به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از ثریا، «روسیه بدون پوتین معنی ندارد»، این نظر میلیون ها شهروند روس است که سال هاست ولادیمیر پوتین را به عنوان رئیس جمهوری مقتدر می شناسند و با او توافق کامل دارند. اما به راستی پوتین کیست؟
ولادیمیر پوتین در ۷ اکتبر ۱۹۵۲ در لنینگراد (سن پترزبورگ کنونی) متولد شد. در سال ۱۹۷۵ پوتین در رشته حقوق از دانشگاه لنینگراد فارغالتحصیل شد. او چند سال بعد مدرک دکترای خود در رشته اقتصاد را دریافت کرد. پس از فارغالتحصیلی پوتین از سوی کا. گ. ب. به همکاری دعوت شد و از سال ۱۹۸۵ تا سال ۱۹۹۰ از سوی سازمان اطلاعات روسیه در آلمان به کار مشغول شد.
زندگی خصوصی ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه
پوتین در 28 ژوییه 1983 با لیودمیلا شکربنوا ازدواج کرد و آن ها از سال 1985 تا 1990 در آلمان شرقی زندگی کردند.آن ها دو دختر دارند، ماریا پوتین متولد 28 آوریل 1985 در لنینگراد و یکاترینا پوتین، متولد 31 اوت 1986 در درسدن، آلمان شرقی. در ششم ژوئن 2013، پوتین اعلام کرد که ازدواج آن ها پایان یافته است و در 1 آوریل 2014، کرملین تایید کرد که طلاق نهایی شده است.
شایعه ای که سالهاست در مورد زندگی خصوصی و ازدواج دوم ولادیمر پوتین وجود دارد با مدال آور کشور روسیه در رشته ژیمناستیک نمایشی یعنی "ابیوا" ارتباط دارد که همچنان در حد شایعه است و هیچ موردی مبنی بر واقعی بودن ان مشاهده نشده است. ابایوا 35 ساله تقریبا یک دهه است که هرگونه ارتباط با پوتین را رد کرده، رییس جمهور روسیه نیز از زمان طلاقش از "لودمیا" که 5 سال پیش صورت گرفت، هیچ صحبتی درباره زندگی خصوصی اش نمی کند.
آغاز فعالیت های اجرایی
پوتین در سال ۱۹۹۰ پوتین به مقام مشاور رییس دانشگاه دولتی لنینگراد در امورخارجه برگزیده شد. او سپس در سمت مشاور رییس شورای شهر لنینگراد به انجام وظیفه پرداخت. در ژوئن ۱۹۹۱ او به ریاست کمیته روابط بینالملل شورای شهر سن پترزبورگ برگزیده شد. لنینگراد پس از فرو پاشی اتحاد جماهیر شوروی به سن پترزبورگ تغییر نام داد. در سال ۱۹۹۴ پوتین با حفظ سمت، مقام معاونت شهردار سن پترزبورگ را نیز عهده دار شد.
در اوت ۱۹۹۶ نیز پوتین به سمت معاون دایره اداری ریاست جمهوری روسیه منصوب شد و در مارس ۱۹۹۷ نیز سمت معاونت اجرایی دفتر ریاست جمهوری روسیه و ریاست دایره مرکزی تحقیقات و نظارت دولت را به عهده گرفت. در ماه مه ۱۹۹۸ با ارتقای سمت در مقام معاون اول دایره اداری ریاست جمهوری منصوب شد.
در ژوئیه ۱۹۹۷ پوتین سمت مدیریت سرویس امنیت فدرال روسیه را عهدار شد، چندی بعد او با حفظ سمت، مقام دبیرکل شورای امنیت ملی روسیه را نیز به عهده گرفت. سرانجام در اوت ۱۹۹۹ پوتین به نخست وزیری روسیه رسید.
ریاست جمهوری غیرمنتظره
در ۳۱ دسامبر ۱۹۹۹ نیز ولادیمیر پوتین پس از استعفای بوریس یلتسین، به عنوان رییس جمهوری موقت روسیه برگزیده شد. در مارس ۲۰۰۰ او به ریاست جمهوری روسیه انتخاب شد. در مارس ۲۰۰۴ نیز پوتین برای بار دوم به کرملین راه یافت. ولادیمیر پوتین در دوره ریاست جمهوری خود از نفوذ سرمایهداران در امور سیاسی کاست و قدرت حکومت مرکزی را در سراسر روسیه بسط داد. پوتین برخلاف سلف خود بوریس یلتسین از سیاست های یکجانبه نگرانه ایالت متحده آمریکا در جهان حمایت نمیکند و از مخالفان استقرار سپر موشکی آمریکا در دو کشور لهستان و جمهوری چک است.
