به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان، می خواهم شاد و سر افراز زندگی کنم؛ این شعار حزب اعتدال و توسعه بود که در انتخابات مجلس ششم فعالیت حزبی خود را به طور رسمی آغاز کرد ؛ همان روزها بود که عده ای این حزب را بال چپ و کارگزاران سازندگی را بال راست آیت الله هاشمی رفسنجانی می دانستند.
حکایت تاسیس دو بال برای جریان اعتدال
حسین موسویان فعال سیاسی درباره تشکیل این حزب گفته است که مرحوم آیت الله هاشمی رفسنجانی اندکی پس از آغاز ریاست جمهوری سید محمد خاتمی به این دسته از نیرو های معتدل توصیه می کند که یک جریان سیاسی تحت پرچم اعتدال یا میانه روی در کشور ایجاد کنند و حالا به جز حزب کارگزاران که به عنوان حزب مرحوم هاشمی رفسنجانی شناخته می شد، اعتدال و توسعه هم تاسیس شده بود.
محمد قوچانی روزنامه نگار اصلاح طلب، کارگزاران سازندگی را «بال چپ» و اعتدال و توسعه را «بال راست» مرحوم آیت الله هاشمی رفسنجانی توصیف کرد. این حزب در سال ۸۸ پس از عدم حضور نامزد اختصاصی خود یعنی حسن روحانی در کنار اصلاح طلبان از میرحسین موسوی حمایت کرد، اما پس از اعلام نتایج انتخابات بلافاصله راه خود را از سایرین جدا کرد و پس از آن سال فعالیت هایش را به حداقل رساند؛ به طوری که به گفته سخنگوی دفتر سیاسی حزب در سال ۸۹ فقط چراغی از آن روشن بوده است؛ این حزب حتی برای انتخابات مجلس نهم هم فهرستی ارائه نکرد.
از سال ۹۱ فعالیت های حزب مجدا رونق گرفت و غلامعلی دهقان سخنگوی دفتر سیاسی اعتدال و توسعه برای اولین بار یعنی در آبان ۹۱، در کنفرانس خبری در نمایشگاه مطبوعات خواهان حضور حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری ۹۲ شد. او تأکید کرد که اجرای استراتژی جذب حداکثری مطرح شده از سوی رهبر معظم انقلاب توسط حسن روحانی به بهترین شکل ممکن می تواند تحقق یابد. در همان روزها بود که روزنامه کیهان از روشن شدن چراغ انتخاباتی حسن روحانی توسط اعتدال و توسعه سخن گفت.
اما اینها صرفا مقدمه ای درباره حضور طیف اعتدالگرا در انتخابات بود؛ حالا مدت ها از رحلت مرحوم هاشمی رفسنجانی می گذرد و به تعبیری این جریان بزرگ تر ندارد، اما در همین میان صحبت از اسامی مختلفی به عنوان بزرگ تر این جریان و یا به تعبیری جایگزین مرحوم آیت الله هاشمی رفسنجانی می شود؛ اما این اسامی چه کسانی هستند و حضورشان تا چه میزان جدی است؟
سه نامزد برای یک صندلی
محمدصادق جوادی حصار عضو شورای مرکزی حزب اعتماد ملی در این باره گفته است که اگر بخواهیم به سابقه تاریخی نگاه کنیم آقای روحانی این آمادگی را بیشتر خواهد داشت؛ زیرا در دولت هم نماد جریان اعتدالی بوده و به عنوان یک اعتدالی سعی کرده برنامه های خود را پیش ببرد. بنابراین معتقدم که اگر خود حسن روحانی به این امر تمایل داشته باشد شانس اول را در این زمینه داراست؛ بعد از او هم شانس نصیب علی لاریجانی است، البته معتقدم که بعد از این دو هم علی اکبر ناطق نوری می تواند در این زمینه ایفای نقش کند.
موضوعی که علی محمدنمازی عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی هم به گونه ای دیگر آن را تشریح کرده و درباره آن به ما گفت که اگر قرار باشد درباره اولویت های این امر بگوییم معتقدم که در ابتدا آقای ناطق نوری، سپس آقای علی لاریجانی و در نهایت آقای روحانی قرار دارند.
حالا که این اسامی مطرح شد شاید بد نباشد که احتمال روی کار آمدن هریک از این افراد را بیشتر بسنجیم.
وقتی ناطق نوری عطای سیاست را به لقایش می بخشد
حجت الاسلام و المسلمین علی اکبر ناطق نوری که به نظر می رسد نسبت به سایر این افراد از اقبال بیشتری برخوردار باشد همان فردی است که مدت ها قبل در مصاحبه ای بیان کرده بود که «من از سال ۷۸ اعلام کردم که دیگر در انتخابات شرکت نمی کنم. با این تحلیل که من ۲۰ سال است که در انتخابات و کار اجرایی حضور داشته ام اکنون باید فرصت برای حضور جوانان مهیا شود؛ متاسفانه این بحث باید در کشور ما جا بیفتد که افسوس اینگونه نشده است. در دنیا رجال سیاسی برای کار سیاسی عمری را تعریف می کنند، بعد از اینکه عمر کار سیاسی به پایان رسید آن ها به اتاق های فکر می روند. در آمریکا هنوز از کارتر استفاده می شود و او در اتاق فکر حضور دارد، ولی ما می خواهیم مدام بیاییم تا موتور بسوزانیم این غلط است، باید با فرصتی را فراهم می کنیم زمینه حضور جوانان به وجود آید.»
