به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان، در روز هایی که هزینه های برگزاری یک مراسم معمولی ازدواج، هوش از سر جوان ها می پراند، بعضی ها هستند در روزی که نه فامیل شان دعوت شده و نه آشنا های دیگرشان در مراسم حضور دارند، به همراه همسرشان، عروس و داماد می شوند تا بدون استرس مراسم عروسی و خستگی های ناشی از آن، چندتا عکس و فیلم بگیرند و روز عروسی شان پخش کنند؛ بنابراین باید آرایشگاه بروند، لباس عروس بخرند، خودرو عروس را گل بزنند و.... این مراسم می شود فرمالیته و انگار این دختر و پسر، دو بار مراسم عروسی شان را برگزار می کنند! این مورد را بگذارید در کنار تعداد سکه های مهریه که باید بر اساس سال میلادی تولد دختر باشد و توجه ویژه به ست های رنگی وسایل عروس که همه شان جزو رسم های خانوادگی دو طرف محسوب می شود!
این رسم و رسوم ها که معلوم نیست از کی و چطور وارد سنت های ما شدند، گاهی چنان دست و پاگیر می شوند که با هیچ دودوتایی نمی توان به نتیجه چهار رسید و مراسم عروسی را برگزار کرد. گاهی خود عروس و داماد راضی به یک مراسم ساده و خودمانی می شوند، ولی خانواده ها اغلب با این جمله که «جواب مردم رو چی بدیم؟» رضایت به جشنی مختصر و ساده و جهیزیه بدون تشریفاتی مانند تزیین یخچال عروس با مرغی که توی پاچه اش پیازچه فرخورده چپانده اند و سرویس بهداشتی پر شده با گلبرگ گل سرخ، نمی دهند.
این تشریفات و رسم و رسوم های دست و پاگیر نیاز به صرف هزینه زیادی دارد و در بسیاری اوقات به خاطر کمبود بودجه خانواده ها، عروسی تا مدت ها به تاخیر می افتد. این روز ها برگزاری مراسم عروسی خودش پروسه ای طولانی و بسیار پرهزینه شده است که مدام به شاخ و برگ هایش اضافه می شود و کم کم طوری شده که به اندازه ساخت یک فیلم هالیوودی کار می برد و نیاز به عوامل دارد! در این پرونده به سیر و تحولات عروسی ها از دهه ۶۰ و ۷۰ تا ۹۰ می پردازیم. همچنین یکسری رسم های اشتباه و دست وپاگیر در مراسم عروسی و تهیه جهیزیه را بررسی می کنیم. در پایان هم امیدواریم عروسی های ساده بدون تشریفات خاص و تجملات عجیب و غریب بین خانواده ها جا بیفتد تا جوان ها بتوانند در آرامش و بدون رفتن تا پیشانی زیر بار قرض، زندگی مشترک شان را شروع کنند.
سیر صعودی تشریفات مراسم عروسی از دهه ۶۰ تا ۹۰
زرشک پلو در حیاط یا سلف سرویس در تالار؟!
در دهه ۶۰ عروسی ها معمولاً در خانه ها برگزار می شد. در بیشتر خانواده ها یک خانم خیاط و هنرمند وجود داشت که سفره عقد و کار های تزییناتش به عهده او بود. فیلمبردار و عکاس خیلی جا نیفتاده بود. به همین دلیل در عکس های باقیمانده از عروسی های دهه ۶۰ حتماً دو سه نفر با چشم بسته و یک نفر که وسط عکس عروس و داماد پریده، دیده می شود! در دهه ۷۰ کم کم نام تالار ها به میان آمدند، اما هنوز همه گیر نشده بود و باز مثل روال قبل بعضی در خانه های ویلایی و حیاط دار، بساط عروسی را می چیدند. کم کم عکاسی و فیلمبرداری سر و سامان گرفت. فیگور ها به میدان آمدند و فیلمبردار ها برای گرفتن فیلم از خودرو ها آویزان شدند.
شام عروسی که معمولاً زرشک پلو با مرغ بود به همراه نوشابه شیشه ای زرد یا مشکی سوژه بسیاری از عکس ها شد! روند فیلمبرداری که از آسفالت کف خیابان، چراغ های خودروی عروس و رینگ و لاستیک شروع می شد و به مو های تافت زده داماد می رسید، تا دهه ۸۰ هم ادامه داشت. اواسط دهه ۸۰ پکیجی ویژه از راه رسید. دی جی، پیش فیلم، عکاسی با جدیدترین امکانات روز و قسمت مهم برنامه، شام که حتماً باید به صورت سلف سرویس و با انواع غذا ها از باقالی پلو با گوشت تا فسنجان و دسر های مختلف چیده می شد.
