شد پول کمی همراهش بود. به او گفته بودیم پول ها را در جاهای مختلف لباس و کیفش جاسازی کند تا پولش را از دست ندهد. بعد فهمیدیم حتی پولش را هم از او گرفته بودند. کیف گردنی کامران هم همراهش بود، اما فقط پاسپورت و کیف باقی مانده بود، من مطمئنم پسرم به سادگی نمرده است. 28 اسفند بود که حدود ساعت 9 شب با کامران تماس گرفتیم و دیدیم در دسترس نیست و اپراتور با زبانی غیرفارسی صحبت می کرد، طبق تجربه فهمیدم که اعتبار کامران تمام شده و من تلفن کامران را شارژ کردم و به کامران زنگ زدم، او گفت من گم شده ام و مچ پایم آسیب دیده و گروه من را جا گذاشته اند. کامران سابقه کوهنوردی داشت، به او یاد دادم که چطور خودش را به پایین کوه برساند. نزدیک پنج صبح تلفن همراهش خاموش شد و من فکر کردم بچه از کوه به پایین پرت شده است. به قاچاق بری هم که کامران را برده بود زنگ زدیم و بعد از تماس ما تلفنش را خاموش کرد.
ساعت 10 صبح به کامران زنگ زدم و گفت نزدیک جاده هستم. به شدت خسته و گرسنه بود و پایش آسیب دیده بود، به کامران گفتم خودش را همان جا در ترکیه به یک روستا یا شهر نزدیک برساند و از مردمش کمی غذا طلب کند تا فکری بکنیم. کامران دو ساعت بعد با گریه به من زنگ زد و گفت در روستایی مرزی، مردم احتمالا از ترس کرونا او را بیرون کرده اند و با چوب کتکش زده اند و سرش شکسته... من باورم نمی شد با یک میهمان چنین کرده باشند، دلم می خواهد عکس کامران را ببرم و به آنها نشان بدهم و بگویم که چطور توانستید این بلا را سر این بچه بیاورید... . به کامران گفتم تصمیمت چیست؟ گفت بابا می خواهم برگردم... گفتم کامران خودت را تسلیم پلیس ترکیه کن، آنها حتما می توانند کمکت کنند و تو را به ایران می رسانند. من فکر می کردم امین تر از پلیس وجود ندارد و فکرش را هم نمی کردم که این بلا سر کامران بیاید».
پدر کامران می گوید که یک ساعت بعد کامران تماس می گیرد و می گوید که خودش را تسلیم پلیس ترکیه کرده و حالا در حیاط اداره پلیس با مهاجران غیرقانونی بی شماری نشسته اند. دوباره که با او تماس گرفته اند، کامران وحشت زده بوده... . او می گوید: «به ما گفت بابا تو رو خدا به من زنگ نزنید، گوشی من را می گیرند، آن قدر کتکم زدند که دیگر نا ندارم، تو رو خدا تماس نگیرید... این آخرین تماس من با کامران بود. بعد تلفنش خاموش شد و دو ماه بعد جسدش را پیدا کردند».
به گفته خانواده گودرزی و آنچه پلیس مرزی به اطلاع خانواده آنها رسانده، پلیس ترکیه بعد از گرفتن وسایل کامران و دیگر پناه جویان آنها را نزدیکی مرز ایران، در کوه های چالدران که صعب العبورترین مسیر برای پناه جویان است رها می کند، به امید آنکه پیدا نشوند و نتوانند بگویند که پلیس ترکیه چه رفتاری با آنها کرده است.
بعد از خاموش شدن تلفن همراه کامران، پیگیری آنها در مناطق مرزی شروع می شود، پیگیری ای که به دلیل مصادف شدن با نوروز و شیوع کرونا هر روز سخت تر می شود. تنها یک امید برای آنها باقی مانده و آن این است که کامران در یک کمپ ترکیه ای در قرنطینه دوران کرونا به سر می برد و به زودی با آنها تماس می گیرد. اما 27 اردیبهشت، پلیس مرزی چالدران ضمن تماس با پدر کامران به او اعلام می کند که بعد از آب شدن برف ها، پلیس اجساد هفت پناه جو را پیدا می کند که بخشی از آنها به دلیل حمله گرگ از بین رفته اند. اما جنازه ای که نسبتا سالم است، احتمالا جنازه پسر عباس است؛ کامران که برای زندگی بهتر، جانش را فدا کرد بود...
پدر کامران که به سختی صحبت می کند، می گوید: «من واقعا از تمامی کادر پلیس ایران و وزارت خارجه ممنونم؛ من حتی به تلفن همراه آقای عراقچی زنگ زدم و ایشان قول پیگیری به من دادند. قاضی کشیک چالدران به من گفت شاید من بتوانم حق تمامی بچه هایی را که در این راه نابود شدند، بگیرم. قلبم و زندگی ام شکسته و من فقط می خواهم بدانم چرا پلیس ترکیه چنین بلایی سر پسرم آورده است».
بنا به گفته عباس گودرزی، اجساد پیدا شده همراه کامران گودرزی، ملیت های مختلفی داشتند، افغانستانی، بنگلادشی و پاکستانی. پس از رسیدن عباس به چالدران مشخص شده است که مابقی اجساد به دلیل آنکه شناسایی نشده اند و کسی هم پیگیر آنها نبوده، به دستور قاضی همان روز دفن شده اند.