در زمان پوتین وقایع گروگانگیری در تئاتر مسکو و مدرس های در شهر بسلان با مداخله نیرو های امنیتی روسیه پایان یافتند. پوتین به خوبی به زبان های آلمانی و انگلیسی صحبت میکند. او با لودمیلا پوتینا ازدواج کرده که ثمره این ازدواج دو دختر به نام های ماریا و کاترینا است. وی در انتخابات ریاست جمهوری روسیه که در مارس سال ۲۰۱۲ برگزار شد با شمارش ۹۸ و نیم درصد آرای ماخوذه ۶۴ و ۵۰ دهم درصد ارا را کسب کرد و به ریاست جمهوری این کشور رسید.
کنترل رسانه ها
ظرف سه ماه پس از زمامداری، ولادیمیر پوتین کنترل رسانه ها را در دست گرفت. این تصمیم مهمی بود که نتیجه اش حمله غافلگیرانه به الیگارش ها و حامیان قدیمی کرملین بود.
این اقدام همچنین بیانگر شیوه حکومت آقای پوتین در آینده بود. برای رئیس جمهور روسیه کنترل رسانه ها منفعت دو جانبه داشت: دور کردن منتقدان قدرتمند از جایگاه بانفوذشان و کنترل گزارشات اخبار مربوط به جنگ چچن، حملات تروریستی مسکو، بیشتر نشان دادن میزان محبوبیت رئیس جمهور، بزرگ نمایی روسیه جدید و رهبرش و همچنین تعیین مشخصات دشمنان جدید دولت.
اولین ضربه از کنترل رسانه ها به شبکه تلویزیون خبری مستقل ان تی وی وارد شد که ۱۰۰ میلیون نفر بیننده داشت و برنامه هایش قابل دریافت در ۷۰ درصد خاک کشور بود. ولی این آخرین ضربه نبود و کنترل دولتی رسانه ها شدیدتر شد.
ساکنان ایالات روسیه تنها می توانستند برنامه هایی را که پوتین می خواهد، تماشا کننند: در حال حاضر سه هزار کانال تلویزیونی در روسیه است که بیشتر آنها از پخش اخبار به طور کلی صرفنظر می کنند، و اگر قرار باشد یک خبر سیاسی پخش شود دولت کاملا آن را کنترل می کند.
کنار گذاشتن الیگارش های ناراضی
پوتین از نزدیک دیده بود که غول های بازرگانی چه نفوذی بر بوریس یلتسین، رئیس جمهور سابق داشتند. به همین جهت تصمیم گرفت قبل از این که آنها او را کنترل کنند، او آنها را کنترل کند. الیگارش ها بدون هیچ گونه مراسمی برکنار شدند از جمله برزوفسکی در سال ۲۰۰۰و میخائیل خودورکوفسکی در سال ۲۰۰۳. شرکت های بزرگ و تشکیلات بازرگانی متشکل از چند کمپانی، به تدریج به دست متحدان قابل اعتماد پوتین که بر حسب اوضاع تغییر موضع داده بودند، افتاد.
پیام به استان ها: با من در نیفتید!
در ادامه همین سیاست، ولادیمیر پوتین با انتصاب سیاستمداران معتمدش به عنوان فرماندار، به تدریج کنترل ۸۳ منطقه روسیه را در دست گرفت. در سال ۲۰۰۴ پوتین انتخابات محلی برای تعیین فرماندار را حذف کرد. در عوض او فهرستی از سه کاندیدا تهیه کرد و انتخاب فرماندار بعدی را به عهده قانونگذاران محل گذاشت.
روسیه من، روسیه شماست
پوتین تا کنون از نظر کاردانی و اداره کشور، مدیر خوبی بوده و از نظر ایدئولوژی برای برنامه هایش چارچوب خاصی داشته باشد.
او می خواهد با تلفیق ناسیونالیسم و قدرت نظامی، تصویر یک روسیه کبیر را به دست دهد. بهترین جا برای شروع این نقشه ، این بود که تاریخ جنگ جهانی دوم را با تعصب و جهت گیری تعریف کنند.
ایجاد یک هویت منسجم، یک روسیه سرسخت و با قدرت، با رهبری که به همان اندازه سرسخت و قوی است و تمام روس ها را متحد کرده و در برابر فشارهای بین المللی سر خم نخواهد کرد. این روسیه قدرتمند که در مقابل قوی تر از خودش می ایستد، با همدردی با جنبش ها و رهبران دست راستی مانند مارین لو پن در فرانسه و یا دونالد ترامپ، دولت های غربی را با خود دشمن می کند.