هر کسی که شام مفصل تری تدارک می دید، شایسته تشویق بهتری بود و نامش بیشتر در بین فامیل، بر سر زبان ها می افتاد! حالا و این روز ها که به اواخر دهه ۹۰ نزدیک می شویم، مراسم عروسی به صنعتی تبدیل شده که بسیار درآمدزاست. درآمد زا برای کسانی که از تجملاتی شدن مردم کمال استفاده را می برند و پردردسر برای آن هایی که گرفتار زلم زیمبو های دست و پاگیر مراسم ازدواج شده اند.
رسومی که انگار هر ساله در راه ازدواج برای جوانان بیشتر از گذشته دست و پاگیرتر می شوند
مهریه که هرچی بالاتر، بهتر!
در مراسم خواستگاری وقتی همه چیز توافق شد و عروس و داماد صحبت هایشان را انجام دادند و با لبخندی به پهنای صورت برگشتند، به قسمت سخت و گلوگیر ماجرا می رسیم. خان اول که رستم دستان هم اگر وقتی به خواستگاری تهمینه رفته بود با این اعداد و ارقام عجیب در مهریه مواجه می شد بی درنگ سوار رخش می شد و سر به کوی و بیابان می گذاشت. این مرحله از مراسم خواستگاری شبیه به معامله می ماند و مبالغ مدام بالا و پایین می شود. معمولاً مبنا، مهریه آخرین عروس از خانواده دختر خانم بوده است و هر چه مهریه اش باشد چندصدتا بالاتر شروع مبلغ پیشنهادی می شود.
گاهی به تعداد ارقام سال تولد میلادی دختر خانم سکه پیشنهاد می کنند و بعضی که با انصاف تر هستند به سال شمسی بسنده می کنند. اگر به توافق برسند، در آخر با جمله معروف «مهریه رو کی داده؟ کی گرفته؟» قضیه تمام می شود. البته همه مهمانان می دانند که خیلی ها مهریه را گرفته اند و بسیاری مجبور شدند یا مهریه بدهند یا بروند پشت میله های زندان! مهریه بالا ضامن خوشبختی هیچ زوجی نیست. اصلاً تا به حال دیده اید از زوج جوانی بپرسند رمز خوشبختی شما چیست و آن ها بگویند مهریه بالا!
جهیزیه هم باید چشم درآر باشد!
یکی از رسومی که از گذشته های دور تا به امروز در امر ازدواج پابرجا مانده، جهیزیه است. در اصل رسم جهیزیه برای کمک به داماد در تهیه لوازم اولیه زندگی به وجود آمد. البته در گذر زمان معنی لوازم اولیه دست خوش تغییرات بسیاری شد، تا به این عصر و دوره رسید و معنا و مفهومش «هر چی تو بازار دیدی جارو کن بخر» شد. متأسفانه بعضی از خانواده ها فقط به خرید جهیزیه و مجهز کردن خانه عروس بسنده نمی کنند و تا یک نمایشگاه مفصل از جهیزیه برگزار نکنند و به تمام فامیل یخچال فریزر پر شده از غذا های تزیین شده، کابینت های پر از سرویس های رنگ و وارنگ ظروف، مبلمان و میزناهارخوری همراه با ست چیده شده ظروف مهمان وشمعدان های نقره با شمع های روشن و در انتها سرویس بهداشتی که داخل آفتابه اش یک دسته گل رز گذاشته اند نشان ندهند، رضایت نمی دهند. بگذریم که قیمت دسته گل رز از قیمت آفتابه گران تر در آمده و طراح فقط بابت دیزاین یخچال دوبرابر قیمت مواد داخلش را گرفته است.
مسکن، خودرو، شغل و ... مناسب!
