به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، روزنامه اطلاعات نوشت: بزرگی از اهل منبر، که اقبال عام دارد، بر مبنای روایتی شکوه می کرد که چرا در ملأعام و به خصوص در چشم کودکان گوسفند را سر می برند. نیز در این روزها که نمایش های تبلیغات نمایندگی از هر دوره ی دیگری دیدنی تر و شنیدنی تر است، فردی از یک لیست انرژتیک(!) وعده داده، که جزء اولین رسالت های او در مجلس آینده، گرفتن حکم اعدام رییس جمهور مستقر است.
اکنون برای پیداکردن پرتقال فروش مفقودالاثر تاریخی، دو اظهار بالا را کنار هم بگذارید، تا باهم ببینیم چه ملت ناز و نازنینی هستیم!
«اعدام»، که کلمه اش هم کافی ست تا لرزه بر اندام آوَرَد، چه ارزان شده؛ که جزء وعده های انتخاباتی درآمده و رعشه ای بر هیچ جا هم نمی فکَنَد. هنوز نمی دانم آن وعده چقدر شوخی و طنز تبلیغاتی بوده، و یا به چه میزان از عقبه ی عزم و تصمیم و غلبه ی اقدام و عمل برخوردار است، چرا که دیده ایم، اول می گویند و سپس فریاد می زنند و زان پس حساسیت زدایی می کنند و عاقبة الامر هم اجرا. -… و خدا کند هرچه اجرا می کنند به نص قانون و منهج عدل باشد!- اما نفس اعلام اعدام رییس جمهور مستقر، خارج از مجامع قانونی و مراحل محکمه ای، حتی وعده به محکمه به عنوان تبلیغ انتخاباتی، نمی دانم آیا جرم است یا خود فرمی از گرم کردن تنور انتخابات!؟
درست است که چشم و گوش ما از این حرف ها پراست و گاه تره ای هم بر این افاضات خرد نمی شود، اما به قول علما(!)، للهیکل قسط من الثمن؛ هر حرفی بالاخره باری دارد. کلمه ی «اعدام»، نه تنها برای منِ جان دوستِ عافیت طلب کلمه ی سنگینی است، بلکه برای هر شنونده ی جان نادوست هم ثقیل است.
تصور کنید فردی خارج از این کشور و بیگانه با مجادلات ومنازعات درونی، بشنود که در زمره ی وعده های تبلیغات انتخاباتی، گرفتن حکم اعدام رییس جمهور آن کشور است، که هنوز به کار است و شخص دوم کشور. با خود مثلا می گوید:
ـ آزادی بیان و لابد آزادی اراده در این کشور غوغا می کند!
ـ علم حقوق و دانشمندانش بالاترین و پرتیراژترین در این کشور هستند.
ـ چرا رؤسای جمهور، قریب به اتفاق، عاقبت خوشی در این کشور ندارند؟
ـ دیگر فرض ها را جرأت بیان ندارم.
از زمانی که بنا به مصالحی(!) برخی مراسم اعدام ها ملأ عام یافت و به یکی از هیجانات نسبتا پراستقبال اجتماعی بدل شد، باید برخی عقلا بدین پیامدها نیز می اندیشیدند، که حساسیت زدایی ها از اموری که فی نفسه با آرامش و طمأنینه ی ذهنی و اجتماعی در تضاد هستند، گام به گام و زیرپوستی صورت می گیرند و در نهایت، یک امر ذاتا قبیح، نیکو شمرده می شود؛ آن هم در تیراژ عَرضه ی بازاری؛ و لابد تابع قانون عرضه و تقاضا!
اگر آن فرد وعده گر، مشخص تر وعده می فرمود، که آیا آن اعدامِ در انتظار، از نوع علنی است یا خفایی؛ شاید حقیر نیز از هم اکنون تیر چراغ برقی، درختی، یا سردستی و سرشانه ای را برای آن روز رزرو می کردم.
بُود آیا، که عرضه و تقاضای ادبیات خشونت و خطِ نشان کشی، فرجامی یابد در سیطره ی لطیف اندیشی و زبان درکشی!؟
