به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ساعد نیوز به نقل از شرق، اینجا یکی از ایستگاه های خط 3 متروی تهران یعنی ایستگاه «حسین آباد» است، باران می بارد. تنها کف یک ورودی با پارچه ای از جنس کنف یا همان گونی پوشانده شده که گِل - آب از کفش مسافران به قسمت های دیگر نفوذ نکند؛ تا اینجا قابل قبول است. اما بعد از انداختن گونی، پروژه عکاسی از این عملیات شروع می شود.
پروژه ای که شاید حدود 30 دقیقه از زمان این کارمندان را به خودش اختصاص می دهد. یعنی زمانی بیشتر از متراژکردن، بریدن و انداختن یک تکه گونی روی زمین! یک بار سرکار خانم، روی زمین و کنار گونی می نشیند تا از اقدام نمادینش برای صاف کردن یا گذاشتن گونی کف زمین آن هم در تمام زوایا عکاسی شود.
بعد از آن نوبت به آقا می رسد تا کنار گونی خم شده و به علامت بالا- پایین یا جمع و بازکردن گونی عکاسی شود. آقا یک بار به گونی و بار دیگر به دوربین خیره می شود، بعد هم نگاهش را به سمت و سوی دیگری می برد تا پروژه عکاسی به سرانجام برسد. حالا هرکدام عکس ها را بررسی می کنند و حتی عکس های تکراری گرفته می شود تا مورد قبول واقع شود، آن هم تنها در زمینه قراردادن یک تکه پارچه برای آب گیری زمین! منتظر رسیدن تاکسی اینترنتی هستم که تمام این دقایق را با دوربین و نگاه ضبط و ثبت می کنم. حالا منتظر و متوقع می مانم تا عملیات گونی گذاشتن در ورودی دیگر هم شروع شود. اما انگار قرار است که پروژه به همان یک ورودی ختم شود؛ یعنی آن ورودی که تردد کمتری دارد و بیشترین رفت و آمد از ورودی دیگر انجام می شود. اصلا به همین دلیل در همین محدوده عکاسی می کردند...
همین جا مطمئن شدم که قضیه تنها انجام همین عکاسی و رفع تکلیف از وظایف بوده است. نمونه های این چنینی را زیاد دیده ام. زمانی نه چندان دور را به یاد می آورم که کارمند شهرداری در یکی از ترمینال های مسافربری در حال نصب بنری برای خوشامدگویی و اطلاع رسانی از حضور و بازدید یکی از معاونان شهرداری به منطقه بود و کارمند دیگری هم در حال عکاسی از این اقدام و حتی کارمند و همکاری هم در حال مشورت دادن در مورد نحوه عکاسی از این اقدام تبلیغاتی و ضرورت بالا پایین کردن نیم سانتی یک بنر بود...! یعنی سه کارمند شهرداری به صورت هم زمان در حال انجام کاری بودند که هیچ منفعتی برای شهر، پیشرفت امور یا حل مشکلات شهروندان نداشت. در حالی که همین ترمینال مسافربری و البته شهروندان منطقه سال ها با مشکلات متعددی روبه رو بوده و هستند.
هم زمان از همین عکاسی تیمی در این ترمینال هم تصاویری گرفتم و در یکی از کانال های مربوط به مناطق شهرداری که تمام روابط عمومی ها حضور داشتند، منتشر کردم و شرح عکسی گذاشتم اما آن زمان هم واکنشی به دنبال نداشت. انگار این موضوع برای هیچ یک از کارمندان روابط عمومی اهمیت نداشت، یا این موضوع برایشان عادی بود. با این حال، هرچه که بود، تصاویر این چنینی واقعا مضحک و عجیب بود... کار روابط عمومی و اقدام برای تبلیغات، اطلاع رسانی در زمینه خدمات و... اقدام طبیعی و همیشگی است اما نمی دانستم این قبیل اقدامات چه توجیه یا ضرورتی دارد. اقدام برای انداختن یک تکه گونی روی زمین، نصب یک بنر، شست وشوی گاردریل و... چقدر اهمیتی دارد که باید عکاسی و گزارش های تصویری متعدد از آنها تهیه شود؟ بدون شک اقدامات خدماتی، عمرانی و... اهمیت زیادی دارد اما عکس برداری های این چنینی تا چه اندازه ضرورت دارد؟
این تصاویر را برای چه کسی و به چه منظوری تهیه می کنیم؟ این تصاویر برای توجیه و تفسیر نحوه هزینه کرد بودجه های اختصاص داده شده انجام می شود یا نشان دادن روند خدمت رسانی به مردم؟ این سؤال ها در ذهنم رژه می روند که روز دیگری مأموری را در مترو می بینم که در ساعت خلوتی مترو و کاهش حجم مسافران، به دست فروش ها تذکر می دهد و هم زمان دو مأمور دیگر با لباس فرم مترو در حال عکاسی از این مأمور به ظاهر وظیفه شناس هستند. عکس ها را با هم مرور می کنند تا به نتیجه دلخواهشان برسند! ابهامات روی هم انباشته شده اما پاسخی برایشان موجود نیست.
به مدیر بالادستی فکر می کنم که قرار است بیننده و مخاطب نهایی این تصاویر باشد. او زمان بررسی و بالا پایین کردن عکس ها یا این تکالیف تصویری به چه هدفی رسیده است؟ یا آن کارمند با آرشیوکردن عکس ها قرار است چه محتوایی تولید کند یا چه چیزی را به اثبات برساند؟ در نهایت مطابق با این تصاویر، آمارسازی و گزارش نهایی از خدمت رسانی بی دریغ به مردم داده شده و بر این اساس به کارمندان حقوق داده می شود؟ هر خدمت رسانی به دنبال شناسایی چالش ها، کاستی ها و با هدف بازکردن گره ای از مشکلات و رفع و رجوع معضلات است. خدمت رسانی کاری صوری و نمایشی نیست که سر و ته آن با تعدادی عکس جمع شود... کاش اگر در حوزه ای مسئول یا مدیر هستیم، خروجی و عملکرد نهایی را بررسی کنیم و به چند عکس نمادین بسنده نکنیم.
یادی کنیم از تحلیل خاص علیرضا زاکانی از مشکلات کشور قبل از انتخابات ریاست جمهوری 1400