یکی از مشکلات در امر ازدواج ایده آل گرایی ا ست یعنی همه چیز باید سرجای خودش باشد. خانه مناسب، شغل با حقوق و مزایای کافی و خودروی شخصی. حالا شما حساب کنید یک جوان بیست و چند ساله که تازه از دانشگاه فارغ التحصیل شده است، اگر پدر سرمایه داری نداشته باشد که به مناسبت فارغ التحصیلی پسر دردانه اش سوئیچ یک شاسی بلند را کف دستش بگذارد و از فردا هم ببردش وردست خودش توی کارخانه یا فلان اداره، چگونه باید به خانه و خودرو و شغل مناسب برسد؟ این جوان بیچاره در خوشبینانه ترین حالت ۱۰، ۱۲ سال طول می کشد تا بتواند همه این ها را تهیه کند.
تازه اگر مسکن و خودرو همین قیمت بمانند و اوج نگیرند. جوان بیچاره بعد از چندین سال گشتن به دنبال شغل مناسب و سرآخر پیدا کردن یک شغل کاملاً بی ربط با مدرک تحصیلی اش برای اجاره خانه ای کوچک شروع به پس انداز کردن پول هایش می کند. هر سال که با نخوردن و نپوشیدن و به زحمت موفق می شود پولی پس انداز کند و دنبال اجاره یک خانه نقلی برود، از متراژ خانه کم و بر مقدار پول رهن و اجاره افزوده می شود. تازه بعد از این که با کلی زحمت موفق می شود یک آپارتمان خیلی کوچک اجاره کند و با خوشحالی گل و شیرینی به دست به خواستگاری دختر مورد علاقه اش برود، نوبت به خودرو می رسد. دیگر پولی برایش نمانده که بخواهد حتی یک پراید مدل ۷۹ تمام رنگ بخرد. پس مجبور می شود برود باز پس انداز کند تا بتواند خودرو را هم جور کند و بعد بیاید. چند سال دیگر طول می کشد؟ کسی چه می داند.
داستان پر و پیچ و خم مراسم عروسی!
رسیدیم به مهم ترین و البته پرهزینه ترین و دست و پاگیرترین قسمت ازدواج یعنی برگزاری مراسم عروسی.
تالار: برای گام اول باید تالار انتخاب شود. تالار ها با انواع خدمات مثل کفترهوا کردن، نورپردازی و منو های مختلف در انتظار گل عروس و شاه یا ماه داماد های عزیز هستند. پذیرایی، منوی شام با انواع دسر، سالاد، چند نوع خورش و پلو های متنوع منتظرند تا شما سرِ کیسه را شل کنید.
لباس عروس: لباس عروس اهمیت بسیار ی دارد. بعضی ها می خواهند در شب عروسی خاص ترین عروس دنیا باشند و لباسی بپوشند که تا حالا هیچ کس نپوشیده است. پس اگر به اجاره لباس رضایت بدهند حتماً باید اولین کسی باشند که بعد از دوخت، لباس عروس را برتن می کنند. حالا این که اصلاً چند نفر این تفاوت را متوجه می شوند خیلی مهم نیست.
آرایشگاه: زیاد وارد جزئیات آرایشگاه ها و شیوه و متد های مختلف گریم عروس با حرفه ای ترین گریمور های کشور، بلکه هم جهان، نمی شویم فقط صرف هزینه بسیار برای این قسمت را هم به لیست اضافه کنید.
خودرو عروس: این هم یکی از عجیب ترین و پرهزینه ترین قسمت های مراسم است. خودرو عروس باید حسابی توی چشم باشد و فقط با گلکاری زیبا میسر نمی شود بلکه خود خودرو هم مهم است. پس با مبلغی بالا یکی ازخودرو های لوکس را اجاره می کنند. البته این روز ها کالسکه، خودرو های آنتیک قدیمی و حتی شنیده ایم بالن هم به جای خودرو عروس استفاده می شود. معلوم نیست شاید چندوقت دیگر عروس و داماد با اسب وارد تالار شدند، یا به خاطر خاص بودن با تانک یا نفربر آمدند!
دی جی، عکاس و فیلمبردار: دی جی ها روز به روز مفصل تر و پرسروصداتر وارد میدان یعنی همان سالن عروسی می شوند. خواننده شروع می کند به خواندن یک چیز هایی که بین صدای بلند موسیقی پخش شده از باند هایی که انگار از دستت عصبانی هستند و با تمام قدرت توی گوشت فریاد می زنند، گم می شود. دی جی ها به تمام موسیقی های زنده دنیا هم تسلط دارند یا خودشان فکر می کنند که مسلط هستند و در ازای گرفتن مبالغ نسبتاً زیاد، از عربی تا ترکی از شمالی تا جنوبی را برایتان می نوازند و می خوانند. صنعت عکاسی و فیلمبرداری هم وارد مراحل بسیار مدرن و پیشرفته ای شده است. فکر کنید در حال برداشتن یک شیرینی زبان هستید، همزمان با بردن شیرینی به دهان، بادی به پس سرتان می خورد و یک هو شئ پرنده ای از بالای سرتان با سرعت عبور می کند. نگران نباشید «کواد کوپتر است» برای فیلمبرداری هوایی زمینی و هر طرفی که نمی شود عادی فیلمبرداری کرد وارد شده است.