در داخل روسیه، رسانه های تحت کنترل کرملین، نقش مهمی پیدا می کنند و این پیام را می رسانند که غرب دروغ می گوید و می خواهد پیمان ناتو را تا همسایگی روسیه گسترش دهد، این که روسیه از متحدانش حمایت می کند و کسی نمی تواند به روسیه بگوید چکار کند. پوتین خودش را شخصی جلوه می دهد که مرد سرسختی است، یک نظامی تندرو است که با زبان متداول در پادگان های ارتشی صحبت می کند.
سیاست اقتصادی، صنعتی و انرژی
در دوره تصدی پوتین از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۷، اقتصاد روسیه بهطور متوسط ٪۷ در سال رشد کرد و تبدیل به هفتمین اقتصاد بزرگ دنیا از نظر قدرت خرید شد. تولید ناخالص داخلی نامی روسیه ۶ برابر شد و از رتبه ۲۲ م. جهان به ۱۰ م. رسید. در سال ۲۰۰۷، تولید ناخالص داخلی روسیه از جمهوری شوروی فدراتیو سوسیالیستی روسیه در سال ۱۹۹۰ بیشتر شدکه به معنای غلبه کردن بر پیامد های ویرانگر بحران مالی ۱۹۹۸ روسیه و رکود پیشتر در دهه ۱۹۹۰ بود.
در هشت سال صدارت پوتین، صنعت و نیز تولید، ساختمان، درآمد های واقعی، اعتبار و طبقه متوسط بهطور قابل توجهی رشد کرد. پوتین به دلیل محو داد و ستد پایاپای گسترده و رشد دادن اقتصاد در پی آن ستوده شدهاست. به هر حال مشکل تورم همچنان پابرجا ماند. پوتین یکی از حامیان دیپلماسی جهانی دو قطبی با محوریت آمریکا و روسیه است.
کریمه و سیاست پوتین
خلأ قدرت در اوکراین پس از انقلاب، یک فرصت عملی برای پوتین بود. اشغال شبه جزیره کریمه در فوریه ۲۰۱۴، تا کنون بزرگ ترین پیروزی پوتین و موجب سرافکندگی غرب بوده است. روسیه قدرت خود را نشان داده و در حالی که جهان عاجزانه فقط یک نظاره گر بوده بخشی از یک کشور همسایه را تصرف کرده. روسیه را نمی توان متوقف کرد.
پوتین می داند که ممکن است روسیه به تنهایی نتواند جایگاه خود را در جهان تعیین کند، ولی همچنین به این نکته واقف است که این کشور برای این که راه خودش را بپیماید، لزومی ندارد مانند دوره جنگ سرد یک ابرقدرت واقعی باشد. از این به بعد پوتین نحوه روابط روسیه با قدرت های غربی را تعیین خواهد کرد.
اشغال کریمه به طور ناگهانی اتفاق نیفتاد. پوتین گسترش سیاسی روسیه را در کشورهای مستقلی که پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی تاسیس شده بودند و روسیه هنوز آنها را منطقه طبیعی نفوذش می دانست، محک زده بود و در مناقشه گرجستان (۲۰۰۸) پیروزی هایی به دست آورده بود.
بهره برداری از سوریه: نقطه ضعف غرب
پوتین می داند که موقعی که به امور خارجی می رسد، غرب فاقد انسجام و یک سیاست واحد است. او همچنین می داند چطور از این ضعف غرب به نفع خود استفاده کند. مداخله روسیه در سوریه، یعنی حمایت از نیروهای بشار اسد، مانع پیشروی غرب شده و ابتکار عمل در مناقشه به دست روسیه افتاده است.
دخالت پوتین در منطقه برای او دارای چند امتیاز است: تضمین می کند که هیچ کس نمی تواند کنترل کامل این منطقه حیاتی برای ثبات در خاورمیانه را داشته باشد؛ به پوتین این شانس را می دهد که تاکتیک های تسلیحاتی و نظامی جدیدی را آزمایش کند؛ و مهم تر این که یک پیام قوی برای سایر متحدانش- علاوه بر اسد- می فرستد مبنی بر این که روسیه هیچ وقت دوستان قدیمی خود را تنها نمی گذارد. ولادیمیر پوتین ثابت کرده که برای میلیون ها شهروند روسیه او تنها نهاد باثباتی بوده که این کشور تا کنون داشته است.