مدتی قبل هم محمدرضا باهنر در گفت وگویی بیان کرد: «آقای ناطق نوری تمایلی برای نقش آفرینی در صحنه سیاسی چه به عنوان یک کاندیدای انتخابات و چه به عنوان کارگردان صحنه سیاسی ندارد. خیلی بعید می دانم. قاطعانه می گوید احساس تکلیف نمی کنم. به همین جهت در حوزه علمیه خود مشغول به فعالیت است و اراده ای برای ورود به فعالیت های سیاسی ندارد. از این رو تمایلی برای نقش آفرینی در صحنه سیاسی چه به عنوان یک کاندیدای انتخابات و چه به عنوان کارگردان صحنه سیاسی ندارد».
با این حساب شاید بتوان گفت که اگرچه عالم سیاست هرگز قابل پیش بینی نیست، اما ناطق نوری عطای این عرصه را به لقایش بخشیده است؛ حال سوالی که مطرح می شود درباره احتمال حضور علی لاریجانی در این عرصه است.
علی لاریجانی گزینه ای جدی تر از روحانی
اگر چه محمدزارع فومنی فعال سیاسی اصلاح طلب معتقد است که لاریجانی به طور کلی در این جریان جایگاهی ندارد؛ اما در عین حال افرادی نظیر علی محمد نمازی عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران به ما گفت که او در اداره مجلس نشان داد که توان سازماندهی مطلوب را داراست و در این سال ها هم زمان مناسبی را برای این مهم گذاشته است.
علاوه بر تمامی این موارد عیسی چمبر هم به تاسیس حزب علی لاریجانی اشاره کرده و گفته است که مواردی هم در زمینه تاسیس حزب توسط آقای لاریجانی شنیده شد و احتمال این موضوع هم زیاد است.
ناگفته نماند که خود لاریجانی هم چندی پیش در مصاحبه ای بیان کرده بود که «ممکن است حزب تشکیل دهم؛ اما الان باید نظرات مطرح شود تا نقد کنند. چون حزبی که فقط برای قدرت باشد، دچار انشعاب می شود و نتیجه ای حاصل نخواهد شد. حزب نیازمند پیوند ایدئولوژیک و فکری است که باید پایه های آن را بپذیرند، وگرنه تخریب می شود. در غیر این صورت مثل خیلی از احزاب ما تبدیل به دورهمی می شود. باید افراد سیاسی که دور هم جمع می شوند، بگویند ما این اندیشه سیاسی را داریم.»
حالا فقط یک نام باقی می ماند و او کسی نیست جز رئیس دولت تدبیر و امید که ممکن است میراث دار مرحوم آیت الله هاشمی رفسنجانی باشد.
آیا حسن روحانی هنوز محبوب است؟
علی تاجرنیا عضو شورای مرکزی حزب اتحاد ملت در پاسخ به این سوال که آیا روحانی می تواند جایگاه مرحوم هاشمی رفسنجانی را برای اعتدالیون داشته باشد و نقش او را ایفا کند؟ گفته است که نه! به نظر من روحانی علیرغم اینکه دو دوره رئیس جمهور بوده است اما کاراکتر، شخصیت و شمولیت هاشمی رفسنجانی را ندارد.
موضوعی که علی محمد نمازی هم به آن اشاره کرده و گفته است که چون شنیده می شود که روحانی مقداری راحت طلب است چندان برای محور بودن در کارهای تشکیلاتی مناسب نبوده و استعداد این امر را ندارد، به بیانی دیگر یک رهبر تشکیلاتی باید روحیه بسیجی هم داشته باشد تا هر جا که لازم بود حاضر باشد و در سفرها و گردهمایی های مختلف حاضر شود.
به نظر می رسد که عمده دلیل مخالفت ها با او به سبب عملکرد هشت ساله اش در دولت باشد، موضوعی که البته جوادی حصار درباره آن به نحوی دیگر پاسخ داده و گفته است که او هنوز هم محبوب است و هرچه زمان بگذرد نظر امروز مردم برمی گردد و این اتفاقی است که نظیر آن در دوره های پیشین هم رخ داده و در مدیران دیگر هم تجربه شده است. برای مثال در دوران خاتمی شاهد بودیم که در پایان دولتش بسیار مورد انتقاد بود اما پس از اتمام دولتش هم متوجه نقش سازنده او شدند و در باره احمدی نژاد هم این اتفاق افتاد که طرفدارانش بعد از اتمام مدیریت او بیشتر به نحوه مدیریت او روی خوش نشان دادند. درباره آقای روحانی هم احتمالا این موضوع چندان دور از ذهن نخواهد بود.
با این حساب به نظر می رسد که چندان هم بعید نیست که فردی نظیر روحانی در نهایت وظیفه اجماع اعتدالگرایان را برعهده بگیرد و میراث دار هاشمی رفسنجانی شود؛ البته در میان ممکن است نام های تازه ای هم اضافه شود. تا چه پیش آید زین پس.
پیامدهای تاخیر در برگزاری «مذاکرات وین»
