تجاوز وحشیانه پسر معتاد به مادرش / ناگفته های هولناک مها به افسر پرونده

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از رکنا، تاریخ از روزگاری که به کمک خط و اسناد نوشتاری به یاد می آورد، همواره در دادوستد ناعادلانه ی جنسیت پیش آمده است؛ جنسیتی که همیشه نرینگی را بر مادینگی حاکم داشته است. شاید بتوان دوران مادرسالاری را به یاد تاریخ آورد و از اقتدار زنان یاد کرد؛ اما این دوران آن قدر به افسانه بدل شده است که دیگر حتا تاریخ هم باور نمی کند چنین دوره ای را سپری کرده باشد. تاریخی که در روند تکاملی اش مردانه تعریف شده است و تمام رویکردهای زندگی اجتماعی-فرهنگی و سیاسی آن با مرد محوری تعریف و بازتعریف می شود.

هر چند در برخی از کشورها، پس از دوران رنسانس و زایش گروه هایی که علیه استبداد مردانه قیام کردند، باعث تغییرات در نظام های سیاسی و نوع دید نظام ها و قوانین آن نسبت به قضای مربوط به زنان شد؛ اما حتا در همان کشورها هم که سال ها است شعار مساوات سر داده می شود، هنوز مردمحوری را در تمام بافت های اجتماعی و خانوادگی می توان یافت؛ مردمحوری ای که حتا در تبعیض مثبت قایل شدن برای زنان در بسیاری از امتیازها می توان دید.

این مرد محوری تاریخی در قالب زندگی جوامع سنتی، بیشتر از هر چیزی زندگی زنان را مختل کرده است. اختلالی که در همه بخش های زندگی زنان می توان آن را دید. زنان در جوامع سنتی آن قدر آسیب پذیر اند که این آسیب پذیری را ممکن است از سوی تمام افراد جامعه و نزدیک ترین افراد خانواده ببینند.

روایت امروز زندگی به رنگ زن، به زندگی زنی پرداخته است که سال ها مورد خشونت جنسی پسرش واقع شده است؛ مها (نام مستعار) زنی است که سال ها مورد تجاوز پسرش قرار گرفته است؛ پسری معتاد به انواع مواد مخدر که باید تنها حامی مادر میان سالش باشد؛ اما همین که به خانه می رسد، به جان مادر میان سالش می افتد و از او استفاده ی جنسی می کند.

مها و پسرش تنها دو عضو یک خانواده افغان هستند که با هم زندگی می کنند؛ پسر معتاد به مواد مخدر است و بیش از آن که در خانه باشد، با دوستانش سرگرم نوشیدن و کیف و میل است؛ اما همین که نشئه به خانه می رسد، سراغ مادر تنهایش می رود. مادری که سال ها تجاوزهای یگانه پسرش را نادیده گرفته و دندان صبر بر جگر پاره پاره اش فرو می کند.

مها، مادر است و بارها تصمیم می گیرد مانع پسرش شود؛ اما پسرش که مرد است و بازوی مردانه دارد، به زور این کار را با مادر انجام می دهد؛ مادری که حتا نمی تواند به پلیس مراجعه کند تا تنها جگرگوشه اش را که بلای جانش شده، از دست بدهد. مها در همان اوایل که پسرش چند باری قصد تجاوز بر او را می گیرد، می خواهد به پلیس مراجعه کند؛ اما قلب مادرانه اش برایش اجازه ی این را نمی دهد که تنها فرزندش را به زندان بفرستد. او، صبر می کند که شاید روزی وجدان پسرش زنده شده و او را مانع شود؛ اما بی خبر از این که وجدان پسرش آن قدر در خودبینی مردانگی نابود شده است که حتا توان دیدن رنج و تحقیر مادرش را ندارد.

مها سال ها وقتی پسرش به خانه می آید، سعی می کند با قفل کردن خودش در اتاق، مانع رابطه ای شود که پسرش با او برقرار می کند؛ اما این کوشش های مادر درمانده پاسخ نمی دهد؛ او سرانجام مجبور می شود از اتاقش بیرون بیاید و همین که از اتاقش بیرون می شود، پسرش سراغ او می رود و بر او تجاوز می کند. مها، مادری است که هم از رابطه با پسرش رنج می برد و هم از مکافاتی می ترسد که اگر شکایتی درج کند، پسرش از این کارش می بیند. او، وسط ترحم مادرانه و عذابی که از این رابطه می بیند، سال ها بغضش را قورت می دهد و تحمل می کند. وقتی مها از آن چه پسرش بر او یر او آورده است می گوید، بغض و شرم هم زمان در چهره ی میان سالی اش نمایان است. بغض از ناتوانی زنی که سال ها مجبور شده است به خواست های نامشروع پسرش تن بدهد و شرم از این که پسرش را شاید درست تربیت نکرده که چنین روزی بر روزگار او آورده است.

مها که شخصیت پسرش را قابل اصلاح نمی داند؛ این همه سال را برای این صبر می کند تا صدای این فاجعه به بیرون از خانه اش درز نکند که هم پسرش را از دست بدهد و هم زبان مردم را باز کند بر بی کفایتی پسرش و او که این پسر را زاییده و بزرگ کرده است.

صبر ایوبی مها، روزی سر می رسد و پس از یک تجاوز بی رحمانه و همراه با خشونت از سوی پسرش، مجبور می شود به اداره ی پلیس مراجعه کرده و شکایتش را درج کند. او حالا با غمی که چشم هایش را تا کاسه ی سرش فرو برده است، انتظار این را می کشد که پسرش، تنها جگرگوشه و بلای جانش را به سزای اعمالش برساند.