پوتین و روابط بسیار نزدیک با ایران
پوتین از سال ۱۳۸۶ تا ۱۳۹۷ چهار بار به ایران سفر و با رهبر انقلاب دیدار کرده و روابط دوستانه ای با حسن روحانی رئیس جمهور ایران دارد.
روسیه در هیج کجا نه علنی و نه مخفی ادعا نکرده است که بخاطر ایران حاضر است با سایر کشورها درگیر شود. بلکه برعکس روس ها بارها و بارها اعلام کردند در مناسبات با سایر کشورها اولویت اول آنها تامین منافع ملی روسیه است و بعد سایر مسائل که به ترتیب درآخرین دکترین نظامی روسیه که در سال ۲۰۱۴ برای سال ۲۰۲۰ بتصویب رسید، روابط با جمهوری های پیرامونی در اولویت نخست روسیه، و پس از آن با کشورهای اروپا قرار دارد و رده های پنجم و یاششم نامی از ایران برده شده است.
هیچ مقام دولتی ایران روی حمایت های روسیه در برابر چالش ایران با آمریکا حساب باز نکرده و چنین درخواستی را هم از روس ها مطرح نکرده است چون می دانسته که رد می شود.
روسیه بارها به ایران تاکید کرده است که بیرون آمدن از برجام به نفع ایران نیست و در این مورد هیچگاه پنهان کاری نکرده است چون ماندن ایران در برجام را به نفع روسیه و همه کشورها و از جمله ایران می داند. اما بیرون آمدن ایران از برجام برخلاف آنچه که بعضی در ایران تبلیغ می کنند به نفع روسیه نیست. زیرا روسیه برجام را یک توافق اساسی برای محدود کردن قدرت و توان هسته ای ایران می داند و روسیه افزایش توان هسته ای ایران را بویژه اگر به سمت سلاح هسته ای برود، تهدید علیه امنیت ملی خود می داند. دقیقاً به همین دلیل روسیه و چین به قطعنامه های شش گانه فصل هفتم منشور ملل متحد درشورای امنیت رای مثبت دادند.
روابط روسیه و آمریکا
روابط مسکو و واشینگتن در دوره پساشوروی با نوسانات مختلفی همراه بوده و اوج و حضیض های متفاوتی را تجربه کرده است. هرچند در برخی مقاطع این روابط متعادل بوده، اما «صلح سرد» و «جنگ سرد» نیز بخشی از این روابط هستند که مصادیق آن در دو سال اخیر و پس از تعمیق اختلافات در بحران اوکراین و بحران خاورمیانه مشهود هستند. حسب تجربه، طرفین با عنایت به هزینه های تقابل همواره پس از دوره ای از تنش در جستجوی تحولات و موضوعاتی بوده اند تا از آن ها به عنوان بهانه ای برای تغییر فضا و به سازی روابط استفاده کنند. تغییر نخبگان در کاخ سفید یا کرملین از جمله مهم ترین این بهانه ها بوده است.
انتخاب گورباچف و یلتسین با گرایش های لیبرالی بعد از سال ها جنگ سرد، انتخاب پوتین و حادثه ۱۱ سپتامبر بعد از رکود نیمه دوم دهه ۹۰، انتخاب مدویدیف و اوباما بعد از چالش جنگ گرجستان (۲۰۰۸) و انتخاب ترامپ بعد از بحران های اوکراین و خاورمیانه مقاطعی از جابجایی نخبگان هستند که در گشودن فصلی جدید در روابط و خروج از فضا های تنش و بحران مؤثر بوده اند.
یکی از مهم ترین خواسته های پوتین این است که آمریکا بپذیرد که روسیه هم در قرن بیست و یکم در عرصه هایی که پای منافع حیاتی اش در میان باشد، به اندازه آمریکا قدرتمند است. روسیه می خواهد مانند آمریکا بتواند بدون ترس از عواقب، گاهی فراتر از قوانین بین المللی دست به اقدامات و ابتکاراتی در عرصه جهانی بزند به همین دلیل تحریم های آمریکا بعد از حمله کرملین به اوکراین را نوعی گستاخی آمریکا در برابر خودش در نظر می گیرد و بیشتر به دلایل سیاسی و نه اقتصادی به دنبال لغو این تحریم ها است. پوتین به دنبال این است تا ناتو را به عقب براند نه به این علت که معتقد است نزدیک شدن ناتو به روسیه تهدید حیاتی است برای این کشور، بلکه به این دلیل که تلاش ناتو برای نزدیک شدن به حوزه نفوذ روسیه را نوعی تلاش غرب برای مرعوب و تحقیر کردن این کشور و جسارت دخالت غرب در حوزه نفوذ خود به عنوان قدرتی جهانی می داند.