دوسه تا سرفه کنید خوب می شوید. یک لیوان آب هم رویش بخورید تا شیرینی برود پایین!
آتلیه: در اصل کاربرد آتلیه بیشتر برای گرفتن عکس های خاطره انگیز با فیگور های از پیش تعیین شده است، ولی با گذشت زمان آتلیه ها کار های متنوع دیگری از جمله تهیه پیش فیلم با کارگردان و نویسنده و عوامل کامل، کلیپ اسپرت که در دشت و دمن از عروس و داماد تهیه می شود و به تازگی هم اجرای «فرمالیته» را برعهده گرفته اند، اما این فرمالیه، دقیقا چیست؟
مراسمی که به تازگی به تجملات ازدواج اضافه شده است
۳۰۰ میلیون برای فرمالیته!
این یکی جدیدترین، عجیب ترین و با عرض پوزش بی خودترین رسم عروسی است. فرمالیته به مراسمی می گویند که قبل از روز عروسی برگزار می شود. عروس و داماد تمام و کمال به شکل روز عروسی درمی آیند و عکس و فیلم می گیرند. برای چه؟ برای این که در روز عروسی ممکن است به دلیل شلوغی و استرس مراسم، عکس شان خوب از آب درنیاید. حالا حساب کنید که هزینه لباس، آرایشگاه و دسته گل عروس بشود ضربدر دو! ما که ندیدیم، ولی می گویند مزون های لباس عروس قسمتی مخصوص برای لباس فرمالیته دارند. در تماس خبرنگار ما با یکی از استودیو های برگزار کننده چنین مراسمی، رقم باورنکردنی ۳۰۰ میلیون تومان را به عنوان قیمت پایه مطرح کردند که مربوط به گرفتن عکس و فیلم در ایران است و طبیعتا قیمت آن برای خارج از کشور، چندین برابر خواهد شد.
پویش «عروسی ساده» راه بیندازیم؟
در آخر هم بعد از تمام این ریخت و پاش هایی که انواع شان را در این مطلب خواندید و به احتمال زیاد همه شان را تجربه کرده اید و فقط برای یک شب انجام می شود، عروس و داماد می روند سرخانه و زندگی خودشان و از فردا باید پی پاس کردن چک هایی بدوند که برای خاطره انگیزترین شب زندگی شان هزینه کردند! البته هزینه میوه، شیرینی، خنچه عقد و طراحی آن، کیک عروسی و ... را هم به موارد بالا اضافه کنید که ظاهرا جزو پیش نیاز های هر مراسم عروسی هستند.
حالا حساب کنید یک جوان با حقوق معمولی چطور باید از پس این هزینه ها بربیاید؟ واقعاً اگر کمی از پکیج های ویژه عروسی کم و آن را ساده برگزار کنیم، چه اتفاقی می افتد؟ برای یک بار هم که شده چشم وهم چشمی را کنار بگذاریم و به خوشبختی فرزندان مان فکر کنیم، به آرامشی که با نرفتن زیر بار قرض در زندگی خواهند داشت.
رسم و رسوم های دست و پاگیر عروسی آن قدر زیاد شده اند که خلاص شدن از دست شان همت دسته جمعی می خواهد. همتی که از خانواده ها شروع شود و به عنوان فرهنگ جا بیفتد. فرهنگی به نام عروسی ساده کاش شروع کننده این کار باشیم. کاش میان این همه پویش، پویشی را ه بیفتد به نام «عروسی ساده» و آن قدر زیاد شود که تمام این تشریفات دست و پاگیر، روزبه روز کمرنگ و کمرنگ تر شوند و عروس و داماد هایی که به دلیل نداشتن هزینه عروسی سال ها دور از هم بودند با یک مراسم ساده و خودمانی بروند سرخانه و زندگی شان.