ابراز امیدواری پوتین به توسعه روابط با اسرائیل
رییس جمهوری روسیه ابراز امیدواری کرده است: روابط روسیه - اسرائیل به توسعه خود ادامه دهد. وی در پیامی به نتانیاهو گفته بود: من از روابطی که بین ما به وجود آمده است ، بسیار راضی هستم چرا که به دو طرف امکان می دهد تا به صورت جامع و حرفه ای در مورد پیچیده ترین موضوعات دو جانبه و بین المللی بحث کنیم.این با منافع ملت روسیه و اسرائیل مطابقت دارد و مطابق با برقراری صلح، امنیت و ثبات است.
موضوع ایران همواره در روابط روسیه و اسرائیل مطرح بوده و در دیدارهای متعددی که بین پوتین و نتانیاهو درچند سال اخیر صورت گرفته، مسئله ایران و همچنین حضور ایران در سوریه همیشه یکی از مسائل مورد بحث بین دو طرف بوده است. ولی واقعیت ها تا به امروز نشان می دهد که نتانیاهو با وجود تمام تلاش هایی که کرده تا بر روی روسیه تاثیر گذار باشد و روابط ایران و روسیه را به نوعی خدشه دار بکند و همچنین کاهش حضور ایران در سوریه را از طریق زوسیه پیگیری کند، عملا موفق به تاثیرگذاری بر روی روسیه و شخص پوتین نشده است. کما اینکه دولت روسیه بارها به صورت رسمی اعلام کرده که ایران به دعوت سوریه در این کشور حضور دارد و این حضور یک حضور قانونی و مشروع هست و روسیه نیز نمی تواند نسبت به عدم حضور ایران تصمیم گیری کند.
یک تزار جدید برای روسیه؟
سئوال مهم این است که پس از پایان دوره ریاست جمهوری اش در سال ۲۰۲۴ چه اتفاقی خواهد افتاد. در آن تاریخ پوتین تازه ۷۰ سالگی را پشت سر گذاشته و بعید به نظر می رسد به دنبال یک بازنشستگی آرام باشد. ولادیمیر پوتین در دوره زمامداری اش موفق شده ایده قدیمی "تحصیلدار سرزمین های روسیه" را احیا کند، یک مفهوم فئودال که سیاست توسعه طلبی روسیه را توجیه می کند. از این نظر، آسان است ببینیم به چه دلیل کریمه و سرزمین های نزدیک به خاک این کشور تا این حد برای پوتین اهمیت دارد.
بعضی از کارشناسان امور روسیه مانند آرکادی اُستروسکی، فکر می کنند که ممکن است این روند به خلق یک تزار مدرن امروزی منتهی شود: یک رهبر منحصر به فرد روسیه که فراتر از سیاست های حزبی است. در حقیقت از این لحاظ آقای پوتین هم اکنون هم به عنوان یک کاندیدای مستقل کار می کند.
هیچ کس هنوز نمی داند نقشه او برای بعد از سال ۲۰۲۴ چیست، یا این که تا چه مدتی او می تواند قدرت را همچنان قبضه کند. هیچ کس نمی تواند آینده را پیش بینی کند، ولی ولادیمیر پوتین می تواند نقشه خودش را داشته باشد.
بسیاری از روس ها پوتین را تبلور قدرت روسیه می پندارند و معتقدند که دست تزار از آستین پوتین بیرون آمده است. با این حال، روی دیگر سکه این است که روسیه در قرن بیست ویکم هیچ رهبری جز پوتین به خود ندیده است و نسل جدید این کشور هم در کرملین فقط پوتین را دیده اند. در یک رژیم «اقتدارگرای انتخاباتی» فقط می توان رگه هایی از دموکراسی کاذب را دید چرا که تمام منتخبان از قبل انتخاب شده اند، تمام طرح ها از قبل تدارک دیده شده و تمام انتخاب ها از قبل انجام گرفته است. برای مشروعیت بخشی فقط به آرای مردمی نیاز است تا رنگ و لعاب دموکراسی حفظ شود. تداوم حضور پوتین در قدرت جز استحاله دموکراسی نیست چه، نظام سیاسی فقط قائم به شخص او و کیش شخصیت اوست.
شوک ترامپ به بازار سکه ایران/ تمرین سکه برای سقوط؟